باز هم آتش نشان و باز هم فداکاری

بنابراین پنج نفر از آتش‌نشانان فداکار برای نجات افراد گرفتار به دل آتش و دود زدند و با رشادت و فداکاری، هر ۸ نفر را از یک قدمی مرگ نجات دادند. ولی ماجرا بخوبی پایان نیافت و دو آتش‌نشان بشدت مصدوم شدند و به بیمارستان امام سجاد(ع) انتقال یافتند. یکی از آنها نجات یافت و آتش‌نشان «داوود نجاتی» جان سپرد.

اما در خصوص این حادثه و سوانح مشابه چند نکته مهم وجود دارد که باید بیشتر مورد توجه قرار گیرند:نخست اینکه اجرای اصول ایمنی در ساخت و سازها یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌هایی است که باید در نظر گرفته شود. اما در بررسی این سانحه مشخص شد فضای کم در مسکن مهر شهر فردوسیه و تراکم زیاد باعث فقدان تسلط کامل آتش‌نشانان بر حریق گسترده بوده است. به طوری که در یک فضای کوچک ۳۰ بلوک ۶ طبقه‌ای و ۲۴ واحدی بدون رعایت اصول ایمنی لازم ساخته شده است. مسأله‌ای که اگر پیش از ساخت بناهای اینچنین بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت شاید امروز شاهد حوادثی از این دست نبودیم.دومین موضوع بحث تجهیزات آتش‌نشانان است که طبق اظهارنظر ساکنان محل حادثه، ایستگاه آتش‌نشانی فاقد تجهیزات کامل و ضروری بود. چه بسا اگر تجهیزات آتش‌نشانان در همه مناطق بخصوص مناطق پرجمعیت و برج‌های مسکونی در حد استاندارد و مورد نیاز باشد، کمتر شاهد بروز چنین حوادث تلخی خواهیم بود.سومین مورد هم همکاری ضعیف برخی از بیمارستان‌ها با افراد سانحه دیده بویژه مأموران آتش‌نشانی است که باید این موضوع از سوی مسئولان مربوطه مورد بررسی قرار گیرد و با مراکز درمانی متخلف برخورد شود.

آن روز با چشم خود دیدم...

یکی از شاهدان که در طبقه همکف مجتمع مسکونی آتش گرفته مغازه‌ای دارد، به خبرنگار حوادث «ایران» گفت: اگر پیش از این حادثه، از فقر تجهیزات آتش‌نشانی حرفی می‌شنیدم باور نمی‌کردم اما روز سه‌شنبه گذشته با چشم خود دیدم که ساختمان می‌سوخت، عده‌ای گرفتار آتش و دود بودند و آتش‌نشانان به خاطر فقر تجهیزاتی دست‌شان بسته بود. در نهایت جرثقیلی را از اداره برق قرض گرفتند و نردبانی را از شرکت مخابرات تا بتوانند حداقل کاری برای نجات افراد گرفتار بکنند.
وی در خصوص مصدومیت آتش‌نشانان هم اظهار داشت: متأسفانه یک ایستگاه آتش‌نشانی تنها یک ماسک و کپسول اکسیژن داشت و تنها یک مأمور می‌توانست از آن استفاده کند و همین مسأله باعث شد تا پنج مأمور بدون داشتن ماسک اکسیژن خودشان را به کام شعله‌های آتش بزنند و دچار گازگرفتگی شوند که متأسفانه یکی از آنها نیز جانش را از دست بدهد. به طور قطع اگر ماسک و کپسول اکسیژن به تعداد مأموران بود حداقل در این حادثه شاهد مرگ آن آتش‌نشان نمی‌شدیم.

وی با اظهار تأسف از برخورد مسئولان بیمارستان خاطرنشان کرد: روز حادثه وقتی به اتفاق برخی از مصدومان به بیمارستان مراجعه کردیم در کمال ناباوری از ما خواستند مبلغ 160 هزارتومان به‌عنوان پیش پرداخت درمان واریز کنیم تا کار درمان را آغاز کنند. این درحالی است که در سوانح مشابه هرگز نباید با مصدومان این گونه برخوردی کرد.

با این حال جا دارد با بررسی و آسیب شناسی چنین حوادثی مانع تکرار آن شویم. ما کشور فقیری نیستیم که با فقر تجهیزاتی و مشکلات مهندسی ساختمان‌ها دچار آسیب و گزند شویم. برنامه‌ریزی در مورد چنین مشکلاتی می‌تواند ما را در پیشگیری از وقوع این گونه سوانح یاری کند و به شرایط مطلوب برساند.