اعدام دختران ایرانی‌ در مالزی، چرا؟

شبکه ایران: گریه های بی امان پدر، پسرک را درمانده کرده بود. اشک های پدر دانه دانه روی زمین و بر همان نقطه ای می افتادند که فاطمه و تهمینه سر به زیر نگاهشان را بدان دوخته بودند و صدای قاضی که حکم را می خواند، ناگهان پدر از حال رفت و برخلاف تلاش پسر بچه بر زمین افتاد.

این قسمتی از ماجرای تلخ دو خواهر ایرانی بود که دیروز در دادگاه عالی شهر شاه‌عالم مالزی به جرم قاچاق مواد مخدر به اعدام محکوم شدند.

در خبری که اغلب رسانه‌های مالزی به پوشش آن پرداختند دو دختر ایرانی که فریب یک قاچاقچی ایرانی را خورده بودند پس از تحمل ۳۳ ماه زندان به اعدام محکوم شدند، مجازاتی که منتظر اغلب متهمین و قاچاقچیانی است که توسط پلیس مالزی دستگیر می‌شوند.

این دو خواهر به نام های فاطمه و تهمینه ۲۴ و ۲۶ ساله سه سال پیش به جرم قاچاق مواد مخدر در فرودگاه بین‌المللی کوالالامپور دستگیر شده بودند.

داتوک نورچایا، قاضی دادگاه شهر شاه ‌عالم مالزی در آخرین دادگاه این دو خواهر، دلایل دو متهم مبنی بر بیگناهی و فریب خوردن را قبول نکرد و تمام دفاعیات آنان را بدون سند و مردود خواند تا سنگینی طناب دار سوغات سفرشان شود.

دو متهم به هنگام قرائت حکم آرام بودند اما پدر آنها که در دادگاه و با چشمانی پر از اشک حاضر بود، پس از شنیدن حکم در آغوش تنها پسرش از حال رفت.

در اظهارات متهمان در دادگاه آمده بود که آن‌ها برای اولین بار از طریق یک دوست مشترک به نام علیرضا با یکدیگر آشنا شدند که علیرضا به آن‌ها پیشنهاد سفری رایگان به مالزی را می دهد و با همین شیوه مقداری مواد غذایی هم‌چون بیسکویت را به دو خواهر می سپارد که به مالزی ببرند.

با قبول این پیشنهاد فرد دیگری با نام بهزاد به هتل محل اقامت آن‌ها می رود و چمدان‌های حاوی مواد خوراکی را تحویل‌شان می‌دهد.

این دو خواهر در حالی این پیشنهاد را خوش باورانه می پذیرند که به گفته پلیس مواد مخدر در میان لباس‌های دو متهم در چمدان جاسازی شده بود.

این دو خواهر در روز پنجم ماه می سال ۲۰۱۱ به هنگام ورود به فرودگاه بین‌المللی کوالالامپور دستگیر شده و از هر کدام از آنها حدود ۱٫۵ کیلو گرم ماده مخدر شیشه ( methamphetamine ) کشف شده بود.

و همین باعث شد هر دوی آنها تحت بند ۳۹B قانون مواد مخدر خطرناک، مورد محاکمه قرار بگیرند، قانونی که حداکثر مجازات اعدام را برای خاطیان در نظر گرفته است.

همواره مسئله ى مواد مخدر و هر چیز مربوط به آن، همیشه معضلى بوده که در اذهان عمومى جامعه ى انسانى، بویژه در کشورهایى که بیشتر در معرض آسیب هاى فردى و اجتماعى آن قرار دارند، نگاهی منفی را منعکس می کند.

گرایش به توزیع مواد مخدر به دلیل سود آسان و زیاد و ظرفیت بالاى بازار مصرف با رشد روزافزونی روبروست و البته در این راه دار و دسته های پرقدرت و مافیایی مواد مخدر هستند که سودهای کلان به جیب می زنند و قربانیان خود را که اغلب از بین جوانان اند به دام مراجع قانونی می اندازند.

در بین کشورهای آسیایی، کشور مالزی موقعیت استراتژیکی برای تبدیل شدن به مرکز و شاهراه توزیع مواد مخدر درجنوب شرق آسیا را دارد که از طریق تولید مواد مخدر در افغانستان و توزیع آن از طریق ایران به این کشور، آن را به مرکزى مهم براى توزیع مواد مخدر در در این حوزه و همینطور استرالیا بدل کرده است.

از این رو طبیعی است که در این کشور تدابیر شدید امنیتی برای جلوگیری و مبارزه با قاچاق مواد مخدر وجود داشته باشد.

به طوری که پلیس این کشور به نیروهای خود در قبال دستگیری قاچاقچیان و مجرمان مرتبط با مواد مخدر پاداش و پورسانت های فوق العاده ای ارائه می کند و همین نکته، انگیزه ایست برای نیروهای پلیس که ریزبینانه و دقیق به بررسی مهاجران و مخصوصا مسافران ایرانی بپردازند.

از این بابت امروزه تعداد قابل توجهى از زندانیان ایرانى قاچاق مواد مخدر در درون زندان هاى مالزی وجود دارند که طبق آخرین آمار رسمی دولت مالزی قریب به چهارصد ایرانی در این زندان ها وجود دارد که این تعداد را وزارت کشور دولت مالزى تأیید کرده است و متاسفانه باید گفت بیشتر این زندانیان جوانان ایرانى و بخش قابل توجهى را بانوان ایرانى شامل مى شوند.

حدود ۳۹ نفر از کل این تعداد تاکنون مجازات اعدام دریافت کرده اند و با توجه به طولانى بودن پروسه ى رسیدگى به پرونده ى متهمان این نگرانى را ایجاد مى کند که تعداد بیشترى از این افراد با مجازات اعدام روبرو شوند، براى اینکه طبق قوانین کشور مالزى، داشتن و حمل بیشتر از پنجاه (٥٠) گرم مواد مخدر از مشتقات آمفیتامین و هروئین مى تواند شامل مجازات اعدام شود.

از سوی دیگر طبق گزارش وکلای ایرانی در بازدید از زندان های مالزی، این کشور به جهت شرایط بد زندان هایش و همینطور نوع برخورد با زندانیان و حکم هاى صریح که به سادگی در حد اعدام نیز پیش مى روند، موقعیت سختگیرانه ای را برای زندانیان ایجاد می کند به طوری که بارها گزارش شده است شرایط نگهدارى این افراد در اتاقک های کوچکی شبیه قفس می باشد که از شرایط بهداشتى بسیار ضعیف و ناهنجارى برخوردارند به طوری که در صورت بیماری نیز امکانات حداقلی پزشکی و دسترسی دارویی وجود ندارد.

همچنین در زندانهای مالزی زمینه ارتباط زندانیان با خانواده هایشان به سختی صورت می گیرد و بسیارى از این زندانیان به دلیل نداشتن پول براى تماس با خانواده هایشان، ماه ها بدون اطلاع در زندان ها بوده اند و بی خبرى خانواده ها از این زندانیان در بسیارى موارد از بیست ماه تجاوز کرده است.

در بسیارى از پرونده های زندانیان ایرانی در مالزی زمان دستگیرى فرد تا تشکیل اولین دادگاه جهت رسیدگى، بیش از دو سال و حتی بیشتر می باشد، به گونه ای که دو خواهر ایرانی نیز ۳۳ماه در صف انتظار رسیدگی به پرونده شان در زندان های مالزی به سر بردند و این در حالی است که در برخى پرونده ها اصلاً فرد گناهکار نیست و باید آزاد شود که در این صورت فرد در شرایط بدى مدت طولانى را در زندان به سر می برد.

طبق آخرین گزارشات رسمی به نقل از کانون وکلای دادگستری ایران و کانون بین المللی وکلا (IBA) هزینه سرانه هر زندانی در مالزی بین ۶۶ تا ۷۷ رینگت است که با احتساب اینکه هر رینگت حدوداً معادل ۷۵۰ تومان است، مقرری هر فرد ماهیانه بین ۴۹هزار تومان تا ۵۸هزار تومان می باشد که این هزینه شامل آب و برق، هزینه پلیس و زندانبانان کلیه تجهیزات و خدمات و از جمله بهداشت و غذا می باشد.

یکی از فریب خوردگان ایرانی که طعم زندان مالزی را چشیده است اینگونه شرایط بد زندان ها را اعلام می کند: شرایط دردناکی در زندان حاکم بود به طوری که در هوای استوایی آنجا از کولر و پنکه و حتی یک هواکش خبری نبود و همه ایرانی ها در یک سالن جمع بودند، اما نکات غم انگیز اصلی در امور دیگری است. التماس می‌کنم و قسم می‌دهم حرف های من را به هموطنانم برسانید که فریب ساک‌های خالی را نخورند تا به سرنوشتی که بر ما گذشت دچار نشوند.

این فرد با صدایی لرزان در ادامه اینگونه می گوید: در تهران یک ساک یا چمدان خالی می‌دهند و می‌گویند وسایلتان را داخل آن بگذارید و به فرودگاه کوالالامپور که رسیدید چمدان را تحویل دهید و دو میلیون تومان بگیرید و با ورود به فرودگاه، پلیس مالزی جدارهای چمدان را پاره می‌کند و مواد مخدر را کشف و ما را به زندان هدایت می‌کنند.

این زندانی آزاد شده در مورد شرایط زندان ها در مالزی گفت: در زندان یکی از زندانیان به همراه همسر و مادر زن و فرزندانش برای تفریح به مالزی آمده بود و با افتادن در دام چمدان های خالی ماه ها طعم سفر را چشید و تنها بچه هایش با پیگیری های سفارت به ایران برگردانده شدند.

یکی از هم بندی های ما در زندان پیرمردى بازنشسته ای بود که مستخدم مدرسه اى بوده و با فریب تعدادى از دانش آموزان قبلى مدرسه و با این توضیح که تو براى ما زحمت زیادى کشیدى و ما مى خواهیم به پاس این خدمات، زحمات ات را جبران کنیم، تمام هزینه ى سفر تفریحى اش را به مالزى فراهم مى کنند و از او مى خواهند که کیفى را برایشان حمل کند که همان باعث گرفتارى این پیرمرد مى شود و از این دست فریب خوردگان نیز بسیار در بین این زندانیان وجود دارد.

واقعیت ماجرا این جاست که مواد مخدری که حمل و قاچاق می‌شود، سود خوبی را عائد قاچاقچیان می کند. به طوری که قیمت مواد مخدری که در ایران هر کیلو ۱۷ میلیون تومان تهیه می‌شود، در مالزی هشتاد میلیون تومان و با دوساعت فاصله در تایلند یکصد و بیست میلیون تومان به فروش می‌رسد.

این فاصله ی زیاد سود آن هم در حجم زیاد مواد مخدر انگیزه ای برای جوانانی می شود که در پی آنند یک شبه ره صد ساله را بپیمایند و همین سبب می شود تمامی موانع پلیسی و امنیتی در نظر این افراد از کلیه مرزهای کشورها برداشته شود تا به مالزی برسند.

این مواد مخدر در مالزی به دست باندهایی می رسد که متاسفانه بعضی از سران آنها هم ایرانی هستند و آنها که به دام پلیس می‌افتند کسانی هستند که خارج از شبکه پای در کفش بزرگان کرده اند و بعضاً توسط همین باندها به پلیس معرفی می‌شوند.