مینی شعر (۳۵۹)
شعر، نشانه یک زندگی عالی و بشری است. مردم با خیال زندگی می کنند و بهترین چیزی که خیال را تحت تاثیر قرار می دهد شعر است، پس این واقعیت که نقش روزمره کننده را ایفا می کند و شعر، حقیقتی است که اگر نمی شود سراینده آن بود، می توان دست کم خواننده آن شد و از روزمرگی رهید.
شعر در کوتاه ترین و موجزترین و خوش آهنگ ترین و مناسب ترین همنشینی واژه هایی آشنا، ما را با معنایی درگیر می کند که برای عقل، نامفهوم و موهوم و بیگانه است، اما برای دل و جان، آشنا و حس شدنی است. شعر، میزبانی صادق است که قلب مخاطبان مستعد خود را هدف قرار می دهد و آنان را به ساحت ناممکن ها و ناباوری ها فرا می خواند تا خود ببینند و باور کنند که اگر ایمان و عشق باشد، هر ناممکنی ممکن می شود.




















نظر کاربران
چرا بعضی وقتا خیلی قشنگه شعراتون یه وقتا هم مثه الان
میگما شاعرای ایران همشون افسردگی مزمن دارن یا شما همش ناله هاشونو گلچین میکنین؟اخه عزیز من چرا همش درحال ناله کردنین عشق تو زندگی شما جنبه ی شاد نداره؟کلا بعضیا انقدر که درگیر شکست عشقین اگه درگیر خود عشقه در زمان حیاتش بودن شکست نمیخوردن
با پروین اعتصامی چه مشکلی دارین هیچ شعری ازش هیچ جا نمیزارن
لطافا از شاملو و مولانا و فاضل نظری هم بذارید:)