طنز؛ ما و کتاب‌های تاریخ

مرتضی قدیمی در وبسایت چیزنا نوشت:

دیروز سایت سازمان ثبت احوال ایران را نگاه می‌کردم و کلی هیجان زده شدم. آمار لحظه به لحظه متولدین، فوت‌شدگان و ازدواج و طلاق را اعلام می‌کند. جلوی تعداد فوت‌شدگان نوشته شده بود ۴۱۳ نفر. رفرش که کردم شد ۴۱۴ نفر. دوباره رفرش که کردم شد ۴۱۵ نفر. با هر رفرش من یک نفر می‌مرد. خوشم آمده بود و هی رفرش می‌کردم و پشت هم یکی را روانه دیار باقی می‌کردم. لابلای این رفرش‌ها و کشتار تعدادی را هم به دنیا آوردم و چند نفر را به هم رساندم و تعدادی را نیز از هم متنفر کردم تا جدا شوند. اما لیست فوت‌شدگان حال دیگری داشت.

ناگهان به خودم آمدم و گفتم هی چه می‌کنی؟ بعد دیگر برای دقایقی رفرش نکردم تا اینکه دستم را جوری سمت کیبورد بردم گویی حواسم نبوده و ناخواسته رفرش شده است. عجیب بود. اینبار جای یک نفر چندین نفر به آمار فوت شدگان افزوده شد. از خواب غفلت بیدار شدم و دانستم کسی دیگر دستش به کار است و نیسان و افزایش سرطان و آلودگی هوا و تصادفات جاده‌ای بهانه است. جاده‌های ما روزانه ۴۵ کشته می‌دهند و اگر آن ۴۵ نفر از خانه بیرون هم نمی‌رفتند کسی دیگر کلید رفرش را برایشان فشار خواهد می‌داد.

اینکه داروی‌های مورد نیاز بیماری‌های خاص نداریم یا اینکه برخی پزشکان گاف‌های عجیب می‌دهند بهانه‌ است تا پشت پرده و دست او که به رفرش است را نبینیم. نوبتت شده باشد در لیست قرار می‌گیری و می‌شوی مثلا نفر ۴۱۶ لیست رفتگان بی‌بازگشت.

اما فقط دو سوال برایم بی‌جواب است که چرا در هلند و بلژیک و سوئد و.. او، دستش کمتر به رفرش‌های اینطور می‌رود؟ انگار که رفرش‌هایش جاده‌ای و پرایدی و نیسانی نباشند. این‌جاها، کمتر دستش به رفرش‌هایی می‌رود آنگونه که در عراق و سوریه و ترکیه؟ با یک رفرشش ناگهان اعداد چند ده‌تایی در لیست جابجا می‌شوند؟

و دیگر اینکه چرا برخی که در همین حوالی نبودشان می‌تواند حال خیلی‌ها را خوب کند، چه‌قدر دیر در لیست رفرش‌ها قرار می‌گیرد تا در کتاب‌های تاریخ ما اینگونه باشند؛ «آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند.»