«حامی» بر مدار تغییر

وب‌سایت موسیقی ما: «حامی» برای اولین‌بار در سال ۹۵ به دیدار مخاطبان پایتخت‌نشین خود رفت. او شامگاه ۲۸ اردیبهشت و به میزبانی سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران سومین کنسرتش را با همت شرکت «اکسیر نوین» به مدیریت «محمدرضا خانزاده» روی صحنه برد. این اجرای حامی نسبت به دو کنسرت قبلی‌اش در تهران تفاوت‌های زیادی داشت. این تفاوت‌ها بیشتر در بخش محتوایی و سازبندی و ارکستر بود. این خواننده باسابقه چندی پیش با «علی ثابت» به عنوان رهبر جدید ارکسترش وارد همکاری شد و همین مسأله تغییرات زیادی در نوازندگان گروهش به دنبال داشت. گزارش اجرای اردیبهشت حامی را در ادامه می‌خوانید:

در ابتدای برنامه «حسن فراهانی» و «رضا تاجبخش» روی صحنه آمدند. تاجبخش پشت پیانو نشست و اورتور قطعه «سوگند» را آغاز کرد و سپس حامی در میان تشویق‌های حاضرین روی صحنه آمد و برخلاف اغلب کنسرت‌ها برای شروع یک قطعه ریتمیک را انتخاب نکرده بود. او این قطعه که برای فیلم‌سینمایی «به خاطر سوگند» بود را با دوئت پیانو و «فلوگل هورن» که توسط حسن فراهانی نواخته می‌شد اجرا کرد. حامی پس از خوش‌آمدگویی به حضار گفت:«امیدوارم کنار دوستان عزیزم در ارکستر شب خوبی داشته باشیم.» او در ادامه قطعه «سفر» را خواند که تنظیم جدیدش ریتمیک‌تر از نسخه‌ای بود که در آلبوم «آخدا» شنیده شد و ملودی این کار با ساز «فلوت» توسط «ترانه پوریوسف» اجرا می‌شد. سومین قطعه کنداکتور کنسرت یکی از هیت‌های حامی بود. «نبودی نبودم» با همراهی ویولن «عمادرضا نکویی» اجرا شد و حاضرین از همان ابتدا ترانه این کار را زمزمه می‌کردند. حامی پس از این قطعه گفت:«همیشه اطرافیان از من سوال می‌کنند که چرا حضور چهره‌های سینمایی در کنسرت من کمرنگ است؟ اعتقاد دارم که حضور این دوستان در کنسرت برای من افتخار است اما اگر اهالی سینما من را دوست داشته باشند به کنسرتم می‌آیند.» او پس از این توضیحات «بهاره رهنما» را به حاضرین معرفی کرد.

* سیمای جدید آثار حامی

یکی از اِلِمان‌های اجراهای حامی توانایی اجرای او با یک پیانو و بدون ارکستر است و او در این کنسرت، با وجود همراهی سازهای گوناگون، از این مولفه غافل نشده بود. حامی قطعه «خداحافظ» از آلبوم «فقط نگاه می‌کنم» را با همراهی پیانو خواند. او پس از این کار، «ماهی دلتنگ» را خواند ولی باز هم به سراغ پیانو و گیتار رفت و «زمستون» را برای دوستدارانش با این دو ساز خواند. اثری که زمستان سال گذشته و با تنظیم الکتروآکوستیک منتشر شد و اولین تجربه حامی در زمینه موسیقی الکترونیک به شمار می‌رفت. این خواننده درباره قطعه زمستون هم گفت:«دو سال قبل قطعه زمستون را ساختم و به دلیل اینکه آن زمان حال خوبی نداشتم ملودی این کار غمگین است.» او پس از قطعه «یاد من باش» و برای معرفی «رضا لمعانی» هم گفت:«اول نوازنده بعد خواننده که متأسفانه این موضوع در ایران اتفاق نمی‌افتد.» حامی در بخش دیگری از کنسرت برادرزاده‌اش «سامیار» را روی صحنه آورد و درباره او گفت:«به عشق سامیار در این پنج سال زنده بودم و نفس کشیدم. او در دو سه اجرای قبلی کنار من روی صحنه بود و دوست داشتم در این اجرا هم کنار من باشد.»

نکته حائز اهمیت این کنسرت حامی، تغییر و تحولات جدی بود که در ابتدای گزارش هم به آن اشاره شد. ارکستر قبلی که حامی سال گذشته با همراهی آنها دو اجرا در تهران روی صحنه برد فضایی کلاسیک داشت و اتفاقاً نزدیک به اغلب آثار این خواننده بود. اما ارکستر جدید حامی صدادهی متفاوت و پاپ داشت. دیگر خبری از سازهای زهی نبود و به جای آن نقش سازهای بادی برنجی و گیتار آکوستیک و گیتار کلاسیک پررنگ شده بود. بر مبنای همین دگرگونی‌های سازبندی، در تنظیم قطعات هم تغییرات جدی مشهود بود. تا پیش از این کنسرت شاید برای خیلی از مخاطبان عجیب بود که حامی یک قطعه شش و هشت بخواند. اما او در کنسرت ۲۸ اردیبهشت قطعه «چشمای تو» با ترانه‌ای از «زویا زاکاریان» را با تنظیم کاملاً شاد و تکنوازی سازهای بادی و کونگا اجرا کرد. در هنگام اجرای این قطعه هم توانست صحنه‌گردانی خوبی داشته باشد و انرژی حاضرین را دریافت کند. با توجه به صحبت‌های حامی در مصاحبه‌ای که چندی پیش با سایت ما داشت و اتفاقات این کنسرت باید در سال ۹۵ منتظر یک حامی جدید باشیم. ظاهراً هم استراتژی اولیه او این است که در کنار حفظ کاراکتر هنری خود یک بروزرسانی در آثارش برای سلایق جدید و گوناگون داشته باشد.

پایان‌بخش پارت اول کنسرت این خواننده قطعه «لالایی» بود که او این کار را در کنار برادرزاده‌اش خواند ولی پیش از آن گفت:«کاش من هم بچه داشتم. گاهی اوقات بچه داشتن برای پدر و مادرها یک اتفاق و گاهی اوقات معجزه است. پدر و مادرهایی که بچه برایشان معجزه است فرزند خود را بیشتر دوست دارند.»

* پول نداشتم!

شروع پارت دوم کنسرت با قطعه «غزل» بود که اتفاقاً این کار هم توسط حسن فراهانی و «بابک مالکی‌فر» برای این کنسرت مجدداً تنظیم شده بود. در نسخه جدید این کار هم نقش سازهای بادی و فلوت پررنگ بود و کیک بیشتری داشت. صدای حامی هم بر روی این نوع تنظیم نشسته بود و این خواننده می‌تواند با اجرای قطعات بیشتری در این فضا، طیف تین‌ایج را هم بیشتر به سمت آثارش جذب کند.

حامی پیش از اجرای «گل مینا» خاطره جالبی تعریف کرد:«زمان ضبط قطعه گل مینا پول نداشتم. به تلویزیون رفتم و یک کار خواندم و دستمزد آن را در استودیو به نوازندگان این کار دادم». او بخش‌هایی از ترانه این قطعه را در حالی که رو به مادرش ایستاده و بغض کرده بود می‌خواند. «لیلای من کو» یکی دیگر از کارهای پرطرفدار حامی بود که همخوانی حاضرین را به دنبال داشت اما پس از آن نوبت به قطعه «طلایه‌دار» رسید. حامی درباره این کار گفت:«من هرچه دارم از «بابک بیات» است. چند روز پس از درگذشت آقای بیات شاعر قطعه طلایه‌دار شعر این کار را به من داد و در حالی که خیلی دلم گرفته بود روی آن ملودی ساختم. چند روز قبل از چهلم آقای بیات با «رضا تاجبخش» به استودیو رفتیم و او این کار را بدون دستمزد تنظیم کرد.» حامی سپس برای معرفی «بابک صحرایی» هم گفت:«ترانه طلایه‌دار و بسیاری از کارهای هیت من از سروده‌های ایشان است.»

* یادی از «بابک بیات» و «ایرج جنتی عطایی»

او یک‌بار دیگر هم از مرحوم بیات یاد کرد و پیش از معروف‌ترین قطعه خود یعنی «دلم گرفت» گفت:«دلم برای آقای بیات خیلی تنگ شده است. ایشان کسی بودند که هر زمان دلم می‌گرفت با ایشان تماس می‌گرفتم و برایشان به راحتی می‌شد صحبت و درددل کرد. خیلی وقت است که با آقای «ایرج جنتی‌عطایی» تماس و صحبتی نداشته‌ام ولی با ایشان هم مثل آقای بیات می‌شد به راحتی صحبت و درددل کرد.» در هنگام اجرای قطعه دلم گرفت تقریباً تمامی حاضرین با صدای بلند این کار را می‌خواندند. حامی هم به خاطر این میزان استقبال، ترجیع‌بند دلم گرفت را شش مرتبه خواند. او هر بار با حرکات دست خود و نگاه به مخاطبانش آنها را در اجرای شاه‌بیت این کار با خود همراه می‌کرد. حسن‌ختام کنسرت او هم یک مدلی از قطعات قدیمی او بود که این مدلی هم ریتمیک و باانرژی تنظیم شده بود. البته حامی پس از این قطعه قصد داشت قطعه «سیاه و سپید» را با همراهی پیانو بخواند که تذکر مسئولان سالن بابت اتمام وقت کنسرت مانع این کار شد. او البته یک بیت از این کار را خواند و با شیطنت گفت: «الان صدا را قطع می‌کنند!».

*****

«داریوش صالح‌پور»، «امیرعباس گلاب»، «مهدی محمدی»، «بیژن سخن‌سنج»، «هدی زین‌العابدین»، «امیرعباس حسن‌زاده»، «حامد سلگی»، «هومن جوادی»، «علی فرهنگی»، «نیکان» و «سپهرداد یمینی» سایر مهمانان این کنسرت بودند.

رضا تاجبخش (پیانو)، عمادرضا نکویی (ویولن)، حسین شریفی (ترومبون)، حسن فراهانی (ترومپت)، بنیامین بیانی (ساکسفون)، بابک مالکی‌فر (گیتار الکتریک)، مجید برومند (گیتار بیس)، رضا لمعانی (گیتار کلاسیک)، علیرضا جعفریه (گیتار آکوستیک)، رامین زواری (درامز)، سعید برادران (پرکاشن)، فرید موسوی (کیبورد) و ترانه پوریوسف (فلوت) نوازندگان حاضر روی صحنه به رهبری علی ثابت بودند. البته مسأله سوال‌برانگیز درباره ارکستر این بود که چرا «علی ثابت» به عنوان رهبر گروه روی صحنه حاضر نشد. قرار بود برخلاف کنسرت‌های قبلی این خواننده در رشت و اصفهان، برای اولین‌بار رهبر جدید گروهش در کنار او روی صحنه حاضر شود ولی چنین اتفاقی رخ نداد.