استرس چگونه ما را بیمار می‌کند؟
همه ما در طول زندگی خود استرس را تجربه می کنیم و ممکن است هر از چند گاهی با ناخوشی ناشی از استرس مواجه شویم.
وبسایت عصر ایران: استرس روانی یک عامل خطر آفرین شناخته شده برای ابتلا به بیماری محسوب می شود، اما این عامل چگونه ما را بیمار می کند؟ مطالعه ای جدید نتایج جالب توجه ای را در این زمینه ارائه کرده است.
به گزارش "مدیکال نیوز تودی"، پژوهشگران در دانشگاه ایالتی میشیگان نشان داده اند که چگونه پروتئینی به نام CRF۱ با ارسال سیگنال هایی به برخی سلول های ایمنی به استرس واکنش نشان می دهد.
این اقدام موجب می شود تا سلول های ایمنی مواد شیمیایی که می توانند محرک یک بیماری، از جمله آسم، لوپوس، و سندرم روده تحریک پذیر باشند را ترشح کنند.
نتایج این مطالعه در نشریه Journal of Leukocyte Biology منتشر شده است.
همه ما در طول زندگی خود استرس را تجربه می کنیم و ممکن است هر از چند گاهی با ناخوشی ناشی از استرس مواجه شویم. بنابر نتایج نظرسنجی استرس در آمریکا در سال ۲۰۱۵، ۳۱ درصد بزرگسالان اثر قوی یا بسیار قوی استرس روی سلامت جسمانی خود را گزارش کردند.
اما چگونه استرس روانی می تواند از نظر جسمانی ما را بیمار سازد؟ برای کمک به درک بهتر این شرایط آدام موزر و تیم پژوهشی وی در دانشگاه ایالتی میشیگان به بررسی آثار استرس روی سلول های مست (Mast) اقدام کردند.
سلول های مست، CRF۱، و استرس
سلول های مست، سلول های ایمنی هستند که نقشی کلیدی در بیماری های التهابی و آلرژیک، از جمله آسم، سندرم روده تحریک پذیر، آنافیلاکسی، یا واکنش آلرژیک شدید، و لوپوس ایفا می کنند.
در واکنش به آلرژن ها - از قبیل گرده، گرد و غبار، یا بادام زمینی - سلول های مست ماده ای شیمیایی به نام هیستامین ترشح می کنند، که برای خلاص شدن از این عوامل حساسیت‌زا ترشح می شوند. این فرآیند شکل گیری علائم آلرژی، از جمله آبریزش چشم ها، آبریزش بینی، و التهاب مسیر هوایی را موجب می شود.
پژوهش های پیشین نشان داده بودند که فعالیت سلول های مست در واکنش به استرس روانی تشدید می شود، و این شرایط نیز می تواند موجب بیماری شود.
اما مکانیزم های پایه این واکنش استرسی چه چیزهای هستند؟ این آن چیزی است که موزر و همکارانش قصد آشکار کردنش را داشتند.
پژوهشگران در مطالعه خود دو گروه از موش ها را زیر نظر گرفتند که یک گروه دارای گیرنده های CRF۱ عادی روی سلول های مست خود بودند، و گروه دیگر فاقد گیرنده های CRF۱ بودند. CRF۱ که به نام هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین نیز شناخته می شود، پپتیدی درگیر در واکنش بدن به استرس است.
در این مطالعه، هر دو گروه موش ها در معرض استرس روانی و استرس آلرژیک قرار گرفتند، شرایطی که در آنها سیستم ایمنی بیش از حد فعال می شود.
پژوهشگران دریافتند موش هایی با گیرنده های CRF۱ عادی روی سلول های مست خود افزایش در سطوح هیستامین در واکنش به هر دو شرایط استرس‌زا را تجربه می کنند و این به بیماری منجر می شود.
با این وجود، موش هایی که فاقد گیرنده CRF۱ بودند، سطوح پایین هیستامین را در واکنش به استرس ترشح کرده، و ناخوشی کمتری را تجربه کردند. ابتلا به بیماری در واکنش به استرس آلرژیک و استرس روانی در موش هایی که فاقد این گیرنده بودند به ترتیب ۵۴ درصد و ۶۳ درصد کمتر بود.
به گفته موزر، این یافته ها نشان می دهند که گیرنده های CRF۱ نقشی قابل توجه در ابتلا به برخی بیماری هایی دارند که از عوامل استرس‌زا ناشی می شوند.
سلول های مست در واکنش به موقعیت های استرس‌زایی که بدن ممکن است تجربه کند، به شدت فعال می شوند. زمانی که این اتفاق رخ می دهد، CRF۱ به این سلول ها می گوید مواد شیمیایی که می توانند به بیماری های التهابی و آلرژیک، مانند سندرم روده تحریک پذیر، آسم، آلرژی های غذایی تهدیدکننده زندگی، و اختلالات خودایمنی مانند لوپوس منجر شوند، ترشح کنند.
در شرایطی که همچنان باید پژوهش های بیشتری در این زمینه صورت بگیرد، اما تیم پژوهشی دانشگاه میشیگان بر این باورند که یافته های اخیر می تواند دری به درمان های تازه برای بیماری‌های ناشی از استرس باز کند.
به گزارش "مدیکال نیوز تودی"، پژوهشگران در دانشگاه ایالتی میشیگان نشان داده اند که چگونه پروتئینی به نام CRF۱ با ارسال سیگنال هایی به برخی سلول های ایمنی به استرس واکنش نشان می دهد.
این اقدام موجب می شود تا سلول های ایمنی مواد شیمیایی که می توانند محرک یک بیماری، از جمله آسم، لوپوس، و سندرم روده تحریک پذیر باشند را ترشح کنند.
نتایج این مطالعه در نشریه Journal of Leukocyte Biology منتشر شده است.
همه ما در طول زندگی خود استرس را تجربه می کنیم و ممکن است هر از چند گاهی با ناخوشی ناشی از استرس مواجه شویم. بنابر نتایج نظرسنجی استرس در آمریکا در سال ۲۰۱۵، ۳۱ درصد بزرگسالان اثر قوی یا بسیار قوی استرس روی سلامت جسمانی خود را گزارش کردند.
اما چگونه استرس روانی می تواند از نظر جسمانی ما را بیمار سازد؟ برای کمک به درک بهتر این شرایط آدام موزر و تیم پژوهشی وی در دانشگاه ایالتی میشیگان به بررسی آثار استرس روی سلول های مست (Mast) اقدام کردند.
سلول های مست، CRF۱، و استرس
سلول های مست، سلول های ایمنی هستند که نقشی کلیدی در بیماری های التهابی و آلرژیک، از جمله آسم، سندرم روده تحریک پذیر، آنافیلاکسی، یا واکنش آلرژیک شدید، و لوپوس ایفا می کنند.
در واکنش به آلرژن ها - از قبیل گرده، گرد و غبار، یا بادام زمینی - سلول های مست ماده ای شیمیایی به نام هیستامین ترشح می کنند، که برای خلاص شدن از این عوامل حساسیت‌زا ترشح می شوند. این فرآیند شکل گیری علائم آلرژی، از جمله آبریزش چشم ها، آبریزش بینی، و التهاب مسیر هوایی را موجب می شود.
پژوهش های پیشین نشان داده بودند که فعالیت سلول های مست در واکنش به استرس روانی تشدید می شود، و این شرایط نیز می تواند موجب بیماری شود.
اما مکانیزم های پایه این واکنش استرسی چه چیزهای هستند؟ این آن چیزی است که موزر و همکارانش قصد آشکار کردنش را داشتند.
پژوهشگران در مطالعه خود دو گروه از موش ها را زیر نظر گرفتند که یک گروه دارای گیرنده های CRF۱ عادی روی سلول های مست خود بودند، و گروه دیگر فاقد گیرنده های CRF۱ بودند. CRF۱ که به نام هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین نیز شناخته می شود، پپتیدی درگیر در واکنش بدن به استرس است.
در این مطالعه، هر دو گروه موش ها در معرض استرس روانی و استرس آلرژیک قرار گرفتند، شرایطی که در آنها سیستم ایمنی بیش از حد فعال می شود.
پژوهشگران دریافتند موش هایی با گیرنده های CRF۱ عادی روی سلول های مست خود افزایش در سطوح هیستامین در واکنش به هر دو شرایط استرس‌زا را تجربه می کنند و این به بیماری منجر می شود.
با این وجود، موش هایی که فاقد گیرنده CRF۱ بودند، سطوح پایین هیستامین را در واکنش به استرس ترشح کرده، و ناخوشی کمتری را تجربه کردند. ابتلا به بیماری در واکنش به استرس آلرژیک و استرس روانی در موش هایی که فاقد این گیرنده بودند به ترتیب ۵۴ درصد و ۶۳ درصد کمتر بود.
به گفته موزر، این یافته ها نشان می دهند که گیرنده های CRF۱ نقشی قابل توجه در ابتلا به برخی بیماری هایی دارند که از عوامل استرس‌زا ناشی می شوند.
سلول های مست در واکنش به موقعیت های استرس‌زایی که بدن ممکن است تجربه کند، به شدت فعال می شوند. زمانی که این اتفاق رخ می دهد، CRF۱ به این سلول ها می گوید مواد شیمیایی که می توانند به بیماری های التهابی و آلرژیک، مانند سندرم روده تحریک پذیر، آسم، آلرژی های غذایی تهدیدکننده زندگی، و اختلالات خودایمنی مانند لوپوس منجر شوند، ترشح کنند.
در شرایطی که همچنان باید پژوهش های بیشتری در این زمینه صورت بگیرد، اما تیم پژوهشی دانشگاه میشیگان بر این باورند که یافته های اخیر می تواند دری به درمان های تازه برای بیماری‌های ناشی از استرس باز کند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
هر۴نفر۱نفرروانین بیشترش ازبیکاری فقربه دادنم وطنان برسین