شوخی کنایی با تصویر سیاستمداران جهان
اسکات شایدلی، نقاش آمریکایی در مجموعه «صورتی» خود، به تصاویر همیشه آشنای سیاستمداران دوره معاصر باری کنایی و عموماً زنانه داده است.
خبرگزاری تسنیم: اسکات شایدلی (Scott Scheidly) نقاش متولد اوهایو آمریکاست که در مجموعه‌ای از آثار خود تحت عنوان «صورتی»، پرتره برخی از سیاستمداران شهیر دوران معاصر را به شیوه خاص خود ترسیم کرده است.
او، فعالیت هنری‌اش را در سن چهار سالگی با تاثیر گرفتن از آثار سیدنی پولاک آغاز کرده است.کار حرفه‌ای را از ۱۷ سالگی آغاز می‌کند و در ۲۰سالگی از موسسه هنر پیتسبورگ فارغ التحصیل می‌شود. به فلوریدا می‌رود تا مجموعه آثار کنونی خود را خلق کند.
شایدلی عموماً در تصاویر خود وجوه زنانه شخصیت‌ها را برجسته می‌سازد. این زنانگی نیز ناشی از جغرافیایی است که فرد در آن تعریف می‌شود. حتی المان‌ها نیز برگرفته از معماری این جغرافیاست. برای عمق دادن به این زنانگی شایدلی دو کار مهم انجام می‌دهد. یک در بحث میمیک چهره است و دومین مورد زیورآلات زنانه مانند گوشواره و ... است.
جورج بوش پسر در قامت ملکه الیزابت دوم. هر دو دوم هستند و این تنها المانی نیست که شایدلی برای انتخاب این قالب برگزیده است. شایدلی مستقیماً به سراغ نظام رفتاری بوش رفته است و او را در قالب یک پیرزن مجسم کرده است، آن دسته از پیرزن‌هایی که مدام غیبت می‌کنند و غر می‌زنند. از همان‌هایی که جان فورد در فیلم‌هایش نشان می‌داد. آنهایی که با شعارهای اخلاقی، انتهای بی‌اخلاقی بودند. این پیرزن‌ها می‌خواهند دیده شوند و باید کمی عجیب و غریب باشند و مثل این بوش صورتی و آن عینک مضحک، هارمونی در پوشش نخواهند داشت.
ناپلئون عاشق در قامت صورتی. برای آنان که فیلم دزیره را دیده باشند یا رمانش را خوانده باشند، این ناپلئون آشناست. ناپلئونِ شایدلی همچنان دست روی شکمش دارد، چه دلش درد بکند و چه نکند. مهم آن گل بزرگی است که روی قلبش نهاده شده است و گل‌سینه‌هایی به شکل قلب و پروانه. در گوش چپش نگینی خودنمایی می‌کند که می‌تواند بار کنایی تندی داشته باشد.
رییس‌جمهور مقتول آمریکا، آقای لینکلن در قامتی بنفش. کراواتش به شکل ناشیانه‌ای به یک پاپیون نامتقارن تبدیل شده است. روی کلاه سیلندری مشهورش یک گل نیلوفر بزرگ است، جایی که مرگش به ضرب گلوله را تعیین کرد. یک پیکسل قلب هم روی کتش خودنمایی می‌کند با پرچم آمریکا؛ البته با یک ستاره.
قاتل بنفش سیبری، دیکتاتور سیبلوی شوروی سابق، یک قلب و یک پروانه روی سینه، مقادیری زیادی نگین بر یقه و یک گوشواره تکی بر گوش؛ ولی کماکان اخمو. حتی خبری از آن لبخندهای عظیم استالین در این تصویر نیست. شایدلی یک تصویر متناقض‌نما از یک دیکتاتور خلق کرده است.
هیتلر پانک. شایدلی رهبر نازی‌ها را در قامت یک جوان پانک دهه هشتاد قالب زده است.موهای آشفته بنفش رنگ روی صورت با سایه تند اطراف چشم. کراوات قرمز نیز با شلختگی به گردن آویخته شده است. همه چیز برای نشان دادن افسردگی هیتلر مهیاست و ضربه نهایی آن پیکسل سیاه رنگ روی یقه است که در تقارن با حلقه درون لاله گوش هیتلر است.
