برنامه‌ای برای حمایت از سینمای کودک وجود ندارد
رامین ناصرنصیر که این روزها فیلم «تپلی و من» را روی پرده دارد معتقدست برنامه مدونی برای حمایت از سینمای کودک وجود ندارد و حتی از تجربه های قبل هم استفاده نمی شود.
خبرگزاری صبا: «تپلی و من» داستان فیلمنامه‌نویسی را روایت می‌کند که زندگی‌اش با ورود پسری هشت‌ساله به نام «تپلی» دگرگون می‌شود. این فیلم به کارگردانی حسین قناعت است و از بازیگران این فیلم می‌توان به حسن معجونی، میترا حجار، یوسف تیموری، رامین ناصرنصیر و سیروس گرجستانی اشاره کرد.این فیلم در حال حاضر روی پرده سینماها است.
با رامین ناصرنصیر که پیش از این در کارهای قناعت دیده شده است گفتگویی درباره «تپلی و من» و سینمای کودک و نوجوان داشته ایم که در ادامه می‌خوانید.
* در دهه اخیر، سینمای کودک و نوجوان چه فراز و فرودهایی داشته و آیا وضعیت فعلی را پاسخگوی نیازهای کودک و نوجوان امروزی می دانید؟
-سال‌هاست ژانر مستقلی به اسم سینمای کودک وجود ندارد که دلیل آن این است که اولا سینمای کودک خیلی محدود شده و ثانیا سفارشی شده است. به‌دلیل اینکه ما جشنواره بین‌المللی فیلم های کودکان و نوجوانان را داریم هر سال دو یا سه فیلم از طرف نهادهای دولتی سفارش داده می‌شود تا در جشنواره‌ای که ما میزبانش هستیم، آبروداری شود. این فیلم‌ها چون به آن منظور ساخته شده‌اند تضمینی برای نمایش دادنشان وجود ندارد و می بینیم تعدادی از آنها تاکنون نمایش داده نشده‌اند و بیشتر آثاری اکران شده اند که جنبه‌های عام بودن را دارا بودند.
سال‌هاست برنامه‌ریزی مشخصی درباره ژانر کودک و نوجوان وجود نداشته باشد و نگاهی نسبت به نیازهای تربیتی، آموزشی و تفریحی به مخاطب نداشته ایم و بیشتر نگاهی جشنواره‌ای به سینمای کودک و نوجوان حاکم است.
*چطور است که شما پیشنهاد بازی در فیلم های کودک را می پذیرید؟
- پیش آمدن و ادامه پیدا کردنش به این دلیل بوده که این فضا را دوست داشتم و بازی در کار کودک، فضای مورد علاقه من است. متاسفانه به‌مرور از حجم فعالیت‌ها در این زمینه و حتی از جدیتش در تلویزیون کم شده است. البته برنامه‌های کودک و نوجوان همچنان وجود دارند اما من نتوانسته‌ام همه آنها را دقیق بببینم و فقط درباره آن مقداری که دیده‌ام صحبت می‌کنم که به نظرم سطحی و با نگاهی غیرکارشناسی انجام می‌شوند و سازندگانشان فکر می‌کنند تعریف کار کودک این است که دو ترانه داشته باشد و شخصیت‌ها خیلی لوس صحبت کنند درحالی‌که بچه‌های امروز فهیم هستند، خیلی سوال دارند و ما باید بتوانیم به آنها جواب بدهیم.
* سابقه کار با حسین قناعت کارگردان فیلم «تپلی و من» را قبلا هم داشته‌اید. سینمای قناعت چه ویژگی‌هایی دارد که منجر به همکاری دوباره شما با ایشان شد؟
-ویژگی مهم فیلم‌های حسین قناعت این است که در آنها قهرمان وجود دارد و کودکان که موجودات خیال‌پردازی هستند، قهرمان‌ها را خیلی دوست دارند و حتی با قهرمان‌های دنیا بزرگ‌سال‌ها نیز هم‌ذات‌پنداری می‌کنند حال اگر برای دنیای خودشان قهرمان‌پردازی بشود، راحت‌تر هم‌ذات‌پنداری می‌کنند.
فیلم‌های آقای قناعت به معنای واقعی کلمه برای بچه‌ها ساخته می‌شود و شور و نشاطی را که بچه‌ها به دنبالش هستند در خودش دارد.
* سینمای کودک و نوجوان به چه اندازه می تواند در آگاهی دادن به خانواده ها موثر باشد؟
-سینما مدیومی است که خاصیت‌های آموزشی و تفریحی را همزمان در کنار هم دارد و ممکن است در بعضی فیلم‌ها یک جنبه پررنگ‌تر باشد یا ممکن است هم‌عرض باشند. قطعا سینما در آگاهی دادن به خانواده‌ها خیلی موثر است به ویژه زمانی که از سینمای کودک حرف می‌زنیم، بخش آموزشی‌اش پررنگ‌تر است و کمتر فیلمی در رابطه با کودک داریم که صرفا جنبه تفریح داشته باشد.
*سینمای کودک و نوجوان مدتی است که دیگر در ایران گیشه خوبی ندارد. این موضوع برای شما دافعه ایجاد نمی کند؟
-درباره خودم می‌توانم بگویم که دافعه نداشته است. نباید بگوییم سینمای کودک گیشه ندارد بلکه باید بگوییم شرایط فعلی حاصل این است که برایش برنامه‌ریزی نشده است. تعداد کودکان و نوجوانان زیاد است و بچه‌ها معمولا با والدین به سینما می‌روند بنابراین این ژانر می تواند خانواده‌ها را به سینما بکشاند. در مقطعی به نظرم تجربه خوبی در این زمینه شده بود و ما گروه نمایش فیلم کودک داشتیم و چند سینما برای نمایش دادن فیلم‌های کودکان نظر گرفته شده بود و آن سینماها برنامه‌هایی سازماندهی‌شده از طرف مدارس و… داشتند. اگر این اتفاق بیفتد فیلم‌های کودک و نوجوان نیز می‌توانند از ژانرهای پرطرفدار سینما باشند. در حال حاضر هیچ‌گونه برنامه‌ریزی وجود ندارد و فیلم‌های این ژانر اکران نامنظمی دارند، تبلیغاتی هم برای آنها نمی‌شود و سازماندهی برای جذب تماشاگر ندارند.
خیلی تاسف‌آور است که دوباره به این وضع افتادیم. اگر تجربه‌ای نداشتیم می‌گفتیم راهکارهایش را بلد نیستیم، اما وقتی چیزی امتحان شده و نتیجه داده است نمی‌دانم چرا نقیضش عمل می‌شود.
*با توجه به اینکه سالیان سال است در تلویزیون و سینما نقش‌آفرینی کرده‌اید، بازی در کدام مدیوم برای شما ارجحیت بیشتری دارد؟
-هیچ وقت برایم فرقی نداشته است و فکر هم نمی‌کردم که این فیلم سینمایی، تئاتر و یا تلویزیون است. مسایل دیگری همانند ارتباط برقرار کردن خودم با نقشی که پیشنهاد می‌شود و اینکه چقدر به شوقم می‌آورد و یا گروه و کارگردانی که با او کار می‌کنم برایم مهم‌تر است و بیشتر انگیزه می‌دهد تا اینکه به فکر پخش کار در سینما یا تلویزیون باشم. درواقع در کم‌اهمیت‌ترینش شاید تلویزیون قبلا برایم اولویت بیشتری داشت چون رسانه پرتماشاگری بود و بازیگر می‌توانست با طیف وسیع‌تری از تماشاگر ارتباط برقرار کند، البته این موارد مربوط به گذشته بود و چندسالی می‌شود که تلویزیون مخاطبان خود را از دست داده است و کارهای تلویزیون هم نسبت به قبل دیده نمی‌شوند.
*در حال حاضر چه کاری انجام می‌دهید؟
-در سریالی که برای گروه سنی نوجوان‌ها در شبکه دو سیماست، فعالیت می‌کنم.
ارسال نظر