مسیر نادرست آمریکایی ها
بدون شک ما آمریکایی‌ها در مسیر بدی قرار گرفته‌ایم. مرگ‌های بی‌دلیل در این هفته در شهر «بتان روژ» در ایالت لوئیزیانا، در فالکن‌هایتز در ایالت مینه‌سوتا و حالا هم در دالاس، بسیار ویرانگر و فراتر از درک قربانیان و خانواده آنها است. هر شلیکی که به فرد بی‌گناهی می‌شود، عملی است که ریشه عمیقی در اجتماع دارد.
روزنامه شهروند به نقل از واشنگتن پست: بدون شک ما آمریکایی‌ها در مسیر بدی قرار گرفته‌ایم. مرگ‌های بی‌دلیل در این هفته در شهر «بتان روژ» در ایالت لوئیزیانا، در فالکن‌هایتز در ایالت مینه‌سوتا و حالا هم در دالاس، بسیار ویرانگر و فراتر از درک قربانیان و خانواده آنها است. هر شلیکی که به فرد بی‌گناهی می‌شود، عملی است که ریشه عمیقی در اجتماع دارد.
دیگر نمی‌توان به این سوال که آیا کشور ما در مسیر درست یا نادرستی حرکت می‌کند، به‌راحتی و با رجوع به مسائل سیاسی، اقتصادی، تحصیلات یا روابط خارجی به آن پاسخ گفت. درواقع ما با سوالی اساسی مواجه هستیم و آن این است که ما، مردم، فرد‌به‌فرد ما در کنار هم هستیم یا نه و اگر هستیم، می‌توانیم در کنار هم باقی بمانیم؟
چه چیزی ما را به اینجا کشانده است؟ شما به پاسخ من شک خواهید کرد، اما در تمام سال‌هایی که از انتشار کتاب من به نام «صحبت با غریبه‌ها» می‌گذرد، من مسیری که می‌پیمودیم را زیر نظر داشتم و دوباره به همان پاسخ خودم باز می‌گشتم. من به‌راستی باور دارم که «جنگ علیه مواد‌مخدر» (اصطلاحی که در آمریکا به کمپین ممنوعیت مواد‌مخدر، کمک نظامی و مداخله نظامی با هدف محدودسازی و کاستن از تجارت غیرقانونی مواد‌مخدر اطلاق می‌شود)، مسئول این سطح از خشونت در شهرهای ما، نظامی‌گری پلیس، خراب شدن عادات پلیس‌ها و
پروسه تخریب و تنزل اقلیت‌ها در جوامع که سال‌هاست ادامه دارد، است.
آمریکایی‌ها، به استثنای آمریکایی‌های آسیایی، از هر نوع نژادی که باشند، تقریبا به یک میزان از مواد‌مخدر و چیزهایی از این قبیل استفاده می‌کنند. اما هنوز قوانین ما علیه آمریکایی‌های آفریقایی و آمریکایی‌های لاتین (سیاه پوستان) به‌طور نامتناسبی اعمال می‌شود؛ و این رفتار دوگانه ما به روح ما نیز سرایت کرده است (وارد ضمیر ناخودآگاه ما شده است).
سیستم قضائی ما مملو از رسیدگی به جرایم غیرمسلحانه (غیر‌خشونت‌آمیز) مواد‌مخدر شده و این موضوع منجر به کاهش منابع برای رسیدگی و تحقیق در مورد قتل‌ها در شهرهای بزرگ شده است. شکست نظام عدالت کیفری در مورد حذف قتل‌ها در شهرهای بزرگ، موجب افزایش خشونت در این شهرها و ایجاد فضایی شده است که در آن، احتمال بیشتری دارد که پلیس و شهروندان از قدرت خود سوءاستفاده کنند.
خشونت در شهرهای اطراف شهرهای بزرگ، کلیشه‌های منفی در مورد سیاهپوستان مثل خطرناک و تهدید‌کننده بودن آنها را تقویت می‌کند و همین موضوع (به طور کلی) سیاهپوستان غیرمسلح را نسبت به خشونت‌های پلیس به‌طور نامتناسبی آسیب‌پذیرتر می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که تعصبات قوت بگیرند و تأثیر منفی بر نظرگاه سیاهپوستان در قبال سفیدپوستان بگذارد و در نهایت این چرخه را ادامه دهد و شکاف را عمیق‌تر کند. (به طور مثال، نگرش منفی نسبت به سیاهپوستان، رفتار بدی را با آنها موجب می‌شود و این رفتار بد با آنها، نگاه آنها را به پلیس و سفیدپوستان منفی می‌کند و بنابراین سیاهپوستان نیز با سفیدپوستان رفتار بدی خواهند داشت که رفتار بد آنها نگرش منفی و رفتار نادرست سفیدپوستان را توجیه می‌کند و این چرخه ادامه می‌یابد.)
