بدعهدی اصولگرایان در انتخابات مجلس
به اعتقاد برخی کارشناسان، فراکسیون امید با توجه به تعداد کرسی‌هایی که در مجلس دارد، نتوانسته در تحولات درونی و بخصوص در انتخاب هیأت رئیسه و کمیسیون‌ها موفق عمل کند. در همین باره گفت‌وگو کرده‌ایم با حجت‌الاسلام احمد مازنی، نماینده تهران و از اعضای فراکسیون امید که نامزد ریاست کمیسیون فرهنگی بود و تنها با اختلاف یک رأی، کرسی ریاست را به حجت‌الاسلام پژمانفر داد.
روزنامه ایران: به اعتقاد برخی کارشناسان، فراکسیون امید با توجه به تعداد کرسی‌هایی که در مجلس دارد، نتوانسته در تحولات درونی و بخصوص در انتخاب هیأت رئیسه و کمیسیون‌ها موفق عمل کند. در همین باره گفت‌وگو کرده‌ایم با حجت‌الاسلام احمد مازنی، نماینده تهران و از اعضای فراکسیون امید که نامزد ریاست کمیسیون فرهنگی بود و تنها با اختلاف یک رأی، کرسی ریاست را به حجت‌الاسلام پژمانفر داد.
انتظار می‌رفت حضور اعضای فراکسیون امید در کمیسیون فرهنگی پررنگ‌تر باشد، چرا یک اصولگرا رئیس شد؟
در آخرین روز برگزاری انتخابات هیأت رئیسه این فراکسیون، دو نفر یعنی آقایان دکتر لاریجانی و سعادت، نماینده دشتستان از کمیسیون خارج شدند، درحالی که پیش‌بینی می‌شد رأی آقای سعادت با ما باشد. آقای لاریجانی در جایگاه ریاست مجلس قاعدتاً باید بی‌طرف باشند. بنابراین، به این ترتیب، یک رأی ما کم شد. اصلاح‌طلبان این کمیسیون ۸ نفر بودند و دوستان اصولگرا هم ۸ نفر؛ یک نفر از دوستان هم مستقل بود که قاعدتاً رأی ایشان تعیین کننده بود. نتیجه انتخابات این کمیسیون نشان داد که ظاهراً استقلال برخی مستقلین به گونه‌ای است که اگر قرار باشد به یک طرف متمایل شوند، اغلب به سمت راست متمایل می‌شوند.
نه تنها رأی این دوست مستقل با ما نبود، بلکه تلاش کرد تا نتیحه فعلی رقم بخورد. مضافاً اینکه برخی دوستان اصولگرای حاضر در کمیسیون به ما قول داده بودند در انتخابات رئیس به ما رأی بدهند و ما هم در انتخاب سایر سمت‌ها به آنها رأی بدهیم. ما به عهد خود وفا کردیم، اما آنان به ما رأی ندادند.
و بدین ترتیب شما با تفاوت یک رأی، ریاست این کمیسیون را از دست دادید؟
با ۸ رأیی که من آوردم، معلوم شد که تنها اصلاح‌طلبان به ما رأی دادند.
اساساً ترکیب کمیسیون فرهنگی را چطور می‌بینید؟ زیرا این کمیسیون در مجلس نهم همیشه با دولت چالش داشت. در این دوره فضا چطور خواهد بود؟
اساساً فضای کل مجلس تغییر کرده است. در مجلس نهم تنها یک اقلیت به عدد انگشتان دست نیروهای خط امام و اصلاح‌طلب حضور داشتند، اما این جریان در مجلس دهم، اگر رأی دکتر عارف را ملاک قرار دهیم، ۱۰۳ نفر هستند. بنابراین، طبیعی است که با تعداد قابل توجه نمایندگان اصلاح‌طلبان، حامیان دولت و اصولگرایان معتدلی که در مجلس دهم حضور دارند، کلیت مجلس اعتدالی خواهد بود.
در این دوره حتی دوستانی که با گرایش‌های اصولگرایی وارد مجلس شدند، انسان‌های بسیار معقول و متینی هستند. در مجموع، اساساً فضای مجلس نمی‌تواند افراطی باشد. در کنار رقابت‌ها، نوعی رفاقت و صمیمیت هم در میان نمایندگان دیده می‌شود.
به عنوان مثال، اکنون در فراکسیون روحانیت بسیار با هم صمیمی هستیم، هرچند از طیف‌های مختلف در آن هستند. لذا اتفاقات تند دیگر در مجلس پیش‌بینی نمی‌شود. درباره کمیسیون فرهنگی که اشاره کردید، اعضای کمیسیون از صبغه علمی و فرهنگی برخوردارند. ممکن است منازعاتی پیش بیاید، اما این منازعات نظری و مانند مباحث طلبه‌ها خواهد بود. در کمیسیون شاهد احترام به نظرات و دیدگاه‌های یکدیگر هستیم، ضمن اینکه ترکیب سیاسی آرا نیز
50-50 است که این ترکیب نشان می‌دهد کمیسیون آرامی خواهیم داشت.
هرچند ممکن است رفاقت باشد، اما ترکیب کمیسیون فرهنگی نشان می‌دهد که اختلاف نظر روی مسائل فرهنگی زیاد باشد. فکر نمی‌کنید چالش‌های شما در آینده زیاد می‌شود؟
اگر منافع ملی و مصالح عمومی، اصل باشد که هست، چنین مشکلی نخواهد بود. با دوستانی چون آقای پژمانفر صحبت کردم.»
ما به همدلی و انعطاف نیاز داریم. ضمن اینکه کارهای بر زمین مانده زیادی وجود دارد و اساساً مجال پرداختن به اختلاف‌ها و مسائلی از این دست وجود نخواهد داشت. سعی می‌کنیم روی موارد اختلافی تمرکز نکنیم، بلکه ابتدا روی مسائل مشترک کار کنیم و سپس روی موارد اختلافی. اگر شد، با اجماع مسائل را حل می‌کنیم و اگر نشد، با اکثریت آرا. طی یک سال آینده خواهیم فهمید که این ترکیب و هیأت رئیسه چقدر انعطاف دارد تا بتوانیم با هم مسائل را پیش ببریم.
اتفاق کمیسیون فرهنگی به نوعی در کمیسیون‌های دیگر نیز تکرار شد.
بخشی از این موضوع طبیعی بود. زیرا رؤسای شعب که در چینش نماینـــدگان بـــرای کمــــیسیون‌های مختلف تأثیرگذار هستند، اکثراً اصولگرا بودند و این مهم محصول شناخت اندک نمایندگان از یکدیگر بود. همه هماهنگی‌ها و شناخت‌های نمایندگان معطوف به انتخاب رؤسای شعب در روز افتتاحیه مجلس و در فاصله رفتن به حرم امام(ره) در اتوبوس صورت گرفت. پس از آن بود که شناخت اجمالی از هم پیدا کردیم. فرصت محدود و تجربه کم نیروهای جدید دوستان فراکسیون امید، عامل اصلی بود.
این تأثیرگذاری رؤسای شعب به ضرر فراکسیون امید شد؟
به هر حال آنها حق رأی داشتند و تا جایی که ممکن بود، دوستان ما از آنان خواستند منصفانه برخورد کنند، اما بالاخره آنان از اختیارات خود استفاده کردند و تا جایی که ممکن بود، چینش را طوری انجام دادند تا دوستان ما رأی نیاورند.
برخی به فراکسیون امید انتقاد می‌کنند که به لحاظ کار تشکیلاتی و لابیگری چندان قوی نیست. یکی از رسانه‌ها نوشته بود که امیدی‌ها فردی مثل محمدرضا باهنر یا بهزاد نبوی ندارند.
ما از قدرت چانه‌زنی و لابیگری خوبی برخورداریم. آقای دکتر عارف شخصیت فرهیخته‌ای است.
ایشان در هیأت رئیسه فراکسیون، برای کمیسیون‌ها وقت زیادی صرف کردند، ضمن اینکه دوستان پرتلاش و قوی مانند آقای تاجگردون هم فعال بودند که با توجه به تجربه‌شان، مدیریت کمیسیون‌ها به ایشان سپرده شده بود. اما با همه وجود، توفیق ما نسبی بود. شاید اتکای دوستان اصلاح‌طلب به اخلاق و رعایت انصاف علت عدم توفیق ما باشد، هرچند نمی‌خواهم دوستان اصولگرا را متهم کنم، اما این امر، بی‌تأثیر نبود.
اخلاق و انصاف به جای خود که بسیار خوب هم هست، اما به هر حال کار در مجلس نیازمند لابیگری است، بویژه اینکه با برنامه‌هایی که اعلام شده بود، انتظار می‌رفت فراکسیون موفق‌تر ظاهر شود. اگر کف رأی فراکسیون را 103 رأی در نظر بگیریم، قبول دارید که فراکسیون نتوانست به اندازه وزن خود در هیأت رئیسه یا کمیسیون‌ها موفق باشد؟
این موضوع باید در اولین فرصت در فراکسیون امید بررسی و آسیب‌شناسی شود، اما درباره کمیسیون‌ها برخی اتفاقات افتاد که از دست ما خارج شد. مثلاً درباره کمیسیون فرهنگی توضیح دادم که دو نفر در دقیقه آخر جابه‌جا شدند که به ضرر ما شد یا مهم‌تر از آن در کمیسیون آموزش از آقای فتحی خواستند که به کمیسیون دیگری برود با این فرض که شخص دیگری جایگزین او در کمیسیون آموزش خواهد شد که رأیش به نامزد فراکسیون امید خواهد بود. اما این اتفاق نیفتاد و دیدیم که نامزد امید در کمیسیون آموزش هم رأی نیاورد.
اتفاقاً این مسأله روشن می‌کند که طرف مقابل شما، کار تشکیلاتی و لابی قوی‌تری انجام می‌دهد. از همین منظر حتی انتقادهایی به آقای عارف رئیس فراکسیون هم مطرح می‌شود.
آقای دکتر عارف هنگام نامزدی برای ریاست مجلس، می‌دانست که به طور قطع این کرسی به ایشان نمی‌رسد. اما افکار عمومی تصور می‌کرد اصلاح‌طلبان اکثریت مجلس را در دست دارند و لذا خواستار نامزدی وی بودند. جمع‌بندی فراکسیون این شد که برای وزن‌کشی و مشخص شدن وزن فراکسیون هم که هست، ایشان نامزد شوند و آقای عارف هم فداکاری کرد که نامزد شد.
می‌شد به صورت دیگری هم وزن‌کشی شود؟
نمی‌شد. اگر ایشان کنار می‌رفت، می‌گفتند لابد توافق یا اصطلاحاً بده بستانی صورت گرفته است.
به هر حال تعامل یا بده بستان هم بخشی از کار سیاسی در مجلس است همچنان‌که تعدادی از اصولگرایان بر همین اساس در لیست انتخاباتی امید قرار گرفتند؟
در انتخابات، با اصولگرایان تعامل کرده و یک فهرست ارائه دادیم تا مانع حضور افراطی‌ها در مجلس شویم. اما مردم فکر می‌کردند حالا که این فهرست رأی آورد، این یعنی اصلاح‌طلبان رأی آورده‌اند. اما با نامزدی آقای عارف برای ریاست، مشخص شد که آرای اصلاح‌طلبان به اندازه‌ای نیست که مردم فکر می‌کردند. این مسأله در انتخابات کمیسیون‌ها هم مشخص شد. یعنی دوستانی که در انتخابات هیأت رئیسه با ما همراهی نکردند، در مسأله کمیسون‌ها هم راه خودشان را رفتند. آنان قول دادند که رأی بدهند، اما رأی ندادند و عهدی که بسته بودند را شکستند. به هر رو، مجمع عمومی فراکسیون امید بزودی تشکیل می‌شود و با انسجام بیشتری کار فراکسیون را ادامه خواهیم داد.
انتظار می‌رفت حضور اعضای فراکسیون امید در کمیسیون فرهنگی پررنگ‌تر باشد، چرا یک اصولگرا رئیس شد؟
در آخرین روز برگزاری انتخابات هیأت رئیسه این فراکسیون، دو نفر یعنی آقایان دکتر لاریجانی و سعادت، نماینده دشتستان از کمیسیون خارج شدند، درحالی که پیش‌بینی می‌شد رأی آقای سعادت با ما باشد. آقای لاریجانی در جایگاه ریاست مجلس قاعدتاً باید بی‌طرف باشند. بنابراین، به این ترتیب، یک رأی ما کم شد. اصلاح‌طلبان این کمیسیون ۸ نفر بودند و دوستان اصولگرا هم ۸ نفر؛ یک نفر از دوستان هم مستقل بود که قاعدتاً رأی ایشان تعیین کننده بود. نتیجه انتخابات این کمیسیون نشان داد که ظاهراً استقلال برخی مستقلین به گونه‌ای است که اگر قرار باشد به یک طرف متمایل شوند، اغلب به سمت راست متمایل می‌شوند.
نه تنها رأی این دوست مستقل با ما نبود، بلکه تلاش کرد تا نتیحه فعلی رقم بخورد. مضافاً اینکه برخی دوستان اصولگرای حاضر در کمیسیون به ما قول داده بودند در انتخابات رئیس به ما رأی بدهند و ما هم در انتخاب سایر سمت‌ها به آنها رأی بدهیم. ما به عهد خود وفا کردیم، اما آنان به ما رأی ندادند.
و بدین ترتیب شما با تفاوت یک رأی، ریاست این کمیسیون را از دست دادید؟
با ۸ رأیی که من آوردم، معلوم شد که تنها اصلاح‌طلبان به ما رأی دادند.
اساساً ترکیب کمیسیون فرهنگی را چطور می‌بینید؟ زیرا این کمیسیون در مجلس نهم همیشه با دولت چالش داشت. در این دوره فضا چطور خواهد بود؟
اساساً فضای کل مجلس تغییر کرده است. در مجلس نهم تنها یک اقلیت به عدد انگشتان دست نیروهای خط امام و اصلاح‌طلب حضور داشتند، اما این جریان در مجلس دهم، اگر رأی دکتر عارف را ملاک قرار دهیم، ۱۰۳ نفر هستند. بنابراین، طبیعی است که با تعداد قابل توجه نمایندگان اصلاح‌طلبان، حامیان دولت و اصولگرایان معتدلی که در مجلس دهم حضور دارند، کلیت مجلس اعتدالی خواهد بود.
در این دوره حتی دوستانی که با گرایش‌های اصولگرایی وارد مجلس شدند، انسان‌های بسیار معقول و متینی هستند. در مجموع، اساساً فضای مجلس نمی‌تواند افراطی باشد. در کنار رقابت‌ها، نوعی رفاقت و صمیمیت هم در میان نمایندگان دیده می‌شود.
به عنوان مثال، اکنون در فراکسیون روحانیت بسیار با هم صمیمی هستیم، هرچند از طیف‌های مختلف در آن هستند. لذا اتفاقات تند دیگر در مجلس پیش‌بینی نمی‌شود. درباره کمیسیون فرهنگی که اشاره کردید، اعضای کمیسیون از صبغه علمی و فرهنگی برخوردارند. ممکن است منازعاتی پیش بیاید، اما این منازعات نظری و مانند مباحث طلبه‌ها خواهد بود. در کمیسیون شاهد احترام به نظرات و دیدگاه‌های یکدیگر هستیم، ضمن اینکه ترکیب سیاسی آرا نیز
50-50 است که این ترکیب نشان می‌دهد کمیسیون آرامی خواهیم داشت.
هرچند ممکن است رفاقت باشد، اما ترکیب کمیسیون فرهنگی نشان می‌دهد که اختلاف نظر روی مسائل فرهنگی زیاد باشد. فکر نمی‌کنید چالش‌های شما در آینده زیاد می‌شود؟
اگر منافع ملی و مصالح عمومی، اصل باشد که هست، چنین مشکلی نخواهد بود. با دوستانی چون آقای پژمانفر صحبت کردم.»
ما به همدلی و انعطاف نیاز داریم. ضمن اینکه کارهای بر زمین مانده زیادی وجود دارد و اساساً مجال پرداختن به اختلاف‌ها و مسائلی از این دست وجود نخواهد داشت. سعی می‌کنیم روی موارد اختلافی تمرکز نکنیم، بلکه ابتدا روی مسائل مشترک کار کنیم و سپس روی موارد اختلافی. اگر شد، با اجماع مسائل را حل می‌کنیم و اگر نشد، با اکثریت آرا. طی یک سال آینده خواهیم فهمید که این ترکیب و هیأت رئیسه چقدر انعطاف دارد تا بتوانیم با هم مسائل را پیش ببریم.
اتفاق کمیسیون فرهنگی به نوعی در کمیسیون‌های دیگر نیز تکرار شد.
بخشی از این موضوع طبیعی بود. زیرا رؤسای شعب که در چینش نماینـــدگان بـــرای کمــــیسیون‌های مختلف تأثیرگذار هستند، اکثراً اصولگرا بودند و این مهم محصول شناخت اندک نمایندگان از یکدیگر بود. همه هماهنگی‌ها و شناخت‌های نمایندگان معطوف به انتخاب رؤسای شعب در روز افتتاحیه مجلس و در فاصله رفتن به حرم امام(ره) در اتوبوس صورت گرفت. پس از آن بود که شناخت اجمالی از هم پیدا کردیم. فرصت محدود و تجربه کم نیروهای جدید دوستان فراکسیون امید، عامل اصلی بود.
این تأثیرگذاری رؤسای شعب به ضرر فراکسیون امید شد؟
به هر حال آنها حق رأی داشتند و تا جایی که ممکن بود، دوستان ما از آنان خواستند منصفانه برخورد کنند، اما بالاخره آنان از اختیارات خود استفاده کردند و تا جایی که ممکن بود، چینش را طوری انجام دادند تا دوستان ما رأی نیاورند.
