طنز؛ بولیوی! قهرمان ما سیمون دو بولیوار است!
جمهوری بولیوی کشوری محصور در خشکی و در مرکز آمریکا جنوبی است. پایتخت این کشور «سوکره» نام دارد اما دولت این کشور در شهر «لاپاز» مستقر است که مناقشه فراوانی را با خود به همراه داشته و عقلای بولیوی بارها به دولت این کشور گفته‌اند که....
فریور خراباتی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
جمهوری بولیوی کشوری محصور در خشکی و در مرکز آمریکا جنوبی است. پایتخت این کشور «سوکره» نام دارد اما دولت این کشور در شهر «لاپاز» مستقر است که مناقشه فراوانی را با خود به همراه داشته و عقلای بولیوی بارها به دولت این کشور گفته‌اند که:«آدم روش نمیشه بگه پایتختش کجاست!» زبان رسمی این کشور اسپانیایی هست اما آن‌ها ۳۶ زبان بومی هم دارند و به همین دلیل، نرخ طلاق و آمار دعوا در این کشور پایین است چون زوجین صحبت‌های یکدیگر را متوجه نمی‌شوند و در خیابان هرکس به زبان بومی خودش به دیگری فحش می‌دهد و کار به دعوا نمی‌کشد. واحد پولی این کشور بولیویاناست که هم اسم خواهرزاده بنده است منتهی به ما گفتند «بولیویانا نام یک کوه در زمان اشکانیان بوده!»
پیش از استعمار، نام این کشور «امپراطوری سرخ‌پوستان اینکا» بود و از نظر اجرای اخلاقیات شاخص بالایی داشت زیرا مردم در «اینکا» کار زشتی نمی‌کردند و «چون به خلوت می‌رفتند آن‌کار دیگر می‌کردند». در دوران استعمار نام این کشور را «پروی علیا» گذاشتند و مردم بولیوی بارها از حکمرانان اسپانیایی پرسیدند: «پس پروی سفلا کجاست؟!» که طبیعتا اعدام می‌شدند. بولیوی پس از اعلام استقلال در سال ۱۸۰۹ حدود ۱۶سال با جنگ‌های داخلی مواجه بود و همه یکدیگر را می‌کشتند تا در نهایت «سیمون بولیوار» از دِل این جنگ‌ها بیرون آمد که از شانس بدش تا آخر عمر او را با «سیمون دوبوار» اشتباه می‌گرفتند.
یکی از اصلی‌ترین ویژگی بولیوی قرار داشتن این کشور در ارتفاعات است. مردم بولیوی هم هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوند یک پیرمرد در حالی‌که چوب‌دستی تری در دست دارد به آن‌ها می‌گوید: «دیر راه افتادید، برگردید پایین!»
این کشور از جمله کشورهای در حال توسعه است و میزان فقر در بولیوی ۵۳ درصد است. بولیوی از نظر اندوخته‌های معدنی و فلزاتی مانند قلع و نقره غنی است. این کشور پس از «گویانا» فقیرترین کشور آمریکای جنوبی است و مردم این قاره به کنایه آن را «خری نشسته بر روی طلا» اطلاق می‌کنند (به جان خودم خودشون اینو میگن، من نگفتم!) همچنین بولیوی پس از ونزوئلا دومین میدان گازی آمریکای جنوبی را دارد اما به دلیل سیاست‌های مورالس رییس‌جمهور این کشور، الان گاز طبیعی روی دست این کشور مانده و خریدار ندارد. مورالس که از سال ۲۰۰۵ رییس‌جمهور بولیوی است با شعار «ما روی گاز شما حساب کرده‌ایم» و «زنده باد، گاز من» وهمچنين «هر بولیویایی یک گاز!» دولت خود را تشکیل داد.
بولیوی زمانی که در اوج بود به گاز احتیاجی نداشت و آن‌ها ۸۰ درصد کوکائین جهان را تامین می‌کردند و ستاد «عدم مبارزه با مواد مخدر» و همایش‌هایی نظیر «تشویق کشاورزان و قاچاق‌چیان برتر» در این کشور وجود داشت. اما جلوگیری از تولید کوکائین و کاهش قیمت نقره اقتصاد نیمه‌جان بولیوی را ساقط کرد.
بیشتر جمعیت این کشور را کوئچوا، آیمارا، چیکویتانو و گوارانی تشکیل می‌دهند که اغلب آن‌ها شبیه اسم همین رستوران‌هایی هستند که کمی سبزیجات و پوره سیب‌زمینی و یک تکه فیله مرغ گریل شده را به قیمت ۵۰ هزار تومان در رستوران‌های‌شان به نام «بشقاب بولیوانا!» به بنده و شما می‌اندازند.
جمهوری بولیوی کشوری محصور در خشکی و در مرکز آمریکا جنوبی است. پایتخت این کشور «سوکره» نام دارد اما دولت این کشور در شهر «لاپاز» مستقر است که مناقشه فراوانی را با خود به همراه داشته و عقلای بولیوی بارها به دولت این کشور گفته‌اند که:«آدم روش نمیشه بگه پایتختش کجاست!» زبان رسمی این کشور اسپانیایی هست اما آن‌ها ۳۶ زبان بومی هم دارند و به همین دلیل، نرخ طلاق و آمار دعوا در این کشور پایین است چون زوجین صحبت‌های یکدیگر را متوجه نمی‌شوند و در خیابان هرکس به زبان بومی خودش به دیگری فحش می‌دهد و کار به دعوا نمی‌کشد. واحد پولی این کشور بولیویاناست که هم اسم خواهرزاده بنده است منتهی به ما گفتند «بولیویانا نام یک کوه در زمان اشکانیان بوده!»
پیش از استعمار، نام این کشور «امپراطوری سرخ‌پوستان اینکا» بود و از نظر اجرای اخلاقیات شاخص بالایی داشت زیرا مردم در «اینکا» کار زشتی نمی‌کردند و «چون به خلوت می‌رفتند آن‌کار دیگر می‌کردند». در دوران استعمار نام این کشور را «پروی علیا» گذاشتند و مردم بولیوی بارها از حکمرانان اسپانیایی پرسیدند: «پس پروی سفلا کجاست؟!» که طبیعتا اعدام می‌شدند. بولیوی پس از اعلام استقلال در سال ۱۸۰۹ حدود ۱۶سال با جنگ‌های داخلی مواجه بود و همه یکدیگر را می‌کشتند تا در نهایت «سیمون بولیوار» از دِل این جنگ‌ها بیرون آمد که از شانس بدش تا آخر عمر او را با «سیمون دوبوار» اشتباه می‌گرفتند.
یکی از اصلی‌ترین ویژگی بولیوی قرار داشتن این کشور در ارتفاعات است. مردم بولیوی هم هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوند یک پیرمرد در حالی‌که چوب‌دستی تری در دست دارد به آن‌ها می‌گوید: «دیر راه افتادید، برگردید پایین!»
این کشور از جمله کشورهای در حال توسعه است و میزان فقر در بولیوی ۵۳ درصد است. بولیوی از نظر اندوخته‌های معدنی و فلزاتی مانند قلع و نقره غنی است. این کشور پس از «گویانا» فقیرترین کشور آمریکای جنوبی است و مردم این قاره به کنایه آن را «خری نشسته بر روی طلا» اطلاق می‌کنند (به جان خودم خودشون اینو میگن، من نگفتم!) همچنین بولیوی پس از ونزوئلا دومین میدان گازی آمریکای جنوبی را دارد اما به دلیل سیاست‌های مورالس رییس‌جمهور این کشور، الان گاز طبیعی روی دست این کشور مانده و خریدار ندارد. مورالس که از سال ۲۰۰۵ رییس‌جمهور بولیوی است با شعار «ما روی گاز شما حساب کرده‌ایم» و «زنده باد، گاز من» وهمچنين «هر بولیویایی یک گاز!» دولت خود را تشکیل داد.
بولیوی زمانی که در اوج بود به گاز احتیاجی نداشت و آن‌ها ۸۰ درصد کوکائین جهان را تامین می‌کردند و ستاد «عدم مبارزه با مواد مخدر» و همایش‌هایی نظیر «تشویق کشاورزان و قاچاق‌چیان برتر» در این کشور وجود داشت. اما جلوگیری از تولید کوکائین و کاهش قیمت نقره اقتصاد نیمه‌جان بولیوی را ساقط کرد.
بیشتر جمعیت این کشور را کوئچوا، آیمارا، چیکویتانو و گوارانی تشکیل می‌دهند که اغلب آن‌ها شبیه اسم همین رستوران‌هایی هستند که کمی سبزیجات و پوره سیب‌زمینی و یک تکه فیله مرغ گریل شده را به قیمت ۵۰ هزار تومان در رستوران‌های‌شان به نام «بشقاب بولیوانا!» به بنده و شما می‌اندازند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر