«توتال» و ترازوی میهن دوستی زنگنه و مخالفانش

روزنامه ابتکار نوشت: شرکت توتال یک غول صاحب سرمایه و تکنولوژی در نفت و گاز است و هرفعالیتی که برایش سودآوری بیشتر داشته باشد آن را در اولویت قرارمی دهد. این غول نفتی در۲۰سال سپری شده ودراوج تحریم های سرمایه گذاری در ایران دوبار تابوشکنی کرده و باایران قرارداد بسته است.

تردیدی نیست که مدیران وسهامداران این شرکت بزرگ نفت و گاز در قراردادهایش گونه ای رفتار می کند که بیشترین منفعت نصیبش شود. از سوی دیگر ایران نیز برای بهره برداری از منابع نفت و گاز خود نیازمند استفاده از سرمایه و تکنولوژی ومهارت های مدیریتی همه شرکتهای معتبر جهان است. درحالی که در سالهای فعالیت دولتهای نهم و دهم شرکت های کوتوله و دست چندم هندی ،چینی و روسی و حتی مالزیایی در نفت و گاز با ایران رفتاری دور از ادب تجاری داشته و بارها وعده های دروغ دادند و کاری نکردند انتظار این بود که پس از برجام به عنوان نقطه درخشان سیاست خارجی در سالهای اخیر پای شرکتهای بزرگ نفت و گاز به ایران بازشود درحال حاضر این شرکت توتال است که سدشکنی کرده و قراردادتوسعه یک فاز از فازهای میدان گازی پارس جنوبی را با ایران منعقد کرده است.

مخالفان سیاسی حسن روحانی رییس جمهور ایران که تصورنمی کردند این اتفاق رخ دهد حالا با همه نیروی رسانه ای و سیاسی خود به میدان آمده و این قرارداد را زیرتیغ برده اند . درمیان همه بحث های مخالفان در باره این قرارداد یکی هم این است که بیژن زنگنه و همکارانش برخلاف منافع ملی عمل کرده اند و برخی حتی تاجایی پیش می روند که وزیر را مخالف سرافرازی ایران دانسته و اتهام های دیگر نیز لابد درراه است. نوشته حاضر در راه اثبات چیزی نیست جز اینکه از مخالفان سیاسی دولت یازدهم و از مخالفان بیژن زنگنه به عنوان نماد مدافعان قرارداد با توتال می پرسد معیار سنجش شما در باره میهن دوستی وعلاقه به ایران چیست که فردی مثل بیژن زنگنه مخالف منافع ایران می شود و مخالفان او مدافع منافع ایران معرفی شده و میهن دوست نشان داده می شود. درمیان مخالفان این قرارداد کدام شخص را می توان نماد مخالفان دانست و میهن دوستی و عشق به پیشرفت ایران او را با زنگنه مقایسه کرد؟ خوب است به یکی از آخرین افراد مخالف این قرارداد اشاره کنیم: مسعود درخشان.

این فرد شاخص ترین چهره کارشناسی مخالفان قرار داد توتا ل است که به تلویزیون آمد و درباره اینکه نباید قراردادبسته شود حرف زد. این مرد که در تلویزیون ایران و دربرابر بینندگان این رسانه نشسته و معتقد است قراردادتوتال «حراج منابع نفت و گاز ایران است» آیا از بیژن زنگنه ایران را بیشتر دوست داردو از کجا باید این رافهمید؟ شاخص و معیار برای اینکه بدانیم مسعود درخشان به عنوان نماد ایران دوستی و کسی که نمی خواهد نفت وگاز ایران حراج شود درست می گوید یا بیژن زنگنه که معتقد است این قرارداد به نفع منافع بلند مدت ایران است چیست؟ یک راه این است که به کارنامه این دونفر به عنوان نماد موافقان و مخالفان نگاه کنیم. بیژن زنگنه در دهه ۱۳۶۰ وزیر جهادسازندگی بود ودر یک نهاد انقلابی تاسیس شده ازسوی بنیانگذار انقلاب اسلامی فعالیت می کرد.

او ازمجلس وقت که بیشترین نیروها و کادرهای انقلابی در آن حاضربودند رای اعتمادگرفت. بیژن زنگنه در سالهای ۱۳۶۸ تا۱۳۸۴ به مدت ۱۶ سال وزیر نیرو و وزیر نفت ایران بوده است و در این مدت طولانی هیچ دادگاهی اورا به اتهام هیچ جرمی محاکمه و محکوم نکرده است. بیژن زنگنه درپایان دوره فعالیت دولت دوم اصلاحات از قوه قضاییه حکم پاک دستی گرفت. وی از مجلس های چهارم تا هفتم که اکثریت آنها را اصولگرایان تشکیل می دادند بارهارای اعتماد گرفت. از همه اینها مهمتر وی مورداعتماد سه رییس جمهور بوده است که هرکدام از آنها دوبار از شهروندان رای مقبولیت گرفته بودند. حالا به کارنامه مخالفان سیاسی و مخالفان کارشناسی او نگاه کنیدو با معیارهای پاک دستی و مورداعتماد مردم بودن و کارآمدی به مثابه برخی از معیارهای موردقبول در نظام جمهوری اسلامی مقایسه کنید.

با اینکه هرگز نمی خواهم این سابقه مسعود درخشان را که مدتها در انگلستان و در معتبرترین دانشگاههای این کشور درس خوانده و در این زمینه طرحهای نفت و گاز ارایه داده است را تخطیه کنم اما این سابقه اگر درکارنامه زنگنه بود مخالفان حالا چه می گفتند. نیت خوانی فردی که به دلیل اعلام نشده از مجموعه مدیریتی پتروشیمی کنارگذاشته شده است یا فردی که شورای نگهبان اورا برای انتخابات ریاست جمهوری تایید صلاحیت کرده است و افرادی که در مقایسه با بافردی که بیش از دو دهه وزیر بوده است در زمینه میهن دوستی یک مقایسه عجیب است. کاش بیژن زنگنه به لحاظ کارآمدی با چند وزیر دولت موردعلاقه همین مخالفان مقایسه می شد و میهن دوستی او مخدوش نمی شد