برخی به فراکسیون امید انتقاد می‌کنند که به لحاظ کار تشکیلاتی و لابیگری چندان قوی نیست. یکی از رسانه‌ها نوشته بود که امیدی‌ها فردی مثل محمدرضا باهنر یا بهزاد نبوی ندارند.
ما از قدرت چانه‌زنی و لابیگری خوبی برخورداریم. آقای دکتر عارف شخصیت فرهیخته‌ای است.
ایشان در هیأت رئیسه فراکسیون، برای کمیسیون‌ها وقت زیادی صرف کردند، ضمن اینکه دوستان پرتلاش و قوی مانند آقای تاجگردون هم فعال بودند که با توجه به تجربه‌شان، مدیریت کمیسیون‌ها به ایشان سپرده شده بود. اما با همه وجود، توفیق ما نسبی بود. شاید اتکای دوستان اصلاح‌طلب به اخلاق و رعایت انصاف علت عدم توفیق ما باشد، هرچند نمی‌خواهم دوستان اصولگرا را متهم کنم، اما این امر، بی‌تأثیر نبود.
اخلاق و انصاف به جای خود که بسیار خوب هم هست، اما به هر حال کار در مجلس نیازمند لابیگری است، بویژه اینکه با برنامه‌هایی که اعلام شده بود، انتظار می‌رفت فراکسیون موفق‌تر ظاهر شود. اگر کف رأی فراکسیون را 103 رأی در نظر بگیریم، قبول دارید که فراکسیون نتوانست به اندازه وزن خود در هیأت رئیسه یا کمیسیون‌ها موفق باشد؟
این موضوع باید در اولین فرصت در فراکسیون امید بررسی و آسیب‌شناسی شود، اما درباره کمیسیون‌ها برخی اتفاقات افتاد که از دست ما خارج شد. مثلاً درباره کمیسیون فرهنگی توضیح دادم که دو نفر در دقیقه آخر جابه‌جا شدند که به ضرر ما شد یا مهم‌تر از آن در کمیسیون آموزش از آقای فتحی خواستند که به کمیسیون دیگری برود با این فرض که شخص دیگری جایگزین او در کمیسیون آموزش خواهد شد که رأیش به نامزد فراکسیون امید خواهد بود. اما این اتفاق نیفتاد و دیدیم که نامزد امید در کمیسیون آموزش هم رأی نیاورد.
اتفاقاً این مسأله روشن می‌کند که طرف مقابل شما، کار تشکیلاتی و لابی قوی‌تری انجام می‌دهد. از همین منظر حتی انتقادهایی به آقای عارف رئیس فراکسیون هم مطرح می‌شود.
آقای دکتر عارف هنگام نامزدی برای ریاست مجلس، می‌دانست که به طور قطع این کرسی به ایشان نمی‌رسد. اما افکار عمومی تصور می‌کرد اصلاح‌طلبان اکثریت مجلس را در دست دارند و لذا خواستار نامزدی وی بودند. جمع‌بندی فراکسیون این شد که برای وزن‌کشی و مشخص شدن وزن فراکسیون هم که هست، ایشان نامزد شوند و آقای عارف هم فداکاری کرد که نامزد شد.
می‌شد به صورت دیگری هم وزن‌کشی شود؟
نمی‌شد. اگر ایشان کنار می‌رفت، می‌گفتند لابد توافق یا اصطلاحاً بده بستانی صورت گرفته است.
به هر حال تعامل یا بده بستان هم بخشی از کار سیاسی در مجلس است همچنان‌که تعدادی از اصولگرایان بر همین اساس در لیست انتخاباتی امید قرار گرفتند؟
در انتخابات، با اصولگرایان تعامل کرده و یک فهرست ارائه دادیم تا مانع حضور افراطی‌ها در مجلس شویم. اما مردم فکر می‌کردند حالا که این فهرست رأی آورد، این یعنی اصلاح‌طلبان رأی آورده‌اند. اما با نامزدی آقای عارف برای ریاست، مشخص شد که آرای اصلاح‌طلبان به اندازه‌ای نیست که مردم فکر می‌کردند. این مسأله در انتخابات کمیسیون‌ها هم مشخص شد. یعنی دوستانی که در انتخابات هیأت رئیسه با ما همراهی نکردند، در مسأله کمیسون‌ها هم راه خودشان را رفتند. آنان قول دادند که رأی بدهند، اما رأی ندادند و عهدی که بسته بودند را شکستند. به هر رو، مجمع عمومی فراکسیون امید بزودی تشکیل می‌شود و با انسجام بیشتری کار فراکسیون را ادامه خواهیم داد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر