اصلاح‌طلبان عارف را ساکت می‌خواهند؟
سکوت عارف در مجلس و عدم شرکت او در مباحث کلیدی، در ماه های گذشته سوژه بسیاری از اصلاح طلبان شده است.
صراط نیوز نوشت: سکوت عارف در مجلس و عدم شرکت او در مباحث کلیدی، در ماه های گذشته سوژه بسیاری از اصلاح طلبان شده است.
در شبکه های اجتماعی، این سکوت عارف حتی با تمسخر او نیز همراه شده تا جایی که با اولین پیام تبریک یا تسلیت عارف به مناسبت های معمولی، سیل تمسخرها مبنی بر شکستن سکوت او، جاری می شود.
۶ ماه از فعالیت مجلس دهم گذشته و عارف تقریبا درمورد هیچ لایحه یا طرح مهمی اظهارنظر نکرده؛ به مهمانی دولت و مجلس نرفت؛ کار به جایی رسید که وقتی در جلسه رای اعتماد با روحانی روبوسی نکرد، هم برخی بهانه سرماخوردگی او را جدی نگرفتند.
با این حال، سکوت او در جلسه رای اعتماد، انتقادها را به اوج رساند تا جایی که ابتدا برخی از نمایندگان لیست امید و سپس خود عارف مجبور به پاسخگویی شدند. بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید، در توصیف نقش عارف، طوری صحبت کرد که گویی یک بازیگردان حرفه ای و بسیار باتجربه در پشت صحنه قرار دارد و تک تک اقدامات و اظهارات با هماهنگی او انجام شده. پارسایی گفت: "بدون شک اگر مدیریت شخصیتی مثل آقای عارف نبود فراکسیون امید نمی‌توانست این‌گونه موفق عمل کند و اگر فردی بخواهد نقش ایشان را در رای اعتماد به وزرای پیشنهادی دولت کمرنگ کند بی انصافی و کم لطفی کرده است. نقش آقای عارف در انتخابات سال ۹۲ غیرقابل انکار است. ایشان در انتخابات مجلس دهم به ویژه در مرحله دوم هم نقش موثری ایفا کردند و به همین نسبت نقش ایشان در مدیریت فراکسیون امید هدایت و حفظ انسجام آن غیرقابل انکار است."
اما این برای اصلاح طلبان منتقد کافی نبود. به این ترتیب خود عارف هم وارد ماجرا شد و گفت که در جلسه رای اعتماد حتی خود شخصا آمادگی دفاع از وزرا را داشته اما به دلیل کثرت متقاضی در فراکسیون، "موظف" بود که "اولویت" را به آنها بدهد.
عارف به انتقادات از سکوتش هم پاسخ داده و گفته "اگر کسانی از فراکسیون امید یا بنده توقع دارند که با سر و صدا راه انداختن فعالیت کنیم، قطعاً این با روش ما سازگار نیست. برای ما خروجی‌ها مهم هستند و هم تمام تلاش خود را انجام می‌دهیم تا این خروجی‌ها را در آرام‌ترین فضای ممکن به دست بیاوریم. ضمن این که جاهایی هم اگر لازم باشد صدای فراکسیون شنیده خواهد شد و ما ساکت نیستیم."
اما آیا اصلاح طلبان موافق "عارف ساکت" هستند یا عارف صریح اللهجه؟
شکی نیست که بسیاری از اصلاح طلبان به ویژه تا زمان انتخابات سال ۹۲، عارف را در زمره اصلاح طلبان بدلی طبقه بندی می کردند. از نظر این دسته از اصلاح طلبان، کسانی که صراحت و تندروی لازم برای بیان خواسته های حداکثری را نداشته باشند بدلی اند.
با این وجود، انتخابات ۹۲، قحط الرجال اصلاح طلبان و در نهایت حرف گوش کنی عارف در انصراف به نفع روحانی، باعث شد تا اندکی از این موضع خود فاصله بگیرند یا دست کم فعلا از تکرار آن خودداری کنند. از نظر این دسته، بهترین کاری که عارف تا کنون توانسته انجام دهد و از این پس نیز از او انتظار می رود، راه باز کردن برای دیگران است.
عارف در انتخابات ۹۲، راه را برای روحانی باز کرد و بسیاری از اصلاح طلبان در مجلس دهم هم انتظار داشتند همین کار را برای لاریجانی انجام دهد هرچند عارف این بار کوتاه نیامد اما مقابل لاریجانی شکست خورد.
دسته دیگری از اصلاح طلبان متمایل به کارگزاران سازندگی هم اصولا حضور امثال عارف در پست های مدیریتی حساس را نمی پسندند. در اظهارات کرباسچی و سایر کارگزارانی ها می توان این تمایل را به وضوح یافت. آنها دیران عملگراتری را ترجیح می دهند تا افرادی را که صرفا به دلیل تمایل سیاسی خود شناخته می شوند.
ترس اصلاح طلبان از شکستن سکوت عارف حتی پس از انتخابات ۹۲ و عدم پیشنهاد پست معاونت اولی به او هم نمایان بود. آنها عارف را ساکت می خواستند تا مبادا با برخی افشاگری ها، انشقاق اصلاح طلبان از دولت روحانی را کلید بزند. طبیعی است که اکنون در آستانه انتخابات ۹۶ این حساسیت اصلاح طلبان بیشتر هم شده است.
به نظر می رسد اکنون نیز غالب اصلاح طلبان همین انتظار را از عارف دارند؛ یعنی اگر قرار باشد اظهارات عارف، دودستگی اصلاح طلبان و دولت روحانی را نمایان کند یا به بحث های مربوط به ریاست لاریجانی یا خود او در مجلس دامن بزند، "عارف ساکت" همچنان برای این جماعت، مطلوب تر باشد.
در شبکه های اجتماعی، این سکوت عارف حتی با تمسخر او نیز همراه شده تا جایی که با اولین پیام تبریک یا تسلیت عارف به مناسبت های معمولی، سیل تمسخرها مبنی بر شکستن سکوت او، جاری می شود.
۶ ماه از فعالیت مجلس دهم گذشته و عارف تقریبا درمورد هیچ لایحه یا طرح مهمی اظهارنظر نکرده؛ به مهمانی دولت و مجلس نرفت؛ کار به جایی رسید که وقتی در جلسه رای اعتماد با روحانی روبوسی نکرد، هم برخی بهانه سرماخوردگی او را جدی نگرفتند.
با این حال، سکوت او در جلسه رای اعتماد، انتقادها را به اوج رساند تا جایی که ابتدا برخی از نمایندگان لیست امید و سپس خود عارف مجبور به پاسخگویی شدند. بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید، در توصیف نقش عارف، طوری صحبت کرد که گویی یک بازیگردان حرفه ای و بسیار باتجربه در پشت صحنه قرار دارد و تک تک اقدامات و اظهارات با هماهنگی او انجام شده. پارسایی گفت: "بدون شک اگر مدیریت شخصیتی مثل آقای عارف نبود فراکسیون امید نمی‌توانست این‌گونه موفق عمل کند و اگر فردی بخواهد نقش ایشان را در رای اعتماد به وزرای پیشنهادی دولت کمرنگ کند بی انصافی و کم لطفی کرده است. نقش آقای عارف در انتخابات سال ۹۲ غیرقابل انکار است. ایشان در انتخابات مجلس دهم به ویژه در مرحله دوم هم نقش موثری ایفا کردند و به همین نسبت نقش ایشان در مدیریت فراکسیون امید هدایت و حفظ انسجام آن غیرقابل انکار است."
اما این برای اصلاح طلبان منتقد کافی نبود. به این ترتیب خود عارف هم وارد ماجرا شد و گفت که در جلسه رای اعتماد حتی خود شخصا آمادگی دفاع از وزرا را داشته اما به دلیل کثرت متقاضی در فراکسیون، "موظف" بود که "اولویت" را به آنها بدهد.
عارف به انتقادات از سکوتش هم پاسخ داده و گفته "اگر کسانی از فراکسیون امید یا بنده توقع دارند که با سر و صدا راه انداختن فعالیت کنیم، قطعاً این با روش ما سازگار نیست. برای ما خروجی‌ها مهم هستند و هم تمام تلاش خود را انجام می‌دهیم تا این خروجی‌ها را در آرام‌ترین فضای ممکن به دست بیاوریم. ضمن این که جاهایی هم اگر لازم باشد صدای فراکسیون شنیده خواهد شد و ما ساکت نیستیم."
اما آیا اصلاح طلبان موافق "عارف ساکت" هستند یا عارف صریح اللهجه؟
شکی نیست که بسیاری از اصلاح طلبان به ویژه تا زمان انتخابات سال ۹۲، عارف را در زمره اصلاح طلبان بدلی طبقه بندی می کردند. از نظر این دسته از اصلاح طلبان، کسانی که صراحت و تندروی لازم برای بیان خواسته های حداکثری را نداشته باشند بدلی اند.
با این وجود، انتخابات ۹۲، قحط الرجال اصلاح طلبان و در نهایت حرف گوش کنی عارف در انصراف به نفع روحانی، باعث شد تا اندکی از این موضع خود فاصله بگیرند یا دست کم فعلا از تکرار آن خودداری کنند. از نظر این دسته، بهترین کاری که عارف تا کنون توانسته انجام دهد و از این پس نیز از او انتظار می رود، راه باز کردن برای دیگران است.
عارف در انتخابات ۹۲، راه را برای روحانی باز کرد و بسیاری از اصلاح طلبان در مجلس دهم هم انتظار داشتند همین کار را برای لاریجانی انجام دهد هرچند عارف این بار کوتاه نیامد اما مقابل لاریجانی شکست خورد.
دسته دیگری از اصلاح طلبان متمایل به کارگزاران سازندگی هم اصولا حضور امثال عارف در پست های مدیریتی حساس را نمی پسندند. در اظهارات کرباسچی و سایر کارگزارانی ها می توان این تمایل را به وضوح یافت. آنها دیران عملگراتری را ترجیح می دهند تا افرادی را که صرفا به دلیل تمایل سیاسی خود شناخته می شوند.
ترس اصلاح طلبان از شکستن سکوت عارف حتی پس از انتخابات ۹۲ و عدم پیشنهاد پست معاونت اولی به او هم نمایان بود. آنها عارف را ساکت می خواستند تا مبادا با برخی افشاگری ها، انشقاق اصلاح طلبان از دولت روحانی را کلید بزند. طبیعی است که اکنون در آستانه انتخابات ۹۶ این حساسیت اصلاح طلبان بیشتر هم شده است.
به نظر می رسد اکنون نیز غالب اصلاح طلبان همین انتظار را از عارف دارند؛ یعنی اگر قرار باشد اظهارات عارف، دودستگی اصلاح طلبان و دولت روحانی را نمایان کند یا به بحث های مربوط به ریاست لاریجانی یا خود او در مجلس دامن بزند، "عارف ساکت" همچنان برای این جماعت، مطلوب تر باشد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
امیدوارم شاهد مواضع صادقانه و شجاعانه از سوی ایشون در نقد خود اصلاح طلبان باشیم.