زلزله تهران و بیمارستان‌هایی که آوار می‌شوند
تهران شهری بی‌دفاع در برابر زلزله است. سوابق تاریخی و دستگاهی از ثبت زلزله‌های پی در پی در کشور، نشانی از وضعیت حاد لرزه‌خیزی ایران و در بسیاری موارد برخی شهرهای مهم کشور است.
خبرآنلاین: تهران شهری بی‌دفاع در برابر زلزله است. سوابق تاریخی و دستگاهی از ثبت زلزله‌های پی در پی در کشور، نشانی از وضعیت حاد لرزه‌خیزی ایران و در بسیاری موارد برخی شهرهای مهم کشور است.
برای مثال شهرهایی که در امتداد رشته کوههای البرز و زاگرس قرار دارند، هر از گاهی با زلزله‌های بزرگ و ویرانگر و هرازگاهی با زلزله‌های کوچک ایجاد نگرانی برای شهروندان کرده است.
در این میان شهر تهران که در ابتدا برای شهری با جمعیت حدود ۴ میلیون نفر طراحی شده بود، (البته اگر طراحی شده بود!) حال با جمعیتی بین ۱۰ تا ۱۴ یا بیشتر میلیون نفر روبرو است. این درحالی است که تراکم انسانی در یک شهر بی‌دفاع با لرزه‌خیزی تقریباً شدید می‌بایستی بسیار نگران‌کننده و مدنظر مسئولان، جامعه و شهروندان و بخصوص متخصصان امر باشد.
متأسفانه یا خوشبختانه تا زمان اولین حرکت عقربه دستگاه زلزله‌نگار در تفکر هیچ‌کس نمی‌گنجد که تبعات این تکان‌ها چیست و چه خواهد بود! ولی ده یا بیست ثانیه بعد فاجعه‌ای به ابعاد غیرقابل تصور رخ می‌دهد که شایسته است به آن توجه بسیار جدی شود وگرنه راهی برای برگشت نخواهد بود.
بیشتر ساختمانهای تهران چه قدیمی و چه تازه‌ساز متأسفانه به دلایل قدمت، ضعف در ساخت، عدم رعایت ضوابط زلزله، پیوستگی ساختمانها به هم و ... بسیار آسیب‌پذیر فرض می‌شوند و در نزد متخصصان این رشته، زلزله تهران بلایی است که در تاریخ دو قرن یا سه قرن اخیر بی‌سابقه است!!!
در این میان اگر ساختمانها و مستحدثات را به سه گروه کلی؛ مسکونی، اداری و تجاری، ساختمانهای امدادی مثل بیمارستانها و مراکز امنیتی و شریانهای حیاتی مثل آب و برق و ... تقسیم نمائیم، در صورت بروز حادثه منتجه کل تخریب و آسیب‌های انسانی باید (در صورت امکان البته!) می‌بایستی به مراکز امدادی مثل بیمارستانها هدایت شوند که خود وضعیت بسیار ناگواری در زمان بعد از زلزله خواهند داشت.
بین سالهای ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۷ طی یک پروژه خودجوش و با امکانات شخصی جوانی تازه برگشته از تحصیلات از فرنگ بدون حقوق نجومی حدود ۱۱۰ بیمارستان را مورد بررسی اولیه از دیدگاه آسیب‌پذیری لرزه‌ای در شهر تهران قرار داد که نتیجه آن نقشه آسیب‌پذیری بیمارستانهای تهران بود.
این تلاش نفس‌گیر بارها به مقامات کشوری تقدیم، ارسال و طی جلسات مختلفی وضعیت ناگوار بیمارستانها چه از دیدگاه خود ابنیه و چه از دیدگاه زمان اضطرار در زمان زلزله بیان شد. چند سال بعد یک پروژه بی‌کفایت در دفتر فنی وزارت بهداشت شروع به بررسی بیمارستانها کرد که متأسفانه بدلیل عدم درک صحیح از مسئله به ناچار ادامه آن قطع و منابع عظیمی هم از دست رفت!!!
به هر حال خود حرکت، امری حیاتی و لازم بود ولیکن سوء مدیریت و شاید به عبارت صحیح‌تر عدم درک مبانی مقاوم‌سازی منجر به شکست پروژه شد. حاصل نقشه تهیه شده این است که اول تراکم بیمارستانها اصلاً مطلوب نیست و در هسته مرکزی شهر قرار دارند و برای امدادرسانی باتوجه به وضعیت خیابانها بعد از زلزله مطلوب نیست و دوم اینکه نزدیک به ۸۰ درصد بیمارستانها در اثر زلزله مشخص شهر تهران با شتاب خاص خود دچار عدم فعالیت خواهند شد.
باید توجه داشت، فوت پرسنل متخصص زیر آوار، نبود اطاق‌های عمل، عدم دسترسی به داروها، باز شدن داروهای رادیواکتیو و... چه مصیبتی را می‌تواند برای یک شهر چندین میلیونی به همراه داشته باشد.
مدتی پیش رئیس نظام پزشکی کشور، دکتر زالی به این مهم و وضعیت ناهنجار بیمارستانها در زمان زلزله اشاره کردند. تصور می‌کنم از سالهای ۷۰ تا به امروز زمان لازم برای رسیدن به این مهم که آیا نیاز به بررسی دقیقتر و مقاوم‌سازی بیمارستانها لازم است یا نه کافی بوده است چون جوان آن روز اکنون پا به سن گذاشته و نگرانیش دوچندان شده است!
عقربه لرزه‌نگار در تهران هر لحظه ممکن است فعال شود.
برای مثال شهرهایی که در امتداد رشته کوههای البرز و زاگرس قرار دارند، هر از گاهی با زلزله‌های بزرگ و ویرانگر و هرازگاهی با زلزله‌های کوچک ایجاد نگرانی برای شهروندان کرده است.
در این میان شهر تهران که در ابتدا برای شهری با جمعیت حدود ۴ میلیون نفر طراحی شده بود، (البته اگر طراحی شده بود!) حال با جمعیتی بین ۱۰ تا ۱۴ یا بیشتر میلیون نفر روبرو است. این درحالی است که تراکم انسانی در یک شهر بی‌دفاع با لرزه‌خیزی تقریباً شدید می‌بایستی بسیار نگران‌کننده و مدنظر مسئولان، جامعه و شهروندان و بخصوص متخصصان امر باشد.
متأسفانه یا خوشبختانه تا زمان اولین حرکت عقربه دستگاه زلزله‌نگار در تفکر هیچ‌کس نمی‌گنجد که تبعات این تکان‌ها چیست و چه خواهد بود! ولی ده یا بیست ثانیه بعد فاجعه‌ای به ابعاد غیرقابل تصور رخ می‌دهد که شایسته است به آن توجه بسیار جدی شود وگرنه راهی برای برگشت نخواهد بود.
بیشتر ساختمانهای تهران چه قدیمی و چه تازه‌ساز متأسفانه به دلایل قدمت، ضعف در ساخت، عدم رعایت ضوابط زلزله، پیوستگی ساختمانها به هم و ... بسیار آسیب‌پذیر فرض می‌شوند و در نزد متخصصان این رشته، زلزله تهران بلایی است که در تاریخ دو قرن یا سه قرن اخیر بی‌سابقه است!!!
در این میان اگر ساختمانها و مستحدثات را به سه گروه کلی؛ مسکونی، اداری و تجاری، ساختمانهای امدادی مثل بیمارستانها و مراکز امنیتی و شریانهای حیاتی مثل آب و برق و ... تقسیم نمائیم، در صورت بروز حادثه منتجه کل تخریب و آسیب‌های انسانی باید (در صورت امکان البته!) می‌بایستی به مراکز امدادی مثل بیمارستانها هدایت شوند که خود وضعیت بسیار ناگواری در زمان بعد از زلزله خواهند داشت.
بین سالهای ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۷ طی یک پروژه خودجوش و با امکانات شخصی جوانی تازه برگشته از تحصیلات از فرنگ بدون حقوق نجومی حدود ۱۱۰ بیمارستان را مورد بررسی اولیه از دیدگاه آسیب‌پذیری لرزه‌ای در شهر تهران قرار داد که نتیجه آن نقشه آسیب‌پذیری بیمارستانهای تهران بود.
این تلاش نفس‌گیر بارها به مقامات کشوری تقدیم، ارسال و طی جلسات مختلفی وضعیت ناگوار بیمارستانها چه از دیدگاه خود ابنیه و چه از دیدگاه زمان اضطرار در زمان زلزله بیان شد. چند سال بعد یک پروژه بی‌کفایت در دفتر فنی وزارت بهداشت شروع به بررسی بیمارستانها کرد که متأسفانه بدلیل عدم درک صحیح از مسئله به ناچار ادامه آن قطع و منابع عظیمی هم از دست رفت!!!
به هر حال خود حرکت، امری حیاتی و لازم بود ولیکن سوء مدیریت و شاید به عبارت صحیح‌تر عدم درک مبانی مقاوم‌سازی منجر به شکست پروژه شد. حاصل نقشه تهیه شده این است که اول تراکم بیمارستانها اصلاً مطلوب نیست و در هسته مرکزی شهر قرار دارند و برای امدادرسانی باتوجه به وضعیت خیابانها بعد از زلزله مطلوب نیست و دوم اینکه نزدیک به ۸۰ درصد بیمارستانها در اثر زلزله مشخص شهر تهران با شتاب خاص خود دچار عدم فعالیت خواهند شد.
باید توجه داشت، فوت پرسنل متخصص زیر آوار، نبود اطاق‌های عمل، عدم دسترسی به داروها، باز شدن داروهای رادیواکتیو و... چه مصیبتی را می‌تواند برای یک شهر چندین میلیونی به همراه داشته باشد.
مدتی پیش رئیس نظام پزشکی کشور، دکتر زالی به این مهم و وضعیت ناهنجار بیمارستانها در زمان زلزله اشاره کردند. تصور می‌کنم از سالهای ۷۰ تا به امروز زمان لازم برای رسیدن به این مهم که آیا نیاز به بررسی دقیقتر و مقاوم‌سازی بیمارستانها لازم است یا نه کافی بوده است چون جوان آن روز اکنون پا به سن گذاشته و نگرانیش دوچندان شده است!
عقربه لرزه‌نگار در تهران هر لحظه ممکن است فعال شود.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
خدابه ما رحم کنه که روی یه بمب ساعتی نشستیم حالا کی بترکه معلوم نیست
یک مسله ای که میان ایرانیان رواج دارد جمله ای هست به نام :مگه بقیه چیکار میکنن؟ خدا بزرگه....
اگر این جمله کلیشه ای را کنار بزاریم وبا عقل ومنطق به مسایل بنگریم امروز حال وروزمان این نبود.اگر بیسوادان شهرداری موقع مجوز دادن به ساخت وسازها به همین زیرساختها توجه میکردن واینکه تهران شهر 4 میلیونی است .همه جای ایران آباد بودو.....ولی کو آدم با درک وفهم در سازمانهای دولتی.
تهران 16 میلیونه کجا کاری،
عزیزم شهرداری چکار داره؟؟ چند نفر میمیرند اون پول میخواد مهندسهای بیسواد نه بیمسیولیت پول و میگیرند و میرند هر کی مرد فدای سرشون از خدا بی خبرها فعلا همه پول میخوان اينهمه مردم از بین میرند مگر برای کسی مهمه زلزله هم روش
برای 4میلیون راالبته بکاربردی ولی برایچهارده میلیون هم همین کلمه راتکرارمیکنی سی وشش سال پیش که تهران سه میلیون جمعیت داشت تازه جنگ تموم شده بودامکانات هم همین مقدارولی حالاچی بایدامکانات مال سی وشش سال قبل باشه تهرون داره ازجمعیت میترکه خدای نکرده زلزله بیادمیلیونهانفرمیمیرن آیاامکانات داریدیابعدازوقوع بادست مقصر رانشون میدید