ایران و آمریکا بیست و چهار سال بعد

ورزش سه: ۳۱ خرداد ماه سالروز اولین پیروزی ایران در تاریخ رقابت های جام جهانی برابر آمریکاست. پیروزی که فراتر از یک برد در رقابت های جام جهانی بود، نبردی که فیفا آن را نبرد قرن نامید و بعد از پایان بازی ، مردم ایران را همانند ۸آذر ماه سال ۷۶به خیابانها کشاند.

ازآن روز که در سال ۷۷ بود ۲۴ سال می گذرد و حالا بعد ازبرگزاری  شش جام جهانی قرار است دو تیم در این رقابت ها  با هم نبردی دوباره داشته باشند، نبردی که چه بخواهیم و چه نخواهیم برای همه فوتبالدوستها و حتی همه مردم ایران مهم و حیاتی تلقی می شود و همه به دنبال نتیجه این بازی و دیدن آن هستند.

ساعت برگزاری بازی دو تیم به وقت تهران ۲۳:۳۰دقیقه بود و شهر و کشور از ظهر آن روز حالتی سکون داشت، همه حرفها درباره این نبرد تاریخی بود و بازی خوب ایران برابر یوگسلاوی علیرغم شکست برابر این تیم ، کورسوی امید را برای مردم ایران روشن کرده بود، ساعات تعطیلی اکثر شهرها  قبل از غروب آفتاب رقم خورد و مغازها خیلی زود کرکره ها را پائین کشیدند تا خود را برای دیدن بازی به منزل برسانند، گرمای کشنده آن روز و سکوتی که با نگاه ها می شکست در تمامی خانه ها و کوچه ها حکمفرما بود. 

هر چه قدر به دقیقه آغاز بازی نزدیک می شدیم استرس و تشویش نزد مردم بیشتر می شد، مرد و زن ، پیر و جوان ، ازنوه و نتیجه  گرفته تا پدر بزرگها همه دور تلویزیونهای آن روزها که هنوز به ال سی دی و ال دی این روزها تبدیل نشده بودند و شبکه ها به صورت آنالوگ به روی آنتن می رفت، جمع شده بودند و منتظر زدن سوت آغاز بازی توسط اورس مه یر سوئیسی بودند. این بازی مهمترین نبرد تاریخ ایران بودو کل مردم ایران و حتی جهان را میخکوب تلویزیونها کرده بود.

تیری هانری ستاره20ساله  فرانسوی آن روزها  که در آن سال عضوی از تیم ملی قهرمان جهان بود، بعد ازپایان رقابت ها  در مصاحبه ای گفته بود با اعضای تیم بی صبرانه منتظر شروع این بازی بودیم، این بازی فوتبال نبود، نبردی فراتر از فوتبال بود که باید همه لحظات آن را با دقت دید.

بازی با فشارآمریکا و از دست دادن فرصت های گلزنی  این تیم آغاز شد، هر چند قاضی سوئیسی میدان خطای مسلم روی خداداد عزیزی را نگرفت تا ایران صاحب پنالتی نشود، گل استیلی، مشت های گره کرده او، بازی با روحیه عابدزاده، پاس بی نقص دایی ، فرار مهدوی کیا ، گل دوم ایران، از دست رفتن موقعیت مسلم گلزنی دایی و گل آمریکا نتیجه پایانی را دو بر یک به سود ایران رقم زد، تا سکوت تهران و شهرهای ایران به همهمه ای پر از فریاد و شادی تبدیل شود.این دومین جشن بی دعوت مردم ایران در کمتر از یک سال بود و حالا قرار است دوباره دو تیم در سالروز جشن اول و در هشتم آذر به مصاف هم بروند.                           

این بار کریم و دایی و مهدوی کیا با خداداد را نداریم، ولی سردار و طارمی و جهانبخش به همراه بقیه نفرات امیدها را همچنان زنده نگه می دارد.

هشتم آذر برای مردم ایران روز جشن خودجوش ملی است، جشنی که همه میزبان هستند و همه بی غل و غش به جشن و پایکوبی  دعوت هستند و می ایند و شادی می کنند، این نسل که  در آن سالها دوران کودکی را سپری می کردند و یا به دنیا نیامده بودند، قرار است راه پدران خود را تکمیل کنند و ما را به مرحله دوم جام جهانی برسانند. به 16 تیم برتر جهان برسیم و این بار در خیابانها حرف از رفتن به جمع هشت تیم بزنیم.آرزویی محال در سالهای دور که توسط این نسل فوتبالی علیرغم تمام محدودیت ها و کمبودها قابل دستیابی است.

161 روز به بازی آخر ایران در مرحله گروهی برابر آمریکا باقی مانده است و ما علیرغم همه کمبودها همچنان امیدداریم، همانند 24سال پیش که میان تردید و تشویش فکر می‌کردیم آمریکا را می بریم و بردیم.