آقای روحانی، چقدر زود وعده ها را فراموش کردی!
روز یک‌شنبه، حسن روحانی توانست برای دو وزیر جامانده از کابینه خود رای اعتماد کسب کند. خاطره بجا مانده از رای اعتماد به کابینه دولت دوازدهم، همگان را مجاب می‌کرد که چندان امیدی به مخالفت مجلس با وزرای پیشنهادی، به‌خصوص وزیر علوم نیست.
روزنامه همدلی: روز یک‌شنبه، حسن روحانی توانست برای دو وزیر جامانده از کابینه خود رای اعتماد کسب کند. خاطره بجا مانده از رای اعتماد به کابینه دولت دوازدهم، همگان را مجاب می‌کرد که چندان امیدی به مخالفت مجلس با وزرای پیشنهادی، به‌خصوص وزیر علوم نیست. دانشجویان، هراسان از آینده خود، هر کاری که از دستشان برآمد کردند. اساتید بیانیه امضا کردند و مخالفت خود را با شیوه‌های متفاوت نشان دادند.
مطبوعات سعی کردند دلایل مخالفت خود با وزیر پیشنهادی علوم را تبیین کنند، اما مشخص بود که هیچ‌کدام از این کارها در مخالفت با وزیر علوم تاثیری نخواهد داشت. به‌راستی دلیل این بی‌تفاوتی چیست؟ چرا مطالبات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی مغفول واقع می‌شود؟
برای یافتن پاسخ سوالات فوق، یک‌بار دیگر سخنرانی رئیس‌جمهور در صحن علنی مجلس را مرور می‌کنیم. روحانی برای دفاع از وزیر علوم خود از این واژه‌ها سود جست: اشتغال، تکثر عقاید، امنیت، پشتوانه، اعتدال، حقوق اقلیت، تخصص، خاتمی، هاشمی و .... همان‌طور که می‌دانیم، این واژه‌ها، بجز دو مورد آخر، از طرف کلیه نیروها و اقشار اجتماعی پذیرفته است.
بدیهی است روحانی با چنین سخنرانی‌ای، آنچه که همگان دوست دارند بشنوند را ارائه کرده است. تا اینجای کار نه‌تنها ایرادی وجود ندارد، بلکه عملاً کاری صورت نگرفته که بخواهد ایراد داشته باشد. روحانی همواره سعی کرده از تمامی فرصت‌های به‌دست آمده، بسته به جمع حاضر در هر مراسم، سخنانی شیرین و باب میل حضار ارائه کند؛ خواه این تجمع در مجلس باشد و خواه میتینگ تبلیغاتی.
آنچه که اهمیت دارد، جستن راهکارهای حل مسئله در کلام روحانی است. روحانی اگرچه سعی داشته وعده‌های بزرگ و جذاب بیان کند، اما برای تبیین راه‌حل مشخص، همیشه طفره رفته است. اما با نگاهی موشکافانه می‌توان راهکارهای احتمالی وی را در موضوعات مختلف تشخیص داد. وی در بخشی دیگر از سخنان خود، با اشاره به موضوع کمبود آب گفت:«زمانی مطرح بود که واردکننده آب باشیم که در این زمینه مذاکرات فراوانی صورت گرفت و امروز نیز صورت می‌گیرد و این مورد منتفی نیست، اما درعین حال، خیلی نباید به این موضوع امیدوار بود...، اما باید بدانیم آب به چه قیمتی به محل مصرف خواهد رسید.
این هم از مواردی است که باید کار کنیم و نیاز به سرمایه‌گذاری و حضور بخش خصوصی و سرمایه خارجی داریم که باید تلاش را ادامه دهیم... ما در زمینه تقاضا قدم‌های فراوانی را باید برداریم.»
همان‌طور که پیداست، رئیس‌جمهور برای بیان بحران آب، وضعیت و راهکار حل مشکل، از ادبیاتی استفاده می‌کند که خاص تجار یا «بیزینسمن‌ها» است. وقتی از یک تاجر در مورد تحصیل فرزندش هم سوال شود، سعی می‌کند که آن را با مفاهیم اقتصادی توضیح دهد. این ادبیات اقتصادی صرفاً محدود به روحانی نیست. به سخنان دیگر اعضای کابینه توجه کنید: جهانگیری برای تبیین نظر دولت در مورد رسانه‌ها می‌گوید:« دولت، رسانه حساسِ شجاع را هم به سود جامعه می‌داند، هم به سود دولت»؛ استفاده از اصطلاح اقتصادی «سود» برای نهاد رسانه.
غلامی برای معرفی شخصیت خود در جلسه رای اعتماد گفت:« سادگی، صراحت و صداقت «سرمایه» من است و هرگز از هیچ امتیاز ویژه‌ای برخوردار نبوده‌ام.»؛ استفاده از واژه سرمایه برای تبیین خصوصیات شخصی. اردکانیان (وزیر نیرو) کلاً برنامه خود برای حل بحران آب را در بستری اقتصادی بیان می‌کند. او می‌گوید:«ساختار مدیریت آب باید متناسب با اصول و ظرفیت توامان عرضه و تقاضا طراحی شود.»
مثال‌هایی از این دست در ادبیات اعضای دولت دوازدهم به‌کرات قابل مشاهده است. تبیین موارد فوق گویای این واقعیت است که مدیریت نزد دولت‌مردان کابینه دوازدهم امری اقتصادی تلقی می‌شود. فرهنگ، جامعه، سیاست و هزاران مساله دیگر از سوی ایشان تنها با کلام و مفاهیم اقتصادی قابل شناخت است. بدیهی است در این صورت، تنها زبان بازار می‌تواند تاثیری بر تصمیمات آنها داشته باشد.
تجمع اعتراضی دانشجویان در مخالفت با وزیر پیشنهادی اگرچه کاملاً مرتبط است، اما به دلیل آنکه زبان سیاست در آن جریان دارد، از سوی دولت قابل درک نیست. شاید اگر این عزیزان می‌توانستند خواسته خود را با ادبیات بازاری بیان کنند، نتیجه بهتری می‌گرفتند. این وضعیت در مورد مطبوعات و اساتید هم قابل تسری است.
تا پیش از این تصور می‌شد که نهاد قدرت، دانسته یا ندانسته، سیاست‌ورزی را از جامعه زدوده است. اما امروز می‌بینیم که خودشان نیز با سیاست فاصله معنا داری پیدا کرده‌اند. آنچه امروز می‌تواند به تصمیمات و کنش دولت معنا دهد، همانا اقتصاد است. این وضعیت نشان می‌دهد که انسان ایرانی باید کم‌کم تمام مفاهیم و حوزه‌های زندگی خود را به امر اقتصادی تقلیل دهد. تصور کنید که مادری با فرزند خود با واژه‌های اقتصادی ارتباط داشته باشد یا دوستانی را در نظر بگیرید که تنها به واسطه مفاهیم اقتصادی می‌توانند با یکدیگر گفت‌وگو کنند.
چنین صحنه‌هایی امروز نیز توسط مردم تجربه می‌شود اما هنوز رگه‌هایی از نحوه فهم یکدیگر به واسطه ادبیات غیراقتصادی دیده می‌شود؛ با ادامه این روند، تا چند سال دیگر نه نشانی از ارزش‌های انسانی باقی می‌ماند و نه بر اتحاد و وابستگی میان خودمان تصوری خواهیم داشت. تنها خرید و فروش، حاکم بر روابط میان ما است. شک نکنید که قربانیان اصلی این روند، ایران و ایرانی خواهد بود. دیروز روحانی با کمک مجلس سکان هدایت وزارت‌خانه‌ای را به دست منصور غلامی سپرد که آینده این مرز و بوم در آن نقش می‌بندد. باید از رئیس‌جمهور پرسید، آیا کل محتوای بشارت به امید وی، در وزارت غلامی تجلی می‌‌یابد؟
آیا غلامی هم مانند دیگر اعضای کابینه، با تکیه بر قوانین بازار قصد دارد که وزارت‌خانه متبوعش را هدایت کند؟ آیا وجدان جمعی، اخلاق، همگرایی، احساس مسئولیت، وابستگی ملی و از همه مهم‌تر امید به آینده که قرار است در دانشگاه به جوانان این مرز و بوم منتقل شود، با دادوستدهای جاری در بازار میسر می‌شود؟ آقای روحانی اگر امروز نباید امیدی را که شما به مردم داده‌اید، یادآوری کنیم، پس چه زمانی برای این کار مناسب است؟ آقای روحانی لطفاً تکلیف ما را به‌عنوان یک اصلاح‌طلب مشخص فرمایید. ممنون.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
حوصله نداشتم تا آخر بخونم.هر کی خوند و فهمبد نتیجشو بگه
روحانی همواره سعی کرده از تمامی فرصت‌های به‌دست آمده، بسته به جمع حاضر در هر مراسم، سخنانی شیرین و باب میل حضار ارائه کند؛ خواه این تجمع در مجلس باشد و خواه میتینگ تبلیغاتی.
خیلی خیلی با معنا وتفکر برانگیز
آقای روحانی باید استیضاح شود
این چه وضعه مملکته؟
یعنی به شما وعده داده بود اگر پیروز شود وزیر مورد نظر شما را معرفی کند. وای
اگه ایشون به تمام وعده هاش عمل کنه، اونوقت سال 1400 کاندیداها با چه وعده ای مردم را فریب بدهند؟!
حیف رای
حیف رای اشتباه کردم غلط کردم دیگه گول نمیخورم