پیرسینگ شما را میکشد!

مجله سیب سبز - سرور میر سالاری: سوراخ كردن گوش و بيني و. . . مال امروز و ديروز نيست. جالب است بدانيد شروع اين كار از قرن پنجم ميلادي است و به‌طور مشخص قديمي‌ترين فعاليت‌هاي مرتبط با سوراخ كردن بدن به دوران مصريان باز مي‌‌گردد كه مردها و زن‌ها گوش‌هاي خود را سوراخ مي‌كردند. سوراخ كردن بيني و ابرو هم درفرهنگ هندي‌ها، آفريقايي‌ها و رومي‌ها گسترش پيدا كرد و امروزه ما ركورد‌هاي جهاني بسيار عجيبي از سوراخ كردن‌هاي موقت يا دائمي در بدن مي‌بينيم.

اما حالا سوراخ كردن بدن به روش امروزي نسبت به روش گذشتگان بسيار بحث‌برانگيز است. متخصصان معتقدندك سوراخ كردن بدن، عوارض جانبي بلندمدت و بسيار خطرناكي به همراه دارد. همچنان كه علاقه به سوراخ كردن بدن بیشتر می‌شود، مشكلات فيزيكي و بهداشتي مرتبط با اين عمل نيز بيشترگزارش داده مي‌شود. اگر شما به اندازه كافي كنجكاو هستيد كه با تاثيرات مخرب عمل سوراخ كردن بدن آشنا شويد، در اين مقاله ۷مورد از متداول‌ترين عوارض جانبي سوراخ كردن بدن براي شما جمع‌آوري شده است.


حساسيت در قدم اول

براي سوراخ كردن بدن در پیرسینگ از ابزار‌های فلزي استفاده مي‌كنند كه باعث واكنش‌هاي آلرژيك به فلز استفاده شده مي‌شود. سوراخ كردن بدن براي استفاده از طلا يا حلقه در قسمت‌هاي مختلف بدن مثل گوش، بيني، زبان و ناف این قسمت‌ها را مستعد واكنش‌هاي آلرژيك به نيكل، تيتانيوم، نيوبيوم يا ساير فلزاتي می‌کند كه براي اين كار مورد استفاده قرار مي‌گيرند.

مطالعات نشان مي‌دهد كه انواع اگزما و رينيت (التهاب مخاط بيني كه در اثر واكنش ازدياد حساسيتي ايجاد مي‌شود) در اثر برخورد فلز نيكل با پوست حاصل مي‌شود. همچنین سوراخ كردن بدن با استفاده از فلزات ديگر، باعث حساسيت شديد به پارا-فنيلين دي آمين (PPD) می‌شود. يكي از رايج‌ترين اثرات آلرژيك سوراخ كردن بدن لنفوسيت پوست (سيستم ايمني پوست) است. علاوه بر آلرژي‌هاي عفوني، سوراخ كردن داراي عوارض غيرعفوني آلرژي تماسي درماتيت - يك اصطلاح كلي است كه التهاب پوست را توصيف مي‌كند- نيز مي‌شود. به تازگي فلزات جديد از جنس استيل براي سوراخ كردن بدن ساخته شده‌اند، اما حتي آنها نيز به‌طور کامل عاري از نيكل- بيشترين عامل حساسيت- نيستند.

عفونت مسري

سوراخ كردن بدن عملي مطابق مد روز محسوب مي‌شود؛ اما لازم است بدانيد كه اين كار با عفونت‌هايي همراه است كه شما را به كام بيماري‌هاي مرگباري مي‌كشاند. از آنجاكه عمل سوراخ كردن بدن توسط ابزار‌هاي ساخته شده به دست انسان انجام مي‌شود، اين عمل پايگاه مناسبي براي ويروس‌ها، باكتري‌ها و عفونت‌هاست. عفونت‌هاي مسري بر اثر واكنش‌هاي آلرژيك به فلزات استفاده شده در سوراخ كردن بدن به وجود مي‌آيند.

