نگاهی به زندگی امام حسن عسکری (ع)

خبرگزاری ایرنا: حفاظت از سنگر عقاید و معارف اسلام از دستبرد تحریف و تغییر و به تبع آن مبارزه با راهزنان فکر و اندیشه اسلامی یکی از وظایف مهم اندیشمندان و بزرگان اسلامی است، چرا که سکوت در برابر آنها، علاوه بر این که موجب تزلزل اندیشه مردم درارکان دین و تحریف حقایق می شود.نوعی کتمان حقیقت نیز به شمار می آید.

از سویی سیره امامان (ع) با درجات بسیار بالاتر ابعاد گوناگونی دارد که یکی از آن ابعاد، دفاع از حریم حرمت عقاید، معارف و فرهنگ اسلام ناب است. آنها در این رهگذر کوشش فراوان کردند و حتی در سخت ترین اوضاع، در برابر تحریف گران و راهزنان طریق عقیده می ایستادند و به عالمان شیعه تاکید می ورزیدند که در حفظ مرزهای عقاید و فرهنگ اسلام تا آخرین توان خود بکوشند.

امام باقر (ع) فرمود: دانشمندان پیروان ما همانند مرزدارانی هستند که در برابر ابلیس و لشکرهایش صف کشیده اند و از حمله وری آنها به شیعیان که توانایی دفاع از خود را ندارند، جلوگیری می کنند و نیز از تسلط ابلیس و پیروان ناصبی او بر آنها جلوگیری می کنند. آگاه باشید ارزش آن دانشمندان شیعه که چنین خود را در معرض دفاع قرار داده اند، هزاران بار بالاتر از سپاهیانی است که در برابر هجوم دشمنان اسلام از کفار پیکار می کنند. زیرا دانشمندان شیعه نگهبانان عقاید و فرهنگ اسلام، و مدافع دین دوستان ما هستند، در حالی که مجاهدان، حافظ مرزهای جغرافیایی می باشند.

امام حسن عسکری (ع) همانند سایر ائمه معصومین برای دفاع از عقاید و فرهنگ اسلام ناب در سخت ترین شرایط در برابر تحریف گران و راهزنان طریق عقیده ایستادگی کرده و چه در عصر پدر و چه در دوران شش ساله امامت خود (از سال ۲۵۴ تا ۲۶۰ هجری قمری) علاوه بر طاغوت ستیزی، همواره با فرقه هایی که به نام اسلام، اسلام ناب را تحریف می کردند، مبارزه می کرد و به طور مکرر در مورد خطر آنها به شیعیان هشدار می داد.

آن حضرت در این راستا، بسیار کوشید و با موضع گیری های قاطع در برابر آنها به افشاگری پرداخت و از گسترش افکار ناراستین آنها جلوگیری کرد. چون وجود آنها سد بزرگی فرا راه تعمیق و گسترش در رشد اسلام ناب بود و از سوی دیگر باعث تقویت دشمنان و طاغوت ها می شد و در نتیجه آب به آسیاب دشمن می ریخت.

امام حسن عسکری (ع) با جاذبه و دافعه نیرومند، دوستان خالص و دانشمندان کارآمد را به سوی خود جلب می کرد و مخالفان و منحرفان دوست نما را که بر ریشه معارف اسلام تیشه می زدند به شدت دفع می نمود.

* روش امام عسکری برای مقابله با منکر قرآن

اسحاق کندی یکی از منکران اسلام و قرآن بود و به عنوان دانشمند و فیلسوف عراق در بین مردم شهرت داشت، مخالفت او با اسلام به اندازه ای بود که تصمیم گرفت کتابی بر ضد قرآن بنویسد و به پندار خود تناقضات قرآن را در آن بیان کند.

هنگامی که امام عسکری (ع) از این موضوع اطلاع یافت، یکی از شیعیان خود را که شاگرد اسحاق کندی در علوم ادبی بود، به حضور طلبید و روش برخورد با اسحاق را به او آموخت و سفارش کرد که در کاری که بر ضد قرآن شروع کرده، کمکش کن و پس از این که با او مانوس شدی، این سوال را مطرح کن که اگر گوینده قرآن (خداوند) نزد تو آید، آیا ممکن است که بگوید مراد من از آیات قرآن، غیر از آن معنایی است که تو گمان کرده ای، بلکه منظور من معنای دیگری است!

این شیعه امام عسکری مطابق دستور امام، نزد اسحاق کندی رفت و مدتی او را در کارش یاری رساند، به طوری که کاملا با او مانوس شد تا این که در فرصتی به او گفت: استاد! آیا ممکن است که خداوند غیر از این معنایی را که تو از آیات قرآن فهمیده ای اراده کرده باشد؟

کندی با بیان این که ممکن است خداوند اراده معانی دیگری غیر از معنای ظاهری که ما می فهمیم، کرده باشد، از او سوال کرد که این سخن را چه کسی به تو یاد داده است؟

سپس اسحاق گفت که این کلام بسیار ارجمند و عمیقی است و بعید است از ناحیه تو باشد و شاگرد گفت: این سخن از امام حسن عسکری (ع) است.

استاد گفت اینک حقیقت را گفتی، چنین مسایلی جز از خاندان نبوت شنیده نمی شود و سپس تمام آنچه را که درباره وجود تناقض در قرآن، تالیف کرده بود سوزانید و نابود کرد.

* تاکید امام عسکری برای دوری از کج اندیشان اعتقادی

شخصی به نام احمد بن هلال با خودنمایی و الفاظ بازی فریبنده ای به عقیده شیعیان می تاخت و با صوفی بازی و کج اندیشی، عقیده مردم را متزلزل می کرد و برخی از شیعیان تلاش می کردند تا او را فردی درستکار و پاکدل و پارسا معرفی کنند، می گفتند که او ۵۴ بار پیاده برای انجام حج به مکه رفته است اما امام حسن عسکری (ع) با قاطعیت برای نمایندگانش در عراق نوشت که از آن صوفی ساختگی و دروغین، دوری کنید.

عده ای مجددا واسطه شدند تا بلکه فکر امام حسن (ع) را در مورد احمد بن هلال تغییر دهند ولی امام با کمال صراحت و بدون هیچ گونه ابهامی فرمود: امر ما در مورد احمد بن هلال که خدایش او را نیامرزد، به شما رسید. خداوند گناهان او را نمی آمرزد و لغزش او را پس نمی گیرد. او بدون کسب رضایت و نظریه ما با استبداد رای در امور ما دخالت کرده است و مطابق هوس های نفسانی خود رفتار می کند. خداوند اراده کرده که او را به دوزخ بفرستد. ما صبر می کنیم تا خداوند بر اثر نفرین ما، عمر او را کوتاه کند.

امام حسن عسکری (ع) در سرزنش صوفیان و صوفی مسلکان، آن چنان برخورد شدیدی می کرد که در ضمن گفتاری که به منزله بیانیه ای برای همه شیعیان در تمام اعصار بود، چنین نوشت: آگاه باشید آنان راهزنان طریق مومنان هستند و مردم را به راه ملحدان و منکران دین فرا می خوانند. هر کسی که با آنها رو به رو شود، باید قطعا از آنها دوری کند و دین و ایمان خود را از گزند آنان حفظ نماید.

* نگاهی به زندگی امام حسن عسکری(ع)

فردا (جمعه) مصادف با سالروز شهادت امام یازدهم و پدر بزرگوار امام زمان(عج) است. امام حسن عسکری(ع) در هشتم ربیع الثانی سال ۲۳۲ هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند و در طول زندگی خویش تحت تربیت و تعلیم پدر بزرگوار خویش، امام هادی(ع) آماده قبول مسوولیت سنگین امامت شدند.

آن حضرت در ۲۲ سالگی به امامت رسیدند که همزمان با دوره ظلم و بی عدالتی خلفای عباسی چون متوکل، منتصر، مستعین، معتز، مهتدی و معتمد عباسی بود. خلفای عباسی در این دوران ظلم و جور به ایشان را به اوج خود رساندند، زیرا بر طبق روایات گوناگون از وجود مهدی موعود(عج) فرزند امام حسن عسکری(ع) می ترسیدند و به همین دلیل پیوسته مراقب زندگی امام بودند و برای بقا خلافت خود وی را به زندان افکندند.

اما امام (ع) از راه های مختلف با مردم ارتباط برقرار می کردند و امامت فرزندشان امام زمان(عج) را به آنها نوید می دادند و آنها را برای عصر غیبت آماده می کردند. معتمد عباسی که از نفوذ معنوی و کلامی امام حسن عسکری(ع) می ترسید و وجود ایشان را برای زوال حکومت خویش خطر ناک می دید، سرانجام در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری ایشان را مسموم و به شهادت رساندند.

امروز سامرا که محل دفن امام عسکری(ع) و پدر بزرگوارشان امام هادی(ع) است، زیارتگاه شیعیان جهان است.