یک رئیس‌ جمهور و ۴ چالش پیش رو

روزنامه ایران: نظامی سابق و سیاستمدار امروز، مردی که با شعار «امنیت سیاسی و استقلال» بعد از سال‌ها پا به عرصه سیاست در لبنان می­‌گذارد، از پشتیبانی حزب‌الله برخوردار است. میشل عون که بعد از توافق طائف و مخالفت با آن به پاریس تبعید شده بود از زمان بازگشت خود به لبنان و چرخش سیاسی خود به سمت حزب‌الله توانست به محبوبیتی نسبی میان لبنانی­‌ها دست یابد.

میشل عون که با رهبری حزب ملی در هنگام تبعید در پاریس تأسیس برنامه‌‌های جدیدی را برای آینده لبنان ترسیم کرد، علاوه بر حزب‌الله از حمایت اکثریت جناح مسیحی پارلمان لبنان نیز بهره‌مند است. او زمانی که به لبنان بازگشت با استقبال ۵۰۰ هزار لبنانی مواجه شد. عون سال ۲۰۰۵ در انتخابات شرکت کرد اما به علت ائتلاف «حزب‌الله» و «حرکت امل» به رهبری «نبیه بری» شکست خورد.

در نهایت حزب وی با ۲۱ نماینده وارد پارلمان لبنان شد. ژنرال عون با وجود درخواست‌های مکرر «سعد حریری» حاضر به ائتلاف با وی نشد و سرانجام در توافقی با سید حسن نصر‌الله و ائتلاف حزب خود (التیار العونی) و حزب‌الله توانست نزدیکی دو جناح مسیحی و اسلامی را در لبنان به دست آورد. نخست‌وزیر سابق لبنان (که مورد حمایت عربستان سعودی نیز هست) «سعد الحریری» قبول «عون» را به عنوان رئیس‌جمهور یک تسویه سیاسی می‌خواند که از ترس آینده لبنان آن را قبول کرده است.

در آخرین روزهای مانده به انتخابات، عربستان سعودی نیز معاون وزارتخارجه و سفیر سابق خود در عراق «ثامر السبهان» را برای حمایت از وی به لبنان فرستاد. سعد الحریری در آخرین روزهای مانده به انتخابات و پس از سفر معاون وزیر خارجه عربستان اعلام داشت: «این تصمیم را برای حمایت از لبنان در قبال بحران احتمالی می­‌گیرم. تصمیمی که شاید بتوانیم با آن از بحران سوریه رهایی یابیم.»

در سال‌‌های پس از پیروزی‌های حزب‌الله، مقابل رژیم‌صهیونیستی، تل‌آویو و همپیمانان غربی آن، سناریوی جدیدی را برای منطقه رقم زدند. ظرف مدت چند سال آتش جنگ و ویرانی سوریه را به کام خود کشید و مسلمانان منطقه را این‌بار در عوض رویارویی با دشمن همیشگی‌شان رودرروی هم قرار داد. آتش بحران خاورمیانه دامنگیر بسیاری از کشورهای منطقه شد، بیداری عربی که می‌رفت آغازگر بهاری نو برای مردم باشد، با ظهور شبه‌نظامیان تروریست که از سوی غرب حمایت می‌شدند، سوریه و عراق را به خاک و خون کشیده و دامنه این بحران در سال ۲۰۱۴ تأثیرات غیر مستقیم خود را نیز بر لبنان گذارد و بحران لبنان به مسأله سوریه گره خورد.

از سوی دیگر عربستان سعودی نیز تصور می‌کرد در مدت کوتاهی می‌تواند حکومت سوریه را سرنگون کرده و به نفوذ سوریه در لبنان پایان دهد و این کشور را زیر نفوذ خودش درآورد. اکنون در چنین شرایطی میشل عون به‌عنوان سیزدهمین رئیس جمهوری لبنان انتخاب شده‌است. نشستن بر کرسی ریاستی کاخ بعبدا اما کار ساده‌ای نیست و عون در این سمت ناچار است با چالش‌های بسیاری دست و پنجه نرم کند.

۱) استقلال و ثبات سیاسی

عون درست ساعتی پس از ورود به کاخ ریاست جمهوری، در سخنانی بر استقلال و ثبات سیاسی و حفظ تمامیت ارضی لبنان تأکید کرد. این نخستین چالش‌هایی است که او باید با پوشیدن کفشی آهنین برای ایجاد آنها در جامعه لبنان تلاش کند. اصرار برخی رسانه‌ها و سیاستمداران بر عدم استقلال احزاب سیاسی لبنان در تعیین سرنوشت خود، در واقع توهینی بزرگ به ملت و مردمی‌است که توانسته‌‌اند زیر سایه بحران‌های سیاسی ناشی از اوضاع منطقه استقلال و امنیت نسبی خود را حفظ کنند. میشل عون امروز با اراده تنها مردم لبنان است که بر مسند قدرت تکیه می‌زند. او این پیروزی را مدیون گروه‌هایی است که سال‌ها برای تمامیت ارضی لبنان مقابل رژیم صهیونیستی مبارزه کرده‌اند. همچنین گروه‌هایی که با تکیه به اهداف ملیتی خود و نه قومیتی آینده‌ای با ثبات را برای کشور خود متصور بوده‌اند. بنابراین ایجاد امنیت و حفظ استقلال این مردم، نخستین وظیفه‌ای است که باید برای دستیابی به آن بکوشد.

۲) تشکیل دولت وحدت ملی

مسئولیت سنگین دیگر که بر عهده منتخب ملت لبنان و رئیس حزب «تغییر و اصلاح» در سال‌های آینده خواهد بود، کنار آمدن با مجموعه‌ای از ائتلاف‌‌های سیاسی‌ است. این مهم با تشکیل هرچه زودتر حکومت وحدت ملی می‌تواند به سرانجام رسد؛ مسئولیت سنگینی که رئیس پارلمان لبنان از آن تحت نام «جهاد اکبر» نام می‌برد.

۳) کمک به حل بحران سوریه

اقتصاد لبنان تحت‌تأثیر بحران سوریه دچار آسیب‌های فراوانی‌ شده است، وضعیت پناهجویان سوریه‌ای، تهدیدهای امنیتی و... عون را مصمم ساخته است، به جهت حل بحران سوریه تمامی مساعی خود را به‌کار گیرد. شاید تجربه موفق عون در همسو ساختن جناح‌های مخالف در انتخابات لبنان بتواند در کمک به حل بحران در سوریه نیز به او یاری رساند.

۴) مبارزه با فساد اداری