بازگشت شکوهمندانه لندروور

لندروور دیفِندِر یک اتومبیل آفرود انگلیسی است که البته با نام «نود» و«یک ده» هم شناخته می‌شود. دیفِندِر، از سال ۱۹۸۳ در بازار بوده و به عنوان یکی از بهترین اتومبیل های آفرود جهان شناخته می‌شود. اما متأسفانه دیفِندِر از سال ۹۰ تا کنون بدون تغییر مانده است و با ورود دیگر محصولات لندروور همانند: فری‌لندر، دیسکاوری و ایووک، دیگر نامی از دیفِندِر برده نمی‌شود. در نوشتار زیر به بررسی لندروور دیفِندِر گذشته، حال و آینده می‌پردازیم.

آفرود مورد بحث به هنگام ورود به بازار، «نود»و«یک ده» نام داشت که این اعداد بیانگر طول محور لندروور بر حسب اینچ بودند. در بالای جلو پنجره این مدل ها، نوشته لندروور ۹۰ و لندروور ۱۱۰ به چشم می‌خورد.

در سال ۱۹۸۹، مدل سومی با نام دیسکاوری توسط لندروور معرفی شد تا به موازات دو مدل نام برده تولید شود. برای رفع ابهام، در سال ۱۹۹۱، نام های«نود» و «یک ده»، به دیفِندِر ۹۰ و دیفِندِر ۱۱۰ تغییر یافت که هر دو نشان دیفِندِر را در جلو با خود به یدک می کشیدند و تفاوت در پسوند آنها در عقب بدنه نمایان بود. از سال ۲۰۰۷ تا کنون، نشان دیفِندِر در جلو، جای خود را به حروف لندروور داده است و در عقب فقط نوشته دیفِندِر دیده می شود و دیگر خبری از پسوند عددی که بیانگر طول محورها باشد، نیست.لندروور ۱۲۷، دیگر مدلی بود که در سال ۱۹۸۵ به این طیف افزوده شد که پس از افزوده شدن واژه دیفِندِر به این طیف، نام آن نیز به دیفِندِر ۱۳۰ تغییر یافت در حالی‌که فاصله محورها همان ۱۲۷ اینچ بود.دیفِندِرهای آمریکای شمالی که بین سال های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ به فروش رسید فقط دارای نوشته لندروور بود و از اعداد «۹۰» و «۱۱۰» بی بهره بود.


تولید لندرووری که به نام دیفِندِر شناخته می شود، در سال ۱۹۸۳ با نام «یک ده» آغاز شد که «یک ده»، به فاصله محورهای آن به اینچ اشاره داشت که ۱۱۰ اینچ ( ۲۸۰۰ میلی متر) بود. مدل‌های «نود» با ۹۳ اینچ(۲۳۶۲ میلی متر) و «۱۲۷» با ۱۲۷ اینچ ( ۳۲۲۶ میلی متر) فاصله محورها پس از آن عرضه شد.این مدل ها نسبت به نسل سوم طراحی لندروور که بین سال های ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۵ اجرا شد، تغییراتی داشتند که از آن جمله باید به جلوپنجره تغییر شکل یافته، کاپوت کشیده و گلگیرهای برجسته برای جای دادن اکسل‌های عريض تر اشاره کرد.در سال ۱۹۸۴، با معرفی مدل «نود»، موتور ۵/۲ لیتری دیزلی نیز برای آن معرفی شد که ۸۶ اسب بخار نیرو تولید می کرد. این موتور، بر پایه موتور اسبق لندروور ۳/۲ لیتر حجم ساخته شده بود با این تفاوت که علاوه بر افزایش حجم موتور، سیستم تزریق سوخت مدرن‌تری بر روی آن نصب شده بود. موتور ۸ سیلندر ۵/۳ لیتری لندروور در ابتدا فقط بر روی«یک ده»نصب مي‌شد که گیربکس ۴ سرعته آن، اندکی بعد جای خود را به گیربکس ۵ سرعته داد.
نیروی موتور، به وسیله سیستم چهار چرخ متحرک مجهز به قفل دیفرانسیل، به چهار چرخ منتقل می شد.مدل «نود»در سه آرایش پیکاپ دو در، ون سه در، و استیشن سه در عرضه شد در حالیکه مدل «یک ده» بصورت استیشن واگن ۵ در، به فروش می رسید. مدل کانتری استیشن واگن، با صندلی های راحت‌تر و کابینی مجهزتر، برای خانواده‌ها معرفی شد. سالیانه تغییرات و اصلاحاتی بر روی آن انجام می‌شد تا خریداران بیشتری را به خود جلب کند. از این‌رو آپشن‌های مختلفی همانند رنگ‌ها و طرح‌های گرافیکی مختلف، پخش کننده رادیو/نوار کاست، شوینده چراغ‌های جلو، میله‌هایی برای قرار دادن دوچرخه و همچنین جایگزین کردن کمک فنرهای معمولی با کمک فنرهای پیچشی، توانست به موفقیت این مدل کمک شایانی کند.از سال ۱۹۸۳، لندروور، اکسلی با فاصله محورهای متفاوت را به نام «۱۲۷» معرفی کرد تا بتواند وظایف سنگین‌تر از مدل «یک ده» را بر عهده بگیرد. این لندروور با در نظر‌داشتن خودرویی برای خدمات، ارتش و شرکت​های الکتریکی در ذهن طراحان شکل گرفت. نیمه جلو «۱۲۷» از مدل «یک ده» به عاریت گرفته شده بود و علاوه بر فضای بارِکافی، گنجایش ۶ سرنشین را داشت. این ویژگی باعث می‌شد که خدمه کار همراه با تجهیزاتشان، بوسیله یک خودرو جابجا شوند. «۱۲۷» می توانست۴/۱تن بار با خود حمل کند که ۴۰۰ کیلوگرم بیش از مدل «یک ده» و ۸۰۰ کیلوگرم بیش از مدل «نود» بود.مدل «۱۲۷» در ابتدا دارای شاسی «یک ده استیشن واگن» است (پیش از اینکه نام«۱۲۷» برای آن انتخاب شود، نام آن «یک ده کابین خدمه / One Ten crew cab» بود).

شاسی «یک ده استیشن واگن» به دو قسمت برش می​خورد و یک قطعه ۱۷ اینچی برای دستیابی به طول دلخواه به آن‌دو اضافه شده و همگی به یکدیگر جوش داده می شدند. «۱۲۷» بر خلاف دو مدل دیگر، تنها دارای حروف لندروور در بالای جلوپنجره بود. «۱۲۷». بدلیل قابلیت هایش، به‌عنوان ماشین تعمیر، آمبولانس، آتش‌نشانی و... مورد استفاده قرار می‌گرفت. تأسیسات مونتاژ لندروور در آفریقای جنوبی یک نمونه از «۱۲۷» را عرضه کرد که فقط دارای شاسی، اتاقک و بخش جلو بدنه بود که این مورد باعث می شد تا تبدیل آن به ماشین دلخواه سازمان‌ها آسان‌تر شود.


مدل‌های جدید لندروور با موتورها و گیربکس‌های به روز شده و همچنین کابین راحت‌تر و مجهزتر، نتایج معکوسی را به همراه داشت. به طوری که در سال ۱۹۸۰-۱۹۸۱، فروش لندروور ۲۱ درصد کاهش پیدا کرد.

این کاهش فروش، در بازارهای اصلی لندروور یعنی آفریقا، استرالیا و خاورمیانه اتفاق افتاد. از این‌رو، لندروور از روش کَمپِین‌های بازاریابی استفاده‌کرد تا بتواند مشتریان جدیدی که قصد خرید لندروور را نداشتند بسوی خود جلب کند. و این روش مؤثر واقع شد.برای به اوج رساندن فروش در بازار اروپا، لندروور بخشی را با نام «خودروهای خاص» تأسیس کرد که مدل‌های مختلف لندروور را بصورت سفارشی و‌‌در تعداد محدود عرضه می‌کرد. بیشتر سفارشات این بخش، افزایش ابعاد و فاصله اکسل‌های آن بود که گاهی اوقات به ۶ چرخ متحرک هم می‌رسید. این بخش، لندروورهای دوزیست و همچنین پرتاب کننده موشک (برای ارتش انگلستان) را نیز در کارنامه خود دارد.

مدل‌های جدید لندروور علی رقم اینکه با موتورها و گیربکس های به روز شده و هم چنین کابین راحت تر و مجهز تر روانه بازار فروش شد، نتایج معکوس را به همراه داشت. به طوری که در سال ۱۹۸۰ - ۱۹۸۱ فروش لندروور، با ۲۱ درصد کاهش در بازار اصلی لندروور یعنی آفریقا و استرالیا و خاورمیانه مواجه گردید .
در سال ۱۹۹۸، دیفِندِر به موتور ۵ سیلندر ۵/۲ لیتری توربودیزل تجهیز شد که با کد td۵ شناخته مي‌شد. این موتور بوسیله سیستم‌های کنترل الکترونیکی می‌توانست ۱۲۲ اسب بخار تولید کند که ۱۱ واحد بیشتر از موتور اسبق بود.td۵ به عنوان تنها موتور دیزلی دیفِندِر، جایگزین موتور قبلی شد ولی نتوانست استانداردهای آلایندگی EuroIII را کسب کند.


بزرگترین تغییر در لندروور در دهه ۹۰ رخ داد. زمانی که نام مدل «نود» و «یک ده» به دیفِندِر تغییر یافت. این بدین دلیل بود که در سال ۱۹۸۹، مدل دیسکاوری معرفی شد و لندروور نیازمند نامی برای تولیداتش بود که دارای نشان عددی بودند.

موتور این مدل که بر پایه موتور اسبق ۵/۲ لیتری توربودیزل ساخته شده بود با سر سیلندر آلیاژی مدرن‌تر، توربوشارژر اصلاح شده و دیگر تغییرات، می توانست ۱۱۱ اسب بخار و ۲۶۴ نیوتون‌متر گشتاور تولید کند. این موتور، نسبت به نسل قبل، ۲۵ درصد افزایش قدرت داشت. البته موتور ۸ سیلندر بنزینی نیز برای آن قابل سفارش بود اما موتور ۴ سیلندر توربودیزل بدلیل اقتصادی بودن و قدرت مناسب، بیشتر فروش را به خود اختصاص داد. در این میان، یک استثنا وجود داشت. دیفِندِر مورد استفاده ارتش انگلستان، دارای موتور ۴ سیلندر با تنفس طبیعی بود. ضمن اینکه، موتور ۸ سیلندر تنها برای ماشین‌های آتش نشانی و آمبولانس‌ها و ماشین‌هایی از این قبیل عرضه می شد.

در کنار دو مدل «نود» و «یک ده» که نامشان به دیفِندِر تغییر پیدا کرد، نام «۱۲۷» به دیفِندِر «۱۳۰» تغییر یافت اگرچه فاصله محورهای آن همان «۱۲۷» اینچ باقی مانده بود. این مدل دیگر با برش شاسی «یک ده» ساخته نمي‌شد بلکه شاسی منحصر به خودش برای آن طراحی شد. سال ۱۹۹۴، تغییر مهم دیگری در لندروور رخ داد. موتور ۴ سیلندر توربودیزل، اصلاح شده موتور قبل بود. از این‌رو، لندروور موتوری جدید را با نام ۳۰۰Tdi عرضه کرد که همان حجم و قدرت موتور قبل را دارا بود. این موتور بر روی دیفِندِر و دیسکاوری نصب می‌شد.

در طول دهه ۹۰، دیفِندِر به سرعت پله های ترقی را پیمود. تجربه لندروور باعث شد تا نمونه‌های خاص و تولید محدود دیفِندِر را تولید کند. این نمونه‌های خاص باید به SV۹۰ اشاره کرد که در سال ۱۹۹۲ تولید شد و دارای رینگ‌های آلیاژی و رنگ متالیک بود. نمونه ۵۰th Anniversary که به مناسبت پنجاهمین سالگرد تأسیس لندروور معرفی شد دیگر نمونه خاص بود که از گیربکس اتوماتیک و سیستم تهویه بهره می برد.

در این سال‌ها، مدل پیکاپ دو کابین «دیفِندِر ۱۱۰ دو کابین» نیز معرفی شد. اگرچه پروتوتایپ‌های دیفِندِر دو کابین به سال های اولیه این مدل باز می‌گشت، در دهه ۱۹۹۰ توانست در خط تولید قرار گیرد.

تأسیسات لندروور در آفریقای جنوبی، بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰، که این برند تحت تملک ب.ام.و بود موتور ۶ سیلندر ۲۴ سوپاپ ب.ام.و با ۲۸۰۰ سی‌سی حجم را به عنوان آپشن برای دیفِندِر عرضه کرد. این موتور همان موتوری بود که بر روی مدل‌های ۳۲۸i، ۵۲۸i، ۷۲۸i و Z۳ نصب می‌شد. این موتور با ۱۹۰ اسب بخار و ۲۸۰ نیوتون‌متر گشتاور، با پایان یافتن تولید دیفِندِر ۸ سیلندر بنزینی و به درخواست مشتریان عرضه شد. مجموعأ ۶۳۲ دستگاه « دیفِندِر» ۹۰ و ۴۱۰ دستگاه دیفِندِر ۱۱۰ با موتور مورد بحث تولید شد.

دیفِندِر تا مدت‌ها بدون تغییر تولید شد تا اینکه در بهار سال ۲۰۰۷، لندروور بنا به قوانین جدید آلایندگی و ایمنی مجبور به اعمال تغییراتی بر روی آن شد. موتور td۵ جای خود را به موتور ۴ سیلندر ۴/۲ لیتری از خط تولید فورد « DuraTor» داد. سیستم روغنکاری و آب بندی آن به‌گونه‌ای انجام شده بود تا در هوای غباری ومرطوبت، از قابلیت‌های آفرود آن کاسته نشود. قدرت و گشتاور این موتور به ترتیب، ۱۲۲ اسب بخار و ۳۰۰ نیوتون‌متر بود که از دورهای پایین‌تری قابل دسترس بود تا شتاب و قابلیت کشش بیشتری را برای آن به ارمغان آورد.

از دیگر تغییرات مهم دیفِندِر ۲۰۰۷، باید به کابین جدید آن اشاره کرد. کابین قدیمی که از سال ۱۹۸۳ با دیفِندِر بود که آن هم از لندروورهای ۱۹۷۱ به عاریت گرفته شده بود، جای خود را به کنسولی جدید داد.

نشان‌دهنده‌های پشت فرمان، از دیسکاوری LR۳ و برخی از قسمت‌های کنسول مرکزی از فورد ترانزیت به عاریت گرفته شد. اگرچه برخی از قسمت‌های دیفِندِر، مثل ستون فرمان، هنوز دیده می‌شدند. آرایش صندلی ها نیز در مدل جدید، دستخوش تغییراتی شد. این مورد که طبق قوانین ایمنی جدید تغییر یافت، باعث شد تا «دیفِندِر ۹۰ استیشن واگن» با گنجایش ۶ یا ۷ سرنشین به آفرودی ۴ سرنشین تبدیل شود و «دیفِندِر ۱۱۰ استیشن واگن» ۹ نفره نیز به آفرودی با گنجایش ۷ سرنشین تغییر یافت. اما تغییرات دیفِندِر ۲۰۰۷ بسیار جزئی بودند. به کاپوت، یک برجستگی اضافه شده بود تا علاوه بر جای دادن موتور، قوانین ایمنی را رعایت کرده باشد.

نسخه XS، در سال ۲۰۰۲ به عنوان نسخه فول آپشن دیفِندِر معرفی شد که دارای امکاناتی همچون صندلی‌های چرمی گرم شونده، شیشه گرم شونده جلو، سیستم تهویه و ABS بود. پکیج پیکنیکی و مسافرتی«کانتری »نیز برای هریک از نسخه‌های دیفِندِر قابل نصب بود.


لندروور در نمایشگاه اتومبیل فرانکفورت سال ۲۰۱۱، دو کانسپت DC۱۰۰ و DC۱۰۰ اسپرت را معرفی کرد که جایگزین دیفِندِر، بر پایه این دو شکل خواهد گرفت. برخلاف دیفِندِرهای حال حاضر که محورهای آنها ۹۳، ۱۱۰ و ۱۳۰ اینچ فاصله دارد، این کانسپت همانطور که از نامش پیداست فاصله ای برابر با ۱۰۰ اینچ بین محور جلو و عقب دارد. واژه DC نیز مخفف عبارت دیفِندِر کانسِپت ۱۰۰ است. لندررور قصد دارد، نسل جدید دیفِندِر را در سال ۲۰۱۵ راهی بازار کند و مُهر بازنشستگی را بر پیشانی دیفِندِر ۲۵ ساله ثبت کند. مدلی که رکورد بیشترین حضور بدون تغییر را در بازار دارد و خواهد داشت.


