بدن انسان به تنبل‌ترین حالت راه می‌رود!
بزرگان و گذشتگان همیشه ما را از تنبلی منع کرده‌اند اما تحقیقات جدید نشان می‌دهند که انسان ها اساساً برای تنبل بودن برنامه‌ریزی شده‌اند!
وبسایت نوچه - آرزو مقدس: بزرگان و گذشتگان همیشه ما را از تنبلی منع کرده‌اند اما تحقیقات جدید نشان می‌دهند که انسان ها اساساً برای تنبل بودن برنامه‌ریزی شده‌اند! محققین متوجه شده‌اند که مغز ما به صورت ناخودآگاه راه رفتنمان را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که میزان انرژی مصرف شده را به کمترین میزان ممکن برساند.
داوطلبین شرکت در این بررسی به یک اسکلت خارجی روباتیک متصل شدند که راه رفتن با حالت طبیعی را برای آن‌ها دشوار کرده و وادارشان می‌کرد گام‌هایشان را به گونه‌ای تغییر دهند که به صرفه‌جویی در میزان انرژی مصرف شده کمک کند. نتایج به دست آمده نشان داد که داوطلبان تنها با گذشت مدتی کوتاه و مقاومتی اندک از سوی اسکلت خارجی موفق شدند به طور ناخودآگاه شیوه‌ی جدیدی را برای راه رفتن به کار گیرند.
ما دریافتیم که افراد به سرعت شیوه‌ی راه رفتن از جمله خصوصیات گام‌هایشان که طی میلیون‌ها قدمی که در طول زندگی‌شان برداشته‌اند تثبیت شده را تغییر می‌دهند تا مقدار بسیار کمی از انرژی‌شان را ذخیره کنند. این مشاهده کاملاً با این حس که تمایل داریم کارها را با کمترین میزان انرژی مصرفی انجام دهیم مطابقت دارد مانند وقتی که کوتاه‌ترین راه را برای رسیدن به مقصدمان انتخاب می‌کنیم یا نشستن را به ایستادن ترجیح می‌دهیم.
بررسی حرکتی مانند راه رفتن که بارها و بارها در زندگی‌مان تکرار می‌شود نشان داد که سیستم عصبی به طور دائم و ناخودآگاه در حال بررسی میزان انرژی مصرفی و بهینه‌سازی الگوهای حرکتی ما است تا انرژی مورد نیاز برای راه رفتن را تا حد ممکن کاهش دهد و به این ترتیب بنیان‌های فیزیولوژیک برای این گونه تنبلی مشخص شد. آنچه موجب حیرت این محققین شد، سرعت بالای تطبیق سیستم عصبی بدن و یافتن تعادل مناسب میان انرژی مورد نیاز و شیوه‌ی همیشگی راه رفتن فرد برای صرفه‌جویی هرچند اندک در میزان انرژی مصرفی بود.
ما حدس می‌زدیم که سیستم عصبی میزان انرژی مصرفی را بهینه‌سازی کند اما نکته‌ی تعجب‌آور، ناچیز بودن مقدار این انرژی بود. ما دریافتیم که افراد گام‌هایشان را حتی برای ذخایر بسیار بسیار اندک انرژی تغییر می‌دادند که گاهی اوقات حتی کمتر از ۵ درصد کل انرژی مصرفی برای انجام کار بود. اگر بدن برای تطبیق دادن خود به این صورت تلاش نمی‌کرد، میزان انرژی اضافه‌ی مصرف شده بعد از یک ساعت راه رفتن با مقدار انرژی موجود در یک دانه‌ی بادام زمینی برابری می‌کرد!
این تحقیقات با هدف درک شیوه‌هایی که بدن برای یافتن بهترین راه برای کاهش دادن میزان انرژی مصرفی حین راه رفتن به کار می‌گیرد ادامه خواهد داشت و همچنین به بررسی شیوه‌ی محاسبه‌ی این مقدار انرژی مازاد نیز خواهد پرداخت تا مشخص شود که بدن چگونه به این سرعت می‌تواند به ترکیبی بهینه برای هماهنگی میان ده‌ها هزار ماهیچه‌ای که حین راه رفتن به کار گرفته می‌شوند برسد.
داوطلبین شرکت در این بررسی به یک اسکلت خارجی روباتیک متصل شدند که راه رفتن با حالت طبیعی را برای آن‌ها دشوار کرده و وادارشان می‌کرد گام‌هایشان را به گونه‌ای تغییر دهند که به صرفه‌جویی در میزان انرژی مصرف شده کمک کند. نتایج به دست آمده نشان داد که داوطلبان تنها با گذشت مدتی کوتاه و مقاومتی اندک از سوی اسکلت خارجی موفق شدند به طور ناخودآگاه شیوه‌ی جدیدی را برای راه رفتن به کار گیرند.
ما دریافتیم که افراد به سرعت شیوه‌ی راه رفتن از جمله خصوصیات گام‌هایشان که طی میلیون‌ها قدمی که در طول زندگی‌شان برداشته‌اند تثبیت شده را تغییر می‌دهند تا مقدار بسیار کمی از انرژی‌شان را ذخیره کنند. این مشاهده کاملاً با این حس که تمایل داریم کارها را با کمترین میزان انرژی مصرفی انجام دهیم مطابقت دارد مانند وقتی که کوتاه‌ترین راه را برای رسیدن به مقصدمان انتخاب می‌کنیم یا نشستن را به ایستادن ترجیح می‌دهیم.
بررسی حرکتی مانند راه رفتن که بارها و بارها در زندگی‌مان تکرار می‌شود نشان داد که سیستم عصبی به طور دائم و ناخودآگاه در حال بررسی میزان انرژی مصرفی و بهینه‌سازی الگوهای حرکتی ما است تا انرژی مورد نیاز برای راه رفتن را تا حد ممکن کاهش دهد و به این ترتیب بنیان‌های فیزیولوژیک برای این گونه تنبلی مشخص شد. آنچه موجب حیرت این محققین شد، سرعت بالای تطبیق سیستم عصبی بدن و یافتن تعادل مناسب میان انرژی مورد نیاز و شیوه‌ی همیشگی راه رفتن فرد برای صرفه‌جویی هرچند اندک در میزان انرژی مصرفی بود.
ما حدس می‌زدیم که سیستم عصبی میزان انرژی مصرفی را بهینه‌سازی کند اما نکته‌ی تعجب‌آور، ناچیز بودن مقدار این انرژی بود. ما دریافتیم که افراد گام‌هایشان را حتی برای ذخایر بسیار بسیار اندک انرژی تغییر می‌دادند که گاهی اوقات حتی کمتر از ۵ درصد کل انرژی مصرفی برای انجام کار بود. اگر بدن برای تطبیق دادن خود به این صورت تلاش نمی‌کرد، میزان انرژی اضافه‌ی مصرف شده بعد از یک ساعت راه رفتن با مقدار انرژی موجود در یک دانه‌ی بادام زمینی برابری می‌کرد!
این تحقیقات با هدف درک شیوه‌هایی که بدن برای یافتن بهترین راه برای کاهش دادن میزان انرژی مصرفی حین راه رفتن به کار می‌گیرد ادامه خواهد داشت و همچنین به بررسی شیوه‌ی محاسبه‌ی این مقدار انرژی مازاد نیز خواهد پرداخت تا مشخص شود که بدن چگونه به این سرعت می‌تواند به ترکیبی بهینه برای هماهنگی میان ده‌ها هزار ماهیچه‌ای که حین راه رفتن به کار گرفته می‌شوند برسد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر