خواستگاری هندی!

مجله زندگی ایده آل: اگر همیشه عاشق فیلم‌های هندی و عشق و عاشقی‌های‌شان بودید بد نیست کمی هم با واقعیت این وصلت‌ها آشنا شوید تا بدانید در هند عاشق شدن زیاد معنی ندارد و دختر و پسر باید تنها عاشق كسانی شوند كه هم‌طبقه خودشان هستند و خانواده‌ها موافق آنها خواهند بود.

وقتی صحبت عروسی و ازدواج در هند می‌شود اولین چیزی که به ذهن‌مان می‌رسد یک دختر و پسر جوان و زیبا هستند که از همه دنیا می‌گذرند تا بتوانند با هم خیلی ساده زیر یک سقف زندگی کنند،‌ اما در واقعیت در هندوستان ازدواج به این سادگی‌ها هم نیست که داماد عاشق از همه دنیا بگذرد تا لیلی‌اش را به خانه خود ببرد، گاهی رسم و رسوم ازدواج در هند آنقدر دست و پاگیر می‌شود که نه‌تنها عواقب وخیمی به بار خواهد آورد بلکه ارزش و منزلت زن را نیز وابسته به جهیزیه‌ای می‌کند که به خانواده شوهر تقدیم می‌کند. این رسم و رسوم‌ها تنها مختص خانواده‌های سنتی نیست بلکه گاهی دامان قشر تحصیلکرده را هم می‌گیرد و زندگی آنها را حسابی تحت تاثیر خود قرار می‌دهد.

خانواده دختر به خواستگاری می‌روند

پیشنهاد ازدواج در هند اصولا از جانب خانواده دختر مطرح می‏شود و پدر و مادر دختر، پس از انتخاب داماد به منزل او رفته و پیشنهاد را مطرح می‏کنند. در این هنگام دختر و پسر هیچ نقشی در رد یا قبول ازدواج نداشته و حتی بعضاَ همدیگر را تا قبل از مراسم ازدواج نیز نمی‏بینند. بعد از حضور خانواده دختر در منزل پسر، پدر و مادر داماد به منزل عروس می‏روند و در این رابطه مراسم مختلفی وجود دارد.

در جنوب هند خانواده داماد پس از قبول عروس همراه با یک دست لباس به منزل دختر رفته و نظر نهایی خود را اعلام می‏کنند. در شرق هند یعنی ایالت پنجاب، خانواده داماد با یک قطعه جواهر (گردنبند یا انگشتر) همراه با لباس و یک نوع ظرف نقره به منزل عروس می‏روند که به این رسم «سگاتی» نیز گفته می‏شود. در هر حال حضور خانواده پسر در خانه دختر درحقیقت قبول دختر به عنوان عروس است. در این نشست پیرامون جهیزیه «دوری» و برنامه عروسی گفتگو می‏شود.


دامادهایی که باید آنها را خرید!

در شهر «ساورات» ایالت بیهار در شرق هند، پسرها به قیمت خوبی در یک نمایشگاه به فروش می‏رسند و خریداران آنها والدین دختران دم‌بخت هستند. در این شهر از ۶۰۰ سال پیش تاکنون پسرها همراه با بزرگان خانواده خود در یک باغ انبه جمع می‏شوند و خانواده دختران دم‌بخت، داماد خود را انتخاب می‏کنند. این کار به خانواده دختر حق انتخاب می‏دهد ولی موضوع پس از توافق طرفین در مورد مبلغی که خانواده دختر باید بپردازد قطعی می‏شود. خانواده دختر چند داماد را انتخاب کرده و پس از بحث مفصل درباره پیشینه خانوادگی، سوابق تحصیلی و سایر دارایی‌های پسر و بالاخره تعیین میزان جهیزیه، مسأله ازدواج نهایی می‏شود.

دامادها به قیمت‌هایی از ۳ تا ۳۰۰ هزار روپیه به فروش می‏رسند که قیمت براساس شغل آنان تفاوت می‏کند. بهای دامادهای کارگر روزمزد از ۳ تا ۵ هزار روپیه، پاسبان ۵ تا ۸ روپیه، کارمند بانک از ۱۰ تا ۱۶ هزار روپیه و افسر پلیس از ۱۶ تا ۳۰ هزار روپیه و یک موتورسیکلت برای داماد است. همچنین دامادهایی که کارمند دولت ایالتی باشند از ۱۶ تا ۵۰ هزار روپیه، معاون رئیس‏پلیس ۳۰ تا ۶۰ هزار روپیه به اضافه یک خودرو، کارکنان خدمت اداری هند، با اعتبارترین شغل در هند، از ۱۵۰ تا ۳۰۰ هزار روپیه به اضافه یک دستگاه اتومبیل برای داماد، یکی برای پدر وی و یکی هم برای فردی که دو خانواده را به هم معرفی کرده به فروش می‏رسند.

بهای دامادهایی که استاد دانشگاه باشند، از ۱۵ تا ۳۰ هزار دلار، کارگران شاغل در بمبئی، دهلی و سایر شهرهای بزرگ هند ۱۵ تا ۴۵ هزار دلار و روزنامه‏نگاران در ایالت‌ها از ۶ تا ۱۵ هزار و روزنامه‏نگاران در شهرهای بزرگ ۱۵ هزار دلار به اضافه یک خودرو تعیین شده است. در ایالت بیهار از زمانی که دختر در خانواده متولد می‏شود والدین به جمع‏آوری پول برای ازدواج وی می‏پردازند و خانواده‏ای که صاحب چند دختر شود خود را بدشانسترین خانواده می‏داند.

به دور آتش می‌چرخند و عقد می‌کنند

در هند روز عروسي را حتما بايد يك طالع‌بين تعيين كند و ازدواج معمولا در يك معبد انجام می‌شود و بعد از غروب آفتاب و نيمه‌شب است، در خانواده‌های خیلی سنتی داماد با اسب سفيد و گروه برادران و دوستان و موسيقي به دنبال عروس مي‌رود و در همان حال در معبد روحاني يا برهمن منتظر آنهاست و آتش مقدس را برای آنها مهیا کرده ‌است، انتهاي دامن عروس را به عمامه داماد گره مي‌زنند و دست هم را مي‌گيرند و هفت بار دور آتش مي‌چرخند و از پدر و مادرهای‌شان طلب دعاي خير مي‌كنند و بعد زن و شوهر مي‌شوند.

همراه با چرخش عروس و داماد به دور آتش، روحانی هندو که در محل حاضر است، شروع به خواندن اوراد و سرودهای مذهبی از «ودا»، «گریاسوتورا» و «سازیتیس» می‏کند و در همین هنگام از روغن مخصوص که در دست دارد، به داخل آتش می‏ریزد، البته طبقات پایین هندو مجاز نیستند که هنگام ازدواج از اورادی که طبقه مرفه به کار می‌برند استفاده کنند. این مراسم بین ۳ تا ۶ ساعت طول می‏کشد و عروس و داماد باید تا ۱۲ ساعت غذا نخورند. مراسم عروسی عموما در محل‌های عمومی با برپایی سالنی که از پارچه و چوب به شکل چادرهای زیبای سرپوشیده‏ای تزئین شده است، برگزار می‏شود.

در هندوستان تمام هزينه مراسم عروسي به پاي خانواده دختر است و اين يك كسب اعتبار و آبرو براي دختر است كه مي‌گویند ما با تمام توان خرج دخترمان كرديم و سنگ تمام گذاشتيم و حالا نوبت پسر شماست كه دخترمان را خوشبخت كند.

جهیزیه هندی‌ها خیلی مفصل‌تر از ماست

جهیزیه دخترها در هند با ما خیلی متفاوت است و تنها محدود به وسایل خانه نمی‌شود، مقدار جهیزیه قبل از ازدواج بین طرفین توافق می‏شود. این جهیزیه شامل طلاهای آنچنانی ، ماشین، وسایل الکترونیکی، وسایل زندگی، فرش، مسکن و پول نقد است و میزان آن بستگی به وضعیت خانواده عروس از لحاظ طبقه و امکانات مالی دارد.

خانواده‏ عروس وسیله نقلیه از دوچرخه تا ماشین آخرین مدل خارجی و مسکن نیز از منازل اجاره‏ای تا منازل ویلایی در اروپا به داماد هدیه می‏کنند و این دو مسئله بسیار حایز اهمیت است تا جایی که می‌توان گفت خانواده داماد قیمت تعیین می‌کنند و می‌گویند ما فلان قدر پول، طلا یا ملک می‌خواهیم وگرنه دختر را نمی‌گیریم، البته گمان نکنید که قرار است دختر در همان خانه‌ای زندگی کند که پدرش جهیز داده‌ بلکه باید در اتاقی که خانواده شوهر از خانه‌ خود به او می‌دهند زندگی خود را شروع کند و به آن ادامه دهد.

عروس قرمز می‌پوشد نه سفید

در هند لباس روز عروسی یک ساری بسیار سنگین از جنس سیلک به رنگ قرمز است با يک عالمه جواهرات که از پيشاني و گوش و خلاصه کل صورت عروس آويزان است چراکه در فرهنگ هندی سفید بیانگر مرگ است و داماد هم کت کرم‌رنگی را که «اتچکین» نامیده می‌شود همراه با دستار قرمز رنگی می‌پوشد.


به خاطر جهیزیه عروس را می‌کشند

همان‌طور که گفتیم جهیزیه‌های هندی‌ها آنقدر مفصل است که گاهی حسابی باعث دردسر می‌شود تا جایی که قوانین هند، دادن و گرفتن جهیزیه را ممنوع کرده اما جوامع سنتی در این کشور هنوز به اجرای این رسم قدیمی اصرار دارند مثلا اینکه خانواده عروس قول جهیزیه‌های آنچنانی را به خانواده داماد می‌دهند و از آنجاکه از عهده پرداخت آن برنمی‌آیند تا سال‌ها مدیون خانواده داماد باقی می‌مانند و حتی گاهی تقاضا برای جهیزیه اغلب تا سال‌ها پس از برگزاری مراسم عروسی نیز ادامه می‌یابد.

همین مدیون بودن بهانه‌ای به دست خانواده داماد می‌دهد که عروس را حسابی اذیت کنند تا جایی که نوعروس دست به خودکشی و خودسوزی می‌زند یا حتی خود خانواده داماد دست به قتل عروس می‌زنند؛ آماری که چندان در هندوستان پایین نیست. فعالان حقوق زنان در هند می‌گویند در این کشور در هر ساعت، یک زن قربانی جنایات مرتبط با تامین هزینه جهیزیه می‌شود.

البته ناگفته نماند در خانواده‌هاي روستايي اين هزينه‌های عروسی و جهیزیه كمتر در نظر گرفته می‌شوند اما درعوض عروس به چشم يك مستخدم ديده مي‌شود که باید تا آخر عمر بندگی خانواده شوهر را کند. برای همین است كه مردم در هند تمايل به داشتن پسر دارند و بسیاری از دختران را در همان مرحله جنینی یا نوزادی از بین می‌برند چراکه دختر هیچ چیز به جز خرج و دردسر برای‌شان نخواهد داشت.