بدون شک، کانسپت DC۱۰۰، حاکی از آن است که این برند پرآوازه در دنیای آفرود، تمرکز خود را بر روی آینده معطوف کرده است. این کانسپت، اصالت یک لندروور را به تصویر می‌کشد اما خلاقیت و نوآوری را ممانعت نمی‌کند.در کانسپت DC۱۰۰ چهار عنصر کلیدی طراحی بکار رفته است که عملکرد، پایداری بوسیله مواد اولیه سبک وزن و قابل بازیافت، دوام و تمایل مشتریان است که تجربه‌ای ماورای انتظارات آنها را به ارمغان می آورد.طراحی هر لندروور با تناسبات بی‌نظیر آغاز می‌شود و DC۱۰۰ نیز از این قاعده مستثنی نیست. پیش آمدگی (overhang) کوتاه در جلو و عقب، طراحی جعبه‌ای شکل، خط شانه که صاف و بدون هیچ شکستگی سراسر بدنه کشیده شده است، و ارتفاع مناسب از سطح زمین از جمله مواردی هستند که هویتی ویژه را به DC۱۰۰ بخشیده اند. بدنه آن، ساده اما قدرتمند طراحی شده است. طراحی کابین نیز بگونه‌ای بوده که حس نشستن درون کابین یک لندروور را به سرنشینان منتقل کند. حسی دلنشین از قرار گرفتن در فضایی باز و جادار، که فضای خالی زیر کنسول مرکزی این ادعا را ثابت می کند. یکی از مشخصات جالب DC۱۰۰، صفحه نمایش کنسول مرکزی آنست که قابل جداشدن بوده تا سرنشینان بتوانند به هنگام ماجراجویی بدون خودرو، مسیر خود را از طریق سیستم ناوبری این صفحه نمایش پیدا کنند و بوسیله دوربین HD در نظر گرفته شده برای آن، زیبایی‌های طبیعت را ثبت و ضبط کنند.صفحه نمایش کنسول مرکزی، علاوه بر انجام وظیفه نشان‌دهنده‌های پشت فرمان، امکان کنترل تمام ماشین را به کاربر می‌دهد. بر روی فرمان چهار دکمه قرار گرفته که می توان بدون جدا کردن دست از فرمان، اَدوات دلخواه را کنترل کرد.لندروور علاوه بر طراحی زیبای کابین و عملکرد آنها، از متریال‌های قابل بازیافت استفاده کرده است بطوریکه حتی پارچه بکار رفته برای روکش صندلی​ها، کاملأ قابل بازیافت است. طراحی جعبه مانند لندروور، بیش از ۶۰ سال است که با این خودروساز بوده است. از این‌رو طراحی آفرودی با حفظ اصالت طراحی و نگاهی به آینده، چالشی برای طراحان لندروور محسوب می‌شد.

سادگی در زیر خط کمر، بیانگر آنست که لندروور بجای اتلاف وقت برای افزودن جزئیات به بدنه، بر روی همخوانی عناصر بدنه تمرکز کرده است.

ابعاد کوچک، پیش آمدگی کوتاه جلو و عقب و رینگ های ۲۲ اینچی، ظاهری نیرومند و سرشار از اعتماد به نفس را به DC۱۰۰ بخشیده است.طراحی این کانسپت، نه تنها یادآور دیفِندِر بوده، بلکه می‌تواند طراحی آینده لندروور را رقم بزند. لندروور سعی کرده تا جنبه کاربردی را با زیبایی در آمیزد .شیشه تقریبأ عمودی در جلو دید خوبی را به بیرون برای سرنشینان به ارمغان می‌آورد ضمن اینکه شیشه صاف عقب، باعث شده تا فضای بارکش خودرو به حداکثر مقدار ممکن برسد. اما لندروور با کانسپت DC۱۰۰ اسپرت، نگاهی به اولین دیفِندِرها با سقف برزنتی و شیشه جلو قابل تا شدن داشته است. امتداد شیشه کوتاه جلو به شیشه‌های جانبی رسیده و نهایتاً به پنل‌های دوگانه فست بک (fast back) در عقب ختم می‌شود که در زیر آن، فضای بزرگی برای قرار دادن تجهیزات و وسایل قرار دارد. رنگ کهربایی آن نیز که از رنگ‌های صحراهای آفریقا گرفته شده است نشان از قابلیت‌های آفرود آن دارد.


کانسپت DC۱۰۰ از جدیدترین تکنولوژی‌های آفرود بهره می‌برد.DC۱۰۰ کمک فنرهای بادی دارد که می تواند ارتفاع بدنه را تا ۳۲۰ میلی متر از سطح زمین افزایش دهد. اما DC۱۰۰ اسپرت، به نسل سوم کمک فنرهای قابل تنظیم مغناطیسی تجهیز شده که بر روی جاده، عملکردی اسپرت را ارائه می‌کند و در ناهمواری‌ها، قابلیت‌های آفرود قابل توجهی را به نمایش می‌گذارد. تجهیزات پیشرفته بکار رفته در این کانسپت، به DC۱۰۰ اجازه می‌دهد تا بصورت اتوماتیک و بدون نیاز به تنظمات راننده، خود را با شرایط جاده تغییر دهد. این سیستم با نام «واکنش اتوماتیک مسیر» اطلاعات بدست آمده از سنسورها را ترکیب می‌کند تا نرمی سیستم تعلیق، زاویه فرمان، لغزش چرخ‌ها، گیربکس، و سیستم انتقال قدرت را بطور اتوماتیک تنظیم کند. این تنظیم اتوماتیک بوسیله دوربین‌های HD نصب شده در جلو DC۱۰۰، میسر می‌شود که سطح مسیر پیش رو را آنالیز کرده تا بتواند تشخیص دهد که DC۱۰۰ بر روی گل، شن، چمن در حال حرکت است یا آسفالت، چمن و سنگلاخ.

