آمار قابل تامل از آزار زنان در محیط کار
ناهيد خداكرمي، عضو شوراي شهر تهران در مورد خشونت‌هايي كه عليه زنان رخ مي‌دهد، گفت: ممکن است آزارها از نوع آزارهاي کلامی، غیرکلامی، فیزیکی یا جنسی باشد اما بیشتر موارد، خانم ها از آزارهای جنسی کلامی رنج می‌برند. ۶٠ درصد از زنان بر اين باورند كه در محیط ناسالمی کار می‌کنند و ١٩درصد هم به دلیل آزارهای جنسی مجبور به ترک محل کار خود می‌شوند. در مجموع بايد گفت كه ۶۴ درصد از خشونت‌ها در محیط کار، کلامی است.
روزنامه قانون: ايرانيان در ليست عصباني‌ترين كشورهاي جهان قرار گرفته‌اند. از سوي ديگر حسن قاضي‌زاده هاشمي، وزير مستعفي بهداشت، درمان و آموزش پزشكي سال گذشته اعلام كرد: «طي ۲۶سال گذشته شیوع بيماري افسردگی در ایران دو برابر شده است و افسردگی رتبه چهارم را به خود اختصاص داده است. ۱۶.۸ درصد زنان و بیش از ۱۰ درصد مردان ايراني دچار بيماري افسردگي هستند». طبيعتا پيرو مشكلات رواني «خشونت» نيز افزايش خواهد يافت.
ديروز نهمین همایش علمی سالانه سلامت روان و رسانه به همت کرسی یونسکو و انجمن علمی روانپزشکان ایران در سازمان جمعيت هلال احمر برگزار شد تا بررسي دقيق تري از آخرين وضعيت خشونت ميان ايرانيان داشته باشد.
دکتر احمدعلی نوربالا، روانپزشك در اين همايش گفت: «حدود ۲۳ درصد مردم رفتار خشونت آمیز در خانواده دارند و زنان تنها ۲۲درصد اقدامات پرخاشگرانه و خشونت‌آمیز را در خانواده خود انجام می‌‌دهند. حدود ۲۱ درصد مردم تهران تجربه رفتار خشونت‌آمیز در خانه را داشته‌‌اند و به طور کلی خشونت خانگی در کشور حدود ۲۳ درصد است».
ناهيد خداكرمي، عضو شوراي شهر تهران در مورد خشونت‌هايي كه عليه زنان رخ مي‌دهد، معتقد است بیشتر آزارهای جنسی زنان گزارش نمی‌شود. او تاكيد مي‌كند: «گاهی زنان فقط تصور می‌کنند که مورد تبعیض جنسی قرار گرفته‌اند در حالی که ممکن است تبعیضی رخ نداده باشد اما برخی مواقع نيز تبعیض جنسیتی براساس تجربه زنان است.
ممکن است آزارها از نوع آزارهاي کلامی، غیرکلامی، فیزیکی یا جنسی باشد اما بیشتر موارد، خانم ها از آزارهای جنسی کلامی رنج می‌برند. ۶٠ درصد از زنان بر اين باورند كه در محیط ناسالمی کار می‌کنند و ١٩درصد هم به دلیل آزارهای جنسی مجبور به ترک محل کار خود می‌شوند. در مجموع بايد گفت كه ۶۴ درصد از خشونت‌ها در محیط کار، کلامی است.
کتایون رازجویان، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی درباره خشونت‌هاي مجازي به تحقيقي اشاره مي‌كند كه گروه هدف آن ۵۰۵ دانش‌آموز دبيرستاني (۲۱۲ دانش‌آموز دختر و ۲۹۳دانش‌آموز پسر) است. وي در تشريح نتايج اين تحقيق مي‌گويد: «۳۴درصد دانش‌آموزان قربانی خشونت مجازی شده‌اند. ۴۶درصد شاهد خشونت بودند و ۲۷ درصد از دانش‌آموزان مرتکب خشونت علیه دیگران شدند. دختران بیش از پسران قربانی خشونت و قلدری مجازي هستند و پسران معمولا بیشتر به قلدری مي‌پردازند»
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به اين كه هم قربانیان خشونت مجازی و هم کسانی که خشونت را مرتکب می‌شوند، به كمك نياز دارند، به قانون مي‌گويد: «باید بستري فراهم كنيم كه قربانيان بتوانند خشونتي را كه متحمل شده‌اند، بيان كنند. چرا كه بسیاری از افرادی که اقدام به خشونت عليه ديگران مي‌كنند، خودشان قربانی هستند. سکوت شاهدان خشونت مجازی بايد شكسته شود، چرا كه شاهدان خشونت و جامعه باید از قربانيان در مقابل خشونت در فضای مجازی و نفرت پراکنی حمایت كنند.
اين حمايت‌هاست كه از گسترش خشونت مجازي پيشگيري مي‌کند». وي به باورهاي غلط درباره استفاده از موبايل، تبلت و اينترنت اشاره كرده و مي‌افزايد: «نبايد موبایل فرزندان‌مان را خاموش يا دسترسی به فضای مجازی آن‌ها را محدود كنيم. چرا كه مشکلات حل نخواهد شد، بلکه واقعیت این است که همه ما مصرف کننده اینترنت هستیم و باید برای حضور مفید و صحیح در این فضا آموزش‌های لازم را ببینیم.
نظر کاربران
روانشناسان هم کارشون رو خوب انجام نمی دن. اگه کارشون خوب بود، انقد مشکلات روانی تو جامعه نداشتیم
پاسخ ها
روانشناسی باید از خانواده ها و مدارس شروع بشه که متاسفانه توی کشور ما این گونه مسائل نه دغدغه مردمه نه مسئولین.