دخترانی که به ترک تحصیل محکوم می‌شوند!
«نایسر» یکی از نواحی منفصل شهری سنندج است که جمعیت بسیار زیادی را در خود جای داده، اما متاسفانه فاقد هرگونه امکانات رفاهی و تحصیلی در خور این منطقه است.
خبرگزاری ایسنا: «نایسر» یکی از نواحی منفصل شهری سنندج است که جمعیت بسیار زیادی را در خود جای داده، اما متاسفانه فاقد هرگونه امکانات رفاهی و تحصیلی در خور این منطقه است.
جمع زیادی از دانش آموزان دختر این منطقه که سال جاری به مقطع دبیرستان راه یافته‌اند، اخیرا برای ثبت نام به مدرسه(حاج حسین علیزاده) که در این ناحیه وجود دارد مراجعه کرده‌اند، اما این مدرسه به دلیل اینکه گنجایش دانش آموزان این منطقه را ندارد و ظرفیت آن پر شده است، از پذیرش آنها سر باز شده و به والدین آنها اعلام شده دختران خود را در مدرسه‌ای در داخل شهر ثبت نام کنند.
والدین این دانش آموزان نیز که بیش از ۱۰۰ نفر را شامل می‌شوند عنوان کرده‌اند که فرزندان خود را به مدارس داخل شهر سنندج نمی‌فرستند و بیم آن می‌رود که دانش آموزان دختر این منطقه ترک تحصیل کنند.
در پی درخواست والدین این دانش‌آموزان از خبرنگاران استان، مبنی بر پیگیری و رسیدگی به عدم پذیرش دخترانشان در دوره دبیرستان و ابراز نگرانی آنها از ترک تحصیل فرزندانشان، عازم ناحیه منفصل شهری نایسر شدیم.
مادران و پدران زیادی در جلوی درب پاساژی نشسته بودند و با صدای بلند و التماس از یکی از مسئولان آموزش پرورش ناحیه یک سنندج می‌خواستند که دخترانشان برای ادامه تحصیل، در ناحیه منفصل شهری نایسر باقی بمانند و به داخل شهر نروند.
مادری با صدای غمگین و تَن لرزان می‌گفت: ما از پس تامین هزینه خرد و خوراک بچه‌هایمان بر نمی‌آیم، چطور می‌توانیم هزینه کرایه تاکسی فرزندانمان را به داخل شهر تامین کنیم، این انصاف نیست که تفاوت طبقاتی بین ما و شهری نشین‌ها باشد.
معاون پشتیبانی آموزش پرورش ناحیه یک سنندج نیز که در جمع اهالی نایسر حضور داشت، گفت: تعداد دانش آموزانی که از دوره راهنمایی به دبیرستان راه یافته‌اند، در این منطقه بسیار زیاد است و متاسفانه یک مدرسه دبیرستان دخترانه در این منطقه وجود دارد که امروز دیگر این مدرسه کشش ثبت نام این حجم جمعیت را ندارد.
«عبدالله مرادی» که مسئولیت ساخت مدارس و تهیه وسایل کمک آموزشی را وظیفه سازمان نوسازی مدارس می‌داند، عنوان کرد: در این منطقه تعداد زیادی خانوار زندگی می‌کنند، اما تعداد مدارس کافی برای فرزندان آنها وجود ندارد که همین مسئله موجب نارضایتی‌های بسیاری شده است.
وی افزود: کمی پایین‌تر از این مدرسه، فنداسیون دبیرستان دخترانه «شاکر احمدی» آماده شده که متاسفانه به دلیل یک معبر کوچک، شهرداری ۵ ماه است جلوی روند ساخت این مهم را گرفته که اگر شهرداری چنین کاری را نمی‌کرد امروز دیگر این خانواده‌ها در اینجا نگران جمع نمی‌شدند و در آن مدرسه فرزندانشان را ثبت نام می‌کردند.
مرادی، آموزش و پرورش ناحیه یک را یکی از پیشتازان در امر مبارزه با ترک تحصیل دانست و خاطرنشان کرد: اگر کسی از ادامه تحصیل خودداری کند، مدیر مدرسه موظف است که مسائل آن خانواده و علت را جویا و به آموزش پرورش اطلاع دهد.
هرچند حرف‌های این مسئول و حضور وی در جمع مردم کمی دلگرم کننده بود، اما باید گفت هرچه سریعتر باید راه چاره‌ای برای این کار اندیشیده شود.
مردم نایسر بیشتر از روستاهای اطراف هستند که در آنجا زندگی می‌کنند و وقتی پای حرف‌های مادران و پدران دانش آموزان نشستیم، درک کردیم که آنها دختران خود را برای ادامه تحصیل به داخل شهر و جاهای دور دست نمی‌فرستند، متاسفانه دلایل فرهنگی و حساسیت و تعصب این خانواده‌ها بر روی فرزندان دختر خود، موجب شده آنها ترک تحصیل فرزندان خود را بر ادامه تحصیل آنها در مناطق داخل شهر ترجیح دهند.
در این مکان که حضور داشتیم، یک مادر که فرزندش دارای معدل ۲۰ بود با کارنامه در دستش آمد، از ما خواهش می‌کرد که برای دخترش کاری کنیم، او می‌گفت که سال گذشته دخترم در مدرسه نمونه دولتی قبول شده است اما بخاطر اینکه فاصله آن تا خانه‌یشان زیاد بوده پدرش موافق با این کار نبوده و حال امروز پدرش نیز همین نظر را دارد و می‌گوید یا باید دخترم در نایسر و در کنار ما باشد یا باید ترک تحصیل کند.
وقتی که کارنامه‌های درخشان این دختران را می‌دیدیم افسوس می‌خوردیم که چرا باید این دختران که هرکدام از آنها می‌توانند جزو آینده سازان این دیار باشند، بخاطر عدم وجود مدرسه و یا عدم علم فرهنگی والدین بسوزند و ترک تحصیل کنند.
شاید مشکل مالی، رفت و آمد و مشکل‌های دیگری که امروز متاسفانه در جامعه قرار دارد والدین را از دور نگه داشتن دخترانشان از کنارشان ترسانده است، اما تمام این مشکلات نباید هاله بی سوادی را بر سر دختران این منطقه به وجود آورد.
در ادامه این بازدید به داخل پاساژ حاج حسین علیزاده رفتیم، حاج حسین پیرمرد ۶۵ ساله‌ای بود که دل بزرگی داشت و در گذشته نیز مدرسه‌ای را برای اینکه دختران این منطقه از نعمت تحصیل بی بهره نباشند ساخته و امروز باز هم مردم این منطقه دست به دامان این خیر شده‌اند.
ابتدای صحبت‌هایم به تجمع والدین در یک پاساژ اشاره کردم، این پاساژ همان پاساژی است که حاج حسین، خیر مدرسه ساز در اختیار مردم قرار داده است تا زمانی که مشکل جذب این دختران حل می‌شود در آن تحصیل کنند، اما هنوز زیرساخت‌های آن فراهم نشده و با این قضیه موافقت نشده است.
وقتی با این حاجی صحبت کردم، می‌گفت: من تمام این کارها را برای رضای خدا انجام می‌دهم و دوست ندارم دخترانی که در این منطقه زندگی می‌کنند از تحصیل عقب بیفتند؛ این پاساژ تازه ساختی را که در آن هستیم تا زمانی که سازمان نوسازی یا آموزش پرورش به آن احتیاج دارند، می‌توانند از آن استفاده کنند.
وی تنها مشکل پاساژ را نبود گاز عنوان کرد و گفت: حداقل کمترین کاری که مسئولان می‌توانند انجام دهند این است که گاز این مجموعه را وصل کنند تا دختران بتوانند در آن تحصیل کنند و دیگر والدین دخترانشان را به ترک تحصیل تهدید نکنند.
اکنون دیگر نوبت مسئولان است که احساس مسئولیت بیشتری نسبت به نواحی منفصل شهری داشته باشند و راه تحصیل دختران این منطقه را هموار کنند.
جمع زیادی از دانش آموزان دختر این منطقه که سال جاری به مقطع دبیرستان راه یافته‌اند، اخیرا برای ثبت نام به مدرسه(حاج حسین علیزاده) که در این ناحیه وجود دارد مراجعه کرده‌اند، اما این مدرسه به دلیل اینکه گنجایش دانش آموزان این منطقه را ندارد و ظرفیت آن پر شده است، از پذیرش آنها سر باز شده و به والدین آنها اعلام شده دختران خود را در مدرسه‌ای در داخل شهر ثبت نام کنند.
والدین این دانش آموزان نیز که بیش از ۱۰۰ نفر را شامل می‌شوند عنوان کرده‌اند که فرزندان خود را به مدارس داخل شهر سنندج نمی‌فرستند و بیم آن می‌رود که دانش آموزان دختر این منطقه ترک تحصیل کنند.
در پی درخواست والدین این دانش‌آموزان از خبرنگاران استان، مبنی بر پیگیری و رسیدگی به عدم پذیرش دخترانشان در دوره دبیرستان و ابراز نگرانی آنها از ترک تحصیل فرزندانشان، عازم ناحیه منفصل شهری نایسر شدیم.
مادران و پدران زیادی در جلوی درب پاساژی نشسته بودند و با صدای بلند و التماس از یکی از مسئولان آموزش پرورش ناحیه یک سنندج می‌خواستند که دخترانشان برای ادامه تحصیل، در ناحیه منفصل شهری نایسر باقی بمانند و به داخل شهر نروند.
مادری با صدای غمگین و تَن لرزان می‌گفت: ما از پس تامین هزینه خرد و خوراک بچه‌هایمان بر نمی‌آیم، چطور می‌توانیم هزینه کرایه تاکسی فرزندانمان را به داخل شهر تامین کنیم، این انصاف نیست که تفاوت طبقاتی بین ما و شهری نشین‌ها باشد.
معاون پشتیبانی آموزش پرورش ناحیه یک سنندج نیز که در جمع اهالی نایسر حضور داشت، گفت: تعداد دانش آموزانی که از دوره راهنمایی به دبیرستان راه یافته‌اند، در این منطقه بسیار زیاد است و متاسفانه یک مدرسه دبیرستان دخترانه در این منطقه وجود دارد که امروز دیگر این مدرسه کشش ثبت نام این حجم جمعیت را ندارد.
«عبدالله مرادی» که مسئولیت ساخت مدارس و تهیه وسایل کمک آموزشی را وظیفه سازمان نوسازی مدارس می‌داند، عنوان کرد: در این منطقه تعداد زیادی خانوار زندگی می‌کنند، اما تعداد مدارس کافی برای فرزندان آنها وجود ندارد که همین مسئله موجب نارضایتی‌های بسیاری شده است.
وی افزود: کمی پایین‌تر از این مدرسه، فنداسیون دبیرستان دخترانه «شاکر احمدی» آماده شده که متاسفانه به دلیل یک معبر کوچک، شهرداری ۵ ماه است جلوی روند ساخت این مهم را گرفته که اگر شهرداری چنین کاری را نمی‌کرد امروز دیگر این خانواده‌ها در اینجا نگران جمع نمی‌شدند و در آن مدرسه فرزندانشان را ثبت نام می‌کردند.
مرادی، آموزش و پرورش ناحیه یک را یکی از پیشتازان در امر مبارزه با ترک تحصیل دانست و خاطرنشان کرد: اگر کسی از ادامه تحصیل خودداری کند، مدیر مدرسه موظف است که مسائل آن خانواده و علت را جویا و به آموزش پرورش اطلاع دهد.
هرچند حرف‌های این مسئول و حضور وی در جمع مردم کمی دلگرم کننده بود، اما باید گفت هرچه سریعتر باید راه چاره‌ای برای این کار اندیشیده شود.
مردم نایسر بیشتر از روستاهای اطراف هستند که در آنجا زندگی می‌کنند و وقتی پای حرف‌های مادران و پدران دانش آموزان نشستیم، درک کردیم که آنها دختران خود را برای ادامه تحصیل به داخل شهر و جاهای دور دست نمی‌فرستند، متاسفانه دلایل فرهنگی و حساسیت و تعصب این خانواده‌ها بر روی فرزندان دختر خود، موجب شده آنها ترک تحصیل فرزندان خود را بر ادامه تحصیل آنها در مناطق داخل شهر ترجیح دهند.
در این مکان که حضور داشتیم، یک مادر که فرزندش دارای معدل ۲۰ بود با کارنامه در دستش آمد، از ما خواهش می‌کرد که برای دخترش کاری کنیم، او می‌گفت که سال گذشته دخترم در مدرسه نمونه دولتی قبول شده است اما بخاطر اینکه فاصله آن تا خانه‌یشان زیاد بوده پدرش موافق با این کار نبوده و حال امروز پدرش نیز همین نظر را دارد و می‌گوید یا باید دخترم در نایسر و در کنار ما باشد یا باید ترک تحصیل کند.
وقتی که کارنامه‌های درخشان این دختران را می‌دیدیم افسوس می‌خوردیم که چرا باید این دختران که هرکدام از آنها می‌توانند جزو آینده سازان این دیار باشند، بخاطر عدم وجود مدرسه و یا عدم علم فرهنگی والدین بسوزند و ترک تحصیل کنند.
شاید مشکل مالی، رفت و آمد و مشکل‌های دیگری که امروز متاسفانه در جامعه قرار دارد والدین را از دور نگه داشتن دخترانشان از کنارشان ترسانده است، اما تمام این مشکلات نباید هاله بی سوادی را بر سر دختران این منطقه به وجود آورد.
در ادامه این بازدید به داخل پاساژ حاج حسین علیزاده رفتیم، حاج حسین پیرمرد ۶۵ ساله‌ای بود که دل بزرگی داشت و در گذشته نیز مدرسه‌ای را برای اینکه دختران این منطقه از نعمت تحصیل بی بهره نباشند ساخته و امروز باز هم مردم این منطقه دست به دامان این خیر شده‌اند.
ابتدای صحبت‌هایم به تجمع والدین در یک پاساژ اشاره کردم، این پاساژ همان پاساژی است که حاج حسین، خیر مدرسه ساز در اختیار مردم قرار داده است تا زمانی که مشکل جذب این دختران حل می‌شود در آن تحصیل کنند، اما هنوز زیرساخت‌های آن فراهم نشده و با این قضیه موافقت نشده است.
وقتی با این حاجی صحبت کردم، می‌گفت: من تمام این کارها را برای رضای خدا انجام می‌دهم و دوست ندارم دخترانی که در این منطقه زندگی می‌کنند از تحصیل عقب بیفتند؛ این پاساژ تازه ساختی را که در آن هستیم تا زمانی که سازمان نوسازی یا آموزش پرورش به آن احتیاج دارند، می‌توانند از آن استفاده کنند.
وی تنها مشکل پاساژ را نبود گاز عنوان کرد و گفت: حداقل کمترین کاری که مسئولان می‌توانند انجام دهند این است که گاز این مجموعه را وصل کنند تا دختران بتوانند در آن تحصیل کنند و دیگر والدین دخترانشان را به ترک تحصیل تهدید نکنند.
اکنون دیگر نوبت مسئولان است که احساس مسئولیت بیشتری نسبت به نواحی منفصل شهری داشته باشند و راه تحصیل دختران این منطقه را هموار کنند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
عالی
از مسعولین عزیز خواهش یه کاری برای این دختر ها بکنند
وزارت آموزش و پروش باید جوابگوی این مسئله باشه اما یه نکته. خب گیریم یه دبیرستان براشون ساختند.و مشغول تحصیل شدند حالا وقتی دبیرستانشون تموم بشه بازم به خاطر تعصب خانواده ها باید بیاند توی روستای خودشون براشون دانشگاه بسازند عایا ؟