وابستگی به گوشی، قاتل زندگی خوب و پرمعنا

برترین‌ها: اگر شما هم جزو آن دسته از معتادان تلفن همراه هستید که حتی نمی‌توانید یک ساعت بدون تلفن همراهتان دوام بیاورید، پس خودتان را برای یک سرزنش حسابی آماده کنید!

من بخش عمده‌ای از تعطیلات عید امسال را در روستای زیبای کندوان گذراندم و مشغول یک سفر تحقیقاتی هم بودم. وقتی از این شهر زیبا برگشتم، ذهن من پر از خاطره‌های گویا و واضح بود. خاطره‌هایی بی نظیر از تماشای یک منظره فوق العاده، پایین رفتن از پله‌های سنگیِ صخره ها؛ غذا خوردن در یک رستوران صخره‌ای و کوهستانی، طبیعت خیره کننده و همه و همه که روح و جان مرا جلا بخشیده بودند.

اما احتمالا دوست داشتنی‌ترین خاطره ام مربوط به همان روز اول حضورم در روستای زیبای کندوان باشد که گوشی ام را قفل کردم و در کمد وسایل شخصی هتل قرار دادم و تا انتهای سفر هم به سراغش نرفتم.

اشتباه نکنید، به نظر من هم تلفن همراه از جمله ابزار‌های کاربردی و مفیدی است که باعث تسهیل در انجام امور زیادی شده است؛ اما متاسفانه دیدگاه مردم نسبت به این دستگاه‌ها عوض شده و حالا به دید خدایان کوچک قابل شارژ به آن‌ها نگاه می‌کنند.

وقتی گوشی من از صورتم هم بزرگتر است و بیشتر اوقات تمام نگاه و توجه مرا به خودش اختصاص داده است؛ پس جامعه نیاز به یک تغییر بزرگ دارد. به هر حال، اگر شما هم مثل من بتوانید یک ساعت را بدون بی قراری و تلفن همراه سر کنید، خواهید فهمید که چرا زندگی کسانی که به تلفن همراه خود وابستگی ندارند از جذابیت بیشتری برخوردار است. جالب شد نه؟! پس تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید.

۱. ما می‌دانیم که یک مکالمه‌ی واقعی چه شمایلی دارد

آیا شما هم از آن لحظه‌ای متنفر هستید که مثلاً برای دوستتان یک داستان هیجان انگیز راجع به دیروزتان تعریف می‌کنید و او در همان لحظه گوشی تلفنش را چک می‌کند؟ برخی از مردم باور دارند که من اصلاً در تعریف کردن اتفاقات تبحر ندارم، اما برای این مسئله، معتادان تلفن همراه را سرزنش می‌کنم.

اگر شما هم با کسی در حال صحبت باشید و او ناگهان رویش را برگرداند و با شخص دیگری صحبت کند، چه حالی پیدا می‌کنید؟ حالا، این روی برگرداندن و حرف زدن چه فرقی با خواندن یک متن در گوشی دارد؟ پس خواهشا جمله‌ی تکراری «ادامه بده، دارم گوش میدم» را تحویلمان ندهید.

۲. ما می‌توانیم تعطیلات را به معنی واقعی کلمات حس کنیم

من عاشق سفر‌های دریایی هستم، خیلی زیاد! و یکی از دلایل این علاقه این است که مردم گوشی‌های شان را کنار می‌گذارند و برای اولین بار در زندگی سعی می‌کنند که در همان لحظه زندگی کنند.

اوایل همین سال بود که با همسرم به یک سفر دریایی رفتیم. به ساحل که رسیدیم، من در آب‌های شفاف دریا خودم را رها کردم و به آسمان مرواریددارِ بالای سرم خیره شدم. آسمانی زیبا که ترس من از آب را از خاطرم می‌برد؛ و در همین لحظات، دیدم که همسر مهربانم در ساحل بود و از وای فای مجانی استفاده می‌کرد! و برای اولین بار بود که فهمیدم وای فای مجانی چیست و چه کاربردی دارد.

۳. ما می‌توانیم برای دیگران تعریف کنیم که چه کسی مسابقه را برد

هیچ وقت نتوانستم این مسئله را هضم کنم. چطور ممکن است که این همه از پول و سرمایه تان را خرج بلیط یک کنسرت یا یک مسابقه کنید، و سپس تمام زمان ممکن را به تماشای تلفن همراهتان اختصاص دهید؟ خواهش می‌کنم یک نفر مرا توجیه کند.

ولی ما کسانی هستیم که از تمام لحظات حضور در کنسرت ها، برنامه‌ها و مسابقات لذت می‌بریم و حتی یک لحظه را هم از دست نمی‌دهیم.

۴. براساس تحقیقات، ما از استرس کمتری رنج می‌بریم

در یکی از تحقیقاتی که در دانشگاه میسوری اتفاق افتاد، متوجه شدند که وقتی تلفن همراه دانشجویان در یک سمت اتاق زنگ می‌خورد و آن‌ها قادر به جواب دادنِ گوشی شان نیستند، میزان فشار خون و تپش قلبشان افزایش پیدا می‌کند.

در یک تحقیق دیگر به این نتیجه رسیدند که استفاده‌ی مبرم از تلفن همراه می‌تواند خواب را شدیداً مختل کند و سبب بروز علائم افسردگی در مردان و زنان شود؛ و از آن جایی که همه‌ی ما از تلفن همراه برای گشتن در اینترنت استفاده می‌کنیم، این مثال را هم برای شما می‌آورم: طبق آخرین بررسی‌های انجام شده، افرادی که از اینستاگرام، فیسبوک و از این قبیل شبکه‌های اجتماعی استفاده نمی‌کنند، زندگی شادتری نسبت به باقی افراد جامعه دارند.

۵. ما فیلم و تئاتر را برای اطرافیان مان زهرمار نمی‌کنیم

یادتان می‌آید اولین باری که شنیدید «گوشی ات را خاموش کن» مربوط به کی بود؟ آیا شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که در بین یک مسابقه‌ی حساس ورزشی یا در میان یک فیلم زیبا در سینما یا حتی در سالن تئاتر هم از گوشی تان استفاده می‌کنید و اعصاب اطرافیانتان را خرد می‌کنید؟! خب چرا بس نمی‌کنید!

باید به شما عزیزان بگوییم که تمام گوشی‌های همراه یک حالت کاربردی دارند و اسم آن هم سایلنت است. چرا از آن استفاده نمی‌کنید و از دیدن فیلم و تئاتر لذت نمی‌برید؟!

وقتِ اعتراف است

معذرت می‌خواهم، خودم می‌دانم که در این مقاله تندخویی زیادی داشتم، پس وقت آن رسیده که با ملایمت و فروتنی آن را تمام کنم، چون می‌خواهم یک اعتراف کنم.

من هم زمانی جزو معتادان تلفن همراهم بودم. اتفاقا، برنامه‌ی مورد علاقه ام هم بازی جذابی به نام «کلش آف کلنز» بود که فکر می‌کنم همه شما عزیزان این بازی را می‌شناسید. اعتیاد من به این بازی آنقدر زیاد بود که تمام برنامه‌های ملاقاتم با اطرافیان، برنامه‌های کاری و حتی برنامه‌های خانوادگی ام را براساس این بازی تنظیم می‌کردم.

اما از یک سفر پنج روزه تشکر می‌کنم که با کمک آن توانستم این عادت عجیب و غریب و وحشتناک را بشکنم. سپس، یک قدم هم فراتر رفتم. در این قدم، همگام سازی خودکار ایمیل هایم را خاموش کردم و آن را بر روی حالت دستی قرار دادم. این گونه است که ایمیل‌های کاری دیگر نمی‌توانند آخر هفته‌ها یا عصرهایم را خراب کنند.

اگر هر لحظه احساس کردید که به یک انگیزه برای کنار گذاشتن تلفن همراهتان نیاز دارید، یادتان باشد که بر طبق تحقیقات انجام شده این نوع زندگی سالم‌تر است؛ همچنین طبق تجربه‌ی خیلی ها، این نوع زندگی کیفِ بیشتری دارد. پس خودتان را از این لذت واقعی محروم نکنید.

منبع: lifehack