فضانوردان باستانی: سازه‎ها و بناهای سنگی؛ هوآمان

وبسایت گجت نیوز - علیرضا آریایی: در شماره نخست از سری مقالات فضانوردان باستانی به معرفی و بررسی بنای باستانی تپه گوبکلی پرداختیم و در حین ارائه پاسخ‎های متعدد، با سوالات بیشتری مواجه شدیم. همان طور که ذکر شد، شاید بتوان پاسخ‎های بیشتری را در نقاط دیگر کره زمین یافت کرد. مکان مورد نظر در این شماره، بنای غول آسا و مرموز «هوآمان» بوده که چندین برابر اندازه خود، سوال در ذهن مردم جهان باقی گذاشته است. سوالاتی از قبیل چگونگی ساخت این بنا توسط مردمانی که هنوز به‎دست اروپایی‎ها کشف نشده بودند!

پیشینه و تاریخچه اینکا

ابتدا به مشخصات جغرافیایی و تاریخی منطقه مذکور بپردازیم تا با پیشینه و اطلاعات کافی به سراغ بنای باستانی هوآمان برویم. رشته‎ کوه‎های پرو که به عنوان ستون فقرات آمریکای جنوبی شناخته می‎شوند، در سالیان دور منزلگاه قومی بزرگ و باستانی بوده است. در منطقه‎ای پست واقع در دره‎های میانی رشته کوه، قوم «اینکا» پایتخت خود را با نام «کوزکو» بنا کرد. بیش از سیصد سال، قوم اینکا حاکم بی چون و چرای این منطقه بود تا در قرن شانزدهم، فاتحان اسپانیایی سر رسیدند و باعث انقراض و نابودی این تمدن شدند.

بر فراز کوزکو واقع در ارتفاع 3600 متری، دژ باستانی هوآمان قرار دارد که دیواره‎های عظیم سنگی آن رازهایی حل نشدنی در قلب خود دارند که البته به پیش از تاسیس و ظهور قوم اینکا باز می‎گردد. به اعتقاد بسیاری از مورخین، در تعداد زیادی از یادبودهای سنگی قوم اینکا، اشارات فراوانی به یک کارگاه ساختمانی وجود دارد که در دو مرحله مجزا و طولانی ساخته شده است. به عبارتی دیگر، نوشته‎های موجود در یادبودهای مذکور اذعان دارند که سازه‎های اینکا بر روی بناهای سنگی مگالیتی و باستانی‎تر استوارند که از سازنده‎های اولیه آن هیچ گونه اطلاعاتی در دسترس نیست.

هوآمان همچون دیگر بناهای اینکا، دارای هجاری‎های شگفت انگیز بوده که اعتبار تمامی آن در انحصار قوم اینکا قرار ندارد. طبق قواعد باستان شناسی، قوم «کیلکه» تقریبا هزار سال پیش از اینکا، بخش اولیه هوآمان را بنا کرد؛ در این راستا قوم اینکا نیز بر این باور بودند که بخش‎های کهن‎تر و اولیه توسط مردمانی تحت رهبری خدایی نازل شده از آسمان‎ها، ساخته شده است. آیا خدایی که قوم اینکا به آن اشاره دارد، همان معمار جهانگرد ماست؟

ویراکوچا، خدای معماری

در بسیاری از متون نشانه‎هایی از خدایی باستانی وجود دارد که به آمریکای جنوبی آمد و علاوه بر تقدیس کردن مردمان محلی، اقدام به آموزش‎های متنوعی در بسیاری از زمینه‎ها، به‎ویژه معماری نمود. ویژگی‎های ظاهری ویراکوچا، او را از تمامی مردم بومی متمایز می‎کرد که این امر به خوبی در تمامی متون، نگاره و مجسمه‎ها قابل رویت است. ویژگی‎هایی همچون قد بسیار بلند، موی سفید و پوست رنگ پریده. سوال مهمی مطرح می‎شود که آیا ویراکوچا طبق اعتقادات قوم اینکا و شواهد نظریه پردازان فضانوردان باستانی، خواستگاهی فرازمینی داشته است؟ اگر پاسخ این سوال مثبت باشد، می‎تواند کمی به حل معمای چگونگی ساخت هوآمان به ما کمک کند.

قطعه سنگ‎های کوچک که در اغلب محیط‎های طبیعی یافت می‎شوند، وزنی با میانگین بیست تن دارند که در مقایسه با سنگ‎های به کار رفته در هوآمان بسیار سبک است. امروزه با وجود این که نیازی به قطعه سنگ‎های بزرگ برای ساخت و ساز نداریم، اما ماشین آلاتی ساخته‎ایم که توانایی حمل این قبیل سنگ‎ها را دارند. نکته جالب توجه آن است که قدمت این ماشین آلات از صد سال تجاوز نمی‎کند؛ پس چگونه مردم کیلکه و اینکا با دست‎های خالی و ابزار ابتدایی موفق به جابه‎جایی‎های غول آسا شده بودند؟ مسلما تنها نیروی انسانی مضاعف پاسخ‎گو نیست، چرا که حرکت دادن این قبیل از وزن‎های نجومی نیازمند رفع اصطکاک و گرانش هستند.

مردمان پیش از میلاد یا قرن بیستمی؟

پس تا الان به صورت کلی متوجه آن شدیم که قوم کیلکه و اینکا حاوی تکنولوژی استخراج سنگ‎های چند تنی، حمل آن‎ها به مکان مورد نظر، انبار کردن، برش دقیق و صاف به میزان دلخواه و در نهایت قرار دادنشان در ارتفاعات چند متری بودند. نکته‎ای که سوالات زیاد و حیرت انگیزی را ایجاد می‎کند، چگونگی برش دادن دقیق این سنگ‎ها در آن زمان می‎باشد. گرانیت ترکیبی از کوارتز، فلدسپات و میکا است که یعنی برای برش و صاف کردن آن به الماس نیاز داریم. پس سازندگان هوآمان از یک جعبه ابزار با تکنولوژی پیش از میلاد استفاده می‎کردند، یا قرن بیستمی؟

دومین شگفتی هوآمان، چگونگی قرار گیری سنگ‎ها بر روی هم است. آن‎ها چطور به راحتی و بدون هیچ خطایی روی یکدیگر سوار شدند؟ وزن میانگین هر قطعه سنگ در دیوارهای هوآمان بین ۵۰ تا ۱۰۰ تن بوده که به شکل قطعه‎های پازل است؛ یعنی برش یا قالب گیری آن‎ها درست طبق یک نقشه از پیش تعیین شده بسیار دقیق انجام شده. حتی در بعضی از قطعه‎ها نشانه‎هایی از ذوب شدن می‎بینم! بدون شک ذوب کردن گرانیت و قالب گیری آن امری ساده برای کیلکه و اینکا نبوده است!

بنابر نظر محققین مختلف و نامدار همچون جورجیو سیکلوس، سبک ساخت قطعه‎های دیوار هوآمان مانند بتن قالب ریزی شده است و با توجه به این که از هیچ‎ گونه ملاتی میان سنگ‎ها استفاده نشده، به نظر می‎رسد تمامی آن‎ها در جای خود قالب ریزی شده‎اند! درست است که این نظریه دیوانگی به نظر می‎رسد، اما تنها راه حل یافت شده جهت ساخت دیوارهای هوآمان، همین نظریه می‎باشد.

از افسانه تا واقعیت

طبق افسانه‎ای که درباره این محل وجود دارد، عامل ساخت این بنای یکپارچه یک پرنده بوده است. این پرنده ماده‎ای شیمیایی بسیار قدرتمندی را در منقار خود حمل می‎کرده که توانایی ذوب کردن سنگ را داشت. اگر بخواهیم به معنای ریشه‎ای هوآمان نیز نگاه کنیم، به «شاهین سر» یا «سر شاهین» می‎رسیم. ماده‎ای که بتواند سنگ را ذوب کند، نمی‎تواند در دست یا دهان هیچ گونه جاندار زنده‎ای، حتی برای ثانیه‎ای قرار گیرد. پس منظور از این شاهین چه بوده؟ آیا طبق گفته نظریه پردازان فضانوردان باستانی، این موجود نه یک شاهین، بلکه یک فضاپیما و یوفو پرنده بوده که مردمان محلی آن‎ها را برادران آسمانی صدا می‎کردند؟

پس چگونگی ساخت بنای هوآمان با دو نظریه کلی مواجه می‎شود. نخست نظریه تمدن نابود شده انسان است که در شماره قبل مطرح کردیم و دومین نظریه، ادغام و همکاری فرازمینی‎ها و زمینی‎ها است. آیا ابزار و تکنولوژی لازم از سوی فرازمینی‎ها به قوم کیلکه و اینکا داده شد تا این بنا به شکل دلخواه خودشان ساخته شود؟

امروزه ابزار مختلفی برای کارهای ذکر شده می‎شناسیم که در دوران قدیم دو حالت جایگزین برایشان وجود داشت؛ یا آن‎ها را نداشتیم یا پیچیده‎تر و پیشرفته‎تر در اختیارمان گذاشته شده بود. پس نقطه عطف چگونگی ساخت هوآمان همچنان به عنوان یک راز باقی می‎ماند. هنگامی که به مکان‎های همچون هوآمان که با سنگ‎های چند صد تنی ساخته شده‎اند نگاه می‎کنیم، باید توجه‎مان جلب شود و از خودمان بپرسیم که چرا نمی‎توانیم ساخت بنا‎های باستانی خود را تکرار کنیم! آیا پیشرفت انسان سیر نزولی پیش گرفته و دیگر علم گذشته خود را در اختیار نداریم؟

هوآمان ، کوهی از سوالات بی پاسخ

فرآیند شکل‎دهی سنگ‎های مگالیتی و بزرگ، چه با استفاده از انرژی حرارتی و چه ماده شیمیایی قوی و مرموز، در نهایت یک مورد قطعی است؛ سازندگان باستانی از این فناوری در مقیاس گسترده استفاده کردند، اما چرا؟ هدف اصلی آن‎ها از ساخت چنین بناهای سنگی چه بوده است؟ در نتیجه علت ساخت و کاربرد هوآمان مجهول می‎ماند، مگر آن که موجودات فضایی و فرازمینی همان خدایان باستان هستند که به مردم کیلکه و اینکا دستور و راهنمای ساخت چنین بناهایی را می‌‌‎دادند و از آن‎ها به‎عنوان سکوی فرود یا موارد دیگر استفاده می‎کردند.

پس اگر هوآمان به دست یا دستور موجودات فضایی ساخته شده است، می‎توان بناها و نشانه‎های دیگری از زمان حضور آن‎ها در دیگر نقاط کره زمین یافت کنیم؟ احتمالا همین طور است و خوشبختانه مسیر مشخصی در این امر داریم، یعنی سنگ‎ها.

در شماره بعد از سری مقالات فضانوردان باستانی به بررسی «سنگ‎های افسانه‎ای کارناک» واقع در کشور فرانسه می‎پردازیم و بیان می‎کنیم انسان‎های سازنده آن که تنها یک نسل با انسان‎های غار نشین فاصله داشتند، چگونه از ریاضیات پیشرفته همچون قضیه فیثاغورس استفاده می‎کردند و نشانه‎های زیادی از علم فوق پیشرفته خود در بناها به جای گذاشته‎اند.