باراک اوباما در قامت یک رپیست، چیزی شبیه توپاک، فیفتی سنت یا نوتوریوس بی.آی.جی؛ این اسم‌ها مهم نیستند. مهم رنگ پوستی است که از آنان موسیقی رپ ساخته است. البته رپ با زرق و برقش. شایدلی اوباما را مانند ستاره‌ای رنگین‌پوست غرق در تجمل - مسئله‌ای که اوباما و خانواده‌اش مدام سعی بر انکارش هستند - مجسم کرده است. به انگشتان دست چپ او توجه کنید و آن لبخند گشاده بر لبانش.
بُت پارتیزانی قرن بیستم، شمایلی برای تی‌شرت‌ها در صف اعتراضات و تظاهرات، ارنست چه‌گوارا. کسی که بیش از همه در مدحش به زبان‌های مختلف یک آهنگ خوانده شده است: چه‌گوارا. او نیز از نظر شایدلی پنهان نمانده است و تصویر مصمم‌اش به نحوی در بازی پارودیک شایدلی نقش آفرینی می‌کند. شایدلی چه‌گوارا را در قامت یک قهرمان پارتیزانی قرن ۲۱ نهاده است. یک کاپشن ورزشی با چند پیکسل که روی همه تصویر گوریل و میمون نقش بسته است. حتی سر زیپ این کاپشن ورزشی نیز مزین به رخسار جناب گوریل است و روی لباس نیز به فونت گرافیتی نوشته شده است: گوریل؛ البته به اسپانیولی.
بنیانگذار چین در قامت یک دختر بچه چینی. مائو تسه تونگِ شایدلی همان مائوی همیشگی است. تغییر چندانی در رخسارش دیده نمی‌شود جز آرایش زنانه و گیسوهای بافته‌اش. مهم دو گیس چینی روی سر مائو است. موهای مائو هیچگاه به این بلندی نبود که بتوان گیسش کرد. با این حال شایدلی از روبان قرمز رنگی - رنگ نمادین جمهوری خلق چین - بهره برده است که شکل موبیوسی آن به نماد جنبش‌های اعتراضی شبیه است. به دوخت لباس مائو نیز دقت کنید؛ ساده‌ترین نوع دوخت روی یقه و لبه لباس و از همه مهمتر، تک دکمه لباس.
او، فعالیت هنری‌اش را در سن چهار سالگی با تاثیر گرفتن از آثار سیدنی پولاک آغاز کرده است.کار حرفه‌ای را از ۱۷ سالگی آغاز می‌کند و در ۲۰سالگی از موسسه هنر پیتسبورگ فارغ التحصیل می‌شود. به فلوریدا می‌رود تا مجموعه آثار کنونی خود را خلق کند.
شایدلی عموماً در تصاویر خود وجوه زنانه شخصیت‌ها را برجسته می‌سازد. این زنانگی نیز ناشی از جغرافیایی است که فرد در آن تعریف می‌شود. حتی المان‌ها نیز برگرفته از معماری این جغرافیاست. برای عمق دادن به این زنانگی شایدلی دو کار مهم انجام می‌دهد. یک در بحث میمیک چهره است و دومین مورد زیورآلات زنانه مانند گوشواره و ... است.
جورج بوش پسر در قامت ملکه الیزابت دوم. هر دو دوم هستند و این تنها المانی نیست که شایدلی برای انتخاب این قالب برگزیده است. شایدلی مستقیماً به سراغ نظام رفتاری بوش رفته است و او را در قالب یک پیرزن مجسم کرده است، آن دسته از پیرزن‌هایی که مدام غیبت می‌کنند و غر می‌زنند. از همان‌هایی که جان فورد در فیلم‌هایش نشان می‌داد. آنهایی که با شعارهای اخلاقی، انتهای بی‌اخلاقی بودند. این پیرزن‌ها می‌خواهند دیده شوند و باید کمی عجیب و غریب باشند و مثل این بوش صورتی و آن عینک مضحک، هارمونی در پوشش نخواهند داشت.
