اصولگرایان بدون ژنرال، اصلاح‌طلبان درگیر «سرا»

برترین‌ها: رقابت‌های انتخاباتی ۱۰۰ روز مانده تا انتخابات ۹۸ کلید خورده و به جای آنکه دو اردوگاه اصلی انتخابات با یکدیگر رقابت کنند، از هم اکنون حاشیه‌های داخلی دو کمپین سیاسی آغاز شده است.

طرح سرا یا همان سامانه رأی‌ﺳﻨﺠﯽِ اصلاح‌طلبان، طرحی است که گفته می شود از سوی حزب اتحاد ملت به شورای عالی سیاستگذاری پیشنهاد شده است.در «سرا» که یک وب‏سایت اینترنتی است، اصلاح ‏طلبان به عنوان «انتخاب‌کننده» به عضویت درمی‏ آیند و در یک رای ‏گیری شفاف و دموکراتیک، از میان نامزدهای واجد شرایط، فهرست نامزدهای اصلاح‏ طلبان را در تهران و مراکز استان‏ها برمی گزینند.

بحث بر سر «سرا»، باعث اختلاف در میان احزاب اصلاح طلب شده است. کارگزارانی ها در مقابل اتحاد ملتی ها قرار گرفته اند و منتقدان فراکسیون امید مجلس با صدای بلندتری عملکرد جریانات اصلاح‌طلبان در دوره قبل را نقد می کنند.

موافقان طرح سرا:

محمود صادقی نماینده مردم تهران: طرح سرا برای شفافیت بیشتر در راستای جلب مشارکت و همکاری بیشتر بدنه اصلاح‌طلبی است.

حمیدرضا جلایی پور ؛ عضو حزب اتحاد ملت: «تجربه و «سامانه رای‌سنجی» در احزاب دنیا بیش از صد سال است که سابقه دارد. در «جبهه اصلاحات» هم که می‌خواهد در انتخابات فعال شود «سامانه رای سنجی» کاملا کاربرد دارد.

رمضان‌زاده؛ سخنگوی دولت اصلاحات طرح سامانه رأی‌گیری اصلاح‌طلبان، (سرا) تنها راه گریز از تصمیم‌گیری مبتنی بر منافع شخصی و باندی پدرخوانده‌هاست.

مخالفان طرح سرا:

کرباسچی ؛ دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی: طرح سرا اهمیتی برای مردم ندارد و آن چه انتخابات را معنادار می‌کند و به مردم رغبت رای دادن می‌بخشد، نتیجه‌ رای دادن است و نه مناسک آن.

حسین کمالی ، دبیر کل حزب اسلامی کار: طرح (سرا) نتیجه‌ای ندارد. اگر مبنای انتخاب مقبولیت شخصیتی و ظاهری نامزدها باشد راه به جایی نخواهیم بود».

محمدصادق حوادی‌حصار ، عضو حزب اعتماد ملی: طرح سرا کاستی‌ها و نواقص قابل مشاهده‌ای دارد که گمان نمی‌برم در انتخابات پیش رو قابلیت اجرا پیدا کند.

وضعیت اصولگرایان، خلا ژنرال سیاسی

در سوی دیگر این رقابت اصولگرایانی قرار گرفته اند که آنها هم دچار اختلافات داخلی بسیاری هستند. ریشه بسیاری از این اختلافات به رقابت های درون گروهی اصولگرایان از سال ۱۳۸۴ به بعد بازمی گردد. همان سالی که در میانه رقابت چهره هایی چون قالیباف، لاریجانی و احمدی نژاد، گزینه آخر تبدیل به رئیس جمهور شد و بعد از مدتی به چهره اصلی منتقد جریان اصولگرای سنتی بدل گشت.

لاریجانی که از او به عنوان یک نامزد بالقوه انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ نیز یاد می شود، نه رسما گفته است به انتخابات می آید و نه گفته نمی آید. محمد مهاجری، روزنامه نگار نزدیک به وی، تاکید کرده که لاریجانی بیش از یک سال است که گفته دیگر وارد عرصه انتخابات نمی شود، اما بهروز نعمتی نماینده همسو با او این خبر را تکذیب کرده و گفته لاریجانی، کاندیداست.

همین راهبرد را محمدباقر قالیباف هم دنبال می کند. او که مصاحبه اخیرش با صداوسیما، تبلیغی انتخاباتی دانسته شد، با جریان نواصولگرایی نشان داده بود علاقه مند به فتح مجلس است. برخی می گویند او آماده حضور در انتخابات مجلس یازدهم است، اما برخی دیگر از چهره های نزدیک به او می گویند «خیر».

همچنین شنیده شده که غلامعلی حدادعادل هم چندان بدش نمی‌آید که به روز‌های طلایی‌اش در مجلس بازگردد. شایعه ای که مهدی چمران؛ عضو شورای ائتلاف اصولگرایان آن را تکذیب کرد و گفت: شاید عده ای دوست دارند که آقای حدادعادل وارد عرصه رقابت و انتخابات شود و این را به عنوان امیدهای آینده خودشان مطرح می کنند اما آقای حدادعادل نامزد انتخابات مجلس تخواهد شد.

سعید جلیلی، محمدرضا باهنر، مهرداد بذرپاش و بسیاری دیگر از چهره های اصولگرا نیز سرنوشتی مشابه دارند. نه معلوم است می آیند و نه معلوم است که نمی آیند و همین وضعیت، شورای ائتلاف اصولگرایی را در یک برزخ قرار داده است.

میانه این وضعیت که گروه های سیاسی مشغول رقابت های خواسته و ناخواسته هستند، چهره های ناشناخته فرصت دارند رای مردم را جذب کنند. اثرگذاری شبکه های اجتماعی به اینفلوئنسرها اجازه می دهد تا بی دغدغه دعواهای اصلاح طلبانه و اصولگرایانه، با رای دهندگان ارتباط برقرار کرده و حتی تا مرز پیروزی پیش بروند.

تجربه ادوار پیشین انتخابات نشان داده است که هرگاه دو جناح اصلی انتخاباتی نتوانند به لیست مشترک برسند، چهره های غیرسیاسی مانند ورزشکاران، هنرپیشه ها، اینفلوئنسرهای فضای مجازی و فعالان فرهنگی و مدنی می توانند به پیروزی برسند.