بيشتر اين عفونت‌ها در سوراخ كردن زبان و ناف مي‌تواند باكتري‌هاي كوچك بيماري‌هاي هپاتيت B و C را پرورش دهند كه در نهايت مي‌توانند منجر به مرگ شوند. گزارش شده است كه بيماران مبتلا به ديابت و بيماري‌هاي پوستي بيشتر ممكن است بر اثر اين باكتري‌ها گرفتار بيمارهاي عفوني شوند. ديده شده كه اين نوع بيماري‌هاي باكتريايي با علائم باليني مانند تب، دردهاي شكمي و آبسه همراه هستند.

خونريزي

هنگام سوراخ كردن بدن خونريزي مختصري در قسمتي كه سوراخ شده است ایجاد می‌شود. به‌طور خاص در سوراخ كردن زبان به دليل اينكه تعداد زيادي از مويرگ‌ها و انتقال‌دهندگان خون پاره مي‌شوند، خون بسيار بيشتري از دست مي‌رود.كوچك‌ترين بي‌توجهي مي‌تواند باعث خونريزي بي‌اندازه و غيرقابل كنترل شود و تاثيرات مخربي روي قدرت تكلم و تنفس فرد بر جاي بگذارد. متخصصان معتقدند سوراخ كردن اعضاي بدن مي‌تواند روي توانايي آنها براي اهداي خون نيز تاثير بگذارد. اين افراد پس از انجام اين عمل، صلاحيت لازم براي اهداي خون را نخواهند داشت.

قطع شدگي عصب

در پاره‌اي از اوقات سوراخ كردن عضوي از بدن مي‌تواند باعث پارگي يا قطع شدگي عصب آن عضو شود كه با درد غيرقابل وصفي همراه است. هنگام سوراخ كردن زبان و ناف بايد دقت بسيار زيادي به كار برده شود تا عصب‌هاي متصل به اين بافت‌ها دچار آسيب‌ديدگي نشوند. عصب‌هاي بسيار حساسي در قسمت زبان و ناف وجود دارد كه با ستون فقرات و فعاليت مغز به‌طور مستقيم در ارتباط هستند. كوچك‌ترين آسيب به اين عصب‌ها مي‌تواند باعث درد دائمي شود. مشكلات ناشي از اختلال در عصب‌ها بر اثر سوراخ كردن عضوي از بدن نه‌تنها خطرناك است، بلكه مي‌تواند تا پايان عمر، به عنوان خطري دائم براي سلامت بدن تلقي شود.


عدم تمايل به بهبود

در قسمت‌هاي مختلفي از بدن که سوراخ شده عوارضی همچون عدم تمايل به بهبود دیده می‌شود که بعد از سوراخ كردن مراقبت‌هاي بسيار زيادي لازم است اما در موارد بسيار ديده شده است كه فرد نمي‌تواند مراقبت صحيح از عضو سوراخ شده انجام دهد و همين موضوع باعث عدم بهبود يا طولاني شدن مدت بهبودي آن عضو مي‌شود. از آنجاكه سوراخ كردن عضو‌هاي حساسي همچون زبان، ناف، بيني و گوش زمان زيادي براي بهبود طلب مي‌كند، كوتاهي در نگهداري و مراقبت از آنها باعث ضعف در سيستم ايمني مي‌شود. بزرگ‌ترين مشكل هنگام بهبود اين بافت‌ها، استفاده از جواهراتي بسيار تنگ و چسبيده به عضو، استفاده از گوشواره‌هاي ميخي و رعايت نكردن مسائل بهداشتي است. هر سوراخ كردني زماني معمول براي بهبودي دارد كه بر اثر استفاده از روش‌هاي ناايمن براي سوراخ كردن مي‌تواند طولاني‌تر نيز شود.

اختلال در بارداري

ممكن است به نظر شما غيرواقعي باشد ولي در صورت بارداري، سوراخ كردن عضوي از بدن مي‌تواند خطرات زيادي براي جنين به همراه داشته باشد. در طول بارداري به‌شدت در مورد سوراخ كردن ناف و بقيه اعضاي بدن، به دليل تغييرات فيزيكي كه ايجاد مي‌شود، هشدار داده شده است. در اين شرايط، تاول زدن، خراشيدگي بافت‌ها و ايجاد شدن سوراخ‌ها مي‌تواند مكان مناسبي براي عفونت پديد آورد. سوراخ كردن ناف براي سلامت جنين و مادر بسيار مضر است.

پارگي بافت‌ها

سوراخ كردن بيني معمولا منجر به خراشيدگي با زخم به خصوص از نوع كلوئيد مي‌شود که كلوئيد نوعي از جوشگاه است كه بر اثر پرسازي بافت كلاژن در محل زخم‌هاي پوست و يا شكاف‌هاي جراحي، توليد شده و رشد مي‌كند. اين ضايعه پوستي نتيجه رشد بيش از حد پديده ترميم زخم است و چون پيشرونده است با جوشگاه‌هاي معمولي زخم‌ها تفاوت دارد.

خراشيدگي كلوئيد نوعي از تومور است كه تهديدي براي سلامتي محسوب نمي‌شود ولي در ناحيه‌اي كه آسيب ديده است شروع به رشد مي‌كند. خراش يا پارگي بافت‌ها معمولا خطر آسيب ديدگي را با خود به همراه دارد كه روي بيمار اثرات روحي و رواني منفي به جاي مي‌گذارد. زخم بافت‌ها در سوراخ كردن گوش و لب هم متداول است كه عوارضي همچون كيست، زخم‌هاي بزرگ يا اشك و التهاب با خود به همراه دارد. اين عوارض نه تنها براي روش‌هاي سنتي سوراخ كردن بدن گزارش شده‌اند بلكه براي روش‌هاي غير سنتي و مدرن نيز وجود دارند. علائم خراش يافتگي يا پارگي بافت‌ها عبارتند از قرمزي، تورم و تاول‌هاي مترشح. معمولا افراد، اين زخم‌ها و كلوئيد‌های اطراف نقاط سوراخ شده را با جوش اشتباه گرفته و مي‌خواهند آنها را بتركانند ولي اين كار منجر به بيماري‌هاي باكتريايي بسيار دردناكي مي‌شود.

خطر التهاب لايه داخلي قلب

در بيماراني كه از ناراحتی قلبی رنج مي‌برند، عفونت و التهاب در لايه داخلي مشكلي است كه پس از انجام سوراخ كردن عضوي از بدن به وجود مي‌آيد. سوراخ كردن بدن شامل ورود به غشاي مخاطي يا پوست سطحي عضو مربوطه است كه مي‌تواند فرد را در معرض ابتلا به بيماري‌هاي باكتريايي قرار دهد. اين نوع از بيماري‌ها خطر ابتلا به التهاب لايه داخلي قلب را براي افراد مبتلا به بيمار‌هاي ارثي قلبي به دنبال دارد. براي بيماراني كه از ناراحتي‌هاي قلبي رنج مي‌برند توصيه مي‌شود از سوراخ كردن گوش و ناف خود بپرهيزند زيرا سوراخ كردن اين بخش‌ها خطر بيماري‌هاي قلبي را افزايش مي‌دهد. همچنين گزارش شده است كه سوراخ كردن بخش پاييني بيني و اقدامات بهداشتي نامناسب و ضعيف بعد از آن رابطه مستقيمي با التهاب لايه داخلي قلب دارد.


بیماری های دهان و دندان سراغ تان می آید

مشكلات و اختلالات مرتبط با دهان و دندان هنگام سوراخ كردن عضو‌هاي مرتبط با دهان و دندان ممكن است اتفاق بيفتند. اين قبيل مشكلات ممكن است پس از سوراخ كردن زبان آغاز شود که شایع‌ترین آنها عبارتند از آنژين لودويگ (سلوليت به سرعت پيشرونده فضاي ساب‌منديبولار است كه با جابه‌جايي زبان به بالا و عقب همراه است و در بزرگسالان مبتلا به عفونت‌هاي دنداني همزمان ديده مي‌شود) و سلوليت دهان كه منجر به اختلال در دندان، لثه و تورم دردناك در لثه به خصوص هنگام انجام عمل جويدن مي‌شود.

در ميان اين مشكلات، اختلال در عصب لثه به عنوان مضر‌ترين شناخته شده و ممكن است منجر به پوسيدگي دندان شود. سوراخ كردن‌هايي كه به وسيله فلزات در زبان انجام مي‌گيرد، مي‌تواند منجر به عفونت‌هاي دهاني شود كه مي‌تواند در صورت مراقبت نكردن مناسب بعد از پروسه سوراخ كردن، منجر به خرابي‌هاي جدي در دندان‌ها شود.