طنز؛ خوردن ِ من فریاد من است
هفته قبل شاهد عرض اندام و حاشیه‌سازی چند گلابی در عرصه سیاسی کشور بودیم. ماجرا مربوط می‌شود به گلابی خوردن یکی از نمایندگان عزیز در صحن علنی مجلس که حواشی زیادی را ایجاد کرد.
محمدامین فرشادمهر در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
هفته قبل شاهد عرض اندام و حاشیه‌سازی چند گلابی در عرصه سیاسی کشور بودیم. ماجرا مربوط می‌شود به گلابی خوردن یکی از نمایندگان عزیز در صحن علنی مجلس که حواشی زیادی را ایجاد کرد. ایشان در توضیح ماجرای پیش آمده و با حالتی اعتراضی گفت:«میوه مجلسی‌هاش رو ريیس روسا میخورن، ما چندتا گلابی نمیتونیم بخوریم؟!
زمانی که گلابی خوردم میدونستم فضول‌ها [عکاسان و خبرنگاران اسبق] اینجا هستن و عکس می‌اندازن». ما با کمی تحقیق متوجه شدیم حرف ایشان صحت دارد و با علم به حضور عکاسان دو کیلو گلابی را خورده‌اند.
ایشان همچنین چون می‌دانستند بعدها یک فضول بی ادبِ کم کاپاسیتی (بنده) هم در ستون طنزش این مساله را سوژه می‌کند، سه کیلوی دیگر گلابی خورد. در ادامه هم وی درحالی‌که زیر بار این مسئولیت خطیر به عرق‌ریزي افتاده بود برای سلامتی سایر اقشار فضول جامعه از جمله منتقدان، فعالان سیاسی، متخصصان داخلی و گوارش، علی آقا کریمی، آقا مهدوی‌کیا، زندانی‌های تو زندون و میوه‌فروش‌های تو میدون، باقي یک خاور گلابی را نوش جان نمود.
وی همچنین با نگاه به دوربین و پردازش این فکر در ذهنش که «یعنی الان چند نفر از حوزه رای‌گیری من دارن برنامه رو نگاه میکنن؟» صدایش را بالاتر برد و افزود: «اصلا خوردم که خوردم. از این بیشترش رو هم می‌خورم. من طرفدار کشاورزها هستم. همون کشاورزهای نازنینی که قراره سری بعدی هم رای بدن، عمو (نان استاپ) نماینده ببینه». وی در پایان صحبت‌هایش نیز گفت من گلابی خوردم که به وضعیت وزارت جهاد کشاورزی و واردات میوه اعتراض کنم».
بدین ترتیب امروزه شاهد هستیم که «خوردن» یکی از موثرترین روش‌های مبارزه در عرصه‌های مختلف کشور است. کما اینکه قبلا هم مبارزان و فعالان اقتصادی زیادی را دیده‌ایم که به عشق این مردم و با مشقت، اسکناس‌ها را لوله کرده و خورده‌اند. یا دلسوزان عرصه مدیریت شهری، روستایی و محیط‌زیست که زمین‌ها، جنگل‌ها و کوه‌ها را خورده‌اند. یا برخی مسئولان و چهره‌های شناخته شده که برای حل مشکلات صورت مساله را (به انضمام خبرنگار و میکروفن و رسانه) خورده‌اند. یا برخی نمایندگانی که برای اعتراض به واردات گوشی‌های تلفن همراه، گول می‌خورند (و سلفی می‌گیرند).
به هرحال دو مساله جای شکر دارد. اول اینکه در این سال‌ها قدم‌های بزرگی در جهت رفع تبعیض برداشته‌ایم؛ یعنی گلابی‌ای که سال‌ها به‌دلیل عدم شایسته‌سالاری از اسم خودش هم شرمگین بود امروزه تیتر یک اخبار می‌شود. مساله دوم هم این است که در این سبک اعتراضی مذکور (بخور بخور)، اوضاع وزارت بهداشت‌مان بسامان است.
هفته قبل شاهد عرض اندام و حاشیه‌سازی چند گلابی در عرصه سیاسی کشور بودیم. ماجرا مربوط می‌شود به گلابی خوردن یکی از نمایندگان عزیز در صحن علنی مجلس که حواشی زیادی را ایجاد کرد. ایشان در توضیح ماجرای پیش آمده و با حالتی اعتراضی گفت:«میوه مجلسی‌هاش رو ريیس روسا میخورن، ما چندتا گلابی نمیتونیم بخوریم؟!
زمانی که گلابی خوردم میدونستم فضول‌ها [عکاسان و خبرنگاران اسبق] اینجا هستن و عکس می‌اندازن». ما با کمی تحقیق متوجه شدیم حرف ایشان صحت دارد و با علم به حضور عکاسان دو کیلو گلابی را خورده‌اند.
ایشان همچنین چون می‌دانستند بعدها یک فضول بی ادبِ کم کاپاسیتی (بنده) هم در ستون طنزش این مساله را سوژه می‌کند، سه کیلوی دیگر گلابی خورد. در ادامه هم وی درحالی‌که زیر بار این مسئولیت خطیر به عرق‌ریزي افتاده بود برای سلامتی سایر اقشار فضول جامعه از جمله منتقدان، فعالان سیاسی، متخصصان داخلی و گوارش، علی آقا کریمی، آقا مهدوی‌کیا، زندانی‌های تو زندون و میوه‌فروش‌های تو میدون، باقي یک خاور گلابی را نوش جان نمود.
وی همچنین با نگاه به دوربین و پردازش این فکر در ذهنش که «یعنی الان چند نفر از حوزه رای‌گیری من دارن برنامه رو نگاه میکنن؟» صدایش را بالاتر برد و افزود: «اصلا خوردم که خوردم. از این بیشترش رو هم می‌خورم. من طرفدار کشاورزها هستم. همون کشاورزهای نازنینی که قراره سری بعدی هم رای بدن، عمو (نان استاپ) نماینده ببینه». وی در پایان صحبت‌هایش نیز گفت من گلابی خوردم که به وضعیت وزارت جهاد کشاورزی و واردات میوه اعتراض کنم».
بدین ترتیب امروزه شاهد هستیم که «خوردن» یکی از موثرترین روش‌های مبارزه در عرصه‌های مختلف کشور است. کما اینکه قبلا هم مبارزان و فعالان اقتصادی زیادی را دیده‌ایم که به عشق این مردم و با مشقت، اسکناس‌ها را لوله کرده و خورده‌اند. یا دلسوزان عرصه مدیریت شهری، روستایی و محیط‌زیست که زمین‌ها، جنگل‌ها و کوه‌ها را خورده‌اند. یا برخی مسئولان و چهره‌های شناخته شده که برای حل مشکلات صورت مساله را (به انضمام خبرنگار و میکروفن و رسانه) خورده‌اند. یا برخی نمایندگانی که برای اعتراض به واردات گوشی‌های تلفن همراه، گول می‌خورند (و سلفی می‌گیرند).
به هرحال دو مساله جای شکر دارد. اول اینکه در این سال‌ها قدم‌های بزرگی در جهت رفع تبعیض برداشته‌ایم؛ یعنی گلابی‌ای که سال‌ها به‌دلیل عدم شایسته‌سالاری از اسم خودش هم شرمگین بود امروزه تیتر یک اخبار می‌شود. مساله دوم هم این است که در این سبک اعتراضی مذکور (بخور بخور)، اوضاع وزارت بهداشت‌مان بسامان است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر