روحانی به سه دلیل سکوت کند

از همان ابتدا که موضوع اتهامات حسین فریدون برادر رئیس جمهور و سپس دستگیری او مطرح شد، نظر من این بود که رئیس جمهور هرگز نباید در این باره اظهارنظری کند، برای این عدم دخالت رئیس جمهور هم دلایل مختلفی است.

محمود میرلوحی ‌‌فعال سیاسی در آفتاب یزد نوشت: از همان ابتدا که موضوع اتهامات حسین فریدون برادر رئیس جمهور و سپس دستگیری او مطرح شد، نظر من این بود که رئیس جمهور هرگز نباید در این باره اظهارنظری کند، برای این عدم دخالت رئیس جمهور هم دلایل مختلفی است.

نخستین دلیل اتفاقات مشابهی است که گریبان دولت احمدی نژاد را نیز گرفت. حتما به یاد دارید که دولت احمدی نژاد خط قرمز خود را برخی از نزدیکان و منصوبینش می‌دانست و پس از بازداشت یکی از همین نزدیکان بود که شخص آقای احمدی نژاد در نامه‌ای، درخواست بازدید از زندان اوین را مطرح کرد. موضوعی که البته با مخالفت روبه‌رو شد. در آن زمان شاهد سکوت افکار عمومی نسبت به درخواست رئیس دولت سابق بودیم.

چرا که احساس مردم در آن هنگام، این نبود که محمود احمدی نژاد چنین درخواستی را از بابت نگرانی راجع به رعایت قانون اساسی و اصل ۱۱۳ انجام داده است، بلکه صرفا آن را یک اقدام سیاسی به خاطر بازداشت یکی از نزدیکان او تلقی می‌کردند . با توجه به این سابقه اگر آقای روحانی نیز دراین موضوع خانوادگی ورود پیدا و از حسین فریدون دفاع می‌کرد، حتما عملکرد احمدی نژاد تداعی می شد و کسی روحانی را منجی احقاق حق مردم نمی‌دانست بلکه یکی مثل همه مسئولینی تلقی می کرد که فقط به فکر خود و گروه خودشان هستند.
نکته دوم آنکه اگر آقای روحانی به موضوع برادرش وارد می شد، جناح مقابل می توانست

سوء استفاده های بیشتری علیه او دراین زمینه کند و هجمه ها را افزایش دهد.

به نظر می‌آید همین عدم ورود به مسئله حسین فریدون ،باعث شد تا روحانی راه را بر جهت‌گیری‌های سیاسی جریان مخالف خود ببندد.سوم اینکه؛ به هرروی حسین فریدون باید در چنین شرایطی از خودش دفاع کند و اگر تخلفی انجام داده پاسخگوی آن باشد و اگر تخلفی مرتکب نشده مطمئنا خودش و البته با یاری وکلا از عهده دفاع برمی‌آید و نیازی نیست تا پای حسن روحانی را به این قائله بکشاند.

برای همین سه دلیل حسن روحانی باید سکوتی که در پیش گرفته را ادامه دهد. به این شرط که از سوی نهاد مسئول این پرونده نیز نباید تفاوت های سیاسی و جناحی دیده شود. افکار عمومی باید استقلال مسئولان رسیدگی به این اتهامات را باور کنند و به رفتار عادلانه آنها اطمینان داشته باشند.نکته پایانی اینکه اساس قوه قضائیه باید بر بی‌طرفی و عدالت باشد تا هیچ شائبه‌ای پیش نیاید.