شخصیت های موفق دنیا با معلولیت جسمانی

برترین ها: موفقیت هایی که در زندگی هر فردی بدست می آیند، جزو افتخارات و دستاوردهای مهم زندگی او به حساب می آیند و ویژگی های خارق العاده و امتیازات او را نسبت به دیگران نشان می دهند. ولی وقتی معلولیت جسمانی مانعی سر راه موفقیت ها قرار دهد، مسیر موفقیت دشوار و رسیدن به هدف غیرممکن می نماید. شخصیت هایی که در زیر به آنها اشاره می کنیم، موفقیت را با وجود مانع بزرگ معلولیت جسمانی خود بدست آورده اند و الگوی دیگران قرار گرفته اند.

مارلا رانیان

معلولیت: نابینا

مارلا در سن 9 سالگی به بیماری استارگارت مبتلا شد (نوعی از زوال شبکیه چشم) که باعث شد کاملاً نابینا شود. مارلا رانیان سه بار قهرمان دوی 5000 متر زنان شده است. او در پاراالمپیک تابستانی 1992 چهار مدال طلا بدست آورد. در پاراالمپیک 1996 او در رشته پرتاب وزنه مدال نقره برد و در مسابقات پنجگانه مدال طلا را بدست آورد. در سال 2000 او اولین پاراالمپین نابینا بود که در بازی های المپیک سیدنی استرالیا رقابت می کرد. او رکوردهای زیادی در آمریکا زده است که از آن جمله می توان به ماراتن زنان (2002)، دوی 500 متر (2001)، مسابقات هفتگانه (1996) اشاره کرد. در سال 2001، او زندگی نامه خود را تحت عنوان "خط پایانی نیست: زندگی من آنطور که من آن را می بینم" چاپ کرد.


ونسان ونگوگ

معلولیت: بیماری روانی

ونسان ونگوگ، نقاش هلندی بود که یکی از بزرگترین نقاشانی است که دنیا تابحال به خود دیده است. نقاشی های او به ساختن بنیاد هنر مدرن کمک های عظیمی نموده است. او در حرفه نقاشی خود که ۱۰ سال بود، بیش از ۹۰۰ نقاشی و ۱۱۰۰ رسم انجام داد. بعضی از نقاشی های او امروزه جزو گرانترین نقاشی ها هستند: برای مثال، تابلوی نقاشی "زنبق ها" به قیمت ۵۳.۹ میلیون دلار فروخته شده است و پرتره دکتر گشه به قیمت ۸۲.۵ میلیون دلار فروخته شده است. ونگوگ از افسردگی رنج می برد و در سال ۱۸۸۹ در یک بیمارستان روانپزشکی پذیرش شد. افسردگی او با گذشت زمان بدتر شد و در جولای ۱۸۹۰ در سن ۳۷ سالگی ونگوگ با شلیک گلوله به سمت سینه اش خودش را مجروح کرد و دو روز بعد مرد. آخرین کلمات او اینها بودند: "اندوه تا ابد ادامه دارد."


لودویگ ون بتهوون

معلولیت: ناشنوا

بتهوون یکی از بزرگترین آهنگسازان تاریخ است. او اولین اجرای عمومی اش را به عنوان پیانیست در سن ۸ سالگی انجام داد. او در وین تحت نظارت و راهنمایی موتسارت تحصیل کرد. در اواسط دهه دوم زندگی اش او به عنوان پیانیستی با بداهه پردازی های پیش بینی ناپذیر و خارق العاده، برای خودش نام و نشانی دست و پا کرد. در سال ۱۷۹۶ بتهوون کم کم شروع به از دست دادن شنوایی اش کرد. او علیرغم بیماری اش خودش را غرق در کارش کرد و چند شاهکار موسیقایی خلق کرد. بهترین آثار بتهوون، به نوبه خود بهترین آثار موسیقایی در تاریخ نیز هستند: سمفونی نهم (the ۹th Symphony)، پیانو کنچرتوی پنجم (the ۵th Piano Concerto)، وایولین کنچرتو (Violin Concerto)، لیت کوارتت (the Late Quartets) و میسا سولمنیس (Missa Solemnis) از آن دسته اند. او همه این دستاوردها را علیرغم ناشنوایی کامل و در ۲۵ سال آخر عمرش بدست آورد.


فریدا کالو

معلولیت: فلج اطفال

فریدا کالو، نقاشی مشهور مکزیکی بود که نقاشی های او اکثراً خودنگاره یا خودفرتور (پرتره از خود) بودند و بیشتر غم و اندوه او را نشان می دهند. او برای نقاشی از رنگ های شاد و زنده استفاده می کرد که ناشی از فرهنگ مکزیک بود. او اولین هنرمند مکزیکی قرن بیستم بود که آثار او توسط یک موزه بین المللی خریداری می شد. کالو در شش سالگی فلج اطفال گرفت و این باعث شد که پای راست او لاغرتر از پای چپش شود و به همین دلیل کالو همیشه دامن های بلند و رنگارنگ می پوشید. او همچنین در یک تصادف جراحات شدیدی برداشت و با آنکه بهبود یافت و توانست در نهایت راه برود، باقی عمرش را با دردهای شدیدی سپری کرد.


کریستی براون

معلولیت: فلج مغزی

کریستی براون نویسنده، نقاش و شاعر ایرلندی بود که به فلج مغزی شدید مبتلا بود. او در دوبلین به دنیا آمد و یکی از ۱۳ فرزند زنده (از ۲۲ فرزند) یک خانواده کاتولیک بود. او در اثر فلج مغزی معلول شد و سالها نمی توانست حرکت کند یا حرف بزند. پزشکان معتقد بودند که او از لحاظ ذهنی نیز معلول است. ولی مادرش شروع به صحبت با کرد و با او کار کرد و چیزهایی به او یاد داد. یک روز، او با پای چپش گچی را برداشت تا روی تخته چیزی بنویسد. در سن ۵ سالگی فقط پای چپش به اراده او تکان می خورد. او برای اولین بار توانست با پایش با دیگران ارتباط برقرار کند. شهرت براون بخاطر زندگی نامه شخصی او با عنوان "پای چپم" است که فیلمی با همین نام از روی آن اقتباس شد و برنده جایزه آکادمی اسکار شد.


جان نش

معلولیت: شیزوفرنی

جان فوربس نش، ریاضیدان آمریکایی و برنده جایزه نوبل بود که آثار او در تئوری گیم، هندسه دیفرانسیل و معادلات دیفرانسیل با مشتقات جزئی، خارق العاده هستند. او در نوجوانی به آزمایش های علمی علاقه نشان می داد و در اتاقش آنها را انجام می داد. او در رشته مهندسی شیمی، شیمی و ریاضیات دانشگاه کارنگی ملون تحصیل کرد. سپس به او بورس تحصیلی دانشگاه پرینستون تعلق گرفت. در سال ۱۹۵۹ جان نش شروع به نشان دادن علائم شدید بیماری پارانویا کرد و رفتارهای او بسیار نابهنجار و نامناسب شد. او تصور می کرد که یک سازمان به دنبال اوست. در همان سال او را در بیمارستانی بستری کردند و تشخیص داده شد که او شیزوفرنی پارانوید دارد. پس از درمان او بطور داوطلبانه به بیمارستان مراجعه کرد و به مدت ۹ سال تحت شوک درمانی قرار گرفت. وقتی در سال ۱۹۷۰ از بیمارستان به خانه برگشت به تدریج بهبود یافت. آثار او موفق تر شدند و برایش شهرت و جوایز زیادی به بار آوردند. در میان جوایز مهم او می توان به جایزه تئوری جان فون نومان در سال ۱۹۷۸ و جایزه یادبود نوبل در علوم اقتصادی در سال ۱۹۹۴ اشاره کرد. فیلم سینمایی "ذهن زیبا" با بازی راسل کرو که برنده جایزه اسکار شد، بر مبنای زندگی نامه او ساخته شد.


ژان-دومینیک بوبی

معلولیت: سندروم قفل شدگی

ژان-دو نویسنده، ژورنالیست و ادیتور مشهور مجله فشن فرانسوی "ال" (ELLE) است. او در سال ۱۹۹۵ دچار حمله قلبی شدیدی شد که باعث شد ۲۰ روز به کما برود. پس از آنکه از کما خارج شد، دچار یک اختلال عصبی نادر به نام سندروم قفل شدگی (Locked-in syndrome) شده بود. در این سندروم، فرد حالت ذهنی نرمال و پایداری دارد، ولی بدن از سر تا پا فلج می شود. در مورد ژان-دو، او فقط می توانست پلک چپش را حرکت دهد. او علیرغم این وضعیت و فقط با پلک زدن، کتابی به نام "لباس غواصی و پروانه" نوشت و بعدها فیلمی از روی این کتاب ساخته شد که برنده جایزه های بسیاری شد. فردی به او کمک می کرد و الفبا را برای او می خواند و او روی حرف موردنظر پلک می زد. بدین ترتیب کتاب او در ماه مارس ۱۹۹۷ در فرانسه چاپ شد. بوبی دو روز پس از انتشار کتابش مرد.


استیون هاوکینگ

معلولیت: بیماری نورون حرکتی یا نوعی از ALS (تباهى‌ سلول‌هاى عصبى‌ مسئول‌ حركت‌ عضلات‌)

استیون هاوکینگ فیزیکدان نظری بریتانیایی است که ۴۰ سال است بخاطر آثار علمی اش به اندازه بازیگران و ستاره های معروف دنیا شهرت کسب کرده است. او عضو افتخاری انجمن سلطنتی هنرها و عضو دائمی آکادمی علوم وابسته به پاپ است. هاوکینگ در سال ۲۰۰۹ مدال آزادی را از سوی رئیس جمهور دریافت کرد که بالاترین و مهمترین جایزه شهروندی در ایالات متحده است. هاوکینگ از بیماری حاد نورون حرکتی (motor neuron disease) رنج می برد که احتمالاً نوعی از بیماری اسکلروز جانبی امیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis) است. نشانه های این اختلال برای اولین بار زمانی ظاهر شدند که هاوکینگ در دانشگاه کمبریج ثبت نام کرد. او تعادلش را از دست داد و از بالای پله ها به پائین سقوط کرد و سرش آسیب دید. او که نگران نبوغش بود، در آزمون منسا شرکت کرد تا از سالم بودن توانایی های ذهنی اش مطمئن شود. تشخیص بیماری نورون حرکتی زمانی انجام شد که هاوکینگ ۲۱ سالش بود، یعنی مدت کوتاهی پس از ازدواج اولش و پزشکان به او گفتند که او بیش از ۲ یا ۳ سال زنده نمی ماند. هاوکینگ به تدریج حس دست ها، پاها و صدایش را از دست داد و از سال ۲۰۰۹ به بعد کاملاً فلج شد.


هلن کلر

معلولیت: نابینا و ناشنوا

هلن ادامز کلر نویسنده، استاد دانشگاه و فعال سیاسی بود که اولین فرد نابینا و ناشنوایی بود که توانست مدرک کارشناسی دریافت کند. داستان اینکه چطور معلم هلن، آنی سالیوان، توانست سکوت و تنهایی هلن را بشکند و وارد دنیای او شود و با او ارتباط برقرار کند، بر کسی پوشیده نیست و تقریباً همه این داستان را می دانند. سالیوان به هلن یاد داد تا کلمات را روی کف دستش هجی کند و اولین کلمه ای که به او یاد داد "عروسک" بود که برایش هدیه آورده بود. هلن به کشورهای زیادی سفر کرد و به صراحت مخالفت خود را با جنگ اعلام کرد. او برای حقوق زنان، حقوق کارگران و اهداف دیگر کمپین درست کرد. هلن و سالیوان به بیش از ۳۹ کشور سفر کردند و بارها مهمان ژاپنی ها شدند، زیرا ژاپنی ها هلن را خیلی دوست داشتند. هلن با رؤسای جمهور ایالات متحده از گراور کلیولند گرفته تا لیندون بی. جانسون ملاقات کرده بود و با بسیاری از چهره های مشهور از جمله الکساندر گراهام بل، چارلی چاپلین و مارک تواین دوست بود.