در اعتراض به پرداخت پاداش به المپیکی‌های مدال‌آور
اعتراض قوی‌ترین مرد معلول جهان به مسئولان
قوی‌ترین مرد معلول جهان می‌گوید که از بی‌توجهی مسئولان رنج می‌برد. سیامند رحمان که برای رقابت‌های جهانی آماده می‌شود و برای رکوردشکنی ناچار شده ۵۰ کیلوگرم وزنش را بالا ببرد، اعتقاد دارد که این افزایش وزن برایش خطرناک است.
ایسنا: قوی‌ترین مرد معلول جهان می‌گوید که از بی‌توجهی مسئولان رنج می‌برد. سیامند رحمان که برای رقابت‌های جهانی آماده می‌شود و برای رکوردشکنی ناچار شده ۵۰ کیلوگرم وزنش را بالا ببرد، اعتقاد دارد که این افزایش وزن برایش خطرناک است. او با گلایه از حقوق ۹۰۰ هزار تومانی صندوق حمایت برای وی به عنوان یک قهرمان پارالمپیکی و عدم در نظر گرفتن پاداش برای این دسته از ورزشکاران از سوی کمیته المپیک تاکید دارد که اگر قرار است تا این حد بی‌ارزش باشد، یک روز وزنه‌برداری را کنار می‌گذارد و به دنبال زندگی‌اش می‌رود.
سیامند رحمان درباره تاخیر سه ماهه در پرداخت حقوق ورزشکاران از سوی صندوق حمایت از قهرمانان اظهار کرد: چند ماه است که صندوق حمایت از قهرمانان حقوق ما را نپرداخته، حقوق من به عنوان طلایی بازی‌های پارالمپیک ماهان ۹۰۰ هزار تومان است. قطعا طلای پارالمپیک خیلی بیشتر از ۹۰۰ هزار تومان می‌ارزد. این مبلغ آنچنانی نیست که با پرداخت آن مشکلاتم حل شود اما حقوق ما نسبت به کسی که طلای المپیک دارد زیاد نیست.
او اضافه کرد: به تنهایی اعتراض کردن کافی نیست. با شرایطی که ما داریم پرداخت نشدن حقوق خیلی سخت است. شنیده‌ام که کمیته المپیک ۲۰ اسفند می‌خواهد از المپیکی‌های مدال‌آور با پرداخت، ۷۰، ۵۰ و ۳۰ میلیون تقدیر کند. اما متاسفانه این پاداش به ما پرداخت نمی‌شود. چرا باید مسئولان بین المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها فرق بگذارند؟ مگر نمی‌توانند شرایطی فراهم کنند که به ما هم پاداش داده شود. چرا قول یکسان‌سازی دادند؟ اگر حرفی بزنیم آدم بدی می‌شویم!
دارنده مدال طلای رقابت‌های سنگین‌وزن وزنه‌برداری بازی‌های پارالمپیک لندن تاکید کرد: شرایط ما خیلی سخت است. روزی که از بازی‌های پارالمپیک برگشتیم، جایزه‌ای به ما دادند که در واقع فقط همان پولی بود که خود ما خرج کرده بودیم. من این همه هزینه و خرج دارم که به باشگاه بروم و تمرین کنم. هر روز با ماشین شخصی‌ام ۷۰ - ۸۰ کیلومتر از اشنویه تا ارومیه می‌روم. برای هزینه بنزینم مشکل دارم چه برسد به دستمزد مربی و تهیه تجهیزات! همه پول‌ها را خودم می‌دهم. از طرفی تغذیه یک وزنه‌بردار طوری نیست که بتوان به راحتی از پس مخارجش برآمد. وزنه‌برداری مانند بسیاری از رشته‌ها نیست که یکی دوروز تمرین نکنی و مشکلی نداشته باشی.
رحمان یادآور شد: ما تمرین‌های سنگینی می‌کنیم و به تغذیه خاصی نیاز داریم. از روزی که تمرین‌هایم را آغاز کردم فقط از جیبم خرج کردم. مگر من برای مملکت افتخار نمی‌آورم؟ چرا باید وضعیتم این گونه باشد؟ هزار بار خدا را شکر می‌کنم که افتخار دارم پرچم کشورم را به اهتزاز دربیاورم اما نباید از کمبودها هم غافل شد.
