درباره ورزش «ایروبیک حرفه ای» چه می دانید؟

مجله همشهری سرنخ - خاطره علی نسب: رشته هیجان انگیز «ایربیک حرفه ای» از همان ابتدا، برای مردان طراحی شده و مختص به پسران جوانی بود که دوست داشتند حرکات شگفت انگیزی را یاد بگیرند و انجام بدهند، به همین خاطر به پسرانی که این ورزش را دنبال می کنند «بی بوی» می گویند؛ همین دلیل باعث شده است که در ایران نیز کمیته بانوان در این رشته نداشته باشیم.

بی بوی ها در سراسر جهان از این که کار آنها با رقص اشتباه گرفته می شود ناراحت هستند. آنها می گویند رشته ای که دنبال می کنند یک ورزش مهیج و اکستریمی است که حد و مرزهای هیجان و ورزش را می شکند.

داورها در نزدیک ترین نقطه به ورزشکاران نشسته اند و به آنها خیره شده اند، به دقت حرکات شان را زیر نظر می گیرند و هر چند وقت یک بار مواردی را یادداشت می کنند. آنها باید از بین 30 تیم سه نفره، بهترین ها را انتخاب کنند.

ورزشکاران سخت درگیر رقابت هستند تا مقام اول را از آن خود کنند، حرکات شان به شدت سریع و گیج کننده است، قدرت بدنی و آمادگی جسمانی بسیار بالایی دارند، نفس نفس زدن در کارشان نیست و بالا و پایین پریدن های بی وقفه انگار هیچ تاثیری روی چسم شان ندارد. با دیدن حرکات آنها به احتمال زیاد یاد پارکورکارها یا ورزشکاران حرفه ای ژیمناستیک می افتید اما جالب است بدانید آنها نه ژیمناست هستند و نه پارکورکار بلکه این ورزشکاران «ایروبیک حرفه ای» کار می کنند، ورزشی که برای ورود به آن آیتم های سختی را باید پشت سر گذاشت.


از روی فیلم تمرین می کردیم

نادر مجیدی یکی از ورزشکاران قدیمی این رشته که مسئول برگزاری این برنامه است، درباره فعالیتش در این ورزش پر هیجان حرف های جالبی دارد: «مدت ها پیش با این ورزش آشنا شدم. حرف از زمانی است که به جز فیلم های وی اچ اس از مسابقات غیررسمی ورزشکاران در خارج از کشور، هیچ اطلاعاتی از این رشته نمی توانستیم به دست بیاوریم. آن روزها نه اینترنتی در کار بود و نه مربی که داخل ایران کار کند. کسی نبود که برویم و از او چند حرکت یاد بگیریم. مجبور بودیم فیلم را بگذاریم روی حالت اسلوموشن (حالت کند) و روزی صد بار یک حرکت را ببینیم و هزار بار تمرین کنیم تا بتوانیم یک حرکت جذاب بزنیم.

هیچ بدنسازی و تمرین خاصی هم پشتش نبود، به همین خاطر آسیب می دیدیم. فیلم هایی که می دیدیم در پارک ها و گاهی در پارکینگ خانه هایمان تمرین می کردیم، نه همایشی بود و نه سیستم منسجم رسمی که بتوان زیر نظر آنها مسابقه داد یا حتی همایشی برگزار کرد.

ماجرای ایروبیک حرفه ای در ایران از سال ۷۵ تا ده سال بعد، به همین ترتیب جلو رفت تا این که با همکاری مسئولان فدراسیون ورزش های همگانی و کمیته آمادگی جسمانی و ورزشکاران دیگر، در سال ۸۴ به صورت کاملا رسمی در ورزشگاه انقلاب، این ورزش معرفی شد و ورزشکاران توانستند زیر نظر یک کمیته به نام «کمیته ایروبیک حرفه ای» کارشان را ادامه دهند.»

۳۰ تیم با هم مسابقه دادند

ورزشکاران بعد از به رسمیت شناخته شدن می توانستند به راحتی در باشگاه هایی که ایروبیک حرفه ای تدریس می شد، ثبت نام کنند، تمرین کنند و مسابقه دهند.

نادری از نحوه برگزاری اولین دوره مسابقات این رشته در گرگان می گوید: «سال ها پیش در ایران فقط این رشته به صورت کاملا انحصاری در دست تهرانی ها بود اما به مرور در تمام شهرها یک کمیته تشکیل شد و از هر شهر، یک تیم به عنوان تیم ایروبیک حرفه ای به کمیته آمادگی جسمانی معرفی شد و حالا به جایی رسیده ایم که در این مسابقات تیم هایی از اهواز، قزوین، تهران، مازندران، شیراز، خراسان، گرگان، یزد، مشهد و ... برای مسابقه دادن به گرگان آمدند.»


به گفته آقای نادری تبلیغات گسترده ای برای این همایش و مسابقه انجام نشده بود و فقط چند فراخوان به باشگاه ها و کمیته های مختلف ارسال شد: «مسابقات به صورت انفرادی و گروهی انجام شد. تیم ها مجاز هستند تا ۱۰ عضو داشته باشند اما در این مسابقه ۳۰ تیم سه نفره شرکت داشتند. مدت مسابقه برای هر تیم ۵ دقیقه است و از افتتاحیه تا اختتامیه این مسابقات حدود ۳ ساعت طول کشید.

ابعاد زمین مسابقه ۸ در ۸ متر است و ما برای اینکه فضای بسته داشته باشیم، برای اولین بار مسابقه را در یک تالار برگزار کردیم چون پیش از این همایش در مجموعه های سر باز اجرا شده بود، در این رقابت ها ورزشکاران باید حرکات خودشان را در دو مرحله در مقابل داوران به نمایش می گذاشتند.»

مسئول برگزاری این مسابقه می گوید داوری این مسابقات نیز شبیه داوری سایر مسابقات رسمی در جهان است: «در دوره اول، تیم های شرکت کننده حرکات خود را به نمایش گذاشتند و از میان این تیم ها چهار تیم به مرحله بالاتر رفتند. انتخاب این که کدام تیم به مرحله بعدی برود، به عهده داورانی حرفه ای بود که کاملا با قوانین جهانی این مسابقات آشنا بودند.»

نادر مجیدی می گوید چندین آیتم برای داوران در این مسابقات مهم است: «اولین آیتم هماهنگی افراد یک گروه با هم است. درست مانند یک ارکستر سمفونیک باید همه چیز با هم هماهنگ باشد، اگر حتی برای ثانیه ای از دیگر اعضای تیم جلو یا عقب باشد تیم نمره منفی می گیرد.

دومین آیتمی که برای داوران مهم است، «هماهنگی» اعضای گروه با موسیقی است که پخش می شود. اعضای یک گروه باید به شدت ریتم انجام حرکت های نمایشی را با ریتم آهنگ جلو ببرند. سومین آیتم «خلاقیت» بود. ورزشکاران برای بالا آمدن از گروه شان باید خلاقیتی را رو می کردند.

آخرین آیتم انجام «حرکت های سخت و قدرتی» بود، هر گروهی که می توانست حرکتی ایده آل و هیجان انگیز را به نمایش بگذارد برنده میدان می شد. انجام حرکت های سخت امتیاز بیشتری برای تیم به ارمغان می آورد، هر چند در این رشته ساده ترین حرکات هم سخت هستند اما داوران انجام سخت ترین حرکات مد نظرشان بود. چهار داور این مسابقات را داور می کنند و یک سرداور و دو ناظر، مسئول فنی مسابقات هستند.»

مسئول برگزار کننده این همایش هیجان انگیز می گوید بعد از این که چهار تیم به مرحله بعد رفتند، دوباره با هم مسابقه دادند و در نهایت دو تیم برنده میدان شدند.

آقای مجیدی درباره دلیل تلاشش برای برگزاری این مسابقه می گوید: «مدتی قبل زمانی که دیدم فعالیت ورزشکاران ایروبیک حرفه ای به مرور زمان کمرنگ شده، تصمیم گرفتم یک همایش سرشار از انرژی را برنامه ریزی کنم. متاسفانه مردم ایران با این رشته ناآشنا هستند و غالبا نمی دانند که ایروبیک حرفه ای در ایران یک ورزش رسمی است و جالب اینجاست که ایران تنها کشوری است که به صورت حرفه ای و رسمی این ورزش را دنبال می کند و در سایر کشورهای جهان این ورزش به صورت غیررسمی و انجمنی جلو می رود و مسابقاتش نیز معمولا غیررسمی بوده و توسط خود ورزشکاران برگزار می شود، به این صورت که ورزشکاران خودشان برای خودشان مسابقه اجرا می کنند اما در ایران همه چیز در این رشته به صورت کاملا برنامه ریزی شده جلو می رود.


ما مربیان بسیار خوبی داریم که در فدراسیون یا باشگاه های ورزشی، این رشته را تمرین می دهند و ورزشکارانی که حتی به خارج از کشور می روند و در مسابقه های ورزشکاران خارج از کشور شرکت می کنند.»

یکی از پایه های اصلی در این رشته هیجانی، موزیک است و ورزشکار باید با موزیک کار کند اما نه هر موزیکی بلکه موزیک هایی که به صورت رسمی انتخاب شود: «درست است که ورزشکار در این رشته باید با موزیک جلو برود اما این نکته را باید بدانیم که هر موزیکی در این باشگاه ها یا سالن مسابقات پخش نمی شود بلکه موزیکی مجوز پخش در این مسابقات و همایش ها را می گیرد که خط قرمزها را رد نکرده باشد. البته باید تاکید کرد که موسیقی که خواننده داشته باشد، برای این اجراها انتخاب نمی شود.»

در این مسابقه هیجان انگیز، تیم تهران موفق شد مقام اول را کسب کند: «تیم ایران به سرپرستی کامران جنت موفق شد مقام اول را در این مسابقه کسب کند. این ورزشکار با این که متولد سال ۱۳۶۰ است، حرکت های به شدت سنگین و قدرتمندی انتخاب و اجرا کرد.»

نفر اول این مسابقات از برنامه های آینده اش می گوید

در انتظار جهانی شدن

حرکات آنقدر سریع است که حتی با دیدنش سرگیجه می گیری مخصوصا وقتی شروع به چرخیدن روی سرش می کند و پاهایش را در هم می پیچاند و با یک پشتک خارق العاده از زمین به سمت هوا می پرد و بعد در یک چشم به هم زدن روی پاهایش می ایستد.

«کامران جنت» یک ایروبیک کار حرفه ای است که سال هاست زیر نظر فدراسیون ورزش های همگانی و کمیته آمادگی جسمانی در رشته ورزشی «ایروبیک حرفه ای» فعالیت می کند. او بعد از سال ها تمرین در این رشته موفق شد به همراه هم تیمی هایش در استان گلستان مقام اولی را از آن تیم تهران کند.


با او همراه شدیم تا بیشتر با این ورزش جالب و هیجان انگیز آشنا شویم: «برای اولین بار در سال ۶۹ با این ورزش آشنا شدم و تا سال ۸۴ به صورت غیررسمی این ورزش را دنبال کردم. از سال ۸۴ به بعد هم زیر نظر فدراسیون ورزش کردم و زمانی که دیدیم برای اولین بار قرار است در سالنی سربسته این مسابقه برگزار شود به خودم گفتم که بهتر است در آستانه ۳۴ سالگی در این مسابقه شرکت کنم و خوشحالم که توانستم مقام اول را برای تهران کسب کنم.»

او می گوید رسیدن به این مرحله برای او چندان آسان نبوده چرا که پیشرفت در این رشته برای او با کلی آسیب های جسمی و حتی دلخوری های پدر و مادرش همراه بوده است: «خاطرم هست اوایل که پدرم فهمیده بود در این رشته فعالیت می کنم خیلی ناراحت شده بود. می گفت نمی فهمم چرا یک پسر دائما باید در حال پشت زدن باشد و روی سر و کتفش بچرخد.

پدر می گفت این ورزش آینده ای ندارد و بهتر است ورزش کشتی را که از قدیم انجام می دادم دنبال کنم. مدت زیادی طول کشید تا پدر و مادرم به ورزشی که انجام می دادم اطمینان کنند اما بعد از اینکه متوجه شدند همه چیز جدی است و من می خواهم در این عرصه مربی شوم، همراهم شدند. یک روز زمانی که داشتم حرکت روی سر چرخیدن را تمرین می کردم دیدم پدرم برایم دست می زند و می گوید آفرین کامران این بار ۶ دور زدی، همان لحظه بود که از جایم بلند شدم و بغلش کردم؛ انگار که دنیا را به من داده بودند.»

او ماه ها تمرین کرد تا توانست یکسری حرکت های سخت این رشته مانند ایرفلیر را انجام دهد: «ایرفلیر به حرکتی می گویند که فرد در این حرکت، دو پای خودش را روی هوا می گیرد و روی یک دست یا دو دست خود می چرخد، یک بار زمانی که داشتم ایرفلیر می زدم استخوان دستم ترک برداشت و تا چند هفته هیچ کاری نمی توانستم با آن انجام دهم ولی الان دیگر آن دوران تمام شده و ورزشکاران به راحتی با پوشش ایمنی که دارند می توانند از مربی در طول چند روز، این حرکت را یاد بگیرند.»

او درباره دشواری هایی که در این رشته با آن مواجه شده است هم می گوید: «مدتی بود که روی انجام حرکت چرخش روی سر تمرین می کردم. چند بار خون از بینی ام سرازیر شد. رفتم دکتر و دکتر به مادرم گفته بود که به خاطر فشار بیش از حد به سر، این مشکل برایم پیش آمده است. بعد از آن بود که مادر مجبورم می کرد که تمرین نکنم اما من دور از چشم او تمریناتم را ادامه می دادم تا این که یک روز در تاکسی، خانم مسنی که کنار دستم نشسته بود با اضطراب رو به من گفت چه بلایی سرت آمده است و ناگهان با اشاره دستش به پیراهنم نگاه کردم و دیدم کل لباس هایم خونی شده است. سرم گیج می رفت، به سختی توانستم خودم را به خانه برسانم اما باز هم تمرینات را کنار نگذاشتم.»

این روزها کامران جنت در باشگاه انقلاب فعالیت می کند. او مربی ایروبیک حرفه ای در این مجموعه است و سرش هم خیلی شلوغ است: «این روزها در چند باشگاه مربیگری می کنم و بیش از ۳۰۰ شاگرد دارم و سعی می کنم آنها را برای تیم ملی آماده کنم.»

جنت منتظر رسیدن روزی است که خودش یا شاگردانش بتوانند به عنوان اعضای تیم ملی ایران در مسابقات جهانی شرکت کنند: «سال ها پیش به صورت خصوصی در مسابقاتی که در کشور امارات متحده برگزار می شد شرکت کردم که متاسفانه به علت سطح بالا بودن تیم های دیگر نتوانستم مقامی کسب کنم اما این روزها خبرهای خوبی شنیده ام؛ این که قرار شده است در این رشته تیم ملی داشته باشیم تا بتوانیم در مسابقات به صورت حرفه ای ظاهر شویم.»