DC۱۰۰ سیستمی به نام Terrain-i دارد که تصویری مجازی از مسیر پیش رو را بر روی کنسول مرکزی نمایش داده و راننده را از موانعی که ممکن است مشکل‌ساز باشد، به اطلاع راننده می‌رساند که سنسور آن، در محفظه چراغ جلو تعبیه شده است. این سیستم مسیری ایمن تر از مسیر پیش رو را به راننده پیشنهاد می‌دهد. این سیستم، در معابر شهری هم بسیار حائز اهمیت است چراکه عابرین و موانع را با دقت تشخیص داده و به راننده اطلاع می‌دهد و در صورت عدم واکنش راننده، بصورت اتوماتیک، ماشین را متوقف می‌کند.

لندروور DC۱۰۰ دارای سیستم سونار بوده که سنسورهای آن بر روی سپر و آینه‌های جانبی نصب شده است. این سیستم با تشخیص عمق آب مسیر پیش رو، به راننده اطلاع می دهد که ماشین قابلیت عبور از آبی با این عمق را دارد یا خیر. این سیستم به هنگام عبور DC۱۰۰ از آب، مجرای ورودی هوا را می‌بندد و ارتفاع را افزایش می‌دهد. DC‑ می‌تواند تا عمق ۷۵۰ میلی‌متر، در آب حرکت کند.

سیستم الکترومکانیکی بکار رفته داخل چرخ‌ها، می تواند با وارد کردن هوا به محفظه ثانویه هوا و انتقال آن به میخ‌های روی چرخ، آنها را از جا بلند کرده تا بر روی مسیرهای یخ‌زده و برفی، از اصطکاک کافی برخوردار باشد تا دیگر نیازی به استفاده از زنجیر چرخ نباشد.

سیستم تِلِماتیک، به کاربر این امکان را می‌دهد تا بوسیله لپ‌تاپ یا تلفن همراه با DC۱۰۰ ارتباط برقرار کند و مواردی از قبیل فشار تایرها و دمای کابین را مشاهده کرده و بتواند دمای کابین و مواردی از این قبیل را از راه دور تنظیم کند.

لندروور DC۱۰۰ Sport به سیستم پیشرفته پارک اتوماتیک مجهز شده است که سنسورهای کنار بدنه، با اسکن کردن کنار مسیر، جای پارک مناسب با ابعاد بدنه را تشخیص داده و در صورت تأیید راننده، دنده عقب گرفته و فرمان را بصورت اتوماتیک هدایت می‌کند و راننده فقط وظیفه ترمز گرفتن را برای کاهش سرعت بر عهده دارد.

سیستم هدایت گشتاور، نقش مهمی را در پایداری، هندلینگ و کشش این دو کانسپت ایفا می‌کند. این سیستم بوسیله سیستم‌های کنترل الکترونیکی، میزان مشخصی قدرت و گشتاور را به هر چرخ منتقل می‌کند.

سیستمی با نام Driveline Disconnect، در شرایط عادی، چرخ‌های عقب را از مدار خارج کرده و نیرو را فقط به چرخ‌های جلو منتقل می‌کند. که در صورت کاهش کشش، بصورت اتوماتیک، چرخ‌های عقب را مجددأ وارد مدار خواهد کرد. این سیستم، با کاهش اصطکاک، تا ۷ درصد از مصرف سوخت می‌کاهد.

لندروور با معرفی کانسپت ایووک و تولید آن، و همچنین معرفی این دو کانسپت و برنامه ریزی برای تولیدی آنها برای سال‌های آینده، به دوران اوج خود بازگشته است. در این زمان است که جیپ) به عنوان رقیب اصلی لندروور (فکری به حال موقعیت خود بکند.

اختصاصی مجله اینترنتی برترین ها Bartarinha.ir