چرا با یک تعطیلی، تمام امور کشور متوقف می‌شود؟
دولت احمدی نژاد به هر بهانه ای، ادارات را تعطیل و یا ساعت کاری را به میزان قابل توجهی کم می کرد. نتیجه این تصمیمات، تشویق مردم به راحت طلبی و ترویج فرهنگ فرار بود. در دولت، این سیاست ها متوقف شد اما هنوز فکری به حال فرهنگ راحت طلبی مردم نشده.
پایگاه خبری انتخاب : مدارس و دانشگاه ها سال جدید تحصیلی را شروع نکرده، به حالت نیمه تعطیل درآمده اند. دلیل این اتفاق، تعطیلی‌های دور روز اول هفته دوم مهرماه امسال است که با تاسوعا و عاشورای حسینی مصادف شده.
ماجرای تعطیلی های رسمی کشور سال هاست که بحث های زیادی را به دنبال خود کشانده؛ گاه حتی به صحن علنی مجلس هم رفته و تغییراتی نیز در تقویم رسمی کشور داده شده است. بر اساس تقویم، ۲۶ تعطیلی رسمی در سال وجود دارد. ۱۰ تعطیلی مطابق تقویم شمسی و به خاطر مناسبت های علمی و ۱۶ تعطیلی مطابق تقویم قمری و بر اساس مناسبت های مذهبی.
تا کنون مقایسه های فراوانی میان آمار تعطیلات رسمی ایران با کشورهای دنیا انجام گرفته اما آنچه بدان کمتر توجه شده این است که مشکل کشور تعداد تعطیلات رسمی نیست؛ مشکل اتفاقا «تعطیلات غیررسمی» است.
به زبان ساده تر، یک تعطیلی رسمی، چند تعطیلی غیررسمی را در پس و پیش خود یدک می‌کشد. نمونه و مثال عینی آن مدارس و دانشگاه ها در آغاز سال تحصیلی ۹۷-۹۶ هستند. با اینکه به صورت رسمی فقط دو روز اول هفته آینده تعطیل است اما، دانش آموزان، دانشجویان، معلمان و اساتید از همین حالا خود را در تعطیلی می پندارند. روند آموزش تقریبا متوقف و همه چیز به هفته سوم مهرماه موکول شده است. معلمان و اساتید هم دریافته اند که نه تنها ایام قبل از تاسوعا و عاشورا حتی روزهای پس از آن تا پایان هفته را هم تعطیل بپندارند.
وضعیت در ادارات دولتی هم به همین شکل است. قریب به اتفاق خدمات دولتی به مردم متوق. و به یک هفته بعد از تعطیلات تاسوعا و عاشورا موکول شده؛ این وضعیت منحصر به یکی دو مقطع زمانی خاص در هر سال نیست. کافی است موعد یکی از همان ۲۶ تعطیلی فرابرسد تا همین قصه تکرار شود.
مشکل از کجاست؟
اینکه صرفا دولت و مسئولان را در این زمینه مقصر بدانیم کمی به دور از انصاف است؛ اما تردیدی وجود ندارد که سهم بیشتر تقصیرات بر گردن مجموعه دستگاه های مسئول است نه بخش خصوصی و مردم.
آنچه با کمال تاسف باید پذیرفت این است که عموم مردم و جامعه به فرهنگ راحت طلبی و مسئولیت ناپذیری و فرار از وظیفه دچار شده اند. طبیعی است که رواج این فرهنگ عموم مردم از جمله کارکنان ادارات دولتی را هم درگیر آن می کند؛ در چنین شرایطی فرار از کار و راحت طلبی، خواسته عمومی شده و در نتیجه آن، قشر کوچکتری که تلاش دارند از این وضعیت فرار کنند هم عملا راه به جایی نخواهند برد.
اما با این وجود سهم مسئولان همچنان بیشتر است. حتی اگر نیاز اصلی و ضروری از بین بردن این روحیه، «فرهنگ سازی» باشد، باز هم باید مسئولان مربوطه را به چالش کشید که برای تغییر این روحیه چه کرده اند؟
اصلاح قوانین، جدی گرفتن امور جاری کشور در تعطیلات اینچنینی و القای آن به مدیران میانی و پایین دستی جامعه، صدور بخشنامه های الزام آور و ... بخشی از اقداماتی است که می توان برای از بین بردن این وضعیت غیرقابل دفاع در کشور انجام داد.
از تشویق راحت طلبی در دولت احمدی نژاد تا سکوت در دولت فعلی
رفتارها و تصمیمات دولت های نهم و دهم، عملا به این فرهنگ راحت طلبی و فرار از انجام وظیفه کمک کرده بود. دولت با بخشنامه های شفاهی و کتبی، با وضوح تمام مدیران دستگاه ها را مکلف می کرد که با درخواست های مرخصی کارمندان در روزهای موسوم به «بین التعطیلین» موافقت کنند.
از طرفی به مناسبت های مختلف، ساعت کاری ادارات را به میزان قابل توجهی کم می کرد. مثلا در برخی مناسبت های مذهبی مانند ایام محرم و یا روزهای بعد از لیالی قدر، ادارات یک یا دو ساعت دیرتر شروع به کار می کردند و در بسیاری روزهای دیگر نیز زودتر از حد معمول تعطیل می شدند.
طبیعی است که چنین سیاست هایی، عملا نتیجه ای جز تشویق مردم به راحت طلبی و ترویج فرهنگ فرار از کار نداشت.
در دولت یازدهم، این سیاست ها عملا متوقف شد. دیگر به هر بهانه ای ادارت تعطیل نمی شدند و یا ساعات کار آنها کوتاه نمی شد.
با این وجود، روحیه و فرهنگ فرار از کار همچنان در میان مردم و از جمله در میان کارکنان دولت وجود دارد. به بیان ساده تر، اگرچه دولت روزهای بین التعطیلین را تعطیل اعلام نمی کند و ساعات کاری را کمتر نکرده اما عملا بسیاری از امور دولت در این روزها متوقف شده است. مسئولان دولتی هم در خصوص چنین وضعیتی عملا سکوت کرده و تدبیری برای جلوگیری از توقف کارها نیندیشیده اند.
طبیعی است که اتفاقات اینچنینی نتیجه خود را در شاخص های توسعه کشور نشان می دهد؛ با توقف کارها، رشد اقتصادی تضعیف و روند آموزش مختل خواهد شد. توسعه علمی با دست انداز مواجه می شود و حتی احساس شادابی، همیاری و مفید بودن از میان خواهد رفت
به نظر می رسد گام اول در رفع این معضل آسیب شناسی دقیق و علمی ماجراست؛ این آسیب شناسی باید مشخص کند که دلیل اين نوع گرايش به تعطيلي در ميان ايرانيان چیست. عدم ارضاي مردم از اين همه تعطيلي كه در دنيا بي مانند است، از چه معضل و بحراني نشات مي گيرد؟ آیا شهروندان ایرانی به آینده کشور خود بی اعتنا هستند؟ آیا سرنوشت همشهريان و هموطنان برای آنها اهمیتی ندارد؟ ریشه این بی توجهی و بی اعتنایی چیست؟
در این میان، دولتها چه كوتاهي و قصوری در برابر مردم داشته اند كه نتیجه آن، اين سطح از بي توجهي به كشور شده است؟
موضوع، موضوع پیچیده ای نیست؛ قطعا مسئولان کشور نیز بر آن واقفند اما رفع این معضل نیاز به عزم جدی تری دارد و چه بهتر که این اتفاق در دولت دوازدهم آغاز شود.
ماجرای تعطیلی های رسمی کشور سال هاست که بحث های زیادی را به دنبال خود کشانده؛ گاه حتی به صحن علنی مجلس هم رفته و تغییراتی نیز در تقویم رسمی کشور داده شده است. بر اساس تقویم، ۲۶ تعطیلی رسمی در سال وجود دارد. ۱۰ تعطیلی مطابق تقویم شمسی و به خاطر مناسبت های علمی و ۱۶ تعطیلی مطابق تقویم قمری و بر اساس مناسبت های مذهبی.
تا کنون مقایسه های فراوانی میان آمار تعطیلات رسمی ایران با کشورهای دنیا انجام گرفته اما آنچه بدان کمتر توجه شده این است که مشکل کشور تعداد تعطیلات رسمی نیست؛ مشکل اتفاقا «تعطیلات غیررسمی» است.
به زبان ساده تر، یک تعطیلی رسمی، چند تعطیلی غیررسمی را در پس و پیش خود یدک می‌کشد. نمونه و مثال عینی آن مدارس و دانشگاه ها در آغاز سال تحصیلی ۹۷-۹۶ هستند. با اینکه به صورت رسمی فقط دو روز اول هفته آینده تعطیل است اما، دانش آموزان، دانشجویان، معلمان و اساتید از همین حالا خود را در تعطیلی می پندارند. روند آموزش تقریبا متوقف و همه چیز به هفته سوم مهرماه موکول شده است. معلمان و اساتید هم دریافته اند که نه تنها ایام قبل از تاسوعا و عاشورا حتی روزهای پس از آن تا پایان هفته را هم تعطیل بپندارند.
وضعیت در ادارات دولتی هم به همین شکل است. قریب به اتفاق خدمات دولتی به مردم متوق. و به یک هفته بعد از تعطیلات تاسوعا و عاشورا موکول شده؛ این وضعیت منحصر به یکی دو مقطع زمانی خاص در هر سال نیست. کافی است موعد یکی از همان ۲۶ تعطیلی فرابرسد تا همین قصه تکرار شود.
مشکل از کجاست؟
اینکه صرفا دولت و مسئولان را در این زمینه مقصر بدانیم کمی به دور از انصاف است؛ اما تردیدی وجود ندارد که سهم بیشتر تقصیرات بر گردن مجموعه دستگاه های مسئول است نه بخش خصوصی و مردم.
آنچه با کمال تاسف باید پذیرفت این است که عموم مردم و جامعه به فرهنگ راحت طلبی و مسئولیت ناپذیری و فرار از وظیفه دچار شده اند. طبیعی است که رواج این فرهنگ عموم مردم از جمله کارکنان ادارات دولتی را هم درگیر آن می کند؛ در چنین شرایطی فرار از کار و راحت طلبی، خواسته عمومی شده و در نتیجه آن، قشر کوچکتری که تلاش دارند از این وضعیت فرار کنند هم عملا راه به جایی نخواهند برد.
اما با این وجود سهم مسئولان همچنان بیشتر است. حتی اگر نیاز اصلی و ضروری از بین بردن این روحیه، «فرهنگ سازی» باشد، باز هم باید مسئولان مربوطه را به چالش کشید که برای تغییر این روحیه چه کرده اند؟
اصلاح قوانین، جدی گرفتن امور جاری کشور در تعطیلات اینچنینی و القای آن به مدیران میانی و پایین دستی جامعه، صدور بخشنامه های الزام آور و ... بخشی از اقداماتی است که می توان برای از بین بردن این وضعیت غیرقابل دفاع در کشور انجام داد.
از تشویق راحت طلبی در دولت احمدی نژاد تا سکوت در دولت فعلی
رفتارها و تصمیمات دولت های نهم و دهم، عملا به این فرهنگ راحت طلبی و فرار از انجام وظیفه کمک کرده بود. دولت با بخشنامه های شفاهی و کتبی، با وضوح تمام مدیران دستگاه ها را مکلف می کرد که با درخواست های مرخصی کارمندان در روزهای موسوم به «بین التعطیلین» موافقت کنند.
از طرفی به مناسبت های مختلف، ساعت کاری ادارات را به میزان قابل توجهی کم می کرد. مثلا در برخی مناسبت های مذهبی مانند ایام محرم و یا روزهای بعد از لیالی قدر، ادارات یک یا دو ساعت دیرتر شروع به کار می کردند و در بسیاری روزهای دیگر نیز زودتر از حد معمول تعطیل می شدند.
طبیعی است که چنین سیاست هایی، عملا نتیجه ای جز تشویق مردم به راحت طلبی و ترویج فرهنگ فرار از کار نداشت.
در دولت یازدهم، این سیاست ها عملا متوقف شد. دیگر به هر بهانه ای ادارت تعطیل نمی شدند و یا ساعات کار آنها کوتاه نمی شد.
با این وجود، روحیه و فرهنگ فرار از کار همچنان در میان مردم و از جمله در میان کارکنان دولت وجود دارد. به بیان ساده تر، اگرچه دولت روزهای بین التعطیلین را تعطیل اعلام نمی کند و ساعات کاری را کمتر نکرده اما عملا بسیاری از امور دولت در این روزها متوقف شده است. مسئولان دولتی هم در خصوص چنین وضعیتی عملا سکوت کرده و تدبیری برای جلوگیری از توقف کارها نیندیشیده اند.
طبیعی است که اتفاقات اینچنینی نتیجه خود را در شاخص های توسعه کشور نشان می دهد؛ با توقف کارها، رشد اقتصادی تضعیف و روند آموزش مختل خواهد شد. توسعه علمی با دست انداز مواجه می شود و حتی احساس شادابی، همیاری و مفید بودن از میان خواهد رفت
به نظر می رسد گام اول در رفع این معضل آسیب شناسی دقیق و علمی ماجراست؛ این آسیب شناسی باید مشخص کند که دلیل اين نوع گرايش به تعطيلي در ميان ايرانيان چیست. عدم ارضاي مردم از اين همه تعطيلي كه در دنيا بي مانند است، از چه معضل و بحراني نشات مي گيرد؟ آیا شهروندان ایرانی به آینده کشور خود بی اعتنا هستند؟ آیا سرنوشت همشهريان و هموطنان برای آنها اهمیتی ندارد؟ ریشه این بی توجهی و بی اعتنایی چیست؟
در این میان، دولتها چه كوتاهي و قصوری در برابر مردم داشته اند كه نتیجه آن، اين سطح از بي توجهي به كشور شده است؟
موضوع، موضوع پیچیده ای نیست؛ قطعا مسئولان کشور نیز بر آن واقفند اما رفع این معضل نیاز به عزم جدی تری دارد و چه بهتر که این اتفاق در دولت دوازدهم آغاز شود.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
ريشه اين مشكل درانجاست كه مردم انگيزه ندارند.هرچقدرتلاش بيشتربكنيم،إلزاما كشورابادتري نداريم.هرچقدربيشترتلاش بكنيم،كشورهاي ديگرابادترميشوند.هرچقدربيشترتلاش بكنيم،چون داراي ژن خوب نيستيم،ثروتمندترنميشويم.پس همين فرمون همه بريم جلو
آموزش وپرورش که تعطیلاتش از حد واندازه گذشته من نمیدونم آموزش و پرورش اصلا وزیر هم داره که درباره مدارس تصمیم بگیره؟ اصلا اداره ای هست که بر امور آموزش و پرورش نظارت کنه چون مشکل آموزش و پرورش یکی دوتا نیست اون از دریافت هزینه‌ها ی نجومی اون از نحوه توزیع کتاب درسی که واقعا به یک فاجعه تبدیل شده من یک هفته است که کل شهر رازیرورو کردم از کتاب فروشیها گرفته تا انبار کتاب حتی به آموزش و پرورش هم مراجعه کردم کسی پاسخگو نیست فکر میکنم حداقل بیست روز الی یک ماه درگیر بی کتابی باشیم پنجشنبه ها راتعطیل کردن درهفته یک روز هم معلم ندارن باجمعه میشه سه روز بین التعطیات هم که هست از بیستم اسفند تابیستم فروردین که بطور مطلق تعطیله خرداد ماه ماه هم که حذف شده از بیستم اردیبهشت ماه دیگه تعطیل واقعا اگه به فکر آموزش هستیم باید یک فکری به حال این وضعیت بکنیم چون بچه ها ایقد از محیط آموزش دورن که هیچی یاد نمیگیرن نسل جدید کلا بیسواد بار میاد
دستمزد پایین علت اصلی بی مسئولیتی کارمندان و معلمان و ... هست. در واقع بی مسئولیت نیستن بلکه کاری رو انجام میدن که مناسب همون حقوق باشه. چیز عجیبی نیست. چطور انتظار دارید کارمندی که قراردادی هست و ماهی یک میلیون حقوق میگیره به اندازه کارمندان یک کشور دیگه کار کنه. انتظار بیخودی هست.
من بچه شیر خوار دارم دیروز رفتم تمام داروخانه ها تعطیل بود امروز صبح وبعد از ظهر همینطور فقط یک داروخانه توی شهر باز بود اون هم شیر نمیاره وشلوغ شلوغ بود خوب واقعافرهنگ تعطیلی وتوقف خدمات حیاتی مثل دارو چه سنخیتی با فرهنگ حسینی دارد؟شادگان خوزستان
خدایا خودت به ما رحم کن،راحت طلبی رو ریشه کن کن
سلام سانسورچی .خسته نباشی.مملکت فعلا عزا داره بعد شما صحبت کار وتلاش میکنید؟؟؟؟خوبیت نداره .ااااااااا.بیشتر سامانه های دانشگاههی بخصوص دانشگاه ازاد الان چند روزه از دسترس خارج شده.اداره جات که کلا تعطیله.مردم اندوهگین ده محرم هستند لطفا حرف کار وتلاش رو نزن که ازت ناراحت میشم.تازه شاید تا بعد اربعین هم اندوه ما ادامه داشته باشه.
درضمن بازم یه خسته نباشید به شما سانسورچی عزیز عرض میکنم .
آدم مغرضی این تحلیل رو نوشته.چون یک دهم کاری که در دولت نهم و دهم شد در دولت بی تدبیر و نا امید یازدهم نشده.گرچه با اصل حرف که فرار از کار و روحیه راحت طلبی ما ایرانیها باعث عقب ماندگی و تضعیف کرده موافقم.
مشکل مدیریت کشور ه که یک نگهبانی شرکت نفت ماهی پنج میلیون حقوق میگره یک معلم که سنگ زیر بنای یک کشو ر برعهده اوست ماهی دو میلیون حقوق میگره عدالت یعنی این وجدان بیدار یعنی این
ماچه چیزمون شبیه بقیه کشورهاست که این یکی باشه ؟کجای دنیا تانصف شب توخیابونا پرسه میزنن وفرداش تاظهرمیخوابن؟ده روزمحرم ٬سی روزرمضان٬۱۳روزنوروزوخیلی مناسبتهای ریزودرشت دیگه خداروشکرکه این نفته هست که بفروشیم وبخوریم والا مثل سودان واتیوپی گرسنه میموندیم.
باز شروع شد همه چیز رو به احمدی نژاد ربط میدن بابا الان مملکت دست شماست چه گلی به سرمون زدین و اینکه وقتی بین کسی که سخت تلاش میکنه با کسی که با زرنگ بازی از کار در میره تفاوتی قایل نباشیم وقتی اون نفر تنبل به صرف چرب زبانی تازه بیشترم پیشرفت میکنه انتظار دارین همه کاری باشن خوب معلومه اونکه خوب کار میکنه هم ناامید میشه از ریشه مشکل داره از مدیری که شایسته ها رو نمی بینه تازه خودش دیرتر از بقیه سرکار حاضر میشه