تونل تاریخی امید در سارایوو

پنج متر زیر باند فرودگاه سارایوو یک تونل کوتاه قرار دارد که در طول محاصره سارایوو برای آوردن تدارکات از شهر از آن استفاده می شد. این تونل ۸۰۰ متری به مدت چهار سال تنها راه ارتباطی شهر محاصره شده با دنیای خارج بود.

برترین ها: پنج متر زیر باند فرودگاه سارایوو یک تونل کوتاه قرار دارد که در طول محاصره سارایوو برای آوردن تدارکات از شهر از آن استفاده می شد. این تونل ۸۰۰ متری به مدت چهار سال تنها راه ارتباطی شهر محاصره شده با دنیای خارج بود. در بهار سال ۱۹۹۲ نیروهای صرب شهر سارایوو، پایتخت بوسنی و هرزگوین را محاصره کردند و آن را با توپ و تیر بمباران کردند و سه هزار نفر از شهروندان را به دام انداختند. آن ها تمام راه های دسترسی به این شهر را بستند و موادغذایی و دارو را قطع کردند. آن ها حتی آب، برق و حرارت شهر را نیز قطع کردند.

سازمان ملل یک مذاکره با ملی گرایان صرب انجام داد و طی آن فرودگاه در امان بود و کمک های بشردوستانه می توانست از طریق هواپیما به مردم این شهر برسد. اما این منابع برای جمعیت شهر کافی نبود. شهروندان سارایوو نمی توانستند به فرودگاه پا بگذارند. تمام شهر تک تیزاندازهای صرب قرار داشتند و خیابان های اصلی منتهی به فرودگاه را زیر نظر داشتند. آن ها هرحرکتی را زیر نظر داشتند و برای کشیدن ماشه لحظه ای درنگ نمی کردند. بیش از دویست نفر در این خیابان کشته و هزاران نفر مجروح شدند.

یک مهندس عمران بوسنیایی طرح یک تونل را دارد که دو حومه بوسنی را به هم متصل می کرد. دوبرینجا، داخل خطوط محاصره صربستان و بوتمیر در خارج آن. ساخت تونل در ژانویه 1993 آغاز شد و پس از شش ماه کار 24 ساعته به پایان رسید. کارگران در شیفت های 8 ساعتی کار می کردند و از هر دو طرف با بیل و کلنگ مشغول حفاری بودند تا اینکه دو طرف در مرکز، زیر باند فرودگاه سارایوو به هم رسید. در اصل این کار توسط مردان ارتش بوسنی انجام شد، اما بعدا کارگرانی از بوسنی مرکزی آورده شدند. به این مردان روزانه یک پاکت سیگار پرداخت می شد. سیگارها کمیاب، گران و کالای باارزشی در مبادله بودند.

ورودی تونل از یک خانه معمولی در نزدیکی فرودگاه متعلق به مردی به نام باجرو کولار بود. ورودی دیگر نیز در پارکینگ یک ساختمان آپارتمانی پنهان بود. هرروز بین سه تا چهار هزار نفر و سی تن کالای مختلف از این تونل عبور می کرد. در ابتدا کالاها با دست یا توسط سربازان حمل می شدند، تا اینکه یک مسیر راه اهن با واگن هایی که توسط مردان هل داده می شد، در آن ایجاد کردند. در نهایت، یک خط لوله نفت، کابل برق و تلفن نیز در تونل قرار داده شد. تونل ۱.۵ متر ارتفاع داشت و از آنجا که هیچ تهویه ای نداشت هوای درون آن مانده و متعفن بود و همه مجبور به پوشیدن ماسک بودند.

وقتی صرب ها در سال ۱۹۹۴ متوجه تونل شدند سعی کردند با تشدید بمباران در منطقه ای که فکر می کردند ورودی قرار دارد آن را نابود کنند. پس از پایان جنگ، بیشتر تونل فروریخت و دچار آب گرفتگی شد. اما خوشبختانه بخشی از تونل حفظ شد و موزه ای در اطراف آن ساخته شد و امروزه یکی از پربازدیدترین مکان های پایتخت بوسنی است و روزانه صدها بازدیدکننده دارد.