ترکیب جرم‌های مواد‌مخدر و اثرات همزمان خشونت در جامعه ما موجب شده که زندان‌های ما تا حدی پر شوند که در تاریخ بی‌سابقه است. شاید به سختی بتوان فرد سیاهپوستی، یا خانواده او، را در این کشور یافت که تحت‌تأثیر خشونت قرار نگرفته باشد؛ سفیدپوستان زیادی هم شخصا تحت‌تأثیر رفتار منفی سیاهپوستان قرار گرفته‌اند.
پلیس در خط مقدم جنگ علیه مواد‌مخدر بوده است؛ بنابراین آنها نیز باید به‌عنوان قربانیان این مسأله در نظر گرفته شوند. آنها باید قوانین احمقانه‌ای را که به آنها دستور شده، اجرا کنند که در اجرای آن قوانین گاهی خشم شهروندان و هموطنان خودشان هم برانگیخته می‌شود. آنها موظفند که به تعهدات خود در قبال قانون و در قبال تماس‌هایی که از طرف مردم به آنها می‌شود، در شرایط دشوار و خشونت‌آمیزی که ما مردم، از همه نژادها، با رفتار نادرست (کلیشه‌ها یا نادیده گرفتن قوانین مواد‌مخدر در میان مصرف‌کنندگان آن از همه نژادها) و به خاطر بعضی خلل‌ها در قوانین آن را ایجاد می‌کنیم، عمل کنند.
اگر ما مایل به ساختن و داشتن جامعه‌ای آرام، کامیاب و عادل برای همه هستیم، باید ممنوعیت‌ها را برداریم. ما باید به جنگ علیه مواد‌مخدر پایان دهیم. ما باید بیاموزیم که چطور دستیابی به مواد‌مخدر را نه با عدالت کیفری که با سیاست‌های بهداشت عمومی کنترل کنیم و به آن مرحله دست پیدا کنیم.
من اعتقاد دارم که در چنین شرایطی است که می‌توان امنیت و شادی را برای همه آمریکایی‌ها به ارمغان بیاوریم؛ چه آنها رانندگان یا فروشندگان آمریکایی-آفریقایی (سیاهپوست) باشند یا پلیس یا هر فرد دیگری. ما باید اختلافات حزبی را هم کنار بگذاریم و عمیقا به این مسأله فکر کنیم که چطور می‌توانیم به‌عنوان انسان‌هایی در کنار هم بمانیم. آقای اوباما، آقای رایان (سخنگو)، سناتور مک کنل آیا ممکن است که برای این موضوع کاری بکنید؟
ما نمی‌توانیم در کنار هم باشیم و با هم بجنگیم؛ جنگ علیه مواد‌مخدر را پایان دهید.
دیگر نمی‌توان به این سوال که آیا کشور ما در مسیر درست یا نادرستی حرکت می‌کند، به‌راحتی و با رجوع به مسائل سیاسی، اقتصادی، تحصیلات یا روابط خارجی به آن پاسخ گفت. درواقع ما با سوالی اساسی مواجه هستیم و آن این است که ما، مردم، فرد‌به‌فرد ما در کنار هم هستیم یا نه و اگر هستیم، می‌توانیم در کنار هم باقی بمانیم؟
چه چیزی ما را به اینجا کشانده است؟ شما به پاسخ من شک خواهید کرد، اما در تمام سال‌هایی که از انتشار کتاب من به نام «صحبت با غریبه‌ها» می‌گذرد، من مسیری که می‌پیمودیم را زیر نظر داشتم و دوباره به همان پاسخ خودم باز می‌گشتم. من به‌راستی باور دارم که «جنگ علیه مواد‌مخدر» (اصطلاحی که در آمریکا به کمپین ممنوعیت مواد‌مخدر، کمک نظامی و مداخله نظامی با هدف محدودسازی و کاستن از تجارت غیرقانونی مواد‌مخدر اطلاق می‌شود)، مسئول این سطح از خشونت در شهرهای ما، نظامی‌گری پلیس، خراب شدن عادات پلیس‌ها و
پروسه تخریب و تنزل اقلیت‌ها در جوامع که سال‌هاست ادامه دارد، است.
آمریکایی‌ها، به استثنای آمریکایی‌های آسیایی، از هر نوع نژادی که باشند، تقریبا به یک میزان از مواد‌مخدر و چیزهایی از این قبیل استفاده می‌کنند. اما هنوز قوانین ما علیه آمریکایی‌های آفریقایی و آمریکایی‌های لاتین (سیاه پوستان) به‌طور نامتناسبی اعمال می‌شود؛ و این رفتار دوگانه ما به روح ما نیز سرایت کرده است (وارد ضمیر ناخودآگاه ما شده است).
سیستم قضائی ما مملو از رسیدگی به جرایم غیرمسلحانه (غیر‌خشونت‌آمیز) مواد‌مخدر شده و این موضوع منجر به کاهش منابع برای رسیدگی و تحقیق در مورد قتل‌ها در شهرهای بزرگ شده است. شکست نظام عدالت کیفری در مورد حذف قتل‌ها در شهرهای بزرگ، موجب افزایش خشونت در این شهرها و ایجاد فضایی شده است که در آن، احتمال بیشتری دارد که پلیس و شهروندان از قدرت خود سوءاستفاده کنند.
خشونت در شهرهای اطراف شهرهای بزرگ، کلیشه‌های منفی در مورد سیاهپوستان مثل خطرناک و تهدید‌کننده بودن آنها را تقویت می‌کند و همین موضوع (به طور کلی) سیاهپوستان غیرمسلح را نسبت به خشونت‌های پلیس به‌طور نامتناسبی آسیب‌پذیرتر می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که تعصبات قوت بگیرند و تأثیر منفی بر نظرگاه سیاهپوستان در قبال سفیدپوستان بگذارد و در نهایت این چرخه را ادامه دهد و شکاف را عمیق‌تر کند. (به طور مثال، نگرش منفی نسبت به سیاهپوستان، رفتار بدی را با آنها موجب می‌شود و این رفتار بد با آنها، نگاه آنها را به پلیس و سفیدپوستان منفی می‌کند و بنابراین سیاهپوستان نیز با سفیدپوستان رفتار بدی خواهند داشت که رفتار بد آنها نگرش منفی و رفتار نادرست سفیدپوستان را توجیه می‌کند و این چرخه ادامه می‌یابد.)
ترکیب جرم‌های مواد‌مخدر و اثرات همزمان خشونت در جامعه ما موجب شده که زندان‌های ما تا حدی پر شوند که در تاریخ بی‌سابقه است. شاید به سختی بتوان فرد سیاهپوستی، یا خانواده او، را در این کشور یافت که تحت‌تأثیر خشونت قرار نگرفته باشد؛ سفیدپوستان زیادی هم شخصا تحت‌تأثیر رفتار منفی سیاهپوستان قرار گرفته‌اند.
پلیس در خط مقدم جنگ علیه مواد‌مخدر بوده است؛ بنابراین آنها نیز باید به‌عنوان قربانیان این مسأله در نظر گرفته شوند. آنها باید قوانین احمقانه‌ای را که به آنها دستور شده، اجرا کنند که در اجرای آن قوانین گاهی خشم شهروندان و هموطنان خودشان هم برانگیخته می‌شود. آنها موظفند که به تعهدات خود در قبال قانون و در قبال تماس‌هایی که از طرف مردم به آنها می‌شود، در شرایط دشوار و خشونت‌آمیزی که ما مردم، از همه نژادها، با رفتار نادرست (کلیشه‌ها یا نادیده گرفتن قوانین مواد‌مخدر در میان مصرف‌کنندگان آن از همه نژادها) و به خاطر بعضی خلل‌ها در قوانین آن را ایجاد می‌کنیم، عمل کنند.
اگر ما مایل به ساختن و داشتن جامعه‌ای آرام، کامیاب و عادل برای همه هستیم، باید ممنوعیت‌ها را برداریم. ما باید به جنگ علیه مواد‌مخدر پایان دهیم. ما باید بیاموزیم که چطور دستیابی به مواد‌مخدر را نه با عدالت کیفری که با سیاست‌های بهداشت عمومی کنترل کنیم و به آن مرحله دست پیدا کنیم.
من اعتقاد دارم که در چنین شرایطی است که می‌توان امنیت و شادی را برای همه آمریکایی‌ها به ارمغان بیاوریم؛ چه آنها رانندگان یا فروشندگان آمریکایی-آفریقایی (سیاهپوست) باشند یا پلیس یا هر فرد دیگری. ما باید اختلافات حزبی را هم کنار بگذاریم و عمیقا به این مسأله فکر کنیم که چطور می‌توانیم به‌عنوان انسان‌هایی در کنار هم بمانیم. آقای اوباما، آقای رایان (سخنگو)، سناتور مک کنل آیا ممکن است که برای این موضوع کاری بکنید؟
ما نمی‌توانیم در کنار هم باشیم و با هم بجنگیم؛ جنگ علیه مواد‌مخدر را پایان دهید.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر