۱۳۳۶۹۲۸ ۰۸ مرداد ۱۴۰۲ ۱۹:۵۹

از پرسپولیس بیرونم کردند!

بازیکن محبوب سکوهای سرخ در دهه‌های گذشته هنوز هم یک پای مصاحبه‌های جالب و حتی حاشیه‌ساز است.

ورزش سه: بازیکن محبوب سکوهای سرخ در دهه‌های گذشته هنوز هم یک پای مصاحبه‌های جالب و حتی حاشیه‌ساز است.

بهروز رهبری‌فر یکی از آن چند شخصیت آلترناتیو فوتبال ایران است. کسی که شاید بتوان نامش را در کنار محمد مایلی‌کهن، حسن روشن، پیروز قربانی، مجتبی جباری و چند چهره مهم دیگر فوتبال ایران گذاشت. یک عصیانگر همیشگی که حتی گذر زمان هم نمی‌تواند ذره‌ای از زاویه نگاه تند و رادیکالش به مسائل دورش کند.

رهبری‌فر بی‌تردید یکی از محبوب‌ترین بازیکنان پرسپولیس طی دهه‌های هفتاد تا ابتدای هشتاد است. بازیکنی که سبک فوتبالش همانی بود که سکوهای سرخ انتظار داشتند و البته بازیکن بازی‌های مهم. او حتی در روزهایی که پرسپولیس گاهی خالی از ستاره می‌شد می‌توانست قوت قلب تیم باشد، هر چند بارها با پروین قهر کرد و یک دوره به خاطر انقلابی که قرار بود توسط وینگو بگوویچ و ستاره‌های بزرگ رقم بخورد مجبور به جدایی شد. پرسپولیسی‌ها چهره او را بعد از زدن ضربه پنالتی در آن بازی کذایی برابر پاس در سیزدهم آبان ۱۳۸۳ خیلی زود فراموش کردند. او گل دوم پاس را زد و رسانه‌ای تیتر کرد: "پرسپولیس به کما رفت." و او شادی‌اش را پنهان نکرد.

بازیکن محبوب سکوهای سرخ در دهه‌های گذشته هنوز هم یک پای مصاحبه‌های جالب و حتی حاشیه‌ساز است.از پرسپولیس بیرونم کردند

به گزارش "ورزش سه" بهروز رهبری‌فر یکی از آن چند شخصیت آلترناتیو فوتبال ایران است. کسی که شاید بتوان نامش را در کنار محمد مایلی‌کهن، حسن روشن، پیروز قربانی، مجتبی جباری و چند چهره مهم دیگر فوتبال ایران گذاشت. یک عصیانگر همیشگی که حتی گذر زمان هم نمی‌تواند ذره‌ای از زاویه نگاه تند و رادیکالش به مسائل دورش کند.

مثل همیشه رو بازی کرد، دست‌هایش را روی چمن آزادی، جایی که هزاران پرسپولیسی با چشم‌های سرخ شاهد فروریختن قصری بودند که غمخوار می‌خواست بدون پروین بسازد، بالا برد. سال‌ها از آن روزهای پرفراز و نشیب گذشته؛ از روزهایی مربی‌های اتوکشیده تیم ملی ترجیح می‌دادند بازیکنان کم سر و صداتری را به تورنمنت‌های بزرگ ببرند، اما او که نزدیک به دوازده سال لباس پرسپولیس را پوشید تقریبا همیشه توانست نظر مساعد هواداران تیم را جلب کند. او در زمین صادقانه و با تمام وجود بازی می‌کرد و همان‌طور که خودش می‌گوید شاید از برخی از پیشنهادها هم چشم‌پوشی کرد.

او امروز به زمین کارگران آمده بود تا در کنار دیگر پیشکوستان تیم در یک بازی دوستانه جهت یادبود ناصر ابراهیمی و رضا وطنخواه حضور داشته باشد: "با اینکه خیلی کار داشتم به خاطر این دو عزیز آمدم، اما انگار آنها رفته‌اند شمال کیف کنند چون هیچکدام نیامدند. نمی‌دانم چرا نیستم."

شماره بیست اما خوشحال است که دوباره مثل روزهای اوج میکروفن‌ها و دوربین‌ها دورش را گرفته‌اند. این را نه چهره‌اش و نه البته در کلام پنهان نمی‌کند: "خیلی تشکر می‌کنم که آمدید. همین که شما می‌آیید ما قوت می‌گیریم. فکر می‌کنیم فراموش نشده‌ایم. بهترین پاداشی است که شما به ما می‌دهید."

او ادامه می‌دهد: "خوشحالم اینجا کنار کسانی هستم که شناسنامه این فوتبالند. خیلی از این عزیزان از مربی‌های سازنده این کشور بودند و متاسفانه الان خانه‌نشین شدند. دیدنشان از نزدیک خاطرات را زنده می‌کند."

در ادامه به یاد روزهایی می‌افتد که تازه به پرسپولیس آمده بود و در همین ورزشگاه کارگران به عنوان یک بازیکن جوان تمریناتش را شروع کرد: "یادم هست اولین بار از همین پله‌ها آمدم پایین، دیدم جمعیت زیادی نشسته، فکر کردم مسابقه است و برگشتم. آقای جنگی، تدارکات تیم، آمد دنبالم که چرا برگشتی. گفتم من می‌خواهم بروم تمرین پرسپولیس، اما اینجا مسابقه است. گفت نه اشتباه نیامدی، تمرین پرسپولیس همیشه همین‌طوری است. خوب یادم هست رفتم توی دستشویی لباسم را عوض کردم. من تمریناتم با پرسپولیس را از همین زمین شروع کردم و امروز که اینجا هستم خیلی برایم حس جالبی دارد. امیدوارم یک بازی خوب داشته باشیم."

رهبری‌فر اما خیلی زود آن بخش آلترناتیوش را به کار می‌اندازد و در پاسخ به این سوال که چرا از فوتبال دور است می‌گوید: "از فوتبال جدایم کردند. بعد از چهارده سال از پرسپولیس بیرونم کردند. هیچکدام از مربیان و مدیرعامل‌هایی هم که آمدند سراغی از من نگرفتند."

می‌توان فهمید که هنوز برای کسانی که فوتبالش را به یاد دارند محبوب است: "فقط همین برایم مهم است. اگر فوتبال بازی کردیم و اسمی در کردیم -که نکردیم و کوچیک همه هوادارها هم هستیم- به عشق آنها بوده است. خودشان می‌دانند. زمان بازی پیشنهاد داشتم اما نه به خاطر مدیرعامل نه مربی فقط به عشق هواداران بود که ماندم."

البته که از شرایط و برخوردهایی که با او شده یا نشده ناراضی است: "یادم نیست آخرین بار کی رفتم بازی پرسپولیس را ببینم."

او کلاس‌های مربیگری را هم گذرانده: "اتفاقا توی کلاس‌ها با علی منصوریان و یحیی گل‌محمدی هم‌دوره بودم. آنها پیشرفت کردند اما من راه پیشرفت را بلد نبودم."