او در واکنش به این اظهار نظر که اما پاداش‌هایی که کمیته المپیک قرار است بپردازد مربوط است به تعهدات مدیران دوره قبلی کمیته، خاطرنشان کرد: اگر این جریان مربوط به قبل بوده، چرا آن موقع برای ما در نظر نگرفتند؟ مگر بحث یکسان‌سازی پاداش المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها مطرح نشده بود؟ همین حالا هم رییس جمهور می‌تواند دستور بدهد که به ما هم پاداش بدهند. فروردین به مسابقه‌های جهانی اعزام می‌شویم اما من در استان خودم خارج از اردو بدون امکانات تمرین کردم. اگر به من رسیدگی می‌کردند و اهمیت می‌دادند، وضعیت رکوردهایم خیلی بهتر از ۳۰۰ کیلوگرم بود. من با عصا از پله‌های باشگاه بالا و پایین می‌روم. اگر یک دفعه بیفتم و آسیب ببینم چه کسی جواب می‌دهد؟ لابد آن زمان می‌گویند که چرا از فلان باشگاه استفاده کردی!
ملی‌پوش سنگین وزن وزنه‌برداری معلولان ایران در پاسخ به این پرسش که چرا در فاصله حدود یک ماه تا رقابت‌های جهانی خارج از اردو تمرین می‌کنی، به ایسنا گفت: فدراسیون هم مشکل مالی دارد. شاید به خاطر هزینه‌ها، وضعیت اردو این گونه شده، نمی‌دانم علت چیست؟ من یک میز استاندارد ندارم که وزنه بزنم و بگویم که اگر اردو ندارم ا شکالی ندارد. از طرفی وزنه‌هایم کم است. فدراسیون گفته برایم وزنه تهیه کرده و وزنه‌ها در راه است اما هنوز به دستم نرسیده است! تلاشم این است که همیشه رکورد بزنم و طلا بگیرم و با انگیزه باشم. متاسفانه در استان محل سکونتم امکانات نیست. اگر یکی دیگر جای من بود، خیلی وقت پیش این رشته را رها می‌کرد. از وقتی تمرین می‌کنم، هیچ کس حتی از استانم از من نپرسیده که چه می‌کنی و چیزی نیاز داری یا نه. زبان از گفتن مشکلات قاصر است.
رحمان ادامه داد: مگر چقدر جایزه می‌گیریم که اکنون نباید پاداش کمیته به ما پرداخت شود؟ یک فوتبالیست چقدر حقوق می‌گیرد؟ ما اینقدر زحمت می‌کشیم. من دانشگاهم را به خاطر وزنه‌برداری رها کردم که کاش نمی‌کردم. وزنه‌برداری ما را از زندگی دور کرده است. اگر قرار است با این همه تلاش این قدر بی‌ارزش باشم یک روز این رشته را کنار می‌گذارم و به دنبال زندگی‌ام می‌روم. من ۵۰ کیلو وزنم را بالا بردم. سلامتی‌ام در خطر است. وقتی به بعضی چیزها فکر می‌کنم از کارهایم پشیمان می‌شوم قصد بی‌احترامی به کسی ندارم اما این برخوردها عادلانه نیست. حتی صندوق حمایت از قهرمانان هم پول کمی به ما می‌دهد. چرا حقوق من با ورزشکاران المپیکی فرق دارد؟ مدال گرفتن برای یک معلول کار دشواری است. به نظرم باید دو برابر ورزشکاران سالم به ما حقوق بدهند چرا که شرایط معیشتی معلولان هم بدتر از سایر ورزشکاران است. آن‌ها هم می‌گویند در المپیک مدال سخت است اما عقیده ما این نیست.
سیامند رحمان درباره تاخیر سه ماهه در پرداخت حقوق ورزشکاران از سوی صندوق حمایت از قهرمانان اظهار کرد: چند ماه است که صندوق حمایت از قهرمانان حقوق ما را نپرداخته، حقوق من به عنوان طلایی بازی‌های پارالمپیک ماهان ۹۰۰ هزار تومان است. قطعا طلای پارالمپیک خیلی بیشتر از ۹۰۰ هزار تومان می‌ارزد. این مبلغ آنچنانی نیست که با پرداخت آن مشکلاتم حل شود اما حقوق ما نسبت به کسی که طلای المپیک دارد زیاد نیست.
