نمایی از دنیای مادرانه الهه احمدی

وقتی ورزش قهرمانی پا به دنیای ورزشکاران می گذارد، دیگر به سادگی از زندگی آن ها بیرون نمی رود اما ممکن است اتفاقاتی باعث شود که مسیر زندگی ورزشکاران به سمت و سویی برود تا به ناچار با دنیای قهرمانی زودتر از زمان مقرر خداحافظی کنند.

ایسنا: دنیای حرفه ای ورزش برای ورزشکاران زن متفاوت است چون آن ها دربرهه ای از از زندگی خود به جز قهرمان ملی، مادر و همسر می شوند. البته این تعریف برای مردانی که روزی همسر و پدرمی شوند، هم وجود دارد ولی مسوولیت مادران شاید در ظاهر پیچده تر به نظر برسد. زنان به واسطه تعریف مادری خود، مسوولیت های جدیدی را می پذیرند و ممکن است با همین تعریف از مسیر رو به رشدشان نیز دور شوند.

البته در کشورهای پیشرفته مادر یا همسر بودن یک ورزشکار نمی تواند آنقدرها او را از ورزش حرفه ای دور کند اما در ایران ماجرا کمی متفاوت است...

اگر نگاهی اجمالی به دنیای ورزشکاران زن در ایران داشته باشیم، پی می بریم تعداد ورزشکارانی که به واسطه زندگی شخصی و حتی نقش مادری خود برای همیشه با ورزش قهرمانی وداع کرده اند، آنقدرها کم نیست. دغدغه موفقیت در زندگی شخصی با زندگی قهرمانی برای ورزشکاران زن در ایران به اندازه ای است که آن ها هیچ گاه نمی توانند از قبل برای روزهای پیش روی خود برنامه ریزی مشخصی داشته باشند و در بسیاری از مواقع ادامه مسیر قهرمانی شان را به همان زمان موکول می‌کنند.

این زنان ورزشکار می گویند وقتی تشکیل زندگی دادیم به شرایط نگاه می کنیم و آنوقت برای ورزش خود تصمیم می گیریم؛ تصمیمی که حتی فکر کردن به آن هم آنقدرها آسان نیست.

اما الهه احمدی تیرانداز المپیکی ایران، تصمیم دیگری برای زندگی قهرمانی خود گرفته و می خواهد با تمام کاستی ها و مشکلات، مادری قهرمان باشد. او در حالی که پسرش "باور" تا چند روز دیگر یکساله می شود، این روزها خود را برای بازی های آسیایی آماده می کند و حتی شانس کسب مدال در این رقابت ها است. شرایط تمرینی این تیرانداز با سایر اردونشینان متفاوت است ، او در زمان تمرین چندین بارمسیر ورزشگاه آزادی تا خانه پدری اش را طی می کند تا ساعاتی کنار پسرش باشد. احمدی که تمریناتش را وقتی کودکش حتی دوماه هم نداشت ، آغاز کرد، تا امروزشرایط سختی را پشت سر گذاشته و شاید اگر پشتیبانی همسر ، مادر و پدرش که مربی او نیز هست ، نبود، بازگشت به ورزش قهرمانی برای احمدی به این زودی ها محقق نمی شد.

الهه احمدی که در المپیک لندن با کسب عنوان ششمی ، بهترین نتیجه بانوان در این بازی ها را ثبت کرد، می خواهد مدال المپیک ریو را نیز بدست آورد و برای رسیدن به این هدف تمام سختی ها را به جان خریده است. او معتقد است با تغییر شرایط زندگی شخصی اش، مسیرسختی که پیش رو دارد ، برای او و خانواده اش است و این مسیر سخت را طی خواهد کرد. این تیرانداز با همین روحیه در سالن ۸۰ خط ورزشگاه آزادی حاضر می شود و تیرهایش را به سوی هدف شلیک می کند اما مگر می شود که یک مادر حتی اگر قهرمان هم باشد، نگاهی دزدانه به کودکش نداشته باشد که کمی دورتر در آغوش مادربزرگ میان شلیک های پیاپی ملی پوشان آرام گرفته؟ احمدی هم هر از چند گاهی میان فشنگ هایش نگاهی مادرانه به "باور"ش می اندازد تا خیالش آسوده شود...

آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگوی خبرنگار ایسنا با الهه احمدی درباره حال و هوای دنیای قهرمانی اش پس از ورود به دنیای مادرانه است:

- خانم احمدی شاید شما زودتر از آن چه که فکرش را می کردیم، پس از مادر شدن به تمرینات خود باز گشتید. بازگشت در شرایطی که پسر شما حتی دوماه هم نداشت، کار سختی نبود؟

حدود یک ماه و نیم بعد از مادر شدنم تمرینات سبک خود را آغاز کردم و از فرودین ۹۳ نیز کمی جدی تر تمرین کردم و در دو مسابقه شرکت کردم. می‌توانم بگویم که در این رقابت هم عملکرد خوبی داشتم اما در مجموع هنوز به شرایط آرمانی خود نرسیده ام.

باید بگویم که در ایران ورزشکاران زن به شکل معمول از نظر ورزش حرفه‌ای در سطح پایین‌تری نسبت به سایر کشورها قرار دارند وزمینه مناسبی برای بانوان ورزشکار وجود ندارد. البته درک می‌کنم ورزش ما نیز در سطح جهانی نیست و نمی توان خود را با کشورهای دیگر مقایسه کرد اما در مجموع با وضعیتی که حالا دارم، کار برایم سخت تر است و باید خود را آماده کنم.

هدفم این است که در المپیک مدال بگیرم. در المپیک ریو باید این اتفاق بیفتد. وقتی مادر شدم شرایط ورزشی ام سخت شد اما متوجه شدم این مسئله، مسئله خودم است و نباید توقع همکاری از کسی را داشته باشم.

- منظور شما از شرایط سخت چیست؟

راستش عنوان شرایط سخت تنها برای یک دقیقه از وضعیتی است که من دارم. از یک سو نباید بگذارم که بچه ام نیاز عاطفی داشته باشد و از سوی دیگر باید تمریناتم را مدیریت کنم. من در همین مدت بدون بچه ام به دو مسابقه اعزام شدم و هر لحظه برایم سخت بود. فکر کنید حتی از نظر ظاهری هم طوری رفتار می کردم که مربی ام، احساس نکند این دوری از فرزند رویم تاثیر می گذارد و دچار ضعف هستم. هیچ راهی برای من وجود ندارد که بتوانم برای رسیدن به هدفم راحت تر قدم بردارم.

- برنامه ریزی شما به عنوان یک مادر و یک قهرمان ملی چگونه است؟

اوایل که تمرینات بدنسازی ام را آغاز کردم فرزندم تنها ۴۰ روز داشت و زمانی که دوماهه شد به سالن تیراندازی رفتم . آن زمان مادرم به سالن می آمد و او را نگه می داشت. آن زمان تقریبا یک روز درمیان، روزی دوساعت تمرین می کردم و در تمام این ساعات مادرم کنارم در سالن بود و هر وقت لازم بود پیش بچه ام می رفتم. آن روزها شرایط جسمی و ذهنی ام طوری بود که نمی توانستم کار جدی انجام دهم.

در مجموع تمریناتم نسبت به پیش از مادر شدنم خیلی کمتر شده است اما سعی می کنم که کیفیت تمریناتم را بالا ببرم. هر روز برنامه ام این است که صبح و بعدازظهر فرزندم را پیش مادرم می برم و پس از آن به سالن تیراندازی می روم و مابین تمرین خود را پیش "باور " می رسانم. البته با توجه به نزدیک بودن به بازی های آسیایی سعی دارم زمان تمریناتم را بیشتر کنم .

باید بگویم که تفریحاتم در این مدت به صفر رسیده است چون شرایطی ندارم که بتوانم از لحاظ روحی به خودم برسم. همسرم کمک خیلی خوبی برایم است و او هم توقعات خود مثل مهمانی رفتن و ... را به صفر رسانده است. به هر حال در تلاش هستم تا بهتر این وضعیت را مدیریت کنم. شرایطم سخت است اما این وضعیت فقط برای من و خانواده ام هست و باید با آن کنار بیایم.

- یعنی هیچگاه به این فکر نیفتادید که برای چند وقت ورزش قهرمانی را کنار بگذارید ؟

هیچ وقت نگفتم که نه نمی خواهم ادامه دهم. شاید هر کسی شرایط من را داشته باشد بگوید ورزش قهرمانی را کنار می گذارم. شاید آنطور که می‌خواهم نمی توانم در این مسیر قدم بردارم ولی سختی های ذهنی، فکری و جسمی ممکن است پروپوگاندا باشد. برای همین است که احساس می کنم باید کار کنم و حتی امیدوارم با همین شرایط هم به مدال المپیک برسم.

دوست دارم حداقل بلندگو داشته باشم و در این باره صحبت کنم تا به گوش کسانی که باید، برسد. نگاهم این نیست که به عنوان یک ورزشکار زن حق خود را بگیرم اما ورزشکاری که مادر می شود ممکن است آسیب پذیر باشد و خودش ورزش را کنار بزند یا شرایط باعث شود که دیگر مسیرش را تغییر دهد.

در حالی که اگر مسیر کمی مهیا باشد، چنین اتفاقی برای بانوان ورزشکار نمی افتد.

- برای شما سخت نیست که در بازی های آسیایی دور از پسرتان باشید؟

بعد از افتتاحیه بازی های آسیایی، تیراندازی اولین مسابقه ای است که برگزار می شود و ۱۰ روز طول می کشد. من با مربی‌ام صحبت کردم تا بتوانم فرزندم را به اینچئون ببرم اما وضعیت در اینجا به شکلی است که این امکان وجود ندارد.

من اصلا به کشورهای دیگر نگاه نمی کنم و خودم را با خود می‌سنجم. در ایران شرایط برای ورزش کردن خانم ها آنقدرها مهیا نیست چه برسد به این که کسی با وضعیت من بخواهد ورزش حرفه‌ای‌اش را ادامه دهد. در مسابقات جهانی که اخیرا در آلمان برگزار می شد، سه تیرانداز با بچه هایشان به این رقابت ها آماده بودند وزمینه برای آن ها مهیا بود تا با خیالی آسوده تیر بیاندازند. راستش وقتی دیدم آن ها چنین امکانی دارند ابتدا ناراحت شدم اما دیدم برای مشکلاتم هیچ راهی وجود ندارد و باید تمام تلاشم را انجام دهم تا به هدفم برسم. در این مدت هم به دو مسابقه برون‌مرزی اعزام شده ام که فرزندم کنارم نبوده است و سعی کرده ام این شرایط را مدیریت کنم.

- مهمترین مشکل شما به عنوان یک مادر در ورزش قهرمانی چیست؟

یکی از مهمترین مشکلاتم این است که هر چند سعی می کنم از تمریناتم عقب نمانم اما شرایطی فراهم نیست تا تمرینات ایده آلی داشته باشم. کاش حداقل امکانات تمرین خوب بود یعنی از نظر فشنگ مشکلی نداشتیم تا وقتی با این سختی ها به تمرین می آیم، زمان تمریناتم را از دست ندهم. کاش وضعیت کمی بهتر بود و امکانات زیادی وجود داشت تا شانس خود را برای نتیجه گرفتن از دست ندهم.

باید بگویم که تیراندازی خفیف در مسابقات داخلی بعد از المپیک تعطیل شده است و تنها دو روز قبل از مسابقات رسمی خارج از کشور، تمرین می کنیم. این شرایطی نیست که ما را به مدال طلا برساند. با این حال از هدفم دور نمی‌شوم و می خواهم مادری باشم که مدال المپیک را بر گردن دارد. برای بازی های آسیایی هم تمام تلاش خود را می کنم که بهترین نتیجه را کسب کنم.