یک شهر هوشمند چگونه به وجود می آید؟

برترین ها - ترجمه از سینا اشتری: هیچ کتابچه راهنمایی برای ساخت شهر های هوشمند در دسترس نیست، اما بعضی از شهرها به صورت خود جوش و تجربی قدم هایی را در این مسیر برداشته اند. در آینده شهرها فوق العاده مدرن تر و جذاب تر خواهند بود و با وجود اینکه هنوز هیچ کسی تصویر ذهنی دقیقی از شکل و شمایل و نحوه عملکرد این شهر ها ندارد اما فناوری به کار رفته در آنها ها زندگی مردم را ساده تر خواهد کرد.

برای مثال شرکت های خودرو سازی را در نظر بگیرید؛ تا چند سال گذشته ایده پردازان و کارشناسان دپارتمان فناوری شرکت های مختلف خودروسازی در ایده های آینده نگرانه خود از شهر هایی صحبت می کردند که جاده های آن مجهز به شبکه ای از سنسور هاست که با رصد همیشگی شرایط ترافیکی می تواند مدت زمان سفر برای هر راننده را به طور دقیق محاسبه کرده و بهترین زمان آغاز سفر و نیز بهترین و سریع ترین مسیر را به رانندگان معرفی کند، تولید خودرو های خودران و نیز خودروهایی که بتوانند بدون نیاز به راننده پارک کنند از جمله دیگر رویاهای موجود در صنعت خودروسازی بود که امروزه به لطف پیشرفت فناوری برخی از این رویا ها به حقیقت پیوسته است.

امروزه به لطف پیشرفت و گستردگی به کار گیری گوشی های هوشمند کاربر می تواند از طریق یک نرم افزار به اطلاعاتی همچون ترافیک لحظه ای، پیش بینی وضعیت آب و هوایی و دیگر فاکتور های ضروری برای انتخاب زمان و مسیر سفر جاده ای دسترسی پیدا کند، مسائلی همچون خودرو هایی که بدون راننده در خیابان های شهر تردد داشته باشند نیز دیگر در دسته رویاها قرار نمی گیرد و همانطور که می دانید شرکت هایی همچون Uber، Alphabet و Apple و نیز شرکت های فعال در صنعت خودرو سازی همچون فورد چند سالی است که همه توجه و تلاش خود را به منظور تحقیق و توسعه خودرو های خودران منعطف کرده اند و انتظار می رود تا اولین خودرو های خودران تا 5 سال آینده و در تعداد کلان بر روی خط تولید بروند.

مقامات شهری و دولتی نیز همه این تغییرات را زیر نظر دارند و سعی می کنند تا بتوانند برای رفت و آمد این خودرو های هوشمند جاده های هوشمند تری را بسازند.

ایده مجهز سازی یکپارچه خیابان های شهر به شبکه ای از سنسور ها می تواند نحوه تردد خودرو ها در شهر را متحول ساخته و شما را از جست وجو برای پیدا کردن جای پارک بی نیاز نماید اما راه اندازی این شبکه عظیم می تواند فواید مهم تری را برای زندگی شهر نشینی داشته باشد که در ادامه به آن می پردازیم.

اگر بتوانیم این شبکه بزرگ متشکله از میلیون ها سنسور را به شبکه ایستگاه های هواشناسی متصل کنیم فواید این شبکه از یافتن جای پارک برای خودرو ها فراتر خواهد رفت و معنای بیشتر و دقیق تری از شهر هوشمند را نشان خواهد داد ، بدین ترتیب این شبکه گسترده می تواند کیفیت هوای شهر را تحت پایش و اندازه گیری داشته باشد و در صورت بروز آلودگی می تواند به افرادی که از مشکلات تنفسی رنج می برند کمک کنند، برای مثال می توان اسپری های تنفسی هوشمندی را تولید کرد که در مواقع آلودگی بیمار را از وضعیت مطلع کند.

اتصال شبکه عظیم سنسور های تعبیه شده در جاده های شهری به شبکه ایستگاه های هواشناسی می تواند با سرعتی باور نکردنی همه را نسبت به بروز حوادث مطلع سازد و می توان از این قضیه برای اصلاح و بهینه سازی سیستم خدمات شهری استفاده کرد، برای مثال روزی می رسد که مردم نیازی به تماس با اورژانس، آتش نشانی و یا پلیس را نخواهند داشت و سنسور های تعبیه شده در جای جای شهر در صورت بروز حوادث مربوطه تماس با نهاد های امدادی مربوطه را انجام خواهند داد و نحوه محافظت و مدیریت کلان شهر ها را به طور کلی متحول می کنند.

اولین پیش نیاز پایه ای برای تحقق ساخت شهر های هوشمند دسترسی گسترده و سریع به شبکه اینترنت است، در حال حاضر مقامات دولتی شهر هایی همچون سان فرانسیسکو در حال بررسی راه و روش هایی برای تحقق این رویا هستند.

پس از اینکه همه مساحت شهر زیر پوشش اینترنت فوق سریع قرار گرفت شبکه سنسور های موجود در شهر می تواند با سرعتی باور نکردنی تمامی تحولات و حوادث شهر را به اطلاعات دیجیتال تبدیل کرده و با استفاده از اینترنت آن را با دیگر سنسور ها و نیز زیرساخت های اطلاعاتی به اشتراک بگذارد و نهایتا همه این اطلاعات به صورت زنده با شهروندان به اشتراک گذاری شود.

دولت ها همیشه به حجم بالایی از اطلاعات دسترسی دارند، این اطلاعات مربوط به گستره عظیمی از حوزه ها است و هدف اصلی شهر هوشمند استفاده بهینه و برنامه ریزی شده از این اطلاعات است.
در گذشته و در کلان شهر های مدرن گاها سعی می شد تا این اطلاعات مفید با شهروندان به اشتراک گذاشته شود، اما در عین ناباوری مقامات دولتی دریافته بودند که عده فوق العاده اندکی نسبت به مطالعه این اطلاعات علاقه نشان می دهند.

پس از درک این حقیقت دلسرد کننده دولت مردان و ایده پردازان حاضر در سیستم های مدیریت شهری به دنبال تکنیک هایی گشتند تا شاید به کمک این تکنیک ها بتوانند مردم را نسبت به مطالعه این اطلاعات علاقه مند کنند؛ یکی از ابتدایی ترین نمود های این زحمات که بیش از یک دهه قبل به وقوع پیوست تجهیز کردن ماشین های برف روب شهرداری به تراشه های GPS بود، سپس در زمستان و به هنگام مسدود شدن جاده ها در اثر بارش برف شبکه های محلی تلویزیونی برنامه ای زنده را پخش می کردند و در آن موقعیت لحظه ای ماشین های برف روب را بر روی نقشه نشان می دادند، از این طریق شهروندان می توانستند از موقعیت برف روب ها مطلع شوند و مدت زمان باز شدن خیابان ها و جاده های نزدیک به محل سکونت خود را به صورت تقریبی محاسبه کنند.

در قدم بعدی مقامات مدیریت شهری سان فرانسیسکو در اقدامی کم سابقه برنامه حرکت مترو ها و اتبوس ها را به صورت زنده بر روی اینترنت منتشر کردند، این اقدام باعث ایجاد ایده پردازی های جالبی در مورد نحوه استفاده بیشتر از این نوع از اطلاعات شد، در آن زمان اولین نسل آیفون به تازگی به بازار عرضه شده بود و با وجود پتانسیل های موجود بر روی این گوشی برنامه نویسان شروع به تولید نرم افزار هایی برای این گوشی کردند تا کاربران آن بتوانند به صورت مستقیم از روی گوشی هوشمند خود به اطلاعات زنده مربوط به حرکت قطار های شهری و یا اتوبوس ها دسترسی پیدا کنند و پس از گذشت 10 سال از آن زمان امروزه بیش از 1200 کلانشهر دنیا اطلاعات مربوط به حرکت سیستم های حمل و نقل شهری خود را به صورت زنده به اشتراک می گذارند.

به علاوه بهره مندی شهروندان از این اطلاعات،مقامات مدیریت شهری با مطالعه دقیق این اطلاعات می توانند الگو های ترافیکی را شناخته و وضعیت ترافیکی را برای ساعات مختلف روز شبیه سازی کرده و تا مقداری آن را پیش بینی کنند، سپس از الگو های ترافیکی در برنامه ریزی های شهری خود استفاده کنند.

علاوه بر مقامات مدیریت شهری، کسب و کار هایی همانند فروشگاه های اینترنتی می توانند بهترین زمان و مسیر را برای فرستادن کالا ها به محل سکونت مشتری هایشان را انتخاب کنند و ...

یکی از بزرگ ترین چالش های پیش رو برای رسید به هدف طراحی و ساخت یک شهر هوشمند بحث تخصیص منابع مالی لازم است.

به نظر می رسد که شهر سن دیگو در ایالت کالیفرنیای کشور آمریکا از اولین شهر هایی باشد که توانسته راه هایی را برای جذب بودجه پیدا کند؛ مقامات این شهر با عقد یک قرارداد ۳۰ میلیون دلاری تصمیم به نوسازی سیستم روشنایی کهنه خیابان های شهر گرفتند ، آنها لامپ های پر مصرف و قدیمی چراغ برق ها را با نمونه هایی از نوع دیود های کم مصرف با عمر ۱۰ سال تعویض کرند.

آنها قصد دارند تا مبلغ 3 میلیون دلار سالیانه ای که در اثر بهینه سازی سیستم روشنایی خیابان ها صرفه جویی می شود را به تعریف پروژه هایی نظیر شبکه سنسور های بی سیم اختصاص دهند.