او اضافه کرد: به تنهایی اعتراض کردن کافی نیست. با شرایطی که ما داریم پرداخت نشدن حقوق خیلی سخت است. شنیده‌ام که کمیته المپیک ۲۰ اسفند می‌خواهد از المپیکی‌های مدال‌آور با پرداخت، ۷۰، ۵۰ و ۳۰ میلیون تقدیر کند. اما متاسفانه این پاداش به ما پرداخت نمی‌شود. چرا باید مسئولان بین المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها فرق بگذارند؟ مگر نمی‌توانند شرایطی فراهم کنند که به ما هم پاداش داده شود. چرا قول یکسان‌سازی دادند؟ اگر حرفی بزنیم آدم بدی می‌شویم!
دارنده مدال طلای رقابت‌های سنگین‌وزن وزنه‌برداری بازی‌های پارالمپیک لندن تاکید کرد: شرایط ما خیلی سخت است. روزی که از بازی‌های پارالمپیک برگشتیم، جایزه‌ای به ما دادند که در واقع فقط همان پولی بود که خود ما خرج کرده بودیم. من این همه هزینه و خرج دارم که به باشگاه بروم و تمرین کنم. هر روز با ماشین شخصی‌ام ۷۰ - ۸۰ کیلومتر از اشنویه تا ارومیه می‌روم. برای هزینه بنزینم مشکل دارم چه برسد به دستمزد مربی و تهیه تجهیزات! همه پول‌ها را خودم می‌دهم. از طرفی تغذیه یک وزنه‌بردار طوری نیست که بتوان به راحتی از پس مخارجش برآمد. وزنه‌برداری مانند بسیاری از رشته‌ها نیست که یکی دوروز تمرین نکنی و مشکلی نداشته باشی.
رحمان یادآور شد: ما تمرین‌های سنگینی می‌کنیم و به تغذیه خاصی نیاز داریم. از روزی که تمرین‌هایم را آغاز کردم فقط از جیبم خرج کردم. مگر من برای مملکت افتخار نمی‌آورم؟ چرا باید وضعیتم این گونه باشد؟ هزار بار خدا را شکر می‌کنم که افتخار دارم پرچم کشورم را به اهتزاز دربیاورم اما نباید از کمبودها هم غافل شد.
او در واکنش به این اظهار نظر که اما پاداش‌هایی که کمیته المپیک قرار است بپردازد مربوط است به تعهدات مدیران دوره قبلی کمیته، خاطرنشان کرد: اگر این جریان مربوط به قبل بوده، چرا آن موقع برای ما در نظر نگرفتند؟ مگر بحث یکسان‌سازی پاداش المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها مطرح نشده بود؟ همین حالا هم رییس جمهور می‌تواند دستور بدهد که به ما هم پاداش بدهند. فروردین به مسابقه‌های جهانی اعزام می‌شویم اما من در استان خودم خارج از اردو بدون امکانات تمرین کردم. اگر به من رسیدگی می‌کردند و اهمیت می‌دادند، وضعیت رکوردهایم خیلی بهتر از ۳۰۰ کیلوگرم بود. من با عصا از پله‌های باشگاه بالا و پایین می‌روم. اگر یک دفعه بیفتم و آسیب ببینم چه کسی جواب می‌دهد؟ لابد آن زمان می‌گویند که چرا از فلان باشگاه استفاده کردی!
ملی‌پوش سنگین وزن وزنه‌برداری معلولان ایران در پاسخ به این پرسش که چرا در فاصله حدود یک ماه تا رقابت‌های جهانی خارج از اردو تمرین می‌کنی، به ایسنا گفت: فدراسیون هم مشکل مالی دارد. شاید به خاطر هزینه‌ها، وضعیت اردو این گونه شده، نمی‌دانم علت چیست؟ من یک میز استاندارد ندارم که وزنه بزنم و بگویم که اگر اردو ندارم ا شکالی ندارد. از طرفی وزنه‌هایم کم است. فدراسیون گفته برایم وزنه تهیه کرده و وزنه‌ها در راه است اما هنوز به دستم نرسیده است! تلاشم این است که همیشه رکورد بزنم و طلا بگیرم و با انگیزه باشم. متاسفانه در استان محل سکونتم امکانات نیست. اگر یکی دیگر جای من بود، خیلی وقت پیش این رشته را رها می‌کرد. از وقتی تمرین می‌کنم، هیچ کس حتی از استانم از من نپرسیده که چه می‌کنی و چیزی نیاز داری یا نه. زبان از گفتن مشکلات قاصر است.
رحمان ادامه داد: مگر چقدر جایزه می‌گیریم که اکنون نباید پاداش کمیته به ما پرداخت شود؟ یک فوتبالیست چقدر حقوق می‌گیرد؟ ما اینقدر زحمت می‌کشیم. من دانشگاهم را به خاطر وزنه‌برداری رها کردم که کاش نمی‌کردم. وزنه‌برداری ما را از زندگی دور کرده است. اگر قرار است با این همه تلاش این قدر بی‌ارزش باشم یک روز این رشته را کنار می‌گذارم و به دنبال زندگی‌ام می‌روم. من ۵۰ کیلو وزنم را بالا بردم. سلامتی‌ام در خطر است. وقتی به بعضی چیزها فکر می‌کنم از کارهایم پشیمان می‌شوم قصد بی‌احترامی به کسی ندارم اما این برخوردها عادلانه نیست. حتی صندوق حمایت از قهرمانان هم پول کمی به ما می‌دهد. چرا حقوق من با ورزشکاران المپیکی فرق دارد؟ مدال گرفتن برای یک معلول کار دشواری است. به نظرم باید دو برابر ورزشکاران سالم به ما حقوق بدهند چرا که شرایط معیشتی معلولان هم بدتر از سایر ورزشکاران است. آن‌ها هم می‌گویند در المپیک مدال سخت است اما عقیده ما این نیست.
نظر کاربران
دوست عزیز سلام من رحیم کتابی معلول جسمی حرکتی ازشهرستان اسکو ازآذربایجان شرقی هستم حقیقت راگفتن برای عده ای تلخ است من هشت سال در کارگاه نجاری باهزاران مشگل کار کردم ولی همیشه جهت دریافت حقوق واقعه ایم مشکل داشتم وحالا که دوماه بیکار شده ام بازهم همان مشکل رادارم درحالی که هستند بسیاری مفت ومجانی ازبیت المال حقوق دریافت میکنند ومن وشمابابی توجهی مسولین محترم دست وپنجه نرم می کنیم تاامورات زندگی خویش وخانواده رابگذرانیم بی پروا بگم نودونه درصد از علمائ که از دولت حقوق میگیرند جزءنطق کردن کاری بلد نیستندوحتی اگر دولت محترم حقوقشان راقطع کندفوراءبرآنان اعتراض میکنند اگر میتوانستم حرف دل را به گوش دولتمردان برسانم می گفتم که چرا به عدل علی(ع)عمل نمی کنیدعلی آنکه با برادرش کردالان کجاست ماهمان عدل راخواهنیم نه بیشتر واقعآبیایدآنکس که کار میکند حقوق دریافت کند نه آنکس که فقط نیم ساعت نطق کند وحقوقی به اندازه ی کارگر ویا بیشترازآن بگیرد چراکه این عمل واقعآ غیر انسانی است حال که من وهمسرم هردو معلول جسمی وحرکتی هستیم درددل مان را به کدام مسول بگوییم دوست عزیز سیامند رحمان موفقیت شما آرزوی قلبی ماست وهمان طور که گفتین خرج ومخارج ما معلولین بیشتراز افراد سالم است وکارما واقعآهنری است درمقابل افراد سالم اماکیست که گوش فرادهد کیست برگفته اش عمل کند بااینکه در بسیاری از کشورهای پیشرفته از دین اسلام حرف حدیثی نیست امابر معلولینشان احترام خواصی گذاشته اند چون میدانند که شایدخویشتن نیز روزی بر اثر حادثه ای معلول شوند وشاید چه بسا عمری کلان داشته باشند بدنی پیر 93.7.9