منیژه حکمت: چه کنیم بیشتر خسارت نبینیم؟
منیژه حکمت تهیه‌کننده و کارگردان سینما دربار‌ه‌ی مسائل روز سینما و کانون کارگردانان سینمای ایران نقطه‌نظراتش را مطرح کرد.
خبرگزاری ایسنا: منیژه حکمت تهیه‌کننده و کارگردان سینما دربار‌ه‌ی مسائل روز سینما و کانون کارگردانان سینمای ایران نقطه‌نظراتش را مطرح کرد.
حکمت در این یادداشت با عنوان « چه باید کرد تا بیش از این خسارت نبینیم ؟» که آنرا اختصاصا در اختیار ایسنا گذاشته آورده است: «با تغییر دولت و ورود آدمهای کار بلد به عرصه سیاست و اقتصاد و هنر، دوران تازه‌ای آغاز شده که قرار است باعث امیدواری و نشاط در جامعه شود.
اتفاقا نمود این دوران جدید در حوزه هنر و به ویژه سینما چشمگیرتر بوده است بطوری که می‌گویند بزرگترین دستاورد داخلی دولت روحانی تا این لحظه باز شدن خانه سینماست و شاید جز معدود وعده‌های انتخاباتی ایشان است که بموقع عملی شده و فضای امید و نشاط را در جمع سینما گران پدید آورده است.
یکی از ویژگیهای این دوران پاسخگویی و شفافیت است که اعتماد می‌آورد و نمونه آن در گزارش رییس جدید سینمای مستند و تجربی دیده می‌شود.
آغاز به کار مجدد نهادهای صنفی خانه سینما در حالیکه صبر و مقاومت دو ساله شان ثمر داده بسیار شیرین است ولی آنچه می‌تواند این شیرینی را به کام اهالی نجیب این سینما تلخ کند خبرهایی است که از بعضی انجمن‌ها و کانون‌ها میرسد که ناگوارترینش کانون کارگردانان است که به حق مهمترین و تاثیرگذارترین نهاد در خانه سینماست و تحولاتش مستقیما در بقیه آحاد سینماگران اثر می‌گذارد.
خطر تفرقه اکنون این کانون را تهدید می‌کند و باید برای آن فکری کرد. کانون، انتخاباتی آزاد داشت و به نظر می‌رسید که هیات مدیره منتخب نه بطور کامل ولی تقریبا نماینده طیف‌ها و سلایق مختلف است و خطر انحصارطلبی و یکجانبه‌نگری بسیار کمتر شده است اما با گذشت زمان کوتاهی فهمیدیم که این تفاوت‌ها و اختلاف سلیقه‌ها می‌تواند فلج کننده باشد و اگر باعث قهر و کناره‌گیری و آبستراکسیون نشود قطعا از کارایی کانون خواهد کاست و آن را اسیر مشکلات داخلی خواهد کرد.
اما ظاهرا مهمترین مسئله‌ای که باعث این تشتت نگران کننده شده همان داستان کهنه حوزه هنری و تحریم غیر عادلانه فیلمهایی از طرف این نهاد است.
این طبیعی بود که در شرایطی که خانه سینما برای رسیدن به اهداف مشروعش به وحدت نظر نیاز داشت زمان و مجال مناسبی برای کالبدشکافی و شفاف سازی این مسئله و حرکت شائبه برانگیز برخی اعضای صنف نبود و اگر هم اعتراضی صورت گرفت چندان جدی پیگیری نشد و همین زخم التیام نیافته اکنون دوباره سر باز کرده و تبدیل به ریشه اصلی اختلافات درون کانون شده است.
اما چه باید کرد تا بیش از این خسارت نبینیم ؟
اکنون که شرایط عوض شده و خانه سینما به آرامش نسبی رسیده، بهتر است رؤسای کانون کارگردانان به تأسی از ویژگی بارز دوران جدید یعنی شفافیت و پاسخگویی، صادقانه وارد عمل شوند و یکبار برای همیشه این ماجرا را روشن کنند و بیان کنند که چه شد که در دورانی که تحریم برخی محصولات فرهنگی توسط حوزه هنری ، همکارانشان را زمین‌گیر کرده بود و حق طبیعی‌شان پایمال شده بود ، آنها چه کردند؟ و توضیح دهند که چه شد که نتیجه مذاکرات آنها با مسئولان حوزه هنری به جای اینکه به رفع این تحریم و ممیزی غیر قانونی منجر شود ، به عقد قراردادهای پروژه‌های کوتاه مدت و دراز مدت تحریم کنندگان با مذاکره کنندگان منتهی شد؟ و چرا خروجی جلسات نمایندگان خانه سینما با مسئولین حوزه به جای احقاق حقوق همکارانشان و رفع مشکل آنها به گشایشی در زندگی خودشان بدل شد؟
پاسخ به این سوالات چندان پیچیده نیست و روشن کردن زوایای آن فقط نیاز به عزم کسانی دارد که در این جریان مورد سوال قرار گرفتند و پاسخ قانع کننده‌ای ندادند.
اگر اراده‌ای وجود داشته باشد که وحدت کانون را حفظ کند بجای به رخ کشیدن رشادت‌های دوران مقاومت در برابر انحلال خانه سینما و دعوت دیگران به سکوت در مقابل برخی پرسش‌های بدون پاسخ، فقط کافیست صادقانه با این دوران برخورد شود و با یک بازنگری دقیق، تن به شفاف سازی مذاکرات خود با حوزه بدهند.شاید این صداقت حداقل منجر به عذرخواهی از کسانی شود که در آن دوران مورد بی‌مهری قرار گرفتند و به بهای خسارتی که به آنان وارد شد، عده‌ای برخوردار و بهره‌مند شدند و شاید این حرکت، تضمینی برای عدم تکرار آن در آینده باشد؛ آینده‌ای که همه نگران آن هستیم.
گمان نمی‌کنم این برای شروع کار خیلی سخت باشد.»
حکمت در این یادداشت با عنوان « چه باید کرد تا بیش از این خسارت نبینیم ؟» که آنرا اختصاصا در اختیار ایسنا گذاشته آورده است: «با تغییر دولت و ورود آدمهای کار بلد به عرصه سیاست و اقتصاد و هنر، دوران تازه‌ای آغاز شده که قرار است باعث امیدواری و نشاط در جامعه شود.
اتفاقا نمود این دوران جدید در حوزه هنر و به ویژه سینما چشمگیرتر بوده است بطوری که می‌گویند بزرگترین دستاورد داخلی دولت روحانی تا این لحظه باز شدن خانه سینماست و شاید جز معدود وعده‌های انتخاباتی ایشان است که بموقع عملی شده و فضای امید و نشاط را در جمع سینما گران پدید آورده است.
یکی از ویژگیهای این دوران پاسخگویی و شفافیت است که اعتماد می‌آورد و نمونه آن در گزارش رییس جدید سینمای مستند و تجربی دیده می‌شود.
خطر تفرقه اکنون این کانون را تهدید می‌کند و باید برای آن فکری کرد. کانون، انتخاباتی آزاد داشت و به نظر می‌رسید که هیات مدیره منتخب نه بطور کامل ولی تقریبا نماینده طیف‌ها و سلایق مختلف است و خطر انحصارطلبی و یکجانبه‌نگری بسیار کمتر شده است اما با گذشت زمان کوتاهی فهمیدیم که این تفاوت‌ها و اختلاف سلیقه‌ها می‌تواند فلج کننده باشد و اگر باعث قهر و کناره‌گیری و آبستراکسیون نشود قطعا از کارایی کانون خواهد کاست و آن را اسیر مشکلات داخلی خواهد کرد.
اما ظاهرا مهمترین مسئله‌ای که باعث این تشتت نگران کننده شده همان داستان کهنه حوزه هنری و تحریم غیر عادلانه فیلمهایی از طرف این نهاد است.
این طبیعی بود که در شرایطی که خانه سینما برای رسیدن به اهداف مشروعش به وحدت نظر نیاز داشت زمان و مجال مناسبی برای کالبدشکافی و شفاف سازی این مسئله و حرکت شائبه برانگیز برخی اعضای صنف نبود و اگر هم اعتراضی صورت گرفت چندان جدی پیگیری نشد و همین زخم التیام نیافته اکنون دوباره سر باز کرده و تبدیل به ریشه اصلی اختلافات درون کانون شده است.
اما چه باید کرد تا بیش از این خسارت نبینیم ؟
اکنون که شرایط عوض شده و خانه سینما به آرامش نسبی رسیده، بهتر است رؤسای کانون کارگردانان به تأسی از ویژگی بارز دوران جدید یعنی شفافیت و پاسخگویی، صادقانه وارد عمل شوند و یکبار برای همیشه این ماجرا را روشن کنند و بیان کنند که چه شد که در دورانی که تحریم برخی محصولات فرهنگی توسط حوزه هنری ، همکارانشان را زمین‌گیر کرده بود و حق طبیعی‌شان پایمال شده بود ، آنها چه کردند؟ و توضیح دهند که چه شد که نتیجه مذاکرات آنها با مسئولان حوزه هنری به جای اینکه به رفع این تحریم و ممیزی غیر قانونی منجر شود ، به عقد قراردادهای پروژه‌های کوتاه مدت و دراز مدت تحریم کنندگان با مذاکره کنندگان منتهی شد؟ و چرا خروجی جلسات نمایندگان خانه سینما با مسئولین حوزه به جای احقاق حقوق همکارانشان و رفع مشکل آنها به گشایشی در زندگی خودشان بدل شد؟
پاسخ به این سوالات چندان پیچیده نیست و روشن کردن زوایای آن فقط نیاز به عزم کسانی دارد که در این جریان مورد سوال قرار گرفتند و پاسخ قانع کننده‌ای ندادند.
اگر اراده‌ای وجود داشته باشد که وحدت کانون را حفظ کند بجای به رخ کشیدن رشادت‌های دوران مقاومت در برابر انحلال خانه سینما و دعوت دیگران به سکوت در مقابل برخی پرسش‌های بدون پاسخ، فقط کافیست صادقانه با این دوران برخورد شود و با یک بازنگری دقیق، تن به شفاف سازی مذاکرات خود با حوزه بدهند.شاید این صداقت حداقل منجر به عذرخواهی از کسانی شود که در آن دوران مورد بی‌مهری قرار گرفتند و به بهای خسارتی که به آنان وارد شد، عده‌ای برخوردار و بهره‌مند شدند و شاید این حرکت، تضمینی برای عدم تکرار آن در آینده باشد؛ آینده‌ای که همه نگران آن هستیم.
گمان نمی‌کنم این برای شروع کار خیلی سخت باشد.»
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر