«سهیلا جورکش» نور را می‌بیند

خبرگزاری ایسنا: مادر «سهیلا جورکش»از قربانیان اسیدپاشی اصفهان که برای انجام جراحی به آمریکا رفته، می‌گوید با وجود دستور رییس‌جمهور و وزیر بهداشت برای تامین هزینه‌های درمان، هنوز پولی به آن‌ها پرداخت نشده است.

پدر و مادر سهیلا جورکش که برای انجام جراحی به «بوستون» رفته ، می‌گویند بعد از ۱۱ روز، سهیلا ، نور را می‌بیند، ولی آنها درگیر مشکلات زیادی هستند؛ زیرا با وجود گذشت ۶ ماه از سفر به آمریکا هنوز هزینه‌ای برای انجام کارهای درمانی پرداخت نشده است؛ هزینه‌هایی که دستور پرداخت آن از سوی رئیس جمهور و وزیر بهداشت صادر شده است.

دیدن نور پس از عمل ۹ ساعته

«زهرا موسوی» مادر سهیلا جورکش در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد آخرین وضعیت درمانی سهیلا گفت: جمعه، ۹ تیر عمل جراحی ۹ ساعته توسط دکتر چادوش و دکتر واواس انجام شد. دکتر واواس هم در این عمل ۳ ساعت روی شبکیه چشم سهیلا کار کرد و این در حالی بود که قرار نبود روی شبکیه عملی انجام شود. بعد از آن هم دکتر چادوش، قرنیه طبیعی را با دستگاهی که مجوز آن بعد از ۵ ماه از سوی FDA ( اداره مواد دارویی و غذایی آمریکا) صادر شده بود، در چشم سهیلا کار گذاشت. دکترها از عمل راضی بودند. فردای عمل هم پانسمان چشم را برداشتند. سهیلا حرکت دست و نور چراغ قوه را می‌دید؛ اما به دلیل اینکه شبکیه را عمل کرده است، خون‌ریزی پشت چشم دارد و باید این خون‌ریزی جذب شود تا به طور کامل بتواند ببیند.

وی با اشاره به هزینه‌های بیمارستان گفت: به دلیل این هزینه‌ها، بیمارستان تنها یک شب سهیلا را نگه داشت و فردای عمل او را به خانه آوردیم. هر چند به دلیل اینکه اولین بار بود چنین عملی انجام می‌شد و سهیلا داوطلبانه اعلام آمادگی کرده بود، به او تخفیف دادند.

پول از ایران نرسید، معاون دفتر حافظ منافع، از جیب پرداخت کرد

موسوی اما درباره تامین باقی هزینه‌های بیمارستان و اقامت گفت: متاسفانه با وجود دستور رییس جمهوری و وزیر بهداشت هزینه‌ها از ایران پرداخت نشده و آقای مهرآبادی، معاون دفتر حافظ منافع ایران در آمریکا هزینه عمل را پرداخت کرده است و اگر کمک او نبود جراحی عقب می‌افتاد.

وی افزود: ما به دلیل مسائل مالی نتوانستیم بیش از یک روز سهیلا را در بیمارستان نگه داریم و حالا هم نمی‌توانیم برای او پرستار بگیریم تا در خانه روند درمان را پیگیری کنند. مگر من می‌دانم که چطور باید قطره را بریزم یا چشم او را شست و شو بدهم؟ سه سال نابینایی و این همه سختی، دیگر نمی‌دانم چه باید بکنیم؟ از مقامات می‌خواهم به این مسئله رسیدگی کنند تا لااقل کمی از بینایی سهیلا بازگردد و یکی از چندین مشکل ما حل شود.

موسوی با اشاره به پیگیری ایرانیان بوستون برای کمک نیز گفت: از این افراد تشکر می‌کنم. در این مدت به ما سر زدند و به ملاقات سهیلا آمدند. همچنین دکتر سمیعی و جلیلیان در زمینه کارهای پزشکی کمک کردند. خانم تاج‌الدین نماینده اصفهان هم در ایران پیگیر هستند و حتی در نامه‌ای خطاب به وزیر بهداشت، که در تاریخ ۱۸ تیر نوشته شده است، خواستار پیگیری شدند.

مارد جورکش در مورد اینکه نامه پرداخت هزینه‌ها دقیقا کجاست؟ گفت: بعد از دستور رئیس‌جمهور و وزیر بهداشت این نامه در اداره‌های مختلف گشته و بعد هم آقای نوبخت در سازمان بودجه آن را امضا کردند اما در بوروکراسی اداری گیر کرده است. آقای نوبخت دو ماه است که نامه پرداخت پول را امضاء کرده و وزیر هم یک ماه قبل امضاء کرده ولی هنوز اتفاقی نیفتاده است.

وی ادامه داد: از رئیس جمهوری خواهش می‌کنم موضوع را پیگیری کند تا مشخص شود چه کسی کار شکنی می‌کند. همه اینها در حالیست که اگر این پول را هم بگیریم باید هزینه‌های قبلی را پرداخت کنیم. کلی قرض داریم. دو ماه اجاره خانه را باید پرداخت کنیم و پول عمل را که آقای مهرآبادی داده به او برگردانیم. همچنین شاید چشم سهیلا یک عمل کوچک دیگر هم داشته باشیم.

«خسرو جورکش» پدر سهیلا نیز با گله از وضعیت موجود گفت: سه سال قبل این مشکل برای فرزند من پیش آمد. تا حالا هرچه در زندگی‌ام اندوخته مالی داشتم و قرار بود برای توسعه کارم سرمایه‌گذاری کنم فروخته‌ و هزینه‌ها را پرداخت کردم. اما حالا با این مشکلات مواجهیم در حالی که آمریکایی‌ها برای بچه من تخفیف قائل شدند و با توجه به اینکه این عمل برای اولین بار صورت می‌گرفت، آنها از ۱۰۰ هزار دلار هزینه، تنها ۲۰ هزار دلار را گرفتند.

وی افزود: تمام حرف من این است که به این شرایط رسیدگی شود که چرا علی‌رغم دستور آقای رئیس جمهور، شش ماه است اقدامی نشده؟ حالا شش ماه است که گذشته و ما دیناری دریافت نکرده‌ایم و شش ماه دوم هم در راه است در حالی که ما هنوز اندرخم یک کوچه هستیم و فقط چشم چپ سهیلا عمل شده است. چشم راست و سوختگی‌های صورت و بدن هنوز باقیست.

وی در پایان گفت: به رئیس‌جمهوری می‌گویم که اگر قرار بود یک لیوان آب به ما برسد، هنوز یک قطره هم نرسیده است؛ زیرا کارمندان اداره‌های مختلف از این اتاق به آن اتاق نامه‌ها را دست به دست می‌کنند و هنوز به نتیجه‌ای نرسیده‌ایم. خواهش می‌کنم راه میان‌بری پیدا کنند تا این نامه امضاء شود تا برای کمک‌رسانی و حمایت از این بچه که مورد ناهنجاری در این جامعه قرار گرفته است راه کمکی پیدا شود.