جواهراتی که خوش نویسی هستند!

مجله ایده آل : تلفیق خوشنویسی و جواهرسازی می‌شود مجموعه‌ زیورآلاتی كه ایرانی بودنشان را قبل از هر چیز به رخ می‌كشند. زیورآلاتی كه به همان زیبایی ابیات اصیل فارسی در مقابل چشمان شما نقش می‌بندند. در نگاه امیرحسین دلبری جواهرساز معاصر ایران جواهر‌سازی‌ نوعی هنر مجسمه‌سازی‌ است در ابعاد و اندازه‌های كوچك! او جواهرسازی را بعد از گذراندن دوره‌های آموزش خوشنویسی و سفالگری (برای آموختن حجم) آغاز كرد. او در مجموعه خوشنویسی و جواهرات به‌دنبال علاقه دیرینه ایرانیان به ادبیات فارسی سراغ نوشته‌ها رفت و تصویری تازه از ابیاتی كه سال‌هاست در ذهن و خاطر ایرانی‌ها نقش بسته‌اند ارائه داد. این گزارش نگاهی است به تعدادی از آثار این مجموعه. آثاری كه بنا به خواست شما می‌توانند روی نقره، برنز یا حتی طلا پیاده شوند.

پنجره عشق

در این انگشتر طراح، عشق را به پنجره‌ای تشبیه كرده است. او از عشق پنجره‌ای ساخته و به جای قوس بالایی پنجره‌های ایرانی از كلمه عشق استفاده كرده است. رنگ آبی فیروزه‌ای استفاده شده در این انگشتر هم به نوعی تداعی‌كننده آسمان آبی است. آسمانی كه پنجره عشق رو به آن باز می‌شود...


حلقه دام بلا

متن این كار، شعری است از سعدی، كه می‌گوید: «سلسله موی دوست حلقه دام بلاست» طراح در این اثر به جای تصویر كردن طره‌ای مو یا فرمی از دام‌، متن شعر را به‌گونه‌ای طراحی كرده كه شبیه پرنده‌ای در حال پرواز باشد تا به جای اینكه فرم و مفهومی كه در شعر هست را در كار خود تكرار كند به برداشت خود از شعر بپردازد.


سرو چمان

در فرم بته‌جقه‌های ایرانی فرمی داریم به نام قهر و آشتی كه ۲ بته‌جقه در دل هم هستند و نوك آنها در جهت خلاف همدیگر طراحی می‌شوند. در طرح این آویز از این فرم بته‌جقه استفاده شده برای تصویر كردن شعری از حافظ كه می‌گوید: «سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌كند، همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌كند» تا بیانگر قهری كه در شعر حافظ میان عاشق و محبوب است باشد. در قسمت بالایی بته جقه پیچ و تابی داده شده شبیه به طره‌ای مو تا تداعی‌كننده بیت دیگری از شعر باشد كه می‌گوید: «تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او، زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌كند...».


پیچك عشق

كلمه عشق از ریشه عشقه گرفته شده و گیاهی است كه به دور گیاهی دیگر می‌پیچد و از آن تغذیه می‌كند تا او را بخشكاند. در این آویز كلمه عشق به‌صورت پیچكی تصویر شده و نام پیچك عشق برایش انتخاب شده تا تداعی‌كننده ریشه كلمه عشق باشد و شاید معرف نگاه طراح به كلمه عشق باشد.


كلمه

بر خلاف نام این آویز یعنی «كلمه»، طراح قصد تحمیل هیچ كلمه‌ای را به مخاطب ندارد و انتخاب كلمه را به‌عهده مخاطب می‌گذارد تا از بین حروف كلمه دلخواه خود را بسازد. علاوه بر این حروفی كه می‌تواند معرف اول اسم افرادی باشد در قابی كه به شكل مربع است و از نظر بصری نماد جامعه است گنجانده و به عمد بعضی از حروف را به‌گونه‌ای قرارداده تا از قاب بیرون بزنند تا شاید نماد انسان‌های بزرگواری باشد كه روح بزرگشان در عالم خاكی نمی‌گنجد.


سیاه‌مشق

در طراحی این اثر از فن سیاه‌مشق در خوشنویسی ایرانی الهام گرفته شده است. در سیاه‌مشق بیشتر از آنكه هنرمند قصد ارائه یك متن را داشته باشد به فرم و تكنیك‌های خوشنویسی توجه دارد، بر همین اساس در این اثر هم بیشتر از آنكه متن نوشته شده و مفهوم آن مورد توجه باشد بر فرم خط اصرار شده است. اما اتفاق قابل توجه در این اثر اینكه این متن از یكی از سیاه‌‌مشق‌های استاد كلهر استفاده شده است.


حــافظ

اشعار حافظ از پیچیدگی‌هایی برخوردار است و در عین حال هر فرد برداشت خود را از اشعارش دارد. در این آویز كلمه حافظ با پیچیدگی‌های مختلف طرح شده تا از هر طرف كه دیده می‌شود شكلی خاص داشته و بیانگر این باشد كه از هر دید به حافظ بنگری تصویری تازه می‌بینی.


...میانه میدانم آرزوست

در این آویز طراح عارفی را به تصویر كشیده كه در حال سماع است اما به جای تصویر كردن كلیات تنها به برشی از او در حال سماع بسنده كرده و درسطح كار یا همان بدن او شعری از مولانا نوشته شده با عنوان «رقصی چنین میانه میدانم آرزوست».


به طاقتی كه ندارم كدام بار كشم...

«غم زمانه خورم یا فراغ یار كشم...» این متنی است كه در این آویز به تصویر در‌آمده است و برای هارمونی بیشتر عنوان این اثر مصرع دوم شعر «به طاقتی كه ندارم كدام بار كشم» درنظر گرفته شده است. اما ابتكاری كه در این آویز به چشم می‌خورد تركیب حروف و چیدمان آنها در كلمه «فراغ» به معنای فارغ شدن و جایگزین كردن آن با كلمه «فراق» به معنای جدایی است. به‌دنبال همین ابتكار در این آویز نوعی پارادوكس تصویری هم ایجاد شده است.



راز سر به مهر

شعر این آویز شعری‌است از حافظ: «ترسم كه اشك در غم ما پرده در شود». اما تمام متن شعر در كار نوشته نشده و تنها به این قسمت از شعر بسنده شده كه می‌گوید: «ترسم كه اشك در غم ما» طراح برای این آویز قابی درنظر گرفته و آن قسمت از شعر را به‌گونه‌ای در قاب جا داده كه گویی حروف قاب را دریده‌اند و با این فرم به جای نوشتن ادامه شعر سعی در القای مفهوم شعر داشته است.