بن افلک: رسیدن به رویاهایم هزینه داشت!

روزنامه بانی فیلم: بازیگر «در شب زندگی کن» در مورد ترامپ، گانگسترها و زنده ماندن در هالیوود با رفیقش مت دیمون صحبت می کند.

به نقل از گاردین، داخل دفتر شیشه ای که مرکز کمپانی تهیه فیلم پرل استریت فیلمز در سانتا مونیکا است، صاحبان این کمپانی و بعضی مواقع نقشی که آن ها در آن بازه روی پرده بازی می کنند، به بازدیدکنندگان خوش آمد می گویند. در یک گوشه مانکنی بزرگ قرار دارد که لباس فضایی مت دیمون از «مریخی» را به تن کرده است. نزدیک آن هم لباس خفاشی بن افلک قرار دارد که با ماسک و گوش های نوک تیز و ردایش کامل شده است. افلک می گوید: «اگر نتوانید یادگاری های فیلم های تان را نگه دارید فیلم ساختن با یادگاری های خوب به چه دردی می خورد؟»

دیمون و افلک که هر دو اهل بوستون و دوستان دوران کودکی هستند، کار خوبی انجام داده اند. کمپانی تهیه آن ها هم سابقه بسیار خوبی دارد. پرل استریت فیلمز جدیدترین فیلم «جیسون بورن» دیمون و جدیدترین پروژه افلک یعنی فیلم گانگستری «در شب زندگی کن» را تهیه کرده است. پشت فیلم درام اسکاری «منچستر کنار دریا» با نقش آفرینی برادر جوان تر افلک یعنی کیسی هم قرار دارد. دیمون در مصاحبه پارسالش با گاردین به شوخی گفته بود افلک که حالا یک کارگردان برنده جایزه اسکار است، همیشه بهترین نقش ها را برای خود نگه می دارد. افلک با خنده می گوید: «این حقیقت دارد. اما خیلی دوست دارم یک فیلمنامه دو نفره خیلی خوب بگیرم و با مت فیلم بسازم. اما به هر دلیلی چنین فیلمنامه‌هایی نادر هستند.»

با وجود اینکه میلیون ها نفر فیلم های بلاکباستری افلک مثل «دختر گمشده» و «آرگو» را تماشا کرده اند، حضورهای تلویزیونی او هم ارزش اشاره دارند. او در نمایش ورزشی «هر چهارشنبه» محصول شبکه اچ بی او حضور دارد و در برنامه «زمان واقعی» هم درباره مسایل اجتماعی و سیاسی صحبت می کند. اخیرا در این برنامه بحثی در مورد اسلام ستیزی پیش آمده بود که افلک با آن مخالفت کرده بود. او در این باره می‌گوید: «من عاشق یک بحث خوب هستم و خیلی از آن انرژی می گیرم. در «زمان واقعی» به نظرم مردم می توانستند ببینند که پاسخ من حقیقی بود چون به شدت بر این باور هستم که هیچ کس نباید بر پایه نژاد یا دینش مورد تبعیض قرار بگیرد. این یکی از ستون های بنیادین تفکر لیبرال است.»

افلک در یکی از محله های بوستون بزرگ شد و اگر کسی با او مبارزه‌ای را شروع کند، او کسی نیست که عقب نشینی کند. آدم فکر می کند اگر بخواهد وارد عرصه سیاست شود هم می تواند موفق ظاهر شود. او می گوید: «اما واقعا نمی خواهم این کار را بکنم. به خاطر این نیست که فکر می کنم خادم مردم بودن راضی کننده نیست، اما در حال حاضر از اول تا آخر زندگی شده پول در آوردن. فقط باید با کسانی که می‌خواهید از آن ها پول تیغ بزنید صحبت کنید. غیراخلاقی است. باید نسبت به این نوع کارها یک جور دوام خاص داشته باشید که من ندارم.»

تنها چند هفته با مراسم تحلیف دونالد ترامپ فاصله مانده و افلک هنوز سعی می کند با پیروزی او کنار بیاید. او نشانه‌های رشد پوپولیسم را در ایالات متحده و بریتانیا دید. او می گوید: «من پارسال پنج ماه وقت در لندن گذراندم و باید بگویم رای برگزیت هم همان نشانه هایی که اینجا داریم را در خود داشت. کسانی که باور سیاسی شان این است که مهاجران دارند همه چیز را نابود می کنند دارند پیروز می شوند و سوء استفاده می کنند. در لندن می‌گویند این مهاجران لهستانی هستند و اینجا می گویند آمریکایی های مکزیکی دردسر درست می کنند. من هنوز هم به خوبی نهادین مردم باور دارم، اما این به این معنی نیست که ما در حال حاضر برده ایده های زشت و مفاهیم زشت نیستیم.»

احتمالش زیاد نیست که دعوتنامه کاخ سفید از سوی ترامپ به زودی دم در خانه او ارسال شود. افلک می‌گوید: «یک بار ترامپ را در هفته مد میلان دیدم. می‌دانید وقتی دونالد ترامپ آنجاست از آن مهمانی‌های لوس است. می چرخید و دنبال چهره‌ها بود. برای این معروف بود که فقط به فیلم هایی اجازه فیلمبرداری در لوکیشن های املاکی اش را می دهد که به او اجازه دهند حضوری کوتاه در آن فیلم داشته باشد. مارتی برست کارگردان به من گفت مجبور شده در «رایحه یک زن» یک صحنه دست دادن کامل درست کند که در آن ترامپ از در بیرون می آید و در حالیکه به آل پاچینو برمی خورد می گوید هی! دونالد ترامپ هستم از ملاقات با شما خوشحالم. ضمیر نفس او از همانجا حاضر بود.»

البته ضمیر نفس خود افلک هم از بازیگری و کارگردانی راضی است. با «در شب زندگی کن» که با اقتباس از رمان دنیس لهان ساخته شده، او هر دو کار را می‌کند. او نقش جو کافلین، پسر فاسد یک پلیس را بازی می کند که در دوران ممنوعیت فروش الکل در دهه ۱۹۲۰ بوستون با خلافکارها می پرد. افلک این فیلم را به عنوان نامه ای عاشقانه برای فیلم های گانگستری دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ توصیف می کند و با بودجه ای ۶۵ میلیون دلاری، این بزرگترین فیلم او هم هست. کلاه های نمدی و چکمه های بزرگ هم با قیافه خوب کلاسیکش همخوانی دارند. بخش اول این فیلم هم مثل «عزیز از دست رفته» و «شهر» در بوستون اتفاق می افتد. او می گوید: «به نظرم آدم متوجه می شود چه چیزی از همه چیز به خانه نزدیک تر است. هرجا که شما بزرگ شده باشید و نخستین ارتباط های تان را شکل داده باشید و درباره زندگی چیزهایی یاد گرفته باشید، همانجاست که دنیایش بیشتر از همه در دسترس شما قرار دارد. دنیس واقعا بوستون را درک می کند. او داستانش را پر از عشق نسبت به این شهر می کند، حتی اگر بخش هایی از آن دوست داشتنی نباشند.»

در اوایل دهه ۲۰۰۰، او مجموعه ای از فیلم های فاجعه وار مثل «پرل هاربور» مایکل بی و «دختر جرسی» را ساخت و در عین حال با جنیفر لوپز نامزد کرد و گزارش‌هایی از مصرف الکل، قمار و در بازه‌ای بستری شدن در مراکز نوتوانی درباره او به گوش رسید. او درباره آن دوران می گوید: «من همیشه ایده ای قدرتمند درباره ارزش‌ها و جهتی که می خواهم به سمت آن حرکت کنم داشتم، اما بعد معروف شدم و این مسئله من را کاملا چرخاند و چند سال سرگردان بودم. وقتی که یک مرد جوان ۲۰ ساله هستید، بخشی از زندگی اشتباه کردن و یاد گرفتن از آن هاست. من فقط آن اشتباه ها را جلوی همه انجام دادم. همیشه مسایلی در گذشته هست که به آن ها نگاه می کنم و ناراحت می شوم، اما همیشه سعی می کنم با مردم خوب رفتار کنم. والدینم این را در من نهادینه کردند و اشتباه هایی که انجام دادم بیشتر از نوع خجالت آور بودند.»

بهبود وضعیت حرفه ای او با آغاز رابطه اش با جنیفر گارنر بازیگر و مادر سه فرزندش وایولت ۱۱ ساله، سرافینا ۷ ساله و سم ۴ ساله همزمان بود. او می گوید «به نظرم پدر شدن باعث می شود دنیا را متفاوت ببینید و این خوب است.» در سال ۲۰۱۵، او و گارنر که ۱۰ سال پیش با هم ازدواج کرده بودند، اعلام کردند از یکدیگر جدا می شوند.

شعار «رویای آمریکایی بهایی دارد» روی پوستر «در شب زندگی کن» درج شده است. او قبول دارد که این در زندگی خودش هم صدق می کند و می گوید: «کاملا. من خیلی خوش شانس بودم. بهترین رویاهایم به حقیقت پیوسته اند، اما بهایش آن تبادل فاوستی است که در آن هویت شما به خودتان تعلق ندارد. شما به یک چهره عمومی تبدیل می شوید و تمام قوانین تغییر می کند. رسانه ها می توانند تهاجمی و ناصادق باشند و شما باید با چنین مسایلی کنار بیایید. من مشکلی ندارم که بهای خودم را پرداخت کردم، اما وقتی که این مسئله وارد زمان و فضای فرزندانم می شود مشکل دارم. آن ها چنین معامله ای نکردند. سعی می کنم تا جایی که می توانم از آن ها حفاظت کنم. این تنها گله واقعی من است.»

او اصرار دارد که عملا، هنوز همان انسانی است که پیش از بردن اسکار برای فیلمنامه «ویل هانتینگ خوب» در سال ۱۹۹۸ بود. برای ساخته شدن فیلم از رابین ویلیامز تجلیل می کند و می گوید: «بیشتر افراد نمی توانند انگشت روی آن لحظه ای بگذارند که زندگی شان را به شیوه ای دراماتیک عوض کرد، اما من می توانم. همان لحظه ای بود که رابین تصمیم گرفت آن فیلم را جلو ببرد. من همیشه مقروض او خواهم بود، حتی با وجود اینکه الان نمی توانم جبرانش کنم.» ویلیامز که دمانس داشت، در سال ۲۰۱۴ جان خود را گرفت. افلک می‌گوید: «یکی از آن بیماری های به شدت بد است که ذهن را نابود می کند و مخصوصا برای مردی مثل رابین بد بود که همیشه تا آن حد فوق‌العاده و باهوش بود. خیلی خودخواهانه است، اما او دلیل موفقیت من در هالیوود بود. اگر رابین «ویل هانتینگ خوب» را نساخته بود، من و مت هنوز نشسته بودیم و به این فکر می کردیم که چطور فیلمنامه اش را تغییر بدهیم.»

اما به جای آن، حالا آن ها در دفتر خودشان نشسته اند و درباره فیلمنامه های دیگران و پروژه های سینمایی خودشان صحبت می کنند. با وجود اینکه لباس بتمن او از فیلم «بتمن مقابل سوپرمن: طلوع عدالت» زک اسنایدر است، او حالا می تواند فیلم ابرقهرمان خود که عنوانش موقتا «بتمن» است را کارگردانی کند. او می گوید: «ایده اش همین است. اما هنوز فیلمنامه ای نیست. اگر طوری که به نظرم عالی نباشد پروژه جور نشود، آن را نخواهم ساخت.»

از او بپرسید که چرا نقش بتمن را قبول کرد و او با صداقتی که با شخصیتش جور درمی آید به شما پاسخ می دهد که به خاطر پسرش بود. او با خنده می گوید: «سم فکر می کند پدرش بتمن است. این حس خارق‌العاده ای است.»

همه می خواهند برای پسرشان یک ابرقهرمان باشند، اما به نظر می رسد که بهترین شاخصه افلک این است که او به شیوه ای دوست داشتنی، یک انسان خوب است.

«در شب زندگی کن» روز سیزدهم ژانویه اکران می شود.