منزوی‌ترین سکونتگاه‌هایی که هنوز مسکونی هستند
در این کره خاکی، عده‌ای از مردم واقعاً وسط ناکجاآباد خانه دارند. برای اینکه تصور بهتری از ناکجاآباد‌های واقعی داشته باشید، در این مقاله ۱۰ مورد از منزوی‌ترین سکونتگاه‌های دنیا را معرفی می‌کنیم.
برترین‌ها به‌نقل از لست‌سکند: ما گاهی اوقات به‌صورت اغراق شده‌ای می‌گوییم وسط ناکجاآباد زندگی می‌کنیم؛ اما در همین کره خاکی، عده‌ای از مردم واقعاً وسط ناکجاآباد خانه دارند. برای اینکه تصور بهتری از ناکجاآباد‌های واقعی داشته باشید، در این مقاله ۱۰ مورد از منزوی‌ترین سکونتگاه‌های دنیا را معرفی می‌کنیم.
لا رینکونادا، پرو
اینجا مرتفع‌ترین سکونتگاه بشر روی کره‌ی زمین است که در ارتفاع حدود ۵۰۰۰ متری از سطح دریا قرار دارد. لا رینکونادا، در کوه‌های آند پرو واقع شده، حدود ۵۰ هزار نفر جمعیت دارد و اقتصاد آن‌ها متکی به طلاست. مردمان این منطقه، از معادن طلایی که در نزدیکی آن‌ها قرار دارد، طلا استخراج و گذران زندگی می‌کنند. این شهر فاقد سیستم‌های لوله‌کشی و زهکشی بهداشتی است. بدتر اینکه به دلیل فعالیت‌های استخراج معدن، کل منطقه به جیوه آلوده شده، بنابراین زندگی در این منطقه با شرایطی سخت و دشوار همراه است.
چانگ‌تانگ، تبت
با حدود ۳۰۰۰ متر ارتفاع، به‌عنوان «بام جهان» شناخته می‌شود. زمستان‌هایی سرد و مشابه قطب شمال دارد. مردمان این منطقه، دامداران کوچ‌رو هستند که با نام محلی «چانگپا» یا «دروکپا» شناخته می‌شوند. در این منطقه لئوپارد و گاو کوهان‌دار برفی هم زیست می‌کند که از جاذبه‌های دیدنی چانگ‌تانگ به‌شمار می‌روند. اگر قصد دارید به این منطقه بروید باید مجوز بگیرید.
ویلا لاس استرلاس، شیلی
جمعیت این منطقه در تابستان به ۱۵۰ نفر و در زمستان به ۸۰ نفر می‌رسد. اداره پست شیلی با نام محلی «کورئوس ده» در تابستان تنها توسط یک کارمند پست اداره می‌شود و در زمستان‌ها زیرنظر فرماندهی پایگاه قرار می‌گیرد. در این منطقه یک مدرسه ابتدایی به نام «ویلا لاس استرلاس» هم برپاست که ۳ کامپیوتر و دسترسی به اینترنت هم دارد (واقعاً تعجب‌آور است که در این منطقه دسترسی به اینترنت وجود دارد).
ادینبورگ در هفت دریا، سنت هلنا
اینجا دورترین سکونتگاه دائمی روی زمین است که از نزدیک‌ترین سکونتگاهی که در سنت هلنا دیده می‌شود حدود ۲۳۷۳ کیلومتر فاصله دارد. در سال ۱۹۶۱ به دلیل فوران کوه آتشفشان، کل ساکنین منطقه، خانه‌های خود را ترک کردند، اما دو سال بعد در سال ۱۹۶۳ دوباره به شهر خود باز گشته و خانه‌های خود را بازسازی کردند.
سوپای ویلاگ، آریزونا
اینجا دورترین جامعه در ایالات متحده آمریکاست و تنها مکانی در کل ایالت متحده است که هنوز پست و مبادلات مرسوله‌ها از طریق قاطر‌ها انجام می‌شود. سوپای ویلاگ در «پراند کانیون» واقع شده که تنها با پای پیاده، یا حیوانات باربر و یا از طریق هلی‌کوپتر می‌توان به آن دسترسی داشت. در آخرین سرشماری انجام شده، این منطقه ۲۰۸ نفر جمعیت دارد.
کوبر پدی، استرالیا
این منطقه به دلیل اشیای تاریخی گرانبهایی که از زیر زمین‌هایش یافت و استخراج شده، به «پایتخت عتیقه جهان» شهرت دارد. کوپی پدی از اصطلاح بومی «کوپا-پیتی» گرفته شده که به معنی «چاله آب پسران» است. از جاذبه‌های پربازدید این منطقه می‌توان به معادن، قبرستان‌های تاریخی و کلیسا‌های زیرزمینی آن اشاره کرد. چندین مُتل هم وجود دارند که اقامتگاه‌های هیجان‌انگیزی را زیر زمین ساخته و در اختیار گردشگران قرار می‌دهند. اینجا یک شهر زیرزمینی باشکوه است.
لانگیربین، نروژ
این منطقه، شمالی‌ترین مکان جهان با بیش از ۱۰۰۰ نفر ساکن دائمی است. مردمان این منطقه، آب و هوای قطب شمال را با جریان آتلانتیک معتدل شمالی تجربه می‌کنند. به طوری که نیمی از سال را در شب قطبی می‌گذرانند و در نیمی از آن، حتی نیمه شب هم خورشید را بالای سر خود دارند؛ بنابراین شرایط زندگی در اینجا کمی دیوانه‌کننده است. در اینجا قوانین عجیبی وجود دارد مثلاً منع داشتن گربه به عنوان حیوان خانگی، یا محدودیت ماهانه خرید مایعات توسط یک فرد.
همچنین اینجا هر فرد باید یک اسلحه به‌همراه داشته باشد تا دربرابر خرس‌های قطبی از خود محافظت کند. از رسوم عجیب این منطقه این است که وقتی شخصی در لانگیربین می‌میرد، پیکر او را به شهر دیگری منتقل می‌کنند؛ چون سرمای هوا به‌حدی است که اجساد دفن شده در خاک این منطقه هیچگاه از بین نمی‌روند.
پالمرستون، جزایر کوک
جزایر کوک از آب و هوای استوایی برخوردار است، اما برای ورود کشتی‌های بزرگ، هیچ راه مطمئنی وجود ندارد، چون همیشه در معرض طوفان‌های شدید گرمسیری قرار دارد. جمعیت ساکنین پالمرستون به ۶۲ نفر می‌رسد که به‌جز ۳ نفر نَسَب بقیه افراد به ملوان انگلیسی به نام ویلیام مارستر می‌رسد. ویلیام مارستر به همراه سه همسر خود، خانواده‌ای بسیار بزرگ با حدود ۲۳ فرزند داشت که هنوز هم فرزندان آن‌ها ساکن پالمرستون هستند؛ بنابراین این روز‌ها هم بسیاری از روابط خانوادگی و اجداد مشترک بین مردمان این جزایر مرجانی دیده می‌شوند.
واحه سیا، مصر
اینجا یک واحه شهری است؛ جایی بین گودال قطّاره و دریای بزرگ شن. این واحه با جمعیتی معادل ۳۳۰۰۰ نفر، یکی از منزوی‌ترین سکونتگاه‌های مصر را تشکیل می‌دهد که مردمانش فرهنگی منحصربه‌فرد و گویشی متمایز به نام «سیوویی» را بین خود تشکیل و رشد داده‌اند. واحه سیا، محل نزول وحی آمون بوده و هنوز هم ویرانه‌ی بنا‌های متعلق به آمون در این منطقه قابل مشاهده هستند.
ویتیر، آلاسکا
طبق آخرین سرشماری در سال ۲۰۱۶، جمعیت این منطقه ۲۱۴ نفر بوده است. ویتیر به‌دلیل حیات وحش و زیبایی مناظر طبیعی، بسیار موردتوجه گردشگران قرار می‌گیرد. فقط تصور کنید که ویتیر در جنگل ملی چوگاچ -دومین جنگل بزرگ ملی در ایالات متحده- قرار دارد؛ همین دلیلی کافی برای زیبایی و مناظر بی‌نظیر این منطقه است. بااین‌حال، تنها یک راه دسترسی زمینی به این منطقه وجود دارد؛ راهی ریلی از طریق تونل یادبود آنتوان اندرسون.
ارسال نظر