دوئل مرگ؛ مقایسه‌ی قدرت نظامیِ کره جنوبی و شمالی

مجله همشهری دانستنیها - محمدحسین جهان پناه: در آن سوی منطقه غیرنظامی (اصطلاحی که به نوار مرزی میان دو کره گفته می شود) سال هاست که ده ها و صدها توپ بزرگ و کوچک ارتش کره شمالی در حالی مستقر هستند که لوله های آن ها قلب کره جنوبی را هدف گرفته اند؛ به علاوه شبکه ای از تونل های زیرزمینی دور تا دور این توپ ها کشیده شده که گلوله و مهمات آن ها را در خود پنهان کرده است.

کمتر از 48 کیلومتر در آن سوی مرز، سئول یکی از بزرگ ترین شهرهای شرق آسیا و پایتخت کره جنوبی با جمعیتی حدود 24 میلیون نفر قرار گرفته است. شهری که هر روزش را در وحشت همیشگی آتش توپ های کره شمالی به پایان می رساند. توپ هایی که اگرچه بسیار فرسوده اند، اما هیچ کس حتی سربازان آمریکایی مستقر در کره هم شکی در موثر بودن آن ها به هنگام یک جنگ تمام عیار ندارند.

از ۶۴ سال پیش که جنگ کره بدون صلحی قطعی به پایان رسید همه به خوبی می دانستند که سایه شوم وقوع جنگی دیگر در شبهه جزیره کره چندان دور از انتظار نیست؛ سایه شومی که حالا با روی کار آمدن ترامپ در کاخ سفید و قدرت نمایی های گاه و بی گاه رهبر جوان کره شمالی در پناه سردی بیش از پیش روابط این کشور با چین بیش از هر زمانی احساس می شود.

در این شرایط فکر می کنید اگر حادثه ای ناخواسته منجر به جنگی تمام عیار میان دو طرف شود، شرایط چگونه خواهدبود؟ آیا کره شمالی یا جنوبی هیچ شانسی برای جان سالم به در بردن از چنین جنگی را خواهندداشت؟

استعداد نظامی

کره جنوبی صاحب جمعیتی حدودا دو برابر کره شمالی است، آن هم با تولید ناخالص داخلی ای که ارزش آن ۵۰ برابر بیشتر است. در عین حال کره جنوبی یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیاست، به طوری که در شرق آسیا تنها ژاپن و چین حریفان این کشور در فناوری دیجیتال هستند. از سوی دیگر، کره شمالی تخت تاثیر سال ها تحریم نفسگیر از نظر اقتصادی ورشکسته است و در بیشتر حوزه های تکنولوژی حرف های زیادی برای گفتن ندارد. از نظر هزینه های نظامی هم فاصله فراوانی میان دو طرف وجود دارد؛ بودجه نظامی کره شمالی ۱۰ میلیارد دلار است. در حالی که کره جنوبی سه برابر این میزان یعنی حدود ۳۰ میلیارد دلار از بودجه سالانه خود را به ارتش خود اختصاص داده است.

نیروی انسانی

از نظر نیروی انسانی کره شمالی با ارتش یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفری دست کم روی کاغذ حرف اول را می زند. این ارتش در شرایط لزوم امکان فراخوانی تا ۶۰۰ هزار نیروی ذخیره را دارد، به علاوه بیشتر جمعیت بالغ این کشور هم از آموزش های نظامی ابتدایی برخوردر هستند همه این ها موجب می شود تا از نظر نیروی انسانی ارتش کره با پر کردن رتبه چهارم بزرگ ترین ارتش های دنیا حتی در جایگاه بالاتری از روسیه هم قرار بگیرد.

با این همه کره جنوبی آن قدرها هم عقب تر نیست. ارتش کره جنوبی تقریبا برابر نصف ارتش فعال کره شمالی نیرو دارد، اما در شرایط لزوم می تواند تا پنج برابر نیروی ذخیره بیشتری را به خدمت فراخوانی کند و از آن جا که خدمت سربازی در این کشور هم اجباری است، بیشتر جمعیت ان هم، آموزش سربازی را دیده اند. ضمنا آمریکا هم 30 هزار سرباز در کره جنوبی دارد. 3800 نفر سرباز آمریکایی هم در ژاپن و 5700 سرباز هم در پایگاه گوآم مستقر هستند که همه آن ها را باید به هنگام مقایسه استعداد نفری به حساب آورد.

در مقابل، چین پشتیبان کره شمالی است و همین کشور هم بود که در جریان جنگ کره با به حرکت درآوردن نزدیک به ۷۰ درصد از ارتش خود از سقوط کره شمالی جلوگیری کرد. با این حال نظر به روابط سرد دو طرف و روابط تجاری و سیاسی پیچیده چین با ایالات متحده آمریکا بعید است که در وضعیت کنونی شاهد پشتیبانی نفری گسترده چینی ها از کره ای ها باشیم. درواقع در شرایط یک جنگ فراگیر، احتمال این که چینی ها مرزهای خود را به صورت کامل به روی کره ای ها ببندند، بیشتر است تا چیز دیگر. به همه این ها آموزش و تجهیزات سربازان را هم اضافه کنید. اگرچه هیچ کدام از دو طرف صاحب ارتش حرفه ای نیستند، اما سربازان کره جنوبی مشخصا به تجهیزات بهتری مجهز شده اند و از پشتیبانی بیشتری هم بهره می برند.

نیروی زرهی

از نظر عددی، کره شمالی صاحب 4100 دستگاه تانک و 2500 خودروی زرهی است، در حالی که کره جنوبی تنها 2400 دستگاه تانک و تقریبا همین میزان خودروی زرهی دارد. چیزی که این معادله را وارونه می کند کیفیت این تجهیزات است. بیشتر تانک های کره شمالی تاریخ مصرف گذشته و متعلق به سال های دور جنگ سرد و حتی جنگ کره اند.

تی- ۷۲: نیروی زرهی کره شمالی چندان مدرن نیست و تعداد نامشخصی از

انواع قدیمی تی- ۷۲مهم ترین تانک های موجود در سازمان رزم آن به شمار می روند.

از «تی- 34»های فسیل شده گرفته تا انبوهی از تانک های روسی «تی- 55» و «تی- 62» تا تعداد نامشخصی تانک های نسبتا مدرن تر «تی- 72» و البته نمونه های چینی مانند «تایپ 59». ضمنا این کشور تانک های بومی ای مانند «Chonma-ho» (کپی تی- 62) و «Pokpung-ho» (کپی تی- 72) هم دارد. در این فهرست تی- 72 و نمونه کره ای آن بهترین چیزی است که شمالی ها در اختیار دارند. در مقابل کره جنوبی صاحب یکی از مدرن ترین نیروهای زرهی دنیاست که ستون فقرات آن را تانک های مدرن «کی-1» (نسخه ای از آبرامز آمریکایی) تشکیل می دهد.

به علاوه تانک جدید «کی- ۲»- موسوم به پلنگ سیاه و یکی از معدود تانک های پیشرفته نسل چهارمی دنیا- هم چند سالی است که در حال ورود به خدمت در سازمان رزم کره جنوبی است. ضمنا تعداد کمی تانک پیشرفته روسی «تی- ۸۰» هم در خدمت کره جنوبی وجود دارد. علاوه بر این نزدیک به ۸۰۰ تانک قدیمی «ام- ۴۸» آمریکایی را هم باید به این فهرست اضافه کرد.

توپخانه

توپخانه یکی از معدود نقاط قوت بالقوه ارتش کره شمالی است. کره شمالی صاحب یکی از بزرگ ترین توپخانه های دنیاست که به خوبی در طول مرز این کشور با کره جنوبی مستقر شده اند. در حقیقت در سناریوی یک جنگ واقعی با فرض پیش دستی از سوی کره شمالی، آتشباران سنگین توپخانه اولین اقدام کره شمالی خواهد بود. کره شمالی صاحب چیزی بیش از 17 هزار (از دید برخی منابع 21 هزار) توپ معمولی و خودکششی است که بیشتر آن ها در خط مرزی دو طرف و اطراف پیونگ یانگ مستقر هستند.

وضعیت تحرک و تامین مهمات این توپخانه نیز توسط شبکه پشتیبانی پیچیده ای از تونل های زیرزمینی تامین می شود. سئول پایتخت کره جنوبی تنها ۴۸ کیلومتر از مدار ۳۸ درجه (خط مرزی دو کره) فاصله دارد و در نتیجه آتشبار توپخانه کره شمالی که روی کوه های این منطقه پنهان شده اند، به راحتی این شهر را در برد آتش خود خواهندداشت. این یعنی در شرایط یک نبرد غافلگیرانه کره شمالی بدون هیچ اخطاری می تواند جنوبی ها را با آتش توپخانه در پایتختشان زمینگیر کند.

دی- 20: گونه های م ختلفی از توپ های هویتزر دی- 20 ساخت شوروی سابق و انواع چینی و کره ای آن از جمله مهم ترین تسلیحات توپخانه کره شمالی به شمار می روند.

تنوع توپخانه کره شمالی ترکیبی زا توپ های ۱۰۰ تا ۱۷۰ میلی متری هویتزر را شامل می شود که در میان آن ها انبوهی از توپ های قدیمی سال های دور جنگ سرد را نیز می توان پیدا کرد. در مقابل کره جنوبی هم از توپخانه ای بزرگ برخوردار است، اما نمی توان گفت به اندازه کره شمالی روی قدرت مخرب توپخانه خود حساب می کند.

کره جنوبی صاحب چیزی حدود پنج تا شش هزار توپ است که نیمی از آن ها را توپ های 105 میلی متری با برد 11 تا 18 کیلومتر تشکیل می دهند و مابقی توپ های خودکششی 155 با برد تا 30 کیلومتر هستند. در بین این توپ های خودکششی انواع مختلفی از توپ های ام- 109 آمریکایی گرفته تا کی-9 اشاره کرد.

کره جنوبی همچنین حدود ۲۰۰ خودروی موشک انداز «ام- ۲۷۰» آمریکایی و «کا- ۱۳۶» کره ای دارد که راکت های ۱۳۰ تا ۲۲۷ میلی متری شلیک می کنند. این رقم برای کره شمالی چندده برابر انواع کاتیوشا و دیگر خودروهای موشک انداز مجهز به راکت های توپخانه ۱۰۷ تا ۳۰۰ میلی متری است.

نیروی هوایی

اما، روی هوا کره شمالی در برابر کره جنوبی تقریبا هیچ شانسی ندارد؛ هم به خاطر این که کره جنوبی صاحب یکی از مدرن ترین نیروهای هوایی شرق آسیاست و هم به خاطر حضور فراگیر پایگاه های هوایی ایالات متحده آمریکا در منطقه. کره جنوبی در حال حاضر صاحب ناوگانی با بیش از 450 جت جنگی است که از این تعداد 118 فروند را «اف 16 سی» و 60 فروند را «اف- 15» تشکیل می دهند.

باقی ناوگان هم از ۱۵۸ فروند «اف- ۵» و ۷۱ فروند «اف- ۴ فانتوم» و ۶۰ فروند هواپیمای نیمه بومی «اف ای- ۵۰» تشکیل می شود. ضمن این که چهار فروند «آواکس» هم از آن پشتیبانی می کنند. ضمنا کره جنوبی یکی از مشتریان جنگنده نسل پنجمی «اف- ۳۵» هم هست.

میگ- 29: 40 فروند میگ- 29 اصلی ترین و مدرن ترین جنگنده های کره شمالی شمرده می شوند

هر چند که این جنگنده ها سال هاست که به روزرسانی نشده اند.

در مقابل کره شمالی ۶۶۰ هواپیمای جنگی دارد که به جز ۴۰ فروند جنگنده «میگ ۲۹»، مابقی همگی ا زجنگنده های قدیمی از رده خارج هستند. بخش عمده این ناوگان را میگ های ۲۳ و ۲۱ و همچنین «اف- ۷» (نسخه چینی میگ ۲۱) تشکیل می دهند. از وضعیت عملیاتی این ناوگان هم خبرهای خیلی خوبی شنیده نمی شود. ضمن آن که بدون احتساب ناوهای هواپیمابر آمریکایی، جت های «اف- ۲۲» و اف- ۱۵ آمریکایی هم در پایگاه های هوایی ژاپن و کره جنوبی حضور دارند.

در این مورد خاص هم نمی توان نیروی هوایی چین را به عنوان پشتیبان احتمالی کره شمالی تصور کرد، با این حال در شرایط جنگی بعید است که چین با وضع منطقه پرواز ممنوع به راحتی موافقت کند یا به جت های آمریکایی اجازه آزادی عمل زیادی بدهد.


نیروی دریایی

از منظر نیروی دریایی، کره جنوبی ناوگان به مراتب بزرگ تری دارد، با این حال لزوما دست برتر با جنوبی ها نیست. کره جنوبی صاحب ۱۲ ناوشکن (شامل سه ناوشکن سنگین هفت هزار و پانصدتنی کلاس سجونگ کبیر) و ۱۳ ناوچه موشک انداز هزار و پانصد تا دو هزار و پانصد تنی است. ضمن آن که با ۱۶ ناوچه سبک نهصد و پنجاه تنی و یک ناو هلیکوپتر بر چهارده هزار و سیصد تنی هم پشتیبانی می شود.

زیردریایی های کلاس سینپو: زیردریایی های جدید کلاس سینپو کره شمالی که توانایی شلیک موشک بالستیک هم دارند.

این کشور زیر آب ها هم به ۱۵ زیردریایی دیزلی مجهز است. در آن سوی نقشه، شمالی ها تنها سه ناوچه بزرگ دارند که جالب توجه ترین آن ها یک ناوچه بزرگ اما قدیمی سه هزار تنی کلاس کریواک شوروی است که ظاهرا آن را به صورت اوراقی و بدون تسلیحات خریداری کرده اند. شمالی ها در حال ساخت دو ناوچه سبک هزار و پانصد تنی با توانایی حمل هلیکوپتر هم هستند. با این همه نقطه قوت آن ها ناوگان بزرگ زیردریایی هایشان است. آن ها صاحب تعداد بسیار زیادی زیردریایی میان وزن تهاجمی کلاس رومئوی ساخت شوروی سابق و تعداد به مراتب بیشتری زیردریایی کوچک ساخت خودشان هستند. ضمن آن که چند سال پیش یک ناوچه کره جنوبی به وسیله یکی از همین زیردریایی ها غرق شد.

دفاع هوایی

کره جنوبی صاحب شبکه دفاع هوایی خیلی گسترده ای نیست، در حقیقت خود ارتش کره تنها به ۱۲۰ موشک دفاع هوایی کوتاه‌برد «کروتال» و تعداد زیادی توپ ۲۰ میلی متری دفاع هوایی و موشک های دوش پرتاب مجهز است. بیشتر دفاع هوایی استراتژیک مورد نیاز کره جنوبی با چتر دفاعی سیستم های پاتریوت و تاد ارتش ایالات متحده آمریکا تامین می شود که خصوصا برای مقابله با موشک های بالستیک آمادگی دارند.

در مقابل کره شمالی شبکه پدافند هوایی بسیار متراکم و گسترده ای دارد. تمامی نوار مرزی این کشور با رادارهای رهگیری پوشش داده شده اند. به علاوه شمالی ها روی توسعه شبکه توپ های ضدهوایی خود برای درگیری با اهداف در ارتفاع پایین هم توجه زیادی داشته اند.

با این حال سامانه های پدافند هوایی مورد استفاده در کره یا خیلی قدیمی اند یا به صورت بومی ساخته یا به روزرسانی شده اند. ضمن آن که احتمالا چینی ها هم در به روزرسانی این سامانه ها نقش اشته داند. بهترین سامانه کره شمالی ظاهرا سیستمی به نام «KN-۰۶» است که شباهت زیادی به سیستم «FT۲۰۰۰» چین و «اس ۳۰۰» روسی دارد. هر چند که کمی بزرگ تر است. به جز این، «سام ۵»، «سام ۶» و «کاب» هم از دیگر سیستم های دفاع هوایی کره شمالی هستند.

تسلیحات استراتژیک

در زمینه تسلیحات استراتژیک، کره شمالی به صورت کامل دست برتر را در اختیار دارد. جنوبی ها از دهه ۸۰ میلادی (۱۳۶۰) که پیمان منع توسعه موشک های بالستیک دوربرد را امضا کردند، در توسعه موشکی خود بسیار کند بودند، به طوری که تا همین پنج سال پیش کره جنوبی هیچ موشک بالستیکی با برد بیش از ۳۰۰ کیلومتر نداشت و تنها پس از توافقی محدود، مشوک های جدیدی با برد ۸۰۰ کیلومتر را توسعه دادند.

در کره شمالی اما شرایط به کلی فرق می کند و موشک های بالستیک بخشی جدایی ناپذیر از استراتژی نظامی این کشور هستند. کره شمالی صاحب اندوخته ای گسترده از موشک های بالستیک با بردی بین 100 تا بیش از چهار هزار کیلومتر است، ضمن آن که روی موشک های بالستیک قاره پیمایی با برد شش تا 10 هزار کیلومتر هم کار می کند.

موشک تپودونگ - ۲ کره شمالی

موشک های بالستیک خانواده «تپودونگ» با توانایی حمل سرجنگی اتمی، برد کافی ای برای رسیدن به آمریکا دارند. در عین حال موشک تپودونگ یا «بی ام۲۵» با برد چهار هزار کیلومتر را هم نباید فراموش کرد. خطرناک ترین بخش این ماجرا، سر جنگی اتمی احتمالی در دست توسعه کره شمالی است. این کشور تاکنون پنج آزمایش اتمی انجام داده است که هیچ کدام کاملا موفق نبوده اند، اما در صورت موفقیت یک موشک بالستیک قاره پیما همراه با کلاهک هسته ای، کره شمالی تبدیل به قدرتی هسته ای می شود که با توجه به رفتار غیرقابل پیش بینی این کشور هر نوع واکنشی به این کشور می تواند خطرساز شود.

به علاوه اگرچه کره شمالی یکی از امضاکنندگان پیمان منع توسعه تسلیحات شیمیایی ژنو است، اما گزارش هایی از توسعه سلاح شیمیایی در این کشور هم وجود دارد که دولت کره آن ها را تایید نمی کند. با این همه گزارش هایی وجود دارد که می گویند کره شمالی احتمالا صاحب اندوخته ای از گازهای شیمیایی مانند گاز سارین، تابون و سومان است.

نیروهای ویژه

هر دو کشور صاحب نیروهای ویژه به خوبی آموزش دیده هستند که در شرایط جنگی نقشی تعیین کننده خواهندداشت. کره جنوبی صاحب تنها ۱۰ هزار نیروی ویژه است که همگی به خوبی تجهز شده اند و آموزش دیده اند، در مقابل کره شمالی ۱۸۰هزار نیروی ویژه دارد. با این حال کیفیت آموزش این نیروها به خوبی مشخص نیست. البته این نیور در طول عمر کره شمالی بسیار فعال بوده است.

در ۱۹۶۸ (۱۳۴۷) ۳۱ نفر از نیروهای همین یگان بودند که از مرز گذشتند و در جریان عملیاتی محرمانه به کاخ ریاست جمهوری کره جنوبی (خانه آبی) حمله کردند تا رییس جمهور این کشور را ترور کنند؛ حمله ای که در نهایت ناکام ماند.
در 1996 (1375) هم یکی از زیردریایی های کلاس سانگ کره شمالی، تیمی سه نفره از همین نیروها را در سواحل کره جنوبی پیاده کرد. هدف این نیروها جاسوسی از تاسیسات دریایی کره جنوبی در منطقه بود. این عملیات زمانی لو رفت که این زیردریایی هنگام بازیابی نیروهای ویژه، به گل نشست و برای این که به دست دشمن نیفتند، به دست خدمه خود اوراق شد.

این حادثه، عملیات گسترده چهل و نه روزه ای را برای تعقیب و دستگیری این افراد در کره جنوبی به دنبال داشت که در نهایت تنها یک نفر دستگیر شد. بیشتر نیروهای ویژه حاضر در زیردریایی در طول فرار کشته شدند و ۱۱ نفر خدمه زیردریایی هم به دست نیروهای ویژه شمالی ها به خاطر ناکامی در عملیات اعدام شدند.

در مقابل نیروهای ویژه کره جنوبی هم دست کمی نداشتند. ۳۱ نفر از همین نیرو در فاصله ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ (۱۳۴۶ تا ۱۳۵۰) در تلاش بودند تا «کیم ایل سونگ» رهبر وقت کره شمالی را ترور کنند. در مورد این عملیات اطلاعاتی در دست نیست، جز این که به دلایلی نامشخص ناکام ماند و نتیجه آن کشته شدن یا اعدام همه این افراد بود.

شرایط احتمالی درگیری در شبه جزیره کره چگونه خواهدبود؟

نبرد در وقت اضافه

تا وقوع یک جنگ تمام عیار در کره هنوز خطوط قرمز واضحی وجود دارد، با این حال اگر همه این خطوط قرمز رد شوند، جنگ دوم کره برای هیچ کس جنگ آسانی نخواهدبود. شرایط در کره هیچ شباهتی به جنگ در عراق یا افغانستان ندارد. کره شمالی ها سال هاست که خود را برای چنین جنگی آماده کرده اند. آتشبار سنگین توپخانه آن ها ظرف کمتر از ۴۵ ثانیه حتی پیش از آن که آژیر اخطار در سئول به صدا دربیاید، می تواند این شهر را زیر آتش خود بگیرد.

جنگ کره که در فاصله 1950 تا 1953 (1329 تا 1332) به وقوع پیوست جان هفت میلیون و 200 هزار کره ای و 33 هزار سرباز آمریکایی و همچنین 800 هزار سرباز چینی را گرفت، در نتیجه در شرایط وقوع غیرقابل اجتناب هر درگیری دیگری، محدود نگه داشتن تلفات اولویت خواهدبود. در شرایط واقعی اگر آمریکایی ها واقعا تصمیم بگیرند پیش دستی کنند و درگیری را خودشان شروع کنند، تلاش خواهندکرد تا حمله پیشگیرانه شان علیه اهداف خاصی محدود باشد و همزمان با فشار به چین به کره پیام دهند که با وجود حمله خود، در پی یک جنگ تمام عیار نیستند، اما در عین حال ادامه آزمایش های موشکی کره را تحمل نخواهندکرد. با این حال این که واکنش کره شمالی خشمگین در چنین شرایطی چگونه خواهد بود، اصلا قابل پیش بینی نیست.

در طول دو سال گذشته کره جنوبی و ایالات متحده آمریکا پیوسته در حال تمرین شرایط فرضی یک حمله هوایی پیشگیرانه علیه اهداف نظامی خاص در کره شمالی بوده اند. در سال ۲۰۱۵ یعنی دو سال پیش، ستاد مشترک ارتش ایالات متحده آمریکا و کره جنوبی طرح عملیات ویژه ای به نام «OPLAN ۱۵۵۰» را طراحی کردند که این طرح شامل حمله به پایگاه های اتمی و موشکی کره شمالی و همچنین اقامتگاه شخصی «کیم جونگ اون» و باقی رهبران کره شمالی بود.

به جز این طرح، کره جنوبی هم برنامه اختصاصی خود برای حمله ای پیشگیرانه علیه کره شمالی به منظور نابودی دست کم بخشی از توان نظامی همسایه شمالی خود را دارد. این برنامه خصوصا از این جهت برای این کشور مهم است که بدانیم کره جنوبی صاحی شبکه پیشرفته ای برای دفاع هوایی و ضدموشکی نیست، هرچند آمریکایی ها تامین و تجهیز چنین شبکه ای را به صورت رایگان به شرط توسعه ندادن یک سیستم ضدهوایی بومی از سوی کره جنوبی و تحت کنترل آمریکا ماندن این سیستم تقبل کرده اند.

شرایط جنگی

تمام نشانه ها حکایت از این موضوع دارند که در شرایط واقعی دولت ترامپ موافق یک درگیری کوچک و کوتاه مدت است. به قول یکی از مشاوران ترامپ، هیچ کس این جا دنبال جنگ نیست. با این حال چیزی که این وسط نادیده گرفته می شود واکنش احتمالی کیم جونگ اون در برابر هر نوع حمله احتمالی است. در حقیقت هیچ کس چیز زیادی در مورد خصوصیات رفتاری رهبر جوان و ماجراجوی کره شمالی نمی داند؛ این که رفتار او در چنین شرایطی چگونه خواهدبود و تا چه حد تحت تاثیر خشم خود واکنش نشان خواهدداد.
درواقع می شود گفت شانس زیادی وجود دارد که او دست به واکنشی جدی بزند که شامل استفاده از سلاح هسته ای هم می شود. این تنها کره جنوبی نیست که نقشه ای علیه کره شمالی در آستین دارد، کره شمالی هم نقشه خاص خود را برای حمله به کره جنوبی دارد. حمله ای یک هفته ای که ممکن است شامل حمله های هسته ای علیه نقاط مختلفی در کره جنوبی هم باشد.

هدف استراتژیک این نقشه، اتحاد دو کره زیر پرچم پیونگ یانگ است؛ آرزویی که رویای پدر و پدربزرگ کیم جونگ اون هم بود، با این حال بعید است که این آرزو به تنهایی برای کشاندن پای او به یک جنگ بزرگ کافی باشد. وضعیت اقتصادی کره شمالی خوب نیست؛ قحطی، گرسنگی و بی پولی، همگی علاوه بر تاثیر چشمگیرشان بر مردم، بر روند مردن سازی کره شمالی هم تاثیر داشته اند تا جایی که به سختی می توان ارتش کره شمالی را از منظر تکنولوژی تسلیحاتی با برادر ناتنی جنوبی خود مقایسه کرد. هرچند که این موضوع موجب نمی شود تا در شرایط یک حمله پیش دستانه از سوی همسایه جنوبی یا امریکا، کره شمالی پا پس بکشد و پاسخی کوبنده ندهد. تنها کافی است به آرایش توپخانه کره شمالی در نوار مرزی دو کره نگاهی بیندازید تا مطمئن شوید که آن ها تردیدی در به گلوله بستن جنوب به خود راه نخواهندداد.

«بروس کلینگر» (Bruce Klinger) یکی از تحلیلگران پیشین «CIA» می گوید که کره شمالی بدون آن که ارتش غول آسای خود را حتی ذره ای به حرکت درآورد، تنها با آتشبار توپخانه می تواند به هر حمله ای پاسخ دهد. آسیب پذیری شهرهای کره جنوبی در خط مرزی را با هیچ چتر دفاع هوایی نمی توان پوشش داد، خصوصا وقتی پای پایتخت زیبای کره جنوبی در میان باشد.

موضوع، زمانی، بغرنج تر می شود که تصورکنیم ادعاهای آمریکایی ها درست باشد و کره شمالی واقعا زرادخانه ای از تسلیحات شیمیایی هم در اختیار داشته و حاضر باشد تا آن ها را همراه با موشک های میان برد و کوتاه برد خود شلیک کند. در چنین شرایطی پاسخ کره شمالی چنان کوبنده و مرگبار است که هیچ راهی برای فرار از تبدیل شدن این درگیری کوچک به یک درگیری بزرگ باقی نخواهدماند.

مشکل زمان

در صورتی که فرض کنیم کره شمالی روزی پیش دستانه یا در پی انتقام گیری برنامه حمله خود به جنوب را به جریان بیندازد، زمان نقشی تعیین کننده را برای شمالی ها بازی خواهدکرد. شمالی ها در شرایط جنگی تلاش خواهندکرد تا با سرعت تمام جنوب یا دست کم نقاط کلیدی آن را تصرف کنند، پیش از آن که نیروهای کمکی ایالات متحده آمریکا و دیگر کشورهای منطقه به کمک کره جنوبی برسند.

در این راه هم، شمالی ها برای به تاخیر انداختن ارسال نیروهای مستقر در ژاپن و دیگر نقاط هم هی تردیدی در کمک گرفتن از موشک های میان برد خود نخواهندکرد. کره شمالی صاحب یکی از بزرگ ترین زرادخانه های موشکی دنیاست؛ زرادخانه ای آن قدر بزرگ که هیچ حمله هوایی محدودی قادر به از میان بردن تمام آن نخواهدبود.

در این شرایط شمالی ها ابتدا فرودگاه های کره جنوبی و سپس فرودگاه های در دسترس آمریکا در منطقه را هدف می گیرند، حتی ممکن است تهدید کنند که اگر دیگر کشورها هم فرودگاه های خود را در اختیار حمله هوایی قرار دهند، به آن ها هم حمله خواهدشد. این در حالی است که با وجود سردی روابط، چینی ها هم قطعا همچنان اجازه عملیات آزادانه هوایی علیه کره را نمی دهند و همین موضوع، شرایط را پیچیده تر می کند.

آمریکا در کره تنها ۲۸ هزار سرباز دارد و ارتش کره هم اگرچه بهتر از همسایه شمالی خود مجهز شده است، اما تنها به اندازه یک سوم ارتش کره شمالی نیروی آماده رزم در اختیار دارد. در چنین شرایطی ارتش بزرگ کره شمالی با حساب باز کردن روی برتری نفری خود، به پیش خواهدراند و تلاش خواهدکرد تا از این برتری نفر به سود خود استفاده کند. در صورت وقوع این سناریو اولین پاسخ آمریکا می تواند نهایتا تا حد ارسال شش لشگر- با بیش از ۲۰ هزار سرباز به ازای هر لشگر- باشد؛ نیروهایی که با ۱۰ وینگ هوایی و پنج ناو هواپیمابر پشتیبانی خواهندشد.

مشکل این جاست که این نیروها برای رسیدن به منطقه نیاز به زمان و فراهم کردن زیرساخت پشتیبانی خواهندداشت. وقتی که کره جنوبی این زمانی حیاتی را از دست بدهد، به سرعت برگ های برنده خود را زیر فشار نیروهای تازه نفس و بمباران سنگین هوایی از دست خواهدداد. با این همه این جنگ خلیج فارس نیست و کره، کویت نیست که ارتش عراق در آن ظرف مدت کوتاهی تحت فشار حملات هوایی آمریکا از هم بپاشد.

پیش بینی پنتاگون برای چنین جنگی چهار تا شش ماه نبرد سنگین است. ضمن آنکه فاکتور انسانی را نباید فراموش کرد. در سال ۱۹۹۴ (۱۳۷۳) وقتی «کلینتون» در فکر حمله به کره شمالی برای از میان بردن تلاش این کشور برای توسعه سلاح هسته ای بود، فرمانده وقت نیروهای آمریکایی مستقر در کره، «گری لاک»، به فرمانده خود در ستاد ارتش گفت که جنگ در این شبه جزیره یک میلیون کشته و یک تریلیون دلار خسارت اقتصادی به همراه خواهدداشت.

امروز، اما 23 سال گذشته و پیونگ یانگ علاوه بر ارتش انبوه خود مدعی داشتن 10 تا 16 سر جنگی هسته ای و موشک هایی است که می توانند آن ها را تا هزاران کیلومتر با خود حمل کنندو همین یکی به تنهایی برای پیچیده کردن موضوع کفایت می کند.