ناپلئون عاشق در قامت صورتی. برای آنان که فیلم دزیره را دیده باشند یا رمانش را خوانده باشند، این ناپلئون آشناست. ناپلئونِ شایدلی همچنان دست روی شکمش دارد، چه دلش درد بکند و چه نکند. مهم آن گل بزرگی است که روی قلبش نهاده شده است و گل‌سینه‌هایی به شکل قلب و پروانه. در گوش چپش نگینی خودنمایی می‌کند که می‌تواند بار کنایی تندی داشته باشد.
رییس‌جمهور مقتول آمریکا، آقای لینکلن در قامتی بنفش. کراواتش به شکل ناشیانه‌ای به یک پاپیون نامتقارن تبدیل شده است. روی کلاه سیلندری مشهورش یک گل نیلوفر بزرگ است، جایی که مرگش به ضرب گلوله را تعیین کرد. یک پیکسل قلب هم روی کتش خودنمایی می‌کند با پرچم آمریکا؛ البته با یک ستاره.
قاتل بنفش سیبری، دیکتاتور سیبلوی شوروی سابق، یک قلب و یک پروانه روی سینه، مقادیری زیادی نگین بر یقه و یک گوشواره تکی بر گوش؛ ولی کماکان اخمو. حتی خبری از آن لبخندهای عظیم استالین در این تصویر نیست. شایدلی یک تصویر متناقض‌نما از یک دیکتاتور خلق کرده است.
هیتلر پانک. شایدلی رهبر نازی‌ها را در قامت یک جوان پانک دهه هشتاد قالب زده است.موهای آشفته بنفش رنگ روی صورت با سایه تند اطراف چشم. کراوات قرمز نیز با شلختگی به گردن آویخته شده است. همه چیز برای نشان دادن افسردگی هیتلر مهیاست و ضربه نهایی آن پیکسل سیاه رنگ روی یقه است که در تقارن با حلقه درون لاله گوش هیتلر است.
باراک اوباما در قامت یک رپیست، چیزی شبیه توپاک، فیفتی سنت یا نوتوریوس بی.آی.جی؛ این اسم‌ها مهم نیستند. مهم رنگ پوستی است که از آنان موسیقی رپ ساخته است. البته رپ با زرق و برقش. شایدلی اوباما را مانند ستاره‌ای رنگین‌پوست غرق در تجمل - مسئله‌ای که اوباما و خانواده‌اش مدام سعی بر انکارش هستند - مجسم کرده است. به انگشتان دست چپ او توجه کنید و آن لبخند گشاده بر لبانش.
بُت پارتیزانی قرن بیستم، شمایلی برای تی‌شرت‌ها در صف اعتراضات و تظاهرات، ارنست چه‌گوارا. کسی که بیش از همه در مدحش به زبان‌های مختلف یک آهنگ خوانده شده است: چه‌گوارا. او نیز از نظر شایدلی پنهان نمانده است و تصویر مصمم‌اش به نحوی در بازی پارودیک شایدلی نقش آفرینی می‌کند. شایدلی چه‌گوارا را در قامت یک قهرمان پارتیزانی قرن ۲۱ نهاده است. یک کاپشن ورزشی با چند پیکسل که روی همه تصویر گوریل و میمون نقش بسته است. حتی سر زیپ این کاپشن ورزشی نیز مزین به رخسار جناب گوریل است و روی لباس نیز به فونت گرافیتی نوشته شده است: گوریل؛ البته به اسپانیولی.
بنیانگذار چین در قامت یک دختر بچه چینی. مائو تسه تونگِ شایدلی همان مائوی همیشگی است. تغییر چندانی در رخسارش دیده نمی‌شود جز آرایش زنانه و گیسوهای بافته‌اش. مهم دو گیس چینی روی سر مائو است. موهای مائو هیچگاه به این بلندی نبود که بتوان گیسش کرد. با این حال شایدلی از روبان قرمز رنگی - رنگ نمادین جمهوری خلق چین - بهره برده است که شکل موبیوسی آن به نماد جنبش‌های اعتراضی شبیه است. به دوخت لباس مائو نیز دقت کنید؛ ساده‌ترین نوع دوخت روی یقه و لبه لباس و از همه مهمتر، تک دکمه لباس.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر