سریالی جدید با تام هاردی

روزنامه بانی فیلم: استیون نایت تهیه کننده سریال جدید «تابو» که اخیرا از شبکه اف اکس (FX) روی آنتن رفت، می گوید: «به نظرم در تمام سریال های متعلق به یک زمان دیگر، کار اصلی فراموش کردن این مسئله است که داستان معاصر نیست. انجام این کار در حین نویسندگی باعث می شود شخصیت ها تا آنجایی که ممکن است شبیه شخصیت هایی که شما ممکن است واقعا خودتان بشناسید شبیه شوند.» داستان این سریال در سال ۱۸۱۴ به وقوع می پیوندد و تام هاردی بازیگر نقش اول آن است.

به نقل از ددلاین، سریال «تابو» حول محور شخصیتی به نام جیمز کِزایا دِلِینی می گردد که همه فکر می کنند مرده است. او که حالا زخم های عجیبی روی بدنش دارد، از آفریقا به لندن سفر می کند تا مسئولیت هدایت تجارت پدرش را بر عهده بگیرد. این سریال را هاردی همراه پدرش ادوارد و نایت به وجود آوردند.

این سریال آمریکایی که محصول همکاری اف اکس و بی‌بی‌سی است و ریدلی اسکات هم تهیه کننده اجرایی آن است، نمایانگر نخستین باری است که هاردی و نایت با هم یک سریال آمریکایی ساخته‌اند، اما به هیچ وجه نخستین همکاری آن ها با هم نیست. این دو با هم در سریال «پیکی بلایندرز» محصول شبکه های بی‌بی‌سی و نت فلیکس کار کردند که خود نایت آن را خلق کرده، داستانش در سال ۱۹۲۰ به وقوع می پیوندد و هاردی در فصل دوم به آن پیوست تا نقش یک گانگستر به نام آلفی سولومونز را بازی کند. پیش از آن، آن ها با هم «لاک» را ساختند؛ فیلمی سینمایی محصول سال ۲۰۱۴ که نایت مسئولیت نویسندگی و کارگردانی اش را بر عهده داشت و هاردی هم نقش اول را بازی کرد.

نایت درباره اینکه سریال تیره «تابو» چطور به وجود آمد و اینکه فصل های آینده اش تا کجا می‌توانند امتداد پیدا کنند صحبت کرد. خالق «چه کسی می خواهد یک میلیونر باشد» و فیلمنامه نویس فیلم جدید «متحدین» با بازی برد پیت و ماریون کوتیار همچنین از فصل آینده «پیکی بلایندرز» با هدایت کیلین مورفی و تحول تلویزیون حرف زد.

ددلاین: داستان «تابو» در دورانی اتفاق میافتد که از عصر ویکتوریایی قدیمی‌تر است و انگلستان آن دوران را در حالی نشان می دهد که بین چند امپراتوری قرار گرفته و هنوز با آمریکای مستقل می‌جنگد. این بخشی از تاریخ است که تا حدود زیادی فراموش شده یا حداقل از دید بسیاری پنهان باقی مانده است. این مسئله به عنوان یک خالق و نویسنده برای شما چه فرصت ها و چه دام هایی را به همراه می آورد؟

نایت: به نظرم از این نظر بیشترین فرصت ها و دام ها را به همراه می آورد که آدم روی برف تازه راه می رود و بنابراین در جایی تازه است. به نظرم خیلی به مقاطع خاصی از تاریخ پرداخته نمی شود و دلیلش تاریخ دان ها هستند، البته این شغل آن هاست اما آن ها به گذشته نگاه می کنند و دنبال الگوها و مدل های تکرارشونده می گردند. آن ها دنبال سکانس ها و دلایل می گردند و مقاطعی خاص از تاریخ با الگوی کلی سال های ۱۵۰۰ تا قرن بیستم همخوانی ندارند که طی همین سال ها هم ایالات متحده به وجود می آید. در این زمان و در سال ۱۸۱۴، دو ملتی که در نهایت به متحدان نزدیک یکدیگر بدل شدند، با هم می جنگیدند و چنین چیزی خیلی جور در نمی آید.

خصومت باورنکردنی ای در آن جنگ وجود داشت که تا ۵۰ سال بعد هم ادامه داشت اما مردم آن را فراموش کرده اند. و تمام این کارها با جاسوس ها و جاسوسی انجام می شد و این ها نقاطی خاکستری هستند. به نظرم چنین چیزی واقعا به یک سریال درام و به نمایش کشیدن یک شهر، لندن، آن هم طوری که پیش از این به نمایش کشیده نشده، بسیار کمک می کند.

ددلاین: در سریال، شما کمپانی هند شرقی بریتانیا (East India Company) که زمانی بسیار قدرتمند بود را رقیب شخصیت جیمز دلینی با بازی تام هاردی قرار می دهید و بین آن ها یک گذشته تیره و عمیق که خیلی پنهان نیست وجود دارد. چرا؟

نایت: به نظرم کمپانی هند شرقی بریتانیا نماد چیزی است که ما ممکن است به آن به عنوان برخوردی بسیار مدرن نسبت به دنیایی که در آن همه چیز شمرده می شود، هر پنی شمرده می شود، نگاه کنیم.

آن ها یک کمپانی چند ملیتی بسیار بزرگ بودند که انگیزه اضافی را هم داشتند که حس می کردند دارند تمدن مسیحی را در سراسر جهان گسترش می دهند، بنابراین عملا آزادی کامل داشتند تا هر کاری که می خواهند انجام بدهند. آن ها یک سازمان اهریمنی نبودند که از قصد مردم را سرکوب می کند، اما انگیزه آن ها سود بود و چنین چیزی در دنیای امروز چقدر آشناست؟

داستان جیمز دلینی همچنین داستان کسی است که عمدا خود را در قالب یک فرد جا می زند و کشورها را به جان هم می اندازد؛ او هند شرقی را به جان تاج و تخت بریتانیا می اندازد، تمام آن ایده های بزرگی که آن موقع دنیا را هدایت می کردند. به عنوان یک فرد، او به نحوی مثل یک دانه شن داخل یک صدف می ماند که اعصاب همه آن‌ها را خرد می‌کند. اما از نظر من او یک مخلوق زمان است، مثل تمام آن صنعت گرانی که انقلاب صنعتی را به راه انداختند و خودشان را از طبقه و پس زمینه اجتماعی شان رها ساختند.

ددلاین: بخشی از نیروی رانشی سریال، مبارزه ای است که شخصیت دلینی با کمپانی هند شرقی سر زمین استراتژیک نوتکا ساوند (Nootka Sound) دارد که این زمین در بخش غربی جایی که حالا کانادا است قرار داشت و متعلق به پدر درگذشته دلینی بود. بنابراین آیا ما می توانیم شاهد گام برداشتن سریال به سمت آمریکای شمالی باشیم؟

نایت: ضرورتا نه در این هشت ساعت اول، اما ما برنامه هایی برای این داریم؛ خب مطمئنا خودم برنامه هایی دارم، البته اگر بتوانم چراغ سبز ساخت ادامه سریال را بگیرم. برنامه این است که سریال سه فصل طول بکشد و مثل «پیکی بلایندرز» من از همان ابتدا یک مقصد در ذهن داشتم چون فکر می کنم این به عنوان یک نویسنده بسیار به من کمک می کند. مقصد این است که جیمز کزایا دلینی بر نوتکا ساوند قدم برمی دارد. اما تا آنجا خیلی راه داریم.»

ددلاین: وقتش را از کجا پیدا می کنید؟ سر هر دوی تان حسابی شلوغ است.

نایت: به نظرم وقتی نخستین بار برنامه این سریال را چیدیم با خودمان گفتیم می توانیم در هشت ساعت داستان را تعریف کنیم، با یک ابتدا، میانه و پایان. اما می دانم تام واقعا آن را خیلی دوست داشته و به عنوان یک تهیه کننده و بازیگر در آن حضور داشته است. من هم انقدر از آن لذت بردم که هر دوی مان آماده و مشتاق هستیم که فصل های دوم و سوم را بسازیم و ببینیم اوضاع چطور پیش می رود.

ددلاین: حالا که بحثش شد ببینیم اوضاع چطور پیش می رود، «تابو» سرعت بسیار متمایزی دارد و رخدادها، رازها و عواقب آن ها را به شیوه ای از هم باز می کند که با فرمت معمولی درام همخوانی ندارد. چرا از چنین برخوردی استفاده کردید؟

نایت: خب، من خیلی از فرمت هشت ساعته یک فصل خوشم می آید چون به شما زمان انجام این کار را می دهد. وقتی برای اولین بار درباره این پروژه بحث کردیم، می خواستیم تقریبا حس یک رمان را داشته باشید و در یک رمان ممکن است درست کردن شخصیت ها زمان ببرد. و به نظرم وقتی که آن دوستی ها، اگر بتوان از این به عنوان یک تشبیه استفاده کرد، آن دوستی ها بین مخاطبان و شخصیت به وجود بیاید، آن وقت آدم می تواند با داستان کاری که می خواهد را بکند. به نظرم وقتی این سریال جلوتر برود مردم متوجه می شوند که زمانی که صرف آن کردند ارزشش را داشته است.

اما علاوه بر این بحث تحول تلویزیون هم هست که از کجا به اینجا رسید که ما تمام چیزهایی که دوست داریم را تماشا می کنیم. این تحول از فیلمنامه نویسان و بازیگران شکل گرفت و به نظرم همه دارند به آرامی با مقدار زمانی که دارند آشنا می شوند. بنابراین ناگهان یک آدم خلاق متوجه می شود که وقتش فقط ۹۰ دقیقه نیست، مجبور نیست در سه پرده کارش را بکند، می تواند کارهای دیگر انجام بدهد. به نظرم درست همانطور که رمان های کوتاه به رمان تبدیل شدند، سریال های تلویزیونی هم می توانند همان عمق و همان جاذبه را داشته باشند و گذراندن کمی وقت، می توانند کمی شبیه خواندن یک رمان خوب باشند.

ددلاین: اوضاع فصل بعدی «پیکی بلایندرز» در چه حال است؟

نایت: من خیلی خیلی هیجان زده هستم چون تازه دارم اپیزود ششم فصل چهارم را تمام می کنم که به نظرم بهترین فصل سریال است. عاشق آن هستم و اصلا مثل کار و مثل زحمت نیست، عاشق ساختن این سریال هستم و پسرها هم برگشتند و عاشق فیلمنامه شدند و ماه مارس فیلمبرداری را شروع می کنیم.

ددلاین: تام هم بخشی از فصل جدید «پیکی بلایندرز» خواهد بود؟

نایت: البته. بدون آلفی نمی توانیم سریال بسازیم.