استفاده از «تنباکو» برای مقابله با فلج اطفال و زیکا
یک تیم از دانشمندان در انگلیس، با امید ریشه کن کردن کامل بیماری فلج اطفال، یک واکسن فلج اطفال سینتتیک را تولید کردند که حاوی ذرات ویروس غیرعفونی بوده و میتواند به سرعت و با هزینه کم در یک بستر نزدیک به گیاه تنباکو رشد کند.
به نقل از گیزمگ، یکی از بزرگترین موفقیتها در زمینه پزشکی در قرن بیست و یکم، ریشه کنی فلج اطفال است. از زمان معرفی یک واکسن در دهه ۱۹۵۰، موارد فلج اطفال ۹۹ درصد کاهش یافته است.
برای ایجاد یک واکسن، ابتدا باید مقادیر زیادی از ویروس تولید شود. اگر ما میخواهیم یک ویروس را از جمعیت جهان به طور کامل ریشه کن کنیم، نیاز به توسعه واکسنهای جایگزینی داریم که مبتنی بر یک ویروس زنده نباشند.
این روشهای ساخت واکسن جایگزین، به طور کلی از ذرات ویروس مانند(VLPs) استفاده کرده که ذرات غیرعفونی بوده و کاملا شبیه ذرات ویروس هستند، اما اساسا توخالی بوده و نمیتوانند باعث ایجاد عفونت شوند.
در مورد ویروس فلج اطفال، واکسنهای قبلی که با استفاده از VLPها توسعه یافتند، موثر بودهاند، اما چالش محققان پرورش VLP با سرعت بیشتر، ارزانتر و در مقیاس بالا بود که میتواند مقدار زیادی از واکسن را تولید کند.
گروهی از محققان در مرکز جان اینز برای اولین بار موفق به پرورش ویروس مقلد فلج اطفال در داخل برگهای یک خانواده نزدیک از گیاه تنباکو شدند.
پروفسور جورج لوموونسف از مرکز جان اینز می گوید: "زیبایی این سیستم در رشد ویروسهای غیر پاتوژنیک در گیاهان است که توانایی ما را برای افزایش تولید کاندیداهای واکسن برای مبارزه با تهدیدات جدید برای سلامت انسان افزایش میدهد.
در حال حاضر تنباکو به انواع مختلفی از کالاهای مثبت در دنیای پزشکی تبدیل شده است. از تولید میلیونها دوز واکسن H۱N۱ در سال ۲۰۱۳ تا کمک به تولید مولکول ضد التهابی و درمان بیماریهای خود ایمنی، گیاه تنباکو مطمئنا جبران سالها خسارتی که به واسطه استفاده نادرست به بدن انسان وارد شده است را خواهد کرد.
پژوهش اخیر از دانشگاه ایالتی آریزونا نشان میدهد که یک واکسن مبتنی بر VLP برای مقابله با ویروس زیکا می تواند با استفاده از همانگونه گیاهی تولید شود. این واکسن با موفقیت روی موشها آزمایش شده و فاز آزمایشات انسانی آن تا دو سال آینده آغاز خواهد شد.
محققان امیدوارند که با استفاده از این روش نوین بتوانند فلج اطفال را به طور کامل ریشه کن کنند.
این پژوهش در مجله Nature Communications منتشر شده است.
ارسال نظر