سورپرایز بزرگ فوتبال اروپا در فصل جدید

جود بلینگام در روزهای ابتدایی حضورش در پایتخت اسپانیا هم از نظر تعداد گل و هم از نظر خودستایی به کریستیانو رونالدو نزدیک می‌شود.

با پوشیدن پیراهن شماره ۵ رئال مادرید و عبور از میان مدافعان حریف در مسیر رسیدن به یک گل فردی استادانه، خاطرات زین‌الدین زیدان در حین تماشای بازی جود بلینگام مقابل ناپولی در بازی هیجان‌انگیز روز سه‌شنبه در لیگ قهرمانان زنده شد. بلینگام با به ثمر رساندن گل دوم مادریدی‌ها در برد ۳-۲ تبدیل به دومین بازیکن مادریدی شد که در دو بازی اول خود در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی می‌کند. تنها بازیکن دیگر در این لیست؟ کریستیانو رونالدو.

پس از تنها ۹ بازی، نشاندن بلینگام در کنار رونالدو ممکن است احمقانه به نظر برسد. رونالدو نزدیک به ۱۰ سال را در مادرید سپری کرد، ۴۵۰ گل به ثمر رساند، دو بار قهرمان لالیگا شد، چهار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد و چهار بار توپ طلا را به خانه برد. بلینگام در مقایسه شروع پرباری داشت، اما مادرید برتری ناچیز یک امتیازی در صدر لالیگا دارد. کیفیت آنها (هنوز) یکی نیست.

سخت می‌توان بازیکنی را به یاد آورد که مانند رونالدو در سال ۲۰۰۹ چنان تاثیر فوری بر قهرمان ۱۴ دوره اروپا و شهری که آن را احاطه کرده بگذارد. اما شاید جدیدترین ستاره آنها این پتانسیل را داشته باشد که مانند رونالدو تاثیرگذار باشد.

ورود باشکوه

از ماه مِی ۲۰۰۸ آغاز شد. نشریه اسپانیایی مارکا گزارش داد که رونالدو، بهترین بازیکن لیگ برتر و برنده توپ طلا، می‌خواهد منچستریونایتد را ترک کند. یک روز بعد رونالدو این خبر را تکذیب کرد. سرالکس فرگوسن بازیکن را متقاعد کرد که یک فصل دیگر بماند، اما انتخاب مجدد فلورنتینو پرس به عنوان رئیس مادرید در سال ۲۰۰۹ باعث امضای این قرارداد شد. معمار اصلی کهکشانی‌ها به تخت سلطنت خود در سانتیاگو برنابئو بازگشت و جواهر لیگ برتر را می‌خواست.

ورود رونالدو، که در ژوئن ۲۰۰۹ انجام شد، بسیار باشکوه بود. این تصویر اکنون مشهور است: رونالدو سرش را بالا گرفته و دست‌هایش را باز کرده و به غرش استادیوم مملو از جمعیت گوش می‌دهد. آلفردو دی استفانو که زمانی بهترین بازیکن تاریخ مادرید به حساب می‌آمد از او برای رفتن به روی استیج استقبال کرد. همه چیز به گونه‌ای برای خرید جدید تدارک دیده شده بود تا عظمت مادرید را به تصویر بکشد.

ورود بلینگام، در مقایسه، معمولی بود. این جوان ۱۹ ساله قبل از کنفرانس مطبوعاتی و عکاسی به تور والدبباس برده شد. برای یک بازیکن ۱۰۳ میلیون یورویی (۸۸ میلیون پوند / ۱۱۰ میلیون دلار) که خریدی گران‌تر از رونالدو است، چنین ورودی باشکوه نبود.

یک معرفی ایده‌آل

با این حال ورود بلینگام با ریسک بیشتری همراه بود. رونالدو برنده توپ طلا و فوق‌ستاره ثابت‌شده لیگ برتر بود که وقتی وارد اسپانیا شد واقعاً چیزی برای اثبات نداشت. میراث فوتبالی او در سن ۲۴ سالگی به خوبی بر همه آشکار بود، با اینکه او به طور قابل توجهی در برنابئو موفقیت‌ها و افتخارهای خود را افزایش داد.

بلینگام متفاوت است. با اینکه در انگلیس و آلمان به عنوان یکی از بااستعدادترین هافبک‌های جهان شناخته می‌شوند، اما هواداران مادرید چندان متقاعد نشده بودند. یک جوان ۱۹ ساله از کشوری وارد شد که هرگز نتوانسته آن گونه هافبک‌های تکنیکی را تولید کند که لالیگا برایش ارزش قائل است و قرار بود پیراهن زیدان را هم بپوشد.

به سختی می‌توان هوادارانی را پیدا کرد که بیشتر از مادریدی‌ها به نشان باشگاهشان متصل باشند. بازیکنانی که به یکی از بزرگترین باشگاه‌های اروپا با چنین شهرت جهانی می‌آیند باید بدانند «مادریدیستا» به چه معناست.

بلینگام موفق شد این تصور را ایجاد کند. این مرد انگلیسی در کنفرانس مطبوعاتی اول خود به یک اندازه متکبر و متواضع بود. نوجوانی که به نظر می‌رسید از توانایی‌های خود مطمئن است، اما به خوبی می‌دانست که در سطح بزرگان مادرید نیست. حداقل الان نه. او مادرید را «بزرگترین باشگاه تاریخ فوتبال» نامید. اعتراف کرد که زمانی که لوس‌بلانکوس برای اولین بار علاقه خود را به او ابراز کرد بدنش مور مور شده بود. او زیدان را یکی از بهترین‌هایی خواند که تا به حال فوتبال بازی کرده، اما تاکید کرد که سعی نمی‌کند مثل او باشد.

او راه ایده‌آلی را انتخاب کرد، خرید گران‌قیمتی که نشان می‌داد از آنچه مادرید می‌خواهد و آنچه خودش امیدوار است در مادرید انجام بدهد آگاه است.

غیرقابل جایگزینی

مطمئناً یک جای خالی در برنابئو بود که باید پر شود. رونالدو تقریباً با هر متر و معیاری بهترین بازیکن تاریخ مادرید است. بسته به اینکه شما طرفدار کدام نظریه فوتبال هستید، او یا بهترین است یا در میان بهترین بازیکنانی است که تا به حال فوتبال بازی کرده است.

او برای ۹ سال باشکوه به طور موثر مادرید را اداره کرد. رونالدو همه رکوردهای گلزنی برای مادرید را شکست و هر چیزی را که برای بردن بود به دست آورد. در دورانی که بارسلونا به رهبری پپ گواردیولا آماده تسلط بر فوتبال اسپانیا و اروپا بود، رونالدو عملاً کفه ترازو را تقریباً به تنهایی برابر کرد.

بزرگان دیگری نیز در کنار او حضور داشتند؛ کریم بنزما، سرخیو راموس، ژابی آلونسو و گرت بیل، اما رونالدو فوق‌ستاره بود. او شیوه خود را داشت. جشن گلزنی خاص، قرارداد عظیم نایکی، و هر بار که توپ را لمس می‌کرد ترس به دل حریفان می‌انداخت. وقتی رونالدو در زمین بود مادرید از پا نمی‌نشست. او می‌توانست بازی‌ها را خودش بچرخاند و همه چیز را بسیار آسان جلوه دهد. وقتی گل پیروزی را در نوکمپ به ثمر رساند به هواداران عصبانی بارسا گفت «آرام». یک قیچی برگردان مقابل یوونتوس مورد تشویق ۴۱۰۰۰ هوادار تورین قرار گرفت. او یک محصول، یک ستاره و همچنین یک فوتبالیست نخبه بود.

مادرید واقعاً از آن زمان به بعد کسی مثل او نداشت. بنزما پس از خروج رونالدو در سال ۲۰۱۸ با گل‌هایش پیشتاز بود، اما با ورود به میانه ۳۰ سالگی واضح بود که هرگز راه حلی بلندمدت به شمار نمی‌آید. وینیسیوس جونیور با توجه به قدرت تهاجمی و استعدادش تا حدی می‌تواند مانند او باشد، اما این بازیکن برزیلی مانند رونالدو مورد تحسین فوتبال اسپانیا نیست.

ویژگی‌های یک سوپراستار

با این حال، بلینگام برای نشستن در این جایگاه آماده به نظر می‌رسد. او با وجود فروتنی در پوشیدن پیراهن و درک فشار ناشی از بازی در سانتیاگو برنابئو، طوری بازی می‌کند که انگار بهترین بازیکن جهان است. او به جز وینیسیوس، بیشتر از همه در زمین دریبل می‌زند، با دویدن سریع و گام‌های قدرتمند شکاف‌هایی در دفاع پیدا می‌کند. بلینگام به ندرت از فاصله ۲۵ یاردی گل می‌زند. او همچنین با پشت پای راست به توپ ضربه نمی‌زند و به سمت چپ نمی‌چرخد و با توپ از کنار دروازه‌بان دور نمی‌زند. در عوض به مناطق مناسب خزیده و شانس‌ها را بو می‌کشد. ریباندهایی را پیش‌بینی می‌کند تا از فاصله نزدیک گل بزند. او در طول دوران کوتاه حرفه‌ای خود، و اخیراً در ناپل، نشان داده که می‌تواند فوق‌العاده باشد.

اما وقتی توپ به تور برخورد می‌کند، اتفاق قابل تشخیصی رخ می‌دهد. این مدل شادی بلینگام در روزهای حضورش در شهر بیرمنگام آغاز شد. هافبک به طرف هواداران می‌دود و دستانش را به نشانه تحسین بالا می‌برد، درخواستی بی‌صدا برای تایید. «سیو» رونالدو نیست، اما نزدیک است.

مطابقت با کریستیانو

از نظر اعداد و ارقام، بلینگام در هفت بازی اول خود در لالیگا ۶ گل به ثمر رسانده که منعکس‌کننده آمار رونالدو در اولین بازی‌هایش در مادرید است. و اگرچه رونالدو در لیگ قهرمانان اروپا با زدن ۴ گل در دو بازی اول خود در مادرید از بلینگام پیشی گرفت، اما این زوج تا به حال اعداد مشابهی دارند. رونالدو هرگز واقعاً قرار نبود پاس گل بدهد، اما بلینگام او را در این رده با فاصله کمی پشت سر گذاشته است.

این احتمال وجود دارد که بلینگام در جبهه گلزنی کند پیش برود. یا شاید نتواند با میزان گلهای رونالدو همگام شود. بازیکن پرتغالی یک گلزن بی‌نظیر بود و در هر بازی چندین شوت می‌زد و اولین فصل خود را با ۳۳ گل در ۳۵ بازی به پایان رساند.

با توجه به اینکه وینیسیوس به آمادگی کامل بازگشته و رودریگو احتمالاً پس از شروعی آهسته بیشتر از قبل در بازی‌ها ظاهر می‌شود، به نظر می‌رسد که بلینگام فقط به طور موقت بار گلزنی را به دوش می‌کشید. پایان دادن به فصل با حدود ۲۰ گل از خط میانی، آمار خوبی برای او خواهد بود.

با این حال، تأثیر او مهمتر است. بلینگام و رونالدو دو بازیکن اساساً متفاوت هستند که مادرید را به یک شکل تسخیر کرده‌اند. جدیدترین کهکشانی احتمالا هرگز با تعداد گل‌های رونالدو برابری نخواهد کرد ولی به خوبی می‌تواند با تعداد جام‌های او برابری کند. اما از نظر کاریزما، تکبر و آرامش، ممکن است این دو بیشتر از آن چیزی که خیلی‌ها تصور می‌کنند شبیه به هم باشند.