حمله دوباره به موفقیت سینمای ایران در ونیز
جشنواره مستند مستقل خانه سينما با سبك جديدي در برگزاري به پايان رسيد. از چند فيلمساز تقدير شد. در كنار تقديرشوندگان خانمي با ويلن آهنگ دلخواه خود و ديگران را با سراندن ارشه روي سيم‌ها مي‌نواخت.
اما با فراموشي يك واقعيت بزرگ ثابت كرد كه اين جشنواره از درون در‌ها را به روي واقعيت و حقيقت بسته و از درون تهي است. اين واقعيت و اين اتفاق بزرگ كه دل هر انساني را به درد مي‌آورد اتفاقي جز كشتار مسلمانان بي‌دفاع روهينگيايي ميانمار نيست كه متأسفانه در اين جشنواره حتي به يك كلمه ياد نشد. اتفاقي كه براي مستندسازان مي‌بایست از اهميت والايي برخوردار باشد.
افسوس و صد افسوس. جشنواره ونيز جايزه بهترين كارگرداني را به وحيد جليلوند و بهترين بازيگر را به نويد محمدزاده ارائه كرد. خبر بسيار خوشحال‌كننده و غرور‌آفرين است. اما يك سؤال؟ آقاي جليلوند مگر در صدا وسيما تربيت نيافته. در برنامه‌هاي مذهبي كلامش به نام‌هاي ائمه متبرك و دل هر شنونده‌اي را با ياد كربلا وكربلاييان به درد نياورده است. آقاي جليلوند همزمان با دريافت جايزه به حاضرين در جشنواره و به شنوندگان مي‌گويد: «دعا كنيد سينما قبل از اينكه از ما فيلمساز بسازد، يك انسان بسازد.»
آقاي جليلوند!آيا اشاره به كشتار ظالمانه مسلمانان در ميانمار نمي‌توانست آغاز ورود به انسانيت يك فيلمساز باشد؟! جشنواره ونيز بهترين صحنه در برابر فيلمسازان بنام جهان بود كه مي‌توانستيد دل خدا را به دست بياوريد و از مظلومان دلجويي كنيد و وحشي‌گري بوداييان و حاميان‌شان را به جهانيان و يا لااقل به فيلمسازاني كه مي‌خواهند به انسانيت فكر كنند برسانيد. مي‌دانم جو حاكم بر چنين جشنواره‌هايي فرصت را از دست آدم‌ها مي‌گيرد حتي فيلمساز انساني مثل شما. اما قبول كنيم فرصت مغتنم را از دست داديد.
ارسال نظر