پاسخ سوفیا کاپولا به منتقدان «اغواشدگان»

زنی که امسال در فستیوال کن تاریخ ساز شد و جایزه بهترین کارگردان را از آن خود کرد، به خاطر حذف کردن شخصیت یک برده از فیلمش مورد انتقاد قرار گرفته و حالا به آن ها جواب می دهد.

روزنامه بانی فیلم: زنی که امسال در فستیوال کن تاریخ ساز شد و جایزه بهترین کارگردان را از آن خود کرد، به خاطر حذف کردن شخصیت یک برده از فیلمش مورد انتقاد قرار گرفته و حالا به آن ها جواب می دهد.

به نقل از ایندی وایر، از وقتی که فیلم «اغواشدگان» اوایل همین تابستان اکران شد، فیلم سوفیا کاپولا با این انتقادها مواجه بوده که شخصیتی آفریقایی آمریکایی که در نسخه سال ۱۹۷۱ دان سیگل حضور داشت را از فیلمش حذف کرده است. در حالیکه این فیلم جدید دارد در سراسر کشور به نمایش درمی آید، کاپولا این بیانیه را در پاسخ به این انتقادها برای ایندی وایر فرستاد که در ادامه آن را می خوانید.

پاسخ سوفیا کاپولا به منتقدان «اغواشدگان»

سوال هایی در مورد برخورد من نسبت به فیلم جدیدم «اغواشدگان» به وجود آمده اند. به طور دقیق تر، اعتراض هایی نسبت به تصمیم من مبنی بر مشمول نکردن یک شخصیت برده، یعنی متی، در کتاب توماس کالینان که فیلم من بر پایه آن ساخته شده شکل گرفته است. می خواهم این مسئله را واضح تر کنم.

داستان فیلم من در یک مدرسه جنوبی برای دختران آن هم در وهله ای از جنگ داخلی به وقوع می پیوندد که مردها مدتی بود برای نبرد رفته و از آنجا دور بودند و اتحادیه کمی قدرتمندتر شده بود. با استناد به تاریخ دادنان و چند ژورنال زنان از آن دوره، بسیاری از برده ها تا آن موقع رفته بودند و تعداد بالایی از زنان سفیدپوست جنوبی در حالت انزوا به سر می بردند و هنوز به دنیای چنگ می زدند که زمانش به درستی به پایان رسیده بود، دنیایی از کار بردگان.

من می خواستم داستان انزوای این زنان را تعریف کنم که از دنیا قطع شده بودند و نسبت به دنیایی که در حال تغییر بود در حالت انکار قرار داشتند. در عین حال می خواستم روی این مسئله تمرکز کنم که وقتی یک مرد وارد دنیای رهاشده آن ها می شود، چطور با سرکوب و خواسته های شان کنار می آیند و چطور این وضعیت روی تک تک آن ها تاثیر می گذارد، مخصوصا با توجه به اینکه هر یک از آن ها در بخش متفاوتی از زندگی و پیشرفت شان هستند. به نظرم تم های موضوعی جهانی در این مسئله درباره اشتیاق و پویایی مردانه و زنانه وجود داشت که می توانست با تمام زنان مرتبط شود و با آن ها ارتباط برقرار کند.

شرایطی که زنان داستان من خودشان را در آن ها پیدا می کنند از نظر تاریخی دقیق هستند و آنطور که بعضی ها ادعا کرده اند، پیچشی از تاریخ نیستند.

از کتاب «مادران اختراع» نوشته درو گیلپین فاوست: «جنگ و رهاسازی آشکار کرد که بسیاری از زنان سفیدپوست حس می کردند درباره اینکه چطور باید کارهای بنیادی زندگی روزمره را انجام بدهند، کاملا بی اطلاع هستند… جنگی که در ابتدا باعث شده بود خیلی از زنان حس بی استفاده بودن و نامربوط بودن بکنند، به زودی نیازمند کار و از خودگذشتگی چشمگیری بود که حتی ثروتمندترین و بامزیت ترین زنان جنوبی هم باید آن ها را انجام می دادند…»

در تمام فیلم، دانش آموزان و معلم هایی را می بینیم که سعی دارند نحوه زندگی در حال از بین رفتن خودشان را حفظ کنند. در نهایت، آن ها حتی خودشان را حبس می کنند و تمام روابط شان با دنیای بیرون را قطع می کنند تا بتوانند حقیقتی را ابدی کنند که تنها به یک فانتزی تبدیل شده است. نیت من برای انتخاب تولید چنین فیلمی در این دنیا تجلیل از یک سبک زندگی که زمانش به پایان رسیده نبود، بلکه می خواستم بهای بالای انکار و سرکوب را به نمایش بگذارم.

در رمانش در سال ۱۹۶۶، توماس کالینان این انتخاب را کرد تا شخصیت یک برده با نام متی را هم به عنوان یک شخصیت جانبی اضافه کند. او ایده اش از صدای متی را نوشت و او تنها شخصیتی است که نمی تواند درست انگلیسی صحبت کند، حتی صدایش به صورت گرامری به ثبت نرسیده است.

نمی خواستم در حالیکه حقایق و تاریخ از انتخاب من در پیشینه داستان از زنانی که بعد از فرار برده ها منزوی مانده اند حمایت می کردند، کلیشه ها را ادامه بدهم. علاوه بر این، حس می کردم که اگر بخواهم به عنوان مسئله ای به بزرگی بردگی به عنوان یک خط داستانی جانبی بپردازم، چنین کاری بسیار توهین آمیز خواهد بود.

مثال های زیادی برای این امر هستند که برده ها توسط هنرمندان سفیدپوست مناسب شناخته نشده و صدایی به آن ها داده نشده است. به جای عملی از انکار، تصمیم من مبنی بر مشمول نکردن شخصیت متی در این فیلم ناشی از احترام بود.

بعضی ها گفته اند که اگر کسی فیلمی بسازد که داستانش طی جنگ داخلی به وقوع می پیوندد و در آن به طور مستقیم با مسئله بردگی کار نکند و شخصیت های برده در فیلمش نداشته باشد، کار غیرمسئولانه ای انجام داده است.

من وقتی که داشتم این فیلم را آماده می کردم به چنین مسئله ای فکر نکردم، اما از آن موقع تا به حال خیلی به آن فکر کردم و در آینده هم این کار را خواهم کرد. اما این مسئله بسیار ناامیدکننده است که می بینم انتخاب های هنری ام که بر پایه حقایق تاریخ گرفته شده اند، به عنوان انتخاب هایی غیرمسئولانه تلقی می شوند آن هم وقتی که نیت من دقیقا عکس آن بوده است.

واقعا امیدوارم این صحبت ها بتوانند نیاز موجود برای ساخته شدن فیلم های بیشتری را به نظر صنعت فیلم برساند که توسط فیلمسازان رنگین پوست تولید می شوند و شامل نقطه نظرها و تاریخ های بیشتری می شوند.