انتقاد روزنامه جوان از مدیری، گلزار و علیخانی
انتشار تصاویر متعدد از افرادی مانند احسان علیخانی، محمدرضا گلزار و مهران مدیری یا بعضی خواننده‌های زیر‌زمینی با مردان قوی هیکلی که وظیفه محافظت از آنها را بر عهده گرفته‌اند، این سؤال را به وجود آورده که مردم چه خواسته‌ای از شخصی مانند علیخانی خواهند داشت که وی برای فاصله گرفتن از مردم سراغ بادیگار رفته است؟
روزنامه جوان: انتشار تصاویر متعدد از افرادی مانند احسان علیخانی، محمدرضا گلزار و مهران مدیری یا بعضی خواننده‌های زیر‌زمینی با مردان قوی هیکلی که وظیفه محافظت از آنها را بر عهده گرفته‌اند، این سؤال را به وجود آورده که مثلاً به غیر از درخواست امضا یا عکس سلفی، مردم چه خواسته‌ای از شخصی مانند علیخانی خواهند داشت که وی برای فاصله گرفتن از مردم سراغ بادیگار رفته است؟
٬در عوض هم افراد وقتی جلوی دوربین تلویزیون قرار می‌گیرند، قربان صدقه همان مردمی می‌روند که برای دور ماندن از آنها بادیگارد استخدام کرده‌اند! پارادوکس مردمی بودن در شعار و محافظ شخصی داشتن برای دور شدن از عامه مردم مسئله‌ای است که چهره‌های به اصطلاح هنرمند با آن درگیر هستند.
محافظ شخصی یا همان بادیگارد، قدمتی طولانی در تاریخ بشر دارد. وب‌سایت شرکت مشاوره امنیتی IMG در این باره می‌نویسد، «برای صدها سال شخصیت‌های برجسته برای محافظت در برابر تروریست‌های خارجی، شورشیان داخلی و افراد متخلف، نیازمند محافظ بوده‌اند. پادشاهان، رؤسای جمهور، پاپ‌ها و همچنین ثروتمندان و قدرتمندان محافظان ویژه را برای اطمینان از ایمنی در اختیار دارند.» IMG می‌افزاید: «در سال‌های اولیه بادیگاردها از سربازانی انتخاب و استخدام می‌شدند که تجربه رزمی‌شان به اثبات رسیده بود. با این حال توانایی مبارزه تنها عامل مهم نبود، در عهد قدیم، وفادارای شخصی بادیگارد به مدیرش مهم‌ترین بخش کیفیت کار بود».
گارد جاویدان هخامنشی، واحد نظامی «Hetairoi»، سامورایی‌های ژاپنی و محافظان سوئیسی پاپ، نمونه‌هایی از نیرو‌های محافظ در تاریخ هستند که شهرت فراوانی دارند. اما سال‌ها است که دیگر محافظ داشتن از انحصار مقامات دولتی خارج شده و بخش دیگری از جامعه نیز این نیاز را در خود احساس کرده است که باید بادیگارد داشت. شاید فردی مثل آنجلینا جولی حق داشته باشد در مقابل باندهای تبهکاری که ممکن است فرزندانش را بربایند، قهرمان حرفهای بوکس را به عنوان بادیگارد استخدام کند. یا خانواده ثروتمند دیوید بکهام، فوتبالیست سابق تیم ملی انگلستان برای اینکه خانواده پر‌جمعیتش از شر پاپاراتزی‌ها و مزاحم‌های خیابانی در لندن در امان باشد، سراغ بادیگاردی رزمی‌کار با قد ۲ متر قد برود که تنها تماشای چهره‌اش دلهره‌آور است. اما در مقابل وقتی یک چهره نا‌آشنا و تازه ظهور کرده در فضای موسیقی زیر‌زمینی ایران با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شود، این به چه معنا است؟ آیا قرار است مافیای روسی شهر نیویورک برنامه‌ای برای اخاذی از یک خواننده زیر‌زمینی در تهران داشته باشد یا پاپاراتزی‌ها برایشان مهم است که چهره نا‌آشنایی که در گوشه‌ای از یک مراسم ختم نشسته، کیست و عکس‌های شخصی وی را منتشر کنند؟
تقریباً هیچ‌کدام از این موارد در ایران وجود ندارد، حتی در بعد بین‌المللی وقتی به وب‌سایت‌های شرکت‌های امنیتی مراجعه می‌کنیم به مشتریانشان توصیه می‌کنند که برای سفر به مناطق نا‌امنی چون سوریه، محافظ امنیتی استفاده کنند، ولی ما در ایران برای ایجاد امنیت در سوریه نیروی داوطلب اعزام می‌کنیم. تفاوت معنای امنیت در ایران و غرب آنقدر گسترده است که استفاده از محافظ برای چهره‌های غیرحاکمیتی را که الزامات و ملاحظات امنیتی برایشان اجباری است، بی‌معنا می‌کند.
اینکه اکنون مؤسساتی در ایران اقدام به آموزش محافظ شخصی می‌کنند و برای مشتریان داخلی محافظ در نظر می‌گیرند، کاری است که حتماً توجیهی دارد، اما اینکه چهره‌های هنرمند در رأس مشتریان این محافظان قرار می‌گیرند، جای تعجب دارد. مسئله وقتی جالب می‌شود که اغلب کسانی که با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شوند جزو هنرمندان ریشه‌دار و مردمی نیستند و در عوض چهره‌های سوپر‌استار و ستاره‌های یک‌شبه سینما سراغ این‌گونه رفتار‌های لاکچری‌مآبانه می‌روند. این روزها مردم تصویر حضور مهران مدیری در مشهد را با محافظ و اسکورت نگاه می‌کنند و آن را با عبور و مرور ساده دولتمردان برخی کشورهای خارجی مقایسه می‌کنند و در نهایت به جوگیر بودن برخی از ما در مواجهه با هنرمندان می‌خندند!
٬در عوض هم افراد وقتی جلوی دوربین تلویزیون قرار می‌گیرند، قربان صدقه همان مردمی می‌روند که برای دور ماندن از آنها بادیگارد استخدام کرده‌اند! پارادوکس مردمی بودن در شعار و محافظ شخصی داشتن برای دور شدن از عامه مردم مسئله‌ای است که چهره‌های به اصطلاح هنرمند با آن درگیر هستند.
محافظ شخصی یا همان بادیگارد، قدمتی طولانی در تاریخ بشر دارد. وب‌سایت شرکت مشاوره امنیتی IMG در این باره می‌نویسد، «برای صدها سال شخصیت‌های برجسته برای محافظت در برابر تروریست‌های خارجی، شورشیان داخلی و افراد متخلف، نیازمند محافظ بوده‌اند. پادشاهان، رؤسای جمهور، پاپ‌ها و همچنین ثروتمندان و قدرتمندان محافظان ویژه را برای اطمینان از ایمنی در اختیار دارند.» IMG می‌افزاید: «در سال‌های اولیه بادیگاردها از سربازانی انتخاب و استخدام می‌شدند که تجربه رزمی‌شان به اثبات رسیده بود. با این حال توانایی مبارزه تنها عامل مهم نبود، در عهد قدیم، وفادارای شخصی بادیگارد به مدیرش مهم‌ترین بخش کیفیت کار بود».
گارد جاویدان هخامنشی، واحد نظامی «Hetairoi»، سامورایی‌های ژاپنی و محافظان سوئیسی پاپ، نمونه‌هایی از نیرو‌های محافظ در تاریخ هستند که شهرت فراوانی دارند. اما سال‌ها است که دیگر محافظ داشتن از انحصار مقامات دولتی خارج شده و بخش دیگری از جامعه نیز این نیاز را در خود احساس کرده است که باید بادیگارد داشت. شاید فردی مثل آنجلینا جولی حق داشته باشد در مقابل باندهای تبهکاری که ممکن است فرزندانش را بربایند، قهرمان حرفهای بوکس را به عنوان بادیگارد استخدام کند. یا خانواده ثروتمند دیوید بکهام، فوتبالیست سابق تیم ملی انگلستان برای اینکه خانواده پر‌جمعیتش از شر پاپاراتزی‌ها و مزاحم‌های خیابانی در لندن در امان باشد، سراغ بادیگاردی رزمی‌کار با قد ۲ متر قد برود که تنها تماشای چهره‌اش دلهره‌آور است. اما در مقابل وقتی یک چهره نا‌آشنا و تازه ظهور کرده در فضای موسیقی زیر‌زمینی ایران با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شود، این به چه معنا است؟ آیا قرار است مافیای روسی شهر نیویورک برنامه‌ای برای اخاذی از یک خواننده زیر‌زمینی در تهران داشته باشد یا پاپاراتزی‌ها برایشان مهم است که چهره نا‌آشنایی که در گوشه‌ای از یک مراسم ختم نشسته، کیست و عکس‌های شخصی وی را منتشر کنند؟
تقریباً هیچ‌کدام از این موارد در ایران وجود ندارد، حتی در بعد بین‌المللی وقتی به وب‌سایت‌های شرکت‌های امنیتی مراجعه می‌کنیم به مشتریانشان توصیه می‌کنند که برای سفر به مناطق نا‌امنی چون سوریه، محافظ امنیتی استفاده کنند، ولی ما در ایران برای ایجاد امنیت در سوریه نیروی داوطلب اعزام می‌کنیم. تفاوت معنای امنیت در ایران و غرب آنقدر گسترده است که استفاده از محافظ برای چهره‌های غیرحاکمیتی را که الزامات و ملاحظات امنیتی برایشان اجباری است، بی‌معنا می‌کند.
اینکه اکنون مؤسساتی در ایران اقدام به آموزش محافظ شخصی می‌کنند و برای مشتریان داخلی محافظ در نظر می‌گیرند، کاری است که حتماً توجیهی دارد، اما اینکه چهره‌های هنرمند در رأس مشتریان این محافظان قرار می‌گیرند، جای تعجب دارد. مسئله وقتی جالب می‌شود که اغلب کسانی که با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شوند جزو هنرمندان ریشه‌دار و مردمی نیستند و در عوض چهره‌های سوپر‌استار و ستاره‌های یک‌شبه سینما سراغ این‌گونه رفتار‌های لاکچری‌مآبانه می‌روند. این روزها مردم تصویر حضور مهران مدیری در مشهد را با محافظ و اسکورت نگاه می‌کنند و آن را با عبور و مرور ساده دولتمردان برخی کشورهای خارجی مقایسه می‌کنند و در نهایت به جوگیر بودن برخی از ما در مواجهه با هنرمندان می‌خندند!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
چیز دیگه ای نبود از خودتون دریبارید
اینا همون کسایی هستن که مردم آدمشون کردن حالا با بادیگارد میرن بیرون...آخرو زمون شده بخدا
از نظر من هر سه عزیزی که اسمشون رو آوردین واقعا نیاز به بادیگارد دارن
شما برین طرفداران آقای گلزار رو ببینید چه همهمه ای به پا می شه وقتی ایشون رو می بینند
والا از شما چه پنهان من اگه آقای گلزار رو ببینم اونجا حتی می تونم آدم بکشم تا اینکه دست و پا بشکنم
پاسخ ها
چی بگم چندتامحافظ فقط شمامیخواهید
آدم بکشی که چی بشه؟؟؟؟
اگه واقعا جرات کشتن رو داری تشریف ببرسوریه و عراق داعشیا رو بکش نه مردم خودتو اونم واسه یکی مثل گلزار و امثال اون.
کاملا حرفهای این نویسنده رو قبول دارم.
نیازی به بادیگارد با قد و هیکل انچنان برای دور کردن مردم عادی یه کمی زیاده رویه.
ما عادت کردیم بعضی ها رو خیلی بزرگ کنیم. بیش از وجودشان. دیروز تو خبرها آمده بود بیل گیتس کافر ۴/۵میلیارد دلار به خیریه اش کمک مالی کرده. وثروتش بالای ۹۰میلیارد دلار است. آیا بیل گیتس هم بادیگارد دارد؟!!!ما اشخاص را کاذب باد می کنیم.
پاسخ ها
چطور جرات میکنی به بیل گیتس بگی کافر؟ایشان هزار برابر شما و امثال شما مومن است.
مردم حقشونه که بعضیا اینطوری رفتار کنن تا دفعه دیگه هر کسی رو بی خود وبی جهت بالا نبرن وبزرگ نکن مسئله اینه که همونا هم فراموشکارن که چطور به اینجا رسیدن در ضمن شمایی که طرفداری ازشون میکنی اگر تو خودت بری جلو واونا اصلا اهمیتی بهت ندن و تو رو اصلا نبینن و به حساب نیارن بازم همین حرف رو می زنی
کاش اول تحقیق می کردیم و بعد می کوبیدیم بقیه رو.اولا اون بادیگاردا که اونجا بودن جزو تشریفات مراسم بودن و شخصی نیستن .هر مراسم خصوصی چند بادیگارد برای کل مراسم می گیرن تا از مهمان ها و کل جشن مراقبت کنه وهر بازیگری لای طرفدارای جو گیر گیر می کنه نجاتش بده.آقای مدیری و علیخانی اصلا بادیگارد ندارن.آقای گلزار و نمی دونم.بعدم خودمونو با کشور های دیگه مثل هلند مقایسه نکنیم چون وقتی یک فردی تو ایران چهره میشه مردم بهش دخیل می بندن و ولش نمی کنن پس تشریفات در جشن ها مخصوصا برای افرادی که طرفدار زیاد دارن لازمه.تازگیا روزنامه ها بدون تحقیق در مورد چیزی فقط به فکر کوبیدن بقیه هستن.
بادیگاردهای خود مراسم بودن. نه مدعوین
گلزار باید بادیگارد داشته باشه
پاسخ ها
چراباید؟گلزارم یکی مث بقیه فقط شغلش فرق داره مردم گلزارش کردن
آخه علیخانی و گلزار هم واسه ما آدم شدن و بادیگارد دارن آخه شما به چه دردی میخورین که بخوانی بادیگارد داشته باشین وضعیت مملکت ما هم این شده
از ماست ک بر ماست.
همین مردم بودن ک باعث پیشرفت اقایان شدن،حالا بخاطر همین مردم بادیگارد میگیرن برا خودشون.
جو گیر شدن حسابی، فکر کنم خبر ندارن همین مردم ک باعث بزرگ شدن و معروف شدن اقایان شدن کافیه اراده کنن تا مقام و منزلتشون رو از دست بدن.