فوتبال دستی، هم لژیونر دارد هم جام جهانی!

هفته نامه همشهری جوان - محمد امیرپور: گفتگو با حسین امینی و عمار عزیزی؛ قهرمانان فوتبال رومیز ایران یا همان فوتبالدستی خودمان که همین چند وقت پیش قهرمان جام جهانی ۲۰۱۷ آلمان شدند.

وقتی اول مصاحبه می گویم: «فوتبالدستی» با این تذکر روبرو می شوم که «فوتبال رومیز» صحیح است و فوتبالدستی مال همان دوران مدرسه و کلوپ است. بچه ها لطف داشتند و ما را جریمه هم نکردند وگرنه هر بار که یکی از بچه های تیم ملی به اشتباه بگوید «فوتبالدستی» ۱۰ هزار تومان جریمه می شود و جریمه اش هم می رود به حساب صندوق انجمن فوتبال رومیز. چند روز بعد از قهرمانی بچه های فوتبال رومیز تیم ملی ایران، میزبان شان بودیم و از دنیای «فوتبال رومیز» رمزگشایی کردیم.

هنوز هم خیلی ها فکر می کنند فوتبال رومیز را باید در کلوپ ها بازی کرد. ته اش یک تفریح است، چطور شد که داستان این قدر برای شما جدی شد؟

- حسین امینی: ۱۰ سالم بود که امتحانات نهایی را قبول شدم و شرط کرده بودم فوتبالدستی می خواهم. از آنها که خیلی ها توی خانه داشتند. چند سال بعد با رفقایم رفتیم کلوپ و درگیرش شدم. سال ها گذشت و تب فوتبالدستی کم کم به خاطر شرط بندی هایی که برخی پای میز می کردند، کم رنگ شد.

هشت سال پیش دوباره خیلی اتفاقی پایم به کلوپ باز شد و تصادفی یکی از بازیکنان تیم ملی را دیدم. یک سالی سر تمرین تیم ملی رفتم و فوق العاده قوی بودند. فوتبال رومیز با چیزی که فکر می کردم خیلی متفاوت بود. یواش یواش از همانجا استارت زدم و رسیدم به تیم ملی. الان شش سالی می شود که عضو ثابت تیم ایرانم و کاپیتان تیم ملی.

- عمار عزیزی: فکر می کنم آن موقع ها راهنمایی بودم. برادر و پسرعموهایم خیلی فوتبال رومیز بازی می کردند. من هم هیچ وقت نرفته بودم پای میز. یک روز برادرم گفت خب تو هم بیا. اولین باری که رفتم پای فوتبال رومیز، دیدم عجب چیز باحالی است. هفت - هشت سالی همین طور ماندم پای میز فوتبال و دیگر برای خودم بازیکن خفنی شده بودم. توی کلوپ و باشگاه آنقدر حرفه ای شده بودم که وقتی بهم گفتند مسابقات قهرمانی کشور است، گفتم می روم و همه را می زنم. رفتم و ثبت نام کردم و توی مسابقات اصفهان اول شدم. بعد رفتم مسابقات کشوری که در تهران و روی میز تورنادو برگزار می شد.

خب تا آن روز من فقط روی میز چوبی بازی کرده بودم. پایم را که توی مسابقات گذاشتم همه چیز برایم عوض شد. بازیکن ها با تکنیک های عجیبی بازی می کردند که تا آن روز ندیده بودم. بعضی از به های تیم ملی هم در مسابقات بودند و قشنگ در یک سطح دیگر بازی می کردند و همان اول اوت شدم. از مسابقات که برگشتم داستان برایم جدی شد. رئیس باشگاه، یک میز رسمی تورنادو خرید و مربی گرفتم و داستان عشق به فوتبال رومیز همین جوری آغاز شد. چهار ماه بعد شدم بازیکن تیم فوتبال رومیز.

اولین باری که تیم ملی دعوت شدید واکنش خانواده تان چه بود؟ باور کردند ملی پوش شده اید یا پیش خودشان گفتند حتما غلو می کنید؟

- حسین امینی: همین الان اگر جلوی یک نفر را توی خیابان بگیرم و بگویم من ملی پوش فوتبالدستی ام، احتمالا می گوید: «ولم کن بابا.» خود من خیلی زمان برد تا توانستم نظر خانواده ام را عوض کنم. همه اش فکر می کردند که فوتبال رومیز یک جور بازی زیرزمینی است و از این حرف ها. وقتی برای تمرین می رفتم ورزشگاه انقلاب، دو سه ماه هر هفته همسرم را همراه خودم می بردم. همسرم آمد آنجا و دید چقدر همه چیز مرتب است و مثل یک باشگاه حرفه ای تمرین می کنند و مسابقه می دهند.

- عمار عزیزی: من کمی شانس آوردم. اولین دوره مسابقات کشوری در اصفهان برگزار شد و خب ما هم اصفهانی بودیم و خانواده ام آمدند و مسابقات را دیدند و همه چیز خوب پیش رفت.

مدل تمرینات در فوتبال رومیز به چه صورت است؛ مثلا تمرین های خاصی برای دفاع و حمله کردن دارید؟

- حسین امینی: مهم ترین مسئله ای که در تمرینات اتفاق می افتد مرور کارهایی مثل پاس دادن و زدن ضربه پنالتی است. ضمن این که مربی ها استعداد ذاتی بازیکن را کشف می کنند و با توجه به استعدادش به او مسئولیت می دهند. مثلا بازیکنی استعدادش در چپ کشی است، یکی دیگر زیرپایی خوب می زند. توی تمرینات مدل های مختلفی از پاس دادن داریم؛ مثل همین آقا عمار عزیزی استاد پاس دادن به سبک بیلی با پاس است. خود من استاد پاس دادن به شیوه فردریک هستم؛ آن هم توی عمق (می خندد) فردریک بازیکن این رشته در بلژیک بوده. هر کس می تواند یک مدل پاس را بهتر کار کند.

سخت ترین مسابقه ای که در جام جهانی تجربه کردید کدام مسابقه بود؟

- عمار عزیزی: خب در نیمه نهایی به اسلوونی خوردیم که خیلی تیم خوبی هستند و یک جورهایی فینال زودرس بود. با اختلاف دو گل بردیم شان. بازیکنان قدرتی کار خوبی دارند.

در فوتبال برزیل و آلمان قدرت های سنتی دنیا هستند؛ در فوتبال رومیز هم قهرمان سنتی داریم؟

- عمار عزیزی: آمریکایی ها تقریبا در فوتبال رومیز قدرت سنتی هستند. آن قدر این رشته برای شان اهمیت دارد که با تمام تیم ها به مسابقات اعزام می شوند و معمولا هم قهرمان هستند. تیم مردان، بانوان، پیشکسوتان، کودکان و ... آمریکا همیشه کیفیت فنی بالایی دارد.

قبل از مسابقه فینال مقابل ایتالیا خیلی استرس داشتید؟

- عمار عزیزی: نه راستش استرس زیادی نداشتیم. هم ایتالیا را در مرحله گروهی یک بار با اختلاف برده بودیم هم خیلی تمرین داشتیم پیش از جام جهانی. وقتی رسیدیم فینال، تقریبا خیال مان از قهرمانی راحت شده بود. ایتالیا را با نتیجه قاطع ۴۲-۲۸ شکست دادیم و قهرمان شدیم.

در دنیای فوتبال اسپانیا به تیکی تاکا، ایتالیایی ها به فوتبال دفاعی و برزیلی ها به فوتبال هجومی معروف هستند؛ در فوتبال رومیز هم کشورها سبک خاصی برای بازی دارند؟

- عمار عزیزی: دقیقا همین طور است. در فوتبال رومیز هم کشورها مدل و تاکتیک خودشان را دارند. مثلا ایتالیایی ها خیلی سرعتی بازی می کنند که بهش «اسپیدبال» می گویند. آمریکایی ها روی پاس های خوب و دقیق کار می کنند و اصطلاحا همان تیکی تاکای معروف را دارند. خود ما در ایران «میله یک» خیلی قوی داریم؛ یعنی ضربات از عقب زمین را بهتر از بقیه تیم ها توی گل می کنیم. می دانید چرا؟ چون همه ایرانی ها پیش از این که شروع به کار حرفه ای با فوتبالدستی کنند، با همان فوتبالدستی های خانگی، به شوت های عقب زمین رو می آورند و از دیگر کارها راحت تر است.

وضعیت امکانات سخت افزاری ما هم خوب نیست ظاهرا؟

- حسین امینی: فوتبال رومیز روی پنج میز مختلف برگزار می شود که همه کشورها این پنج میز را دارند. میز بومنزینی که فرانسوی ها روی آن تخصص دارند، اورلاندو که اتریشی ها سازنده اش هستند. روبرتو اسپورت که ایتالیایی ها در آن تبحر دارند، آلمانی ها روی لئون هارت کار می کنند و تورنادو را آمریکایی ها ساختهع اند.

در جام جهانی از هر پنج میز برای مسابقات استفاده می شود و همه کشورها این مینزها را دارند و روی آنها تمرین می کنند اما ما در تهران فقط سه تا میز تورنادو داریم که خیلی هم قدیمی هستند. حساب کنید بچه های ما در جام جهانی روی میزهایی بازی کردند که اصلا تجربه بازی روی آنها را نداشتند. حتی ما در تمرینات مان در طول سال هم روی میزهای چوبی تمرین می کنیم که استاندارد نیستند و فقط در اردوها می توانیم از میز تورنادو استفاده کنیم.

چرا این میزها وارد ایران نمی شوند؛ به خاطر قیمت شان است؟

- حسین امینی: ببینید، قیمت این میزها در اروپا نزدیک ۱۰ میلیون تومان است که اگر به ایران برسد، حداقل ۱۸-۱۷ میلیون هزینه دارد. در ایران پنج میز تورنادو وجود دارد؛ سه تا در تهران، یکی در اصفهان و یکی هم مشهد. این در شرایطی است که وقتی با فرانسوی ها مسابقه می دهیم، آنها در دور اول مسابقه با میز تورنادوی ما مسابقه می دهند و در دور بعد ما باید روی میز بونزینی فرانسوی ها مسابقه بدهیم. خب آنها که مشکلی ندارند اما بچه های ما بدون تجربه بازی روی میز، قهرمان جام جهانی شدند.

وضعیت بچه های تیم بعد از قهرمانی جهان بهتر نشد؛ مسئولی قولی نداد که شرایط بهتر شود؟

- حسین امینی: هیچ کس. راستش بچه های تیم ما از خانواده های مرفهی نمی آیند که بگویید خرج سفرشان را پدرشان می دهد. در همین مسابقات جهانی، تقریبا ۵۰ درصد هزینه سفر بازیکنان، بلیت هواپیما و هتل را خود بچه ها از جیب دادند که رقم کمی هم نبود.

کاپیتان تیم ملی فوتبال روی میز الان مشغول چه کاری است؟

- راستش شغل اصلی ام تراشکاری بود اما الان مدتی است رفته ام سراغ شغال های کاذب تا وقت برای فوتبال رو میز داشته باشم. شکر خدا که همسرم هم مثل خودم ورزشکار است و موقعیت و شرایط من را درک کرد.

- عمار عزیزی: من که این روزها بیکار هستم. حتی پیش از جام جهانی بریده بودم و می خواستم فوتبال رومیز را ول کنم و بروم سراغ شغلی که بتوانم پول دربیاورم. من الان ۲۸ سال سن دارم و بیکاری در این سن روی زندگی ات تاثیر بدی می گذارد. واقعا رسانه ای سمت ما نمی آید اما خواهش من از همه مسئولان این است که فرصت کار کردن به من بدهند. ادامه زندگی ورزشی من به داشتن یک شغل گره خورده و بیشتر از این نمی توانم بیکاری را تحمل کنم.

بگذارید مصاحبه را با یک خاطره خوب از جام جهانی ۲۰۱۷ تمام کنیم که قهرمانش شما بودید؟

- توی مسابقات انفرادی به قهرمان آمریکا، «تام یور» خوردم. تام یور رئیس هیات داوران «آی تی اس اف» است؛ کسی که تمام قوانین مسابقات را می نویسد و فوق العاده بانفوذ است. خب، تام یور را با تمام اعتبارش هفت بر دو شکست دادم و بعد از مسابقه شوکه بود که چطور این بلا سرش آمده است.

فرهنگ لغات فوتبالدستی

پاس یخچالی

دنیای فوتبالدستی - شما بخوانید فوتبال رومیز - واژه های خودش را دارد؛ واژه هایی که اگر آنها را بلد باشید، مطمئن باشید توی باشگاه و کلوپ می توانید خودتان را یک حرفه ای جا بزنید.

* زیرپا جلو: تکنیکی که مختص بازیکن وسط میله است و توپ را نگه می دارد.

* زیرپا عقب: تفاوت زیادی با زیرپا جلو ندارد، فقط آدمک را عقب می کشید.

* راست کشی: کشیدن توپ به سمت چپ و ضربه زدن به توپ با همان بازیکن.

* چپ کشی: طبیعتا برعکس همان راست کشی می شود چپ کشی.

* یخچالی: توپ را بازیکن کناری می آورد و بازیکن بعدی ضربه می زند.

* دیواری: با گوشه پای آدمک به توپ ضربه زدن.

* جار: خطایی که بازیکن به میله ضربه بزند و تمرکز حریفش را بهم بریزد.

* توپ مرده: توپی که به پای هیچ آدمکی در زمین نخورد.

لیلا زواره سرپرست فوتبال رومیز از وضعیت این رشته در ایران می گوید

فوتبال رومیز لژیونر هم دارد!

صدایش را صاف می کند و می گوید: «باور کنید هنوز خستگی جور شدن ویزاها از صدایم در نرفته است.» لیلا زواره اعتراف می کند با همه مشکلات پیش رو، قهرمانی بچه ها مثل آب روی آتش، همه خستگی ها را شست و برد.

حتما بعد از قهرمانی فوتبال رومیزی ایران هم آدم های زیادی دوست دارند وارد این رشته شوند؟

- الان تلفن های زیادی داریم که زنگ می زنند و می گویند: «خانم، من خیلی خوب بازی می کنم و همه را می برم. مطمئن باشید قهرمان می شوم.» بعد که معرفی شان می کنیم به یک باشگاه، طرف می رود و بدجوری از بازیکن های باتجربه می بازد. استعداد شرط است، اما کافی نیست.

دخترها به این رشته علاقه نشان می دهند؟

- الان چند نفر از ملی پوشان دختر تیم ملی، کشف جشنواره ای هستند که دوس ال پیش در پارک پلیس برگزار کردیم. آنجا میز گذاشتیم و شب ها دخترها را با اصرار پای میز می آوردیم که بازی کنند. خانم ها می گفتند این یک ورزش پسرانه است و به درد دخترها نمی خورد. اتفاقا فوتبال رومیز یکی از کم خطرترین و بی آسیب ترین ورزش های ممکن برای خانم هاست. من در کبدی بانوان هم فعالیت دارم. در کبدی، همیشه خانواده ها مانع ورزش حرفه ای دخترشان می شوند چون آسیب دارد؛ در حالی که فوتبال رومیز این مشکلات را ندارد.

مشکل فوتبال رومیز کجاست؟

- هر رشته ای که رسانه ای نشود، این داستان ها را دارد. الان ما برای همین اعزام تیم ملی به مسابقات جام جهانی هم مشکل داشتیم و هیچ اسپانسری حاضر نشد پای بچه ها بایستد و حتی لباس تیم را تامین کند. درست در لحظه آخر اسپانسری که قرار بود چند دست لباس به بچه ها بدهد، جا زد. خدا رو شکر بچه ها همت کردند. فکر کنید ما بین کشورهایی قهرمان دنیا شدیم که نه دغدغه خوابگاه دارند، نه دغدغه میز، نه دغدغه اردو و مسابقات؛ در حالی که ما تا لحظه آخر هم ممکن بود نتوانیم ویزای بچه ها را بگیریم.

بهترین خاطره ای که از مسابقات جام جهانی دارید، برای مان تعریف کنید؟

- ما در ترکیب تیم بانوان فوتبال رومیز سه لژیونر از آلمان داشتیم؛ آقای چمنی و دوتا دخترش عضو تیم ملی ایران اما ساکن آلمان بودند. با این همه تیم ملی ایران با حجاب کامل در مسابقات شرکت کرد. وقتی دخترهای ایران پای شان را به مسابقات می گذاشتند، همه تعجب کرده بودند که مگر ایرانی ها به زنان شان اجازه می دهند از کشور خارج شوند؟! یک چنین تصوری درباره ایرانی ها داشتند اما دخترهای ما که بیشترشان هم تحصیلکرده بودند و زبان می دانستند، نگاه بقیه را نسبت به دختران ایرانی عوض کردند و یک جورهایی سفیر فرهنگی دختران ایران در